W latach 60. archeolodzy odkryli najstarsze na świecie lustra - wypolerowane kawałki obsydianu (bardzo twardego szkliwa wulkanicznego) - w grobowcach dziesięciu kobiet Çatal Hüyük w Turcji.
Przed 2900 r. p.n.e. Egipcjanie zaczęli używać luster z polerowanego brązu lub miedzi. Podobne lustra robiono w Indiach i Pakistanu ok. 2800 r. p.n.e., lecz najpiękniejsze - z polerowanego brązu - wykonywano w Chinach za czasów dynastii Han (202 r. p.n.e.-220 r. n.e.).
Lustra z brązu, ołowiu i srebra dominowały przez większość średniowiecza, mimo że już w I w. n.e. Rzymianie odkryli technologię wytwarzania luster szklanych.
Cesarz rzymski Domicjan, przekonany, że jego wrogowie zamierzają go zamordować, kazał pokryć lustrami ściany pomieszczenia, w którym ćwiczył, by móc zawczasu dostrzec zamachowców.
W III w. n.e Rzymianie zaczęli robić lustra ze szkła, malując cienką warstwę srebra, złota lub miedzi jedną stronę przezroczystej tafli. Odbicie było co prawda zniekształcone, ale obraz był wyraźny. Sztuka wykonywania luster zniknęła w czasie najazdów barbarzyńców.
Lustra zostały zapomniane na kilkaset lat i zapewne dopiero w XIII w. ponownie trafiła do Europy, prawdopodobnie za sprawą muzułmanów zamieszkujących Hiszpanię. Lustra szklane upowszechniły się w Europie u schyłku średniowiecza. Były to zwierciadła pokrywane z jednej strony metalem, np. ołowiem.
Obecnie lustra powstają w procesie posrebrzania. Tafla szkła jest umieszczana w komorze próżniowej, gdzie podgrzane atomy aluminium są rzucane na szkło. W chwili gdy spadają na taflę, schładzają się i przywierają do niej, tworząc odblaskową powłokę.
