We wrześniu 1939 r. przedstawiciele najwyższych władz RP, nie chcąc wpaść w ręce Niemców, ratowali się ucieczką na Zachód przez terytoriom Rumunii. Rumuńskie władze gwarantowały Polakom swobodny przejazd przez swój kraj, jednak Niemcy wywierali silne presję na Bukareszt, aby Polaków nie wpuszczać, a jeśli się to udało - uniemożliwić im dalszą ucieczkę.
Większość polskich dygnitarzy została internowana po przekroczeniu granicy polsko-rumuńskiej, w tym także prezydent Ignacy Mościcki (17.09 w Bicaz). Starania o legalny wyjazd Mościckiego z Rumuni napotykały początkowo na stanowczy opór Rumunów i zdecydowany sprzeciw Niemców. Mościcki postanowił więc zrzec się urzędu prezydenta (30.09.1939 r.), co znacznie ułatwiało sprawę, bo od tej pory formalnie stał się osobą prywatną. Osoby prywatne nie podlegały bowiem obowiązkowi internowania. Sprawą jeszcze bardziej się uprościła gdy Mościcki wylegitymował się szwajcarskim paszportem.
Skąd go miał? Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Mościcki przybył do kraju ze szwajcarskim obywatelstwem i szwajcarskimi dokumentami. W Polsce stawiało to prezydenta w niezręcznej sytuacji, bowiem głowa państwa polskiego była de facto obywatelem obcego państwa. Poza tym prawo polski nie zezwalało na posiadanie podwójnego obywatelstwa. Teraz jednak paszport szwajcarski stał się dla Mościckiego wybawieniem.
Za pozwoleniem na wyjazd Mościckiego do Szwajcarii przemawiał także zły stan zdrowia. Władze rumuńskie wyraziły zgodę, by Mościcki udał się do sanatorium w Szwajcarii. W takiej sytuacji, nie mając już formalnych podstaw do internowania Mościckiego, na jego wyjazd zgodziła się także Rzesza. Mościcki opuścił wiec Rumunię legalnie.
Przez cały czas pobytu w Szwajcarii Mościcki miał zakaz opuszczania kraju i prowadzenia jakiejkolwiek działalności politycznej. Zmarł tam 2 października 1946 r.
