Z bloomers Brytyjki zetknęły się po raz pierwszy na zorganizowanej w Londynie w 1851 r. Wielkiej Wystawie Światowej. Bloomers - odmiana ubioru używanego pierwotnie przez kobiety uprawiające wspinaczkę wysokogórską - składały się z krótkiej, sięgającej kolan rozkloszowanej spódniczki, luźnych pantalonów ściągniętych i spiętych w kostce. Do tego nosiło się kapelusz z szerokim rondem i płaszcza. Kostium nazwę zawdzięczał Amelii Bloomer, wydawcy pisma "The Lily" propagującego idee emancypacji kobiet. Strój był szczególnie popularny w sferach kobiet wyzwolonych i z czasem stał się symbolem ruchu emancypacyjnego.
Bloomers zyskały sobie powszechna popularność w atmosferze wielkiego skandalu obyczajowego. października 1891 r. w Hannowver Square Rooms zorganizowano „Boomer Ball”, który miał rozreklamować strój. Na bankiet wpuszczano jedynie kobiety ubrane w bloomers. Na miejscu okazało się jednak, że w większości były to prostytutki, co wywołało najgorsze skojarzenia. Bal skończył się skandalem – tłumy mężczyzn wdarły się do budynku i wspólnie z „panienkami” urządzili orgię. Incydentem zainteresowała się policja i prasa (zwłaszcza popularny „Punch”) oraz wyższe sfery. Po tym incydencie bloomers zaczęto jednoznacznie kojarzyć z panienkami lekkich obyczajów. Skandal splamił także dobre imię samej Amelii Bloomer.
Bloomers na zawsze została przyklejona łatka „dziwkarskiego ciuszka”. Dopiero w 1909 r. po małej modyfikacji projektanta Paula Poireta bloomers zyskały nieco lepszą ocenę - przybrały kształt arabskich „alladynek”. Mimo to nadal pokutowała opinia „dziwkarskiego ciuszka”. Radykalnie bloomers skrócone zostały dopiero w latach dwudziestych wraz z rosnąca aktywnością kobiet w sporcie, a w latach 30. XIX w. zmodyfikowano je na wzór męskich szortów. Podczas olimpiady w Tokio w 1964 r. pojawiły się szorty w takim kształcie jaki znamy obecnie – maksymalnie krótkie i przylegające do ciała.
