W wyniku swoich badań nad elektrycznością atmosferyczną w latach 1746-1752 Benjamin Franklin doszedł do przekonania, że błyskawice to wyładowania elektryczne. Wniosek ten wysunął na podstawie podobieństwa w kolorze, kształcie i trzasku błyskawic na nieboskłonie i tych wytworzonych w laboratorium. Rozumował, że jeżeli błyskawica jest elektrycznością, to jej uderzenie można zneutralizować. Sporządził ostro zakończony pręt długości 240 do 300 cm i przymocował go do najwyższego punktu budynku.
Do pręta przymocował metalowy drut, którego drugi koniec zakopał w ziemi (piorun wędruje do ziemi tworząc kanał z odcinków linii najmniejszego oporu - pomiędzy punktami o najwyższym i najniższym potencjale). Gdy błyskawica uderzyła w odgromnik, prąd przebiegł po nim, dalej po drucie i spłynął do ziemi. Piorunochron, jak widać, nie chroni przed piorunami, ani też ich nie ściąga lecz neutralizuje destrukcyjną siłę uderzenie pioruna poprzez odprowadzenie prądu elektrycznego do ziemi.
Franklin zaczął instalować w Filadelfii pierwsze piorunochrony własnego pomysłu w czerwcu lub lipcu 1752 roku, a we wrześniu tegoż roku wyposażył w piorunochron własny dom. W roku 1782 liczba piorunochronów w Filadelfii przekroczyła 400. Współczesne odgromniki wykonywane są z miedzi lub przynajmniej mają miedziane zakończenia. Drut jest miedziany i ma średnicę 1,11 cm. Przebiega wzdłuż boku budynku do ziemi, tak jak metalowy drut Franklina do ponad 250 lat temu.
