Bieg maratoński należy do tradycji starożytnych igrzysk olimpijskich. Według legendy narodził się w 490 r. p.n.e. po bitwie Ateńczyków z Persami pod Maratonem. Posłaniec, biegnący do Aten z wieścią o zwycięstwie Greków, przebył dystans ok. 40 km (dokładnie 37, bo tyle wynosi odległość między Atenami a Maratonem).
Podczas pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich w Atenach w 1896 r. bieg maratoński był rozgrywany na dystansie 40 km. Później dostosowywano go ciągle do danych miejscowych. Ostateczna zamiana dystansu nastąpiła na igrzyskach olimpijskich w 1908 r. Wiąże się to z pewna historią.
Początkowo igrzyska w 1908 r. miały się odbyć w Rzymie. Jednak wybuch Wezuwiusza w 1906 r. i zniszczenie Neapolu zniweczyły plany Włochów, bo większość pieniędzy państwa przeznaczono na odbudowę zniszczeń. Z braku funduszy, Włosi zrezygnowali z organizacji igrzysk i areną Olimpiady w 1908 r. stał się Londyn.
Księżniczka Walii chciała obejrzeć bieg maratoński ze swojego okna w zamku w Windsorze. Zawodnicy ruszali więc ze wschodniego tarasu budynku. Reszta rodziny królewskiej również miała kaprys - chciała obejrzeć finisz biegu, dlatego metę wyznaczono dokładnie przed lożą rodziny królewskiej na White City Olimpiastadion. "Dystans londyński" wynosił 26 mil 385 jardów, czyli w przeliczeniu na kilometry - 42,195 km.
Dystans został ostatecznie zatwierdzony przez Międzynarodowy Związek Lekkoatletyczny (IAAF) w 1921 r.
