Syndrom Adaptacji Kosmicznej (SAS) – pojawia się u ponad połowy astronautów. Jest to zespół zaburzeń czynności fizjologicznych i psychicznych spowodowanych brakiem grawitacji. Astronauci odczuwają przykre dolegliwości, takie jak nudności, wymioty, halucynacje i dezorientację. Wielu astronautów czuje się, jakby byli zawieszeni "do góry nogami", czasem nie potrafią nawet skoordynować pracy rąk i nóg. Do wywołania symptomów choroby wystarcza przebywanie przez godzinę w warunkach przeciążenia trzykrotnie wyższego od siły przyciągania ziemskiego, dlatego objawy występują również w symulatorach lotu kosmicznego.
Dłuższy kręgosłup – brak siły ciążenia powoduje rozluźnienie się kręgów i wydłużenie kręgosłupa o około 2,5 cm, a przy dłuższym pobycie w kosmosie nawet do 5 cm. Niestety często powoduje to problemy z narządami ruchu oraz problemy z przewodnictwem nerwowym.
Wolniejsze tętno – tętno ulega spowolnieniu i wynosi średnio 60 uderzeń na minutę. Reakcje ciała są zatem nieco wolniejsze.
Nabrzmiała twarz i duszności - płyny ustrojowe przemieszczają się do górnej części ciała, co powoduje nabrzmienie twarzy i uczucie duszności.
Słabe mięśnie i kości – mięśnie utrzymujące ciało w pozycji pionowej na Ziemi słabną, gdyż nie są używane w warunkach nieważkości. Kości tracą częściowo wapń i stają się bardziej kruche. Jeśli astronauta uprawia ćwiczenia fizyczne, zmiany te po powrocie na Ziemię szybko ustępują.
Problemy ze wzrokiem – wszyscy astronauci stacji Mir i SkyLab oraz statków Apollo skarżą się na występowanie dziwnych błysków w oczach. Jest to sprawka szkodliwego promieniowania kosmicznego, które przebija siatkówkę oka z siłą kuli z pistoletu. Kiedy wiązka dotrze do siatkówki wyzwala w niej fałszywy obraz, który mózg interpretuje jako błysk. Takie działanie jest niezwykle szkodliwe dla oczu - około 40 byłych astronautów cierpi na różnego rodzaju odmiany katarakty.
Bóle głowy – astronauci często skarżą się na bóle głowy podczas startu, pobytu w stacji, praca w przestrzeni kosmicznej lub podczas lądowania. Holenderscy naukowcy z Centrum Medycznego Uniwersytetu w Lejdzie przebadali 17 astronautów, w tym jedną kobietę. Dziewięć osób brało udział w krótkich, 11-dniowych misjach, a 8 w długich, trwających około 202 dni. Okazało się, że u 12 astronautów (71%) wystąpiło w sumie 21 epizodów bólowych: 9 podczas wynoszenia na orbitę, 9 podczas pobytu w stacji, 1 w czasie prac na zewnątrz statku i 2 podczas lądowania. Żaden z astronautów nie miał kłopotów z nawracającymi bólami głowy na Ziemi. 5 osób doświadczyło bólu w jednej z sytuacji, 6 w ramach dwóch, a tylko jedna aż w 4 przypadkach, czyli we wszystkich wyżej wymienionych. Ból pojawiający się podczas startu utrzymywał się średnio 5,6 h, a związany z pobytem na stacji 1,6 h. Co ciekawe, w 76% przypadków wystąpienia bólu głowy nie odnotowano głównych objawów kosmicznej choroby lokomocyjnej, tj. mdłości, wymiotów czy zawrotów głowy (dane ze źródła EurekAlert!).
Zaburzenia snu - w warunkach nieważkości zatraca się sens pojęcia “góry” i “dołu”, zatem astronauci mogą spać w każdej pozycji, bez żadnych niedogodności typu bóle kręgosłupa i karku z powodu nieprawidłowego ułożenia ciała czy cierpnięcia kończyn. Na statku jest dość głośno, więc niektórzy astronauci stosują zatyczki do uszu. Często występują zaburzenia snu, spowodowane innym niż na Ziemi cyklem pór dnia. Na niskiej orbicie okołoziemskiej Słońce wschodzi i zachodzi co 90 minut.
Nie chrapiemy - astronauci, którzy w warunkach ziemskich głośno chrapią, w kosmosie wydają tylko lekkie poświstywanie. Jest to spowodowane brakiem grawitacji, która odpowiedzialna jest za reakcje bezdechu, spłyconego oddechu i chrapania.
