Serdecznie zapraszamy do obejrzenia debiutu fabularnego francuskiej reżyserki i scenarzystki Alix Delaporte, wyróżnionej m.in. statuetką Złotego Lwa w kategorii Filmów Krótkometrażowych (MFF w Wenecji).
Jedna z tych historii miłosnych, której wszyscy pragniemy, lecz która zawsze przytrafia się innym.
Normandia, mały port rybacki. Angele to kobieta po przejściach. Właśnie wyszła z więzienia obarczona odpowiedzialnością za spowodowanie wypadku samochodowego, w którym zginął jej mąż. Sąd zabrał jej również prawo do opieki nad synem. Tony, jak przystało na rybaka z małej wioski, jest szorstki i pełen dystansu. Kocha morze, lecz z chęcią pokochałby coś jeszcze. Mieszka z matką, jego ojciec zaginął w czasie połowów. Angele desperacko chce stworzyć rodzinę, aby odzyskać syna. Tony szuka ucieczki z emocjonalnego wygnania, w którym się znalazł. Choć pełni obaw, oboje pragną „prawdziwej” miłości.
Pierwsze nieśmiałe spotkanie daje początek uczuciu, kóre powinno burzyć mury. Fajerwerki jednak nie strzelają, a dwoje zaaferowanych sobą ludzi zaczyna jeden z najpiękniejszych tańców miłosnych, jaki trafił na duży ekran.
OBSADA
Clotilde Hesme (Angele), Grégory Gadebois (Tony)
Evelyne Didi (matka Tony’ego), Antoine Couleau (Yohan), Corine Marienneau (babcia), Dany Verissimo, Jérôme Huguet (Ryan), Lola Dueñas (Anabel), Patrick Descamps (dziadek), Farid Larbi (Komisarz), Barbara Chav, Elsa Motin (kobieta w schronisku dla kobiet), Antoine Laurent (strażnik)
PRASA O FILMIE
Historia Angele i Tony’ego nie jest zwykłym romansem. Produkcje hollywoodzkie przyzwyczaiły nas do tego, że w romansach występuje tylko seksowna obsada a dialogi zbudowane są na mało śmiesznych, przewidywalnych dowcipach. Romans oparty na dramatycznych historiach: byłej kryminalistki walczącej o opiekę nad synem oraz pogrążonej w żałobie rodziny, zdaje się zaskakiwać publiczność. Mimo to Angele i Tony kończy się jak prawdziwa historia miłosna, wywołujący emocjonalny rollercoster.
“Angele & Tony” review, Suite 101, David Griffiths
Jeśli chwilowo przedawkowałeś stereotypowe hollywoodzkie historie lub jeśli lubisz odkrywać artystyczne kino z silnymi kreacjami, wybierz się na „Angele i Tony”.
Keeva, sassisamblog.com
Debiut fabularny reżyserki i scenarzystki Alix’a Delaporte to historia o miłości, która wydarzyła się pośród skał niedostępnych wybrzeży Normandii. Postać Angele zagrana z niezwykłą umiejętnością i wrażliwością przez Hesme to mieszanka piękna i gburowatości. (…) Nosi w sobie pewnego rodzaju niestabilność i autodestrukcyjność i na początku nie budzi w widzu sympatii. (…) Tony z kolei jest znacznie bardziej wrażliwy. Zanim zaangażuje się emocjonalnie musi w pełni ufać Angele. Doskonałe aktorstwo, szczególnie w wykonaniu Hesme, sprawia, że chcesz, aby tym dwojgu udało się osiągnąć szczęście. Emocjonalna szarpanina, jak również przepiękne zdjęcia wybrzeża Normadii, sprawiają, że film trzyma w napięciu do ostatniej sceny.
Angele & Tony, Indiemovies, Paul Martin
Romans nietypowej pary przykuwa uwagę. Świetnie napisany i wspaniale zagrany współczesny obraz niezamożnych Francuzów, której emocjonalne zasoby przekraczają ich finansowe. W swoim debiucie reżyserskim i scenariuszowym, Alix Delaporte stworzyła skromny, słodko-gorzki niekonwencjonalny romans, udowadniając, że czasami życie zwykłych ludzi może zaowocować filmem dalekim od przeciętności, przekraczając konwencje typowych historii o miłości. (…) Jedną z wielu rzeczy, które można polubić w tym filmie, jest poddanie w wątpliwość, że niezdarny życiowo facet może przyciągać bardzo atrakcyjne kobiety. Francuskie filmy są bowiem przepełnione prostackimi i szczerze nieatrakcyjnymi mężczyznami, na których kobiety rzucają się bez widocznych powodów. Jednak Tony nie mówi o sobie: „Seksowana młoda kobieta jest mną zainteresowana mimo to, że mam nadwagę, nie jestem zamożny i śmierdzę rybami – to ma sens!”. W większości francuskich filmów to by wyglądało w taki sposób: „jest mężczyzną i oddycha, ona jest kobietą i do tego atrakcyjną – w związku z tym nie będzie mogła się mu oprzeć”. Ten film jest orzeźwiająco inny w porównaniu do zwykłego romansu.
Informacje o bohaterach są ujawniane powoli, małymi urywkami, przez co mamy wrażenie, że poznajemy Angele i Tony’ego w tym samym czasie, w którym oni poznają się nawzajem. Ten skromny, lecz ze znakomitym i poruszającym aktorstwem film, w wyjątkowy sposób dotyka niuansów postaci.
Jest taka scena kiedy Angele jedzie na rowerze w kierunku kamery. Scena jest bardzo długa i mimo, że może wydawać się nudna, jest wręcz ekscytująca: zmieniające się światło padające na pełną ekspresji twarz Angele sprawia wrażenie niesamowitej realności. Czujemy, że bierzemy udział w jej życiu – w jej nadziejach i marzeniach.
Co do Tony’ego, jego ojciec zaginął na morzu kilka miesięcy temu, jego młodszy brat obsesyjnie poszukuje ciała ojca, a jego sfrustrowana matka zamyka się w sobie coraz bardziej. Do tego coraz trudniejsza staje się sytuacja ekonomiczna rybaków.Bohaterowie nie używają wielu słów, lecz język ciała i ekspresja twarzy mówią bardzo wiele.
SBS.com, Lisa Nesselson
Pełnometrażowy debiut Alix Deleporte zdobywczyni Złotego Lwa za krótkometrażowy film „Comment on freine dans una descente?” w 2006 roku – to opowieść o miłości i rozpaczy dwójki ludzi naznaczonych samotnością i zmuszonych do robienia rzeczy wbrew swoim intencjom. (…) Dwa odmienne charaktery, zdystansowane, zawsze na krawędzi słownego lub psychicznego zmiażdżenia drugiej osoby. Niemniej jednak są w stanie powoli uczyć się rozumienia siebie nawzajem.
SICvenezia.it
NAGRODY / FESTIWALE:
2011 – 17. Festiwal Filmowy i Artystyczny Lato Filmów – sekcja Panorama Kina Światowego (Warszawa)
2011- Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Goeteborgu
2011- French Speaking FF w Atenach
2011- Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Tetoun
2011 - 22nd Alliance Française French Film Festival
2010 - Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji - International Critics' Week
2010 - Festiwal Filmowy w Arras
2010 - Amerykański Festiwal Filmowy w Deauville
REŻYSER – ALIX DELAPORTE
Alix Delaporte, scenarzystka i reżyserka, debiutowała w 2003 roku krótkim filmem „La Piege”. Napisała scenariusze do dwóch znanych seriali telewizyjnych „Lea Parker” ( 2003) oraz „Plus belle la vie” ( 2004). Jako reżyserka, zrobiła dokument „Zinedine Zidane – ostatni mecz” (2001).
W 2006 roku wygrała Złotego Lwa dla Najlepszego Filmu Krótkometrażowego na Międzynarodwym Festiwalu w Wenecji za film „Comment on freine dans una descente?” „Angele & Tony” to jej debiut fabularny.
Filmografia:
2010 - Angèle & Tony / reżyseria, scenariusz
2007 - Zinedine Zidane - ostatni mecz / reżyseria
Seriale TV:
2004 - Plus belle la vie / scenariusz
2003 - Lea Parker
KOMENTARZ REŻYSER
Chciałam opowiedziec historię. Filmowanie ludzi, których dobrze znam, rybaków z Normandii, było dla mnie oczywiste. Jeśli urodziłabym się w Stanach Zjednoczonych, nakręciłabym western. Rybacy, jako cowboy’e, morze jako wielkie równiny. Niewiele słów, pierwotne emcje – to jest to, czego szukałam, kiedy robiłam ten film.
