Udało się jej zwrócić uwagę samego księcia Devonshire (Ralph Fiennes). Perspektywa małżeństwa z tak wysoko postawionym człowiekiem i możliwość awansu społecznego sprawiły, że Georgiana odrzuciła zakochanego w niej Charlesa Greya. Jednak wbrew jej wyobrażeniu życie u boku Księcia nie przypominało bajki, a młoda Księżna szybko poznała gorzki smak życia na dworze. To historia niezwykłej kobiety, która była uwielbiana i znana z tego, że chciała być wierna swojej namiętności, historia kobiety, która musiała zapłacić za to wysoką cenę.
„Księżna” to produkcja przygotowana z wielkim rozmachem. Przepiękne pejzaże, wysmakowana scenografia oraz zachwycające stroje pochodzące z XVIII wieku.
Film jest adaptacją bestselleru Amandy Foreman zatytułowanego „Georgiana, Duchess of Devonshire“.
TŁO HISTORYCZNE I KSIĄŻKA
Georgiana Spencer urodziła się w Althorp w 1757 roku. W wieku 17 lat została księżną Devonshire i panią Chatsworth House. Majątek i wpływy księcia zwróciły na nią uwagę otoczenia i została królową modnej socjety, na przemian wychwalaną i parodiowaną w prasie. Była też pierwowzorem postaci lady Teazle w sztuce Sheridana, pt. „Szkoła skandalu”. Georgiana sprzymierzyła się z politykiem, Charlesem Jamesem Foxem, i zaczęła odgrywać istotną rolę w partii wigów, popierając ich podczas wyborów w 1784 roku. Mimo sukcesów na arenie publicznej miała nieszczęśliwe życie osobiste i nieudane małżeństwo. Książę Devonshire był całkowicie odporny na urok swojej żony i wolał jej najlepszą przyjaciółkę, lady Elizabeth Foster, która wkradła się do jego łoża i serca. Georgiana nawiązała namiętny romans z Charlesem Greyem, a kiedy zaszła z nim w ciążę, książę kazał jej zniknąć na pewien czas. Po powrocie, przez wiele lat żyła w trójkącie z księciem i Bess.
Film „Księżna” jest oparty na biografii Georgiany, napisanej przez Amandę Foreman, która w roku 1997 zdobyła nagrodę Whitbread za Najlepszą Biografię. Książka przez wiele miesięcy utrzymywała się na liście bestsellerów. Producentka, Gaby Tana, zdobyła prawa do książki krótko po jej wydaniu w roku 1998. „Znałam Amandę na długo zanim napisała tę książkę, a kiedy ją przeczytałam, wydała mi się niezwykle wciągająca i pomyślałam, że stanowi doskonały materiał na film. Miałam uprzywilejowaną pozycję, ponieważ była moją przyjaciółką i to ułatwiło sprawy, jako że zainteresowanie było bardzo duże. Amandzie podobała się moja wizja tego projektu, a jej opinia w trakcie realizacji była niezwykle istotna, ponieważ doskonale znała wszystkie postaci. Kiedy rozmawiasz o nich z Amandą, ona, w pewnym sensie, zmienia się w każdą z nich na twoich oczach.”
Tana była pod wielkim wrażeniem Georgiany. „Postać księżnej jest niezwykła i inspirująca. Choć z pozoru miała wszystko, uświadamiamy sobie, że prawda wyglądała inaczej. Z przywilejami wiązał się wielki ciężar, a rzeczy nigdy nie były do końca takimi, jakimi się wydawały. Była oryginalna i bardzo bystra. W pewnym sensie stanowiła pierwowzór kobiety wyzwolonej – była głęboko zaangażowana w zmiany społeczne i politykę. Jednocześnie miała rys dekadencki, gdyż była nałogową hazardzistką, która przegrała wiele milionów funtów. Była pełna sprzeczności, co moim zdaniem sprawia, że historia staje się interesująca. Wewnętrzna walka Georgiany z samą sobą sprawia, iż jest ona ciekawą i zaskakującą postacią.”
Książka Foreman opisywała całe życie Georgiany. Tana natomiast nie była zainteresowana nakręceniem filmowej biografii. „To wspaniała biografia, ale naszym celem nie było przedstawienie historii jej życia. Zależało nam, żeby zrealizować film z fabułą opartą na faktach. Ostatecznie, skupiliśmy się na małżeństwie, a właściwie na określonym jego etapie. Chociaż historia rozgrywa się w XVIII wieku, odniesienia do współczesności są bardzo wyraźne, a sama historia ponadczasowa. Spotyka się z taką samą żywą reakcją teraz jak wtedy. To zaskakujące, zdajemy sobie bowiem sprawę, że ludzie od zawsze mają takie same problemy. Głównie dlatego wydała się nam tak atrakcyjna i właśnie dlatego wierzymy, że współczesnym odbiorcom też się spodoba.”
Foreman, która pełniła rolę papierka lakmusowego przy filmie, chętnie zrezygnowała z kontroli. „Jedną z rzeczy, których producenci zawsze się boją, jest to, że pisarz będzie zły, kiedy zobaczy, że jego książka nie jest przedstawiona w filmie słowo w słowo i od deski do deski. W rzeczywistości, to się rzadko zdarza i większość pisarzy zdaje sobie sprawę, że oglądają prawdę udramatyzowaną. W książce chodzi o podróż literacką, zaś w filmie o podróż emocjonalną. Ostatecznie, powstał film, który jest bardzo prawdziwy i wierny książce oraz życiu Georgiany.”
Producenci Gaby Tana z Magnolia Mae i Michael Kuhn z Qwerty powierzyli reżyserię Saulowi Dibbowi. Oto jak opisuje go Gaby Tana: „Przyszedł na spotkanie i powiedział wszystko to, co chcieliśmy usłyszeć. Miał takie samo podejście do filmu jak my, tj. chciał nakręcić film kostiumowy ze współczesnym przesłaniem. Miał znaczny udział w tworzeniu scenariusza i konsekwentnie udowadniał, że jest właściwą osobą na właściwym miejscu.”
Saul Dibb dostrzegł pewne analogie pomiędzy tą historią, a jego przyjętym z uznaniem debiutem filmowym, „Bullet Boy”. „Może to nie jest najbardziej trafne określenie, ale obydwa filmy są tragediami, które dotyczą młodych ludzi w kluczowym momencie ich życia, pragnących wyrwać się spod kontroli społeczeństwa. Kiedy przysłano mi scenariusz, nie miałem w planach nakręcenia filmu kostiumowego. Brytyjskie filmy kostiumowe, które oglądałem dorastając, nie należały do mojego ulubionego gatunku, ten jednak tchnął świeżością i oryginalnością. Była to skomplikowana i mroczna historia kobiety, uwikłanej w skojarzone małżeństwo. Miała głębię emocjonalną i nie była jedynie nostalgiczną wizją angielskiego życia – to jest pułapka, w którą moim zdaniem, wpada wiele filmów kostiumowych.”
Dibbowi zależało na stonowaniu strony wizualnej i zbliżeniu się do emocjonalnego sedna historii. „Chciałem nakręcić ten film wyłącznie z punktu widzenia Georgiany, skupić się przede wszystkim na jej historii i jej podróży, tak żebyśmy mogli postawić się na jej miejscu i wczuć w jej sytuację. Chciałem stworzyć coś osobistego. Moje doświadczenia z filmem dokumentalnym oraz praca przy filmie „Bullet Boy” sprawiły, że interesowało mnie urealnienie tego nierealnego świata w jak największym stopniu i starałem się zedrzeć wszystkie te warstwy, które mogłyby oddalić widza od życia bohaterów – czy chodziło o język, scenerię, kostiumy, czy charakteryzację – i spróbować pokazać prawdziwe osoby w ich skomplikowanych relacjach.
źródło: bestfilm.pl
(a.)
(a.)
