Bruce Willis znowu w pułapce i, co więcej, znowu w szklanej. Tyle tylko, że tym razem nie chodzi o wieżowiec, jak w pamiętnym filmie Johna McTiernana, lecz o butelkę, do której jego bohater, nowojorski detektyw Jack Mosley, zagląda przy każdej okazji. Bez okazji zresztą też.I ten właśnie przepity, zapuszczony, całkowicie pozbawiony entuzjazmu do swojej pracy policjant dostaje pewnego popołudnia banalne zadanie eskortowania świadka (w roli Eddiego raper Mos Def) z aresztu do sądu. Choć to tylko 16 przecznic, zadanie okaże się karkołomne, ponieważ pewnym ludziom bardzo zależy na tym, by Eddie nigdy już niczego nie zeznał – chyba że przed Panem Bogiem.
Film Donnera to kawałek przyzwoitego, sprawnie zrealizowanego kina akcji, które ani na krok jednak nie odbiega od gatunkowego schematu. Są dobrzy i źli, są pościgi i strzelaniny, są męskie, twarde rozmowy i garść grepsów, klaustrofobiczna atmosfera i podkręcająca napięcie muzyka. Wszystko zaś wieńczy morał głoszący, że „każdy może się zmienić”.
I bez wątpienia jest to prawda, wystarczy spojrzeć na Bruce’a Willisa, który w „16 przecznicach” z etatowego twardziela zmienił się w łysiejącego, wąsatego pana z brzuszkiem. Co ciekawe, Willis to już kolejny hollywoodzki przystojniak, który przeistoczył się w niechlujnego przeciętniaka. Nie tak dawno George Clooney przytył kilkanaście kilogramów i wyhodował wielką brodę na użytek „Syriany”, a Pierce Brosnan zapuścił wieśniackie wąsy do „Kumpli na zabój”. Zwykle w takich sytuacjach mówi się o godnym podziwu aktorskim poświęceniu dla roli, ja jednak myślę, że oni wszyscy są przeszczęśliwi, że wreszcie mogą być sobą.
Małgorzata Sadowska/ Przekrój
„16 przecznic”, reż. Richard Donner, USA 2006, Monolith, premiera 11 sierpnia