Cechę dodatkową stanowi wizerunek kobiecej głowy w chustce, z twarzą zwróconą w prawo, w obramowaniu w kształcie koła – cecha typ 17.
Cechy podstawowe dla prób: 0,925, 0,875, 0,830, 0,800.
Niedoceniana przez wieki platyna dziś święci swój triumf. Z powodu wysokiej temperatury topnienia wynoszącej 1772 stopnie C metal ten uważano za zupełnie bezwartościowy. Platynę nazywano pogardliwie lichym srebrem lub sreberkiem (hiszpańskie platina). Pierwiastek ten był znany w Ameryce jeszcze w czasach prekolumbijskich. Do Europy został sprowadzony w 1750 roku przez Hiszpanów, którzy sądzili, że jest to tylko odmiana srebra. W stanie czystym platyna jest srebrzystobiałym metalem o silnym połysku, kowalnym i ciągliwym. Nie reaguje z tlenem, wodą, kwasem chlorowodorowym i azotowym. Jednak, jak większość metali, nie jest w stanie oprzeć się działaniu wody królewskiej. Samorodki platyny jako bezużyteczne były w przeszłości wyrzucane lub używane do budowy domów. Do XIX wieku służyła prawie wyłącznie oszustom do wykonywania fałszywych monet. Jeszcze w XIX wieku skazano w Rosji na śmierć jubilera, który dodał platyny do złota.
Obecnie jest ona jednym z najdroższych metali szlachetnych. Służy głównie jako oprawa dla brylantów. W przeciwieństwie do złota, nie zmienia barwy kamieni na żółtawą.
Do cechowania wyrobów platynowych stosuje się cechę podstawową, której wizerunek wyobraża końską głowę zwróconą w lewo. Całość obramowana jest prostokątem za ściętymi narożnikami po lewej stronie. Po lewej stronie końskiego łba znajduje się litera oznaczająca urząd probierniczy, a nad tym oznaczeniem próba platyny wyrażona w częściach tysięcznych – 950 cecha typ 1. Cecha dodatkowa przedstawia wizerunek końskiego łba skierowanego w lewą stronę w obramowaniu trójkąta równobocznego ze ściętymi wierzchołkami jest to cecha typ 2.
Cecha podstawowa dla próby 0,950.
Pallad odkryto w roku 1803 r. Nazwa pierwiastka pochodzi od greckiej bogini Ateny, którą nazywano również Pallas, co oznacza z greckiego "panna". W postaci czystej jest to lśniący, srebrzystoszary metal, kowalny i ciągliwy. Nie reaguje z wodą i powietrzem. Rozpuszcza się w silnych kwasach i zasadach. W przyrodzie spotyka się w stanie rodzimym lub w postaci rodzimych stopów ze złotem lub platyną. Jest on pierwiastkiem odpornym na działanie wielu środowisk chemicznych, ulega roztworzeniu w wodzie królewskiej. Czysty pallad poddaje się obróbce plastycznej na zimno i gorąco, temperatura rekrystalizacji palladu to 600-700 stopni C. W postaci czystego metalu stosuje się go na styki przekaźników elektrotechnicznych, w przemyśle chemicznym jako katalizator. Stopy palladu ze złotem, srebrem, miedzią, niklem i in. stosuje się w dentystyce i jubilerstwie. W Polsce obowiązują dwie próby jubilerskie palladu ze srebrem i miedzią: 0,850 – 1, i 0,500 – 2.
Cecha podstawowa dla próby 0,850, 0,500.
Do cechowania wyrobów palladowych stosuje się cechę podstawową przedstawiającą w prostokątnym obramowaniu łeb wyżła skierowany w lewą stronę. Z lewej strony rysunku głowy znajduje się oznaczenie literowe urzędu probierczego a nad nim próba palladu wyrażona w częściach tysięcznych 850 cecha typu 3 i 500 cecha typu 4. Cechę dodatkową palladu przedstawia łeb wyżła zwrócony w lewą stronę otoczony kwadratowym obramowaniem ze ściętymi wszystkimi narożami – jest to cecha typ 5.
W roku 1996 wprowadzono próbę złota 0,585 zamiast obowiązującej 0,583, a w 1997 roku zminiaturyzowano cechę dla próby 0,585. W 2004 roku nastąpiła miniaturyzacja pozostałych cech podstawowych dla wyrobów ze złota i oznaczenia liczbowe na wizerunkach cech zastąpiono cyframi. Nadal jednak zachowują swą ważność w obrocie handlowym cechy 0,583 oraz niezminiaturyzowane cechy umieszczone na wyrobach przed tymi zmianami.
Oznaczenia urzędów probierczych znajdujące się na podstawowej cesze pobierczej określają następujące litery:
- A – Białystok,
- B – Bydgoszcz,
- G – Gdańsk,
- V – Wrocław,
- K – Kraków,
- Ł – Łódź,
- P – Poznań,
- W – Warszawa,
- H – Chorzów,
- Z – Częstochowa.
