Konwalie kwitną w maju. To łatwo rozpoznawalne białe, pachnące dzwonkowate kwiaty zebrane na pojedynczym pędzie. Konwalie mają dwa lub trzy ciemnozielone liście, niezwykle trwałe, które zamierają dopiero na jesieni, wtedy ozdobą rośliny staja się duże, pomarańczowe jagody. Niestety owoce te są trujące. Konwalia rozrasta się na liczne rozgałęzione kłaczą, dzięki którym tworzy geste kobierce i szybko opanowuje duże powierzchnie. Na końcu każdego kłaczą znajduje się pąk, z którego na wiosnę wyrasta nadziemna cześć rośliny.
Nie jest łatwo nabyć różne odmiany konwalii. Najczęściej poszukiwane są te o dużych kwiatach, jak Grandiflora lub Fortin’s Giant, o pełnych kwiatach Plena, kwitnąca na różowo Rosea, oraz odmienna Prolificans, w której zamiast pojedynczych kwiatów rosną boczne gałązki z licznymi kwiatkami. Prawdziwymi unikatami są odmiany konwalii o ozdobnym ulistnieniu, jak Albostriata z liśćmi z
kremowymi żyłkami.
Konwalie dobrze rosną w cieniu lub półcieniu na lekko kwaśnej, wilgotnej glebie z dożą zawartością próchnicy. Mogą też rosnąć na słońcu, lecz wtedy ich liście szybciej brązowieją. W cieniu lepiej znoszą susze oraz korzenie sąsiadujących drzew i krzewów.
Konwalie rosnące na słabej glebie warto zasilać jesiennym ściółkowaniem - przekompostowanym obornikiem, kompostem ogrodowym lub warstwą opadłych liści (najlepiej z lipy, grabu i leszczyny). Najłatwiej rośliny mnożny się przez podział. Ich kłącza należy wykopać wczesną wiosną lub jesienią, podzielić i posadzić na nowe miejsce - płytko, na głębokość 3 cm. Jeżeli wykopane kłącza muszą być przez pewien czas przechowywane, należny umieścić je w ażurowej skrzynce i obsypać wilgotnym kompostem lub torfem.
Roślina ta jest bardzo ekspansywna i można mieć problem z usunięciem jej podziemnych rozłogów. Dlatego konwalii nie powinno się sadzić w ogródkach skalnych, na niewielkich rabatach, w miejscach gdzie mogłyby zdominować czy zagłuszyć inne rośliny. Jeżeli mimo wszystko zdecydujemy się je posadzić w sąsiedztwie innych kwiatów, dobrym rozwiązaniem będzie oddzielenie tych roślin plastikowa taśmą. Konwalia nadaje się też do dużych naturalnych ogrodów, gdzie tworzy ładne skupiska pod drzewami i krzewami liściastymi. Szczególnie bujnie będzie się rozrastać w przyjaznym cieniu leszczyn. Szybko rozrasta się też pod dużymi iglakami - cisami, żywotnikami lub cyprysikami, pod którymi będzie tworzyć zwarty dywan.
Konwalie możemy łączyć z innymi cieniolubnymi roślinami, najlepiej z ekspansywnymi gatunkami okrywowymi: bluszczem, barwinkiem i jasnota purpurowa. Efektownym urozmaiceniem mogą być kępy paproci, np. pióropusznika i narecznicy samczej albo kokoryczki. Dobrym rozwiązaniem będą także zimozielone bergenie i mahonia pospolita. Można do tej kompozycji wprowadzić strzeliste naparstnice, dzwonki jednostronne i orliki. Dobrym towarzystwem będą także liliowce i trzykrotka wirginijska, których liście będą ładnie kontrastować z ciemną zielenią konwalii.
Konwalie można pędzić w domu. Jesienią należy wykopać klacze z ogrodu i posadzić do doniczki, która należy pozostawić na zewnątrz pod przykryciem ściółki z liści, kory lub agrowłókniny. W styczniu trzeba przenieść ja do domu, ustawić w najchłodniejszym miejscu mieszkania (około 12oC) i delikatnie podlewać. Po paru tygodniach pojawia się kwiaty. Przekwitłe kłącza można później z powrotem posadzić wiosną w ogrodzie.Konwalia jest rośliną leczniczą. Zawiera alkaloidy stosowane do produkcji leków nasercowych i przeciwpadaczkowych. Należy do najbardziej trojących roślin! Po jej pomarańczowe jagody często sięgają dzieci. Należy pamiętać, że spożycie tylko kilku jagód może być śmiertelne. Równie trująca jest woda, w której stały ścięte kwiaty.
Konwalia jest rośliną jedyna w swoim rodzaju - jest bowiem reprezentowana tylko przez jeden gatunek. Występuje pospolicie w całej Europie w strefie klimatu umiarkowanego, a także w Ameryce Północnej i Azji. Spotykane poza Europa formy różnią się nieznacznie, dlatego bywają traktowane jako podgatunki lub nawet odrębne gatunki. W Polsce konwalia pospolicie występuje w lasach liściastych i sosnowych borach na terenie całego kraju. Najliczniej w Polsce północnowschodniej. Nie wolno jej zbierać ani wykopywać z lasu, gdyż jest objęta częściową ochroną.
