„W rozliczeniu PIT znalazłam osobliwy błąd. Wynikało z niego, że od dawna jestem mężatką”

Mam trzydzieści kilka lat i jestem projektantką wnętrz. Życie w dużym mieście ma swoje plusy i minusy – tłumy, korki, ale i mnóstwo inspiracji na każdym kroku. Zwykle moje dni są dość przewidywalne, jednak ostatnio coś wywróciło je do góry nogami.

Kiedy pewnego wieczoru postanowiłam przejrzeć swoje rozliczenie PIT w internecie, odkryłam, że według systemu jestem żoną jakiegoś Karola. Nie znałam tego człowieka, ale nie miałam wyboru – musiałam udać się do urzędu skarbowego, by to wyjaśnić. Nie cierpię biurokracji, więc już samą myśl o tej wizycie przyprawiała mnie o dreszcze. Jednak nie mogłam pozwolić, by taki błąd pozostał bez wyjaśnienia.

Poszłam do urzędu następnego dnia

Siedziałam w poczekalni urzędu skarbowego, czując się jak pionek w tej wielkiej, biurokratycznej grze. Ludzie wokół mnie przewracali strony gazet, stukali w ekrany telefonów, a ja nerwowo kręciłam palcami wokół uchwytu torebki. W końcu przyszła moja kolej. Urzędnik, młody mężczyzna z przesadnie poważnym wyrazem twarzy, skinął na mnie, bym weszła do jego gabinetu.

– Dzień dobry – zaczęłam, starając się brzmieć spokojnie, choć w środku gotowałam się z emocji. – Chciałabym zgłosić błąd w moim rozliczeniu. System wskazuje, że jestem żoną nieznanego mi mężczyzny.

– Rozumiem – odparł urzędnik, przeglądając dokumenty na swoim biurku. – Proszę usiąść, spróbujemy to wyjaśnić. – Zasiadłam więc naprzeciwko niego, a on zaczął klikać na klawiaturze komputera, mrucząc coś pod nosem. – Ach, widzę... To rzeczywiście wygląda na błąd systemowy.

Westchnęłam z ulgą, choć moja cierpliwość była na wyczerpaniu.

– Ale niestety, będziemy musieli poczekać na pojawienie się pana Karola, tego wpisanego jako pani mąż, by to formalnie skorygować – dodał.

– Co? Jak długo to może potrwać? – zapytałam z nutą paniki w głosie.

– Ciężko powiedzieć, ale mogę spróbować przyspieszyć sprawę – odpowiedział, nie podnosząc wzroku.

Wyraźnie czułam, jak moje emocje zaczynają rosnąć. Czas się dłużył, a ja coraz bardziej nie mogłam znieść tej niepewności.

Minęły dni, a ja wciąż nie mogłam wyrzucić z głowy myśli o tej absurdalnej sytuacji. W końcu nadszedł dzień, kiedy znowu pojawiłam się w urzędzie, tym razem z nadzieją, że uda się to wszystko wyjaśnić. Czekając w poczekalni, zauważyłam mężczyznę, który wyglądał na równie zagubionego jak ja. Nasze spojrzenia się spotkały, a on nieśmiało uśmiechnął się do mnie.

– Pani Basiu? – zawołał urzędnik, przerywając nasze spojrzenie. Wstałam, a za mną podążył nieznajomy mężczyzna.

W gabinecie urzędnik przedstawił nas sobie.

– To jest Karol, ten mężczyzna wpisany jako pani mąż – powiedział.

– No cóż, miło poznać swoją żonę – zażartował Karol, wyciągając rękę w moją stronę.

– Ha, ha, bardzo śmieszne – odpowiedziałam, choć musiałam przyznać, że rozładował nieco atmosferę. – Jak to możliwe, że system nas pomylił?

– Mam to samo nazwisko – wyjaśnił Karol, wzruszając ramionami. – Musiało dojść do jakiegoś nieporozumienia w danych.

Rozmowa potoczyła się w przyjaznym tonie, choć oboje byliśmy zdenerwowani całą sytuacją. Po wymianie kilku informacji i żartów na temat naszego "małżeństwa" zaczęliśmy dostrzegać absurd tego wszystkiego.

– Może powinniśmy uczcić ten rozwód kawą? – zaproponował Karol z uśmiechem.

Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu

To była pierwsza pozytywna myśl, jaka przyszła mi do głowy od dłuższego czasu. Może jednak coś dobrego wyniknie z tej pomyłki.

Siedzieliśmy w małej kawiarni, gdzieś na uboczu zgiełku miasta. Karol, choć na początku nieco nieśmiały, okazał się być niezwykle interesującym rozmówcą. Jego poczucie humoru sprawiało, że rozmowa płynęła lekko, a ja coraz bardziej cieszyłam się z tej nieoczekiwanej znajomości.

– Nigdy nie przypuszczałem, że urząd skarbowy może być miejscem, gdzie poznaje się nowych ludzi – zażartował, biorąc łyk swojej kawy.

– Ja też nie – przyznałam, śmiejąc się. – Zwykle staram się unikać takich miejsc jak ognia.

Opowiadaliśmy sobie o naszej pracy. Karol pracował jako architekt, co nas od razu połączyło – oboje zajmowaliśmy się projektowaniem, choć w nieco innych dziedzinach. Opowiadał mi o swoich projektach, a ja z zainteresowaniem słuchałam, jak opisywał detale, na które zwracał uwagę w swoich pracach.

– A jakie są twoje plany na przyszłość? – zapytałam, gdy nasza rozmowa zeszła na bardziej osobiste tory.

– Myślę o tym, by kiedyś otworzyć własne biuro projektowe – odpowiedział z entuzjazmem. – A ty? Jakie masz marzenia?

Zamyśliłam się na chwilę, czując, że coraz bardziej otwieram się przed nim.

– Chciałabym podróżować i inspirować się innymi kulturami. A może kiedyś założę galerię sztuki – odpowiedziałam.

Rozmawialiśmy jeszcze długo, a z każdą chwilą czułam, że nasza więź staje się silniejsza. Karol spojrzał na mnie z nieśmiałością.

– Może powinniśmy powtórzyć to spotkanie? – zapytał.

Nie mogłam odmówić. Był w nim coś, co sprawiało, że chciałam poznać go jeszcze lepiej.

Kolejne spotkanie odbyło się w małej restauracji w centrum miasta. Tym razem rozmowa stała się jeszcze bardziej osobista. Czułam, jak z każdą chwilą nasza więź się pogłębia. Karol opowiadał mi o swoich marzeniach i obawach, a ja, z kolei, dzieliłam się swoimi troskami i radościami.

– Wiesz, zawsze marzyłem o tym, żeby pojechać do Japonii – wyznał Karol, gdy jedliśmy deser. – Tamtejsza architektura jest niesamowita.

– Ja również chciałabym odwiedzić ten kraj – przyznałam. – Fascynuje mnie ich kultura i sposób, w jaki łączą tradycję z nowoczesnością.

Z każdą chwilą czułam, jak otwieramy przed sobą serca. Rozmowa przestała być jedynie wymianą informacji – staliśmy się dla siebie wsparciem, zrozumieniem i inspiracją.

– Nigdy nie przypuszczałem, że z takiej pomyłki w urzędzie może wyniknąć coś takiego – powiedział Karol z uśmiechem, patrząc mi prosto w oczy. – Czuję, jakbyśmy znali się od zawsze.

– To prawda – przytaknęłam, czując ciepło w sercu. – To dziwne, jak los potrafi nas zaskoczyć.

Pomiędzy nami zrodziła się intymność, której nie mogłam zignorować. Z każdą chwilą miałam coraz silniejsze poczucie, że to może być coś więcej niż tylko przypadkowe spotkanie. Zaczynałam myśleć, że może warto dać temu szansę.

Karol spojrzał na mnie z nieśmiałością i zapytał:

– Basia, czy sądzisz, że moglibyśmy spróbować być kimś więcej niż tylko znajomymi?

Serce mi zadrżało, ale z uśmiechem odpowiedziałam:

– Myślę, że już jesteśmy.

Spotkania z Karolem stały się regularne i pełne emocji

Z każdym dniem odkrywaliśmy nowe aspekty naszej relacji, a ja czułam, że moje życie nabiera nowych kolorów. W miarę jak spędzaliśmy razem więcej czasu, zaczęliśmy planować wspólną przyszłość, choć oboje wiedzieliśmy, że życie potrafi być nieprzewidywalne.

Pewnego wieczoru, gdy spacerowaliśmy po parku, Karol nagle zatrzymał się i spojrzał mi głęboko w oczy.

– Basia, myślałaś kiedyś o tym, jak nasze życie mogłoby wyglądać za kilka lat? – zapytał poważnie.

Zawahałam się na moment, zastanawiając się nad jego pytaniem. W głębi duszy czułam, że nasza relacja zmierza w kierunku czegoś poważnego, ale wciąż miałam pewne obawy.

– Czasami – odpowiedziałam szczerze. – Ale boję się planować za dużo na przyszłość. Wszystko wydarzyło się tak szybko.

Karol uśmiechnął się uspokajająco.

– Rozumiem. W takim razie pozwólmy temu płynąć naturalnie. Bez presji i zbytniego planowania. Cieszmy się chwilą, którą mamy teraz.

Jego słowa przyniosły mi ulgę. Czułam, że jest przy mnie ktoś, kto rozumie moje lęki i jest gotów stawić im czoła razem ze mną.

– Masz rację – przyznałam, ściskając jego dłoń. – Jestem szczęśliwa tu i teraz, z tobą.

Karol objął mnie ramieniem i przez chwilę staliśmy w milczeniu, ciesząc się swoją obecnością. Choć oboje nie wiedzieliśmy, co przyniesie przyszłość, czuliśmy, że razem możemy stawić czoła wszystkiemu.

Czas mijał, a nasza relacja rozwijała się w swoim tempie. Mimo że spotkaliśmy się przez przypadkowy błąd, to uczucie, które się zrodziło, było prawdziwe i głębokie. Basia i Karol stali się nie tylko parą, ale również najlepszymi przyjaciółmi, którzy dzielili się ze sobą każdym aspektem życia.

Pewnego wieczoru, siedząc na kanapie w jej mieszkaniu, przyglądałam mu się z uśmiechem. Myśl o wspólnej przyszłości przestała być przerażająca, a stała się czymś, na co czekałam z niecierpliwością.

– Pamiętasz, jak wszystko się zaczęło? – zapytałam z rozbawieniem w głosie.

– Jak mógłbym zapomnieć? – odparł Karol. – To było chyba najbardziej niezwykłe spotkanie w moim życiu.

– Czasami myślę, że gdyby nie ta pomyłka, moglibyśmy się nigdy nie poznać.

Karol pokiwał głową.

– Tak, ale wiesz co? Może to był po prostu los, który chciał nas połączyć.

Nie wiedzieliśmy, co dokładnie przyniesie przyszłość. Czy kiedykolwiek staniemy na ślubnym kobiercu, czy może nasze drogi się rozdzielą – to pozostawało tajemnicą. Ale teraz, w tym momencie, byliśmy szczęśliwi. A to było najważniejsze.

Błędy zdarzają się każdemu, ale czasem okazują się początkiem czegoś pięknego. Los potrafi zaskakiwać, a przypadkowe spotkania mogą zmienić życie na lepsze.

Barbara, 36 lat

Czytaj także: