Wygląd
Kapelusz o średnicy od 6 do 20 cm w kolorze ceglastoczerwonym lub czerwonobrązowym, jaskrawy. U młodych osobników półkulisty, z biegiem czasu wypukły. Na powierzchni matowy, suchy aksamitny. Gdy jest wilgotno nieco lepki. Skórka kapelusza wystaje za rurki.
Pory szarawe, czasem o odcieniu oliwkowym, przy trzonie wycięte.
Trzon długości 6-15 cm, gruby 1-3 cm., zwężający się ku górze, biały lub blado-szary, na powierzchni pokryty czarnymi łuskami. U starych osobników łuski mogą zbrązowieć. Miąższ biały, po przecięciu barwi się na fioletowo a potem ciemnieje, u podstawy trzonu nabiera niebieskawo zielonego koloru. Smak mało wyczuwalny, zapach bardzo delikatny.
Zastosowanie w kuchni
Mimo, że nie jest bardzo aromatyczny, ma tę zaletę, że po obróbce pozostaje chrupiący i jędrny. Można go z powodzeniem marynować (kapelusze stracą intensywną czerwoną barwę, zrobią się ciemna ale i tak będą ładne i lśniące). Z koźlarzy można przyrządzać pyszne zupy i sosy mięsno grzybowe, doskonale łączy się z kapeluszami opieńków. Zobacz przepis: Koźlarze w sosie beszamelowym. Nadaje się do suszenia.
Grzyby podobne
Podobnym grzybem jest jadalny koźlarz czerwony (osak, osiczak, czerwoniak, kraśniak) Leccinum aurantiacum, Leccinum rufum. Ma intensywniej czerwony kolor kapelusza i łuski na trzonie jaśniejsze od tych u koźlarza pomoarańczowożółtego, brązowawe a nawet czerwonawe, a nie czarne. Pod samym kapeluszem białawe. Żyje w mikoryzie z topolą osiką.
