„Wyszłam za mąż dla pieniędzy. Dopiero później zrozumiałam, że w tym raju nie jestem szczęśliwa”

Siedziałam na skórzanym fotelu przy panoramicznym oknie, z którego rozciągał się widok na nowoczesną dzielnicę Warszawy. Złote refleksy zachodzącego słońca odbijały się w szkle wieżowców, a ja trzymałam w dłoni filiżankę czarnej kawy, która dawno zdążyła już wystygnąć. Niby wszystko miałam – przynajmniej tak powiedziałaby moja matka. Piękne mieszkanie w apartamentowcu z recepcją, praca w prestiżowej fundacji, mąż z ugruntowaną pozycją. Tylko że... coś było nie tak. Jakby moje życie ktoś zaprogramował dla kogoś innego, a ja tylko odgrywałam narzuconą rolę.

Fundacja, w której pracowałam, formalnie nosiła moje nazwisko, ale tak naprawdę wszystko kręciło się wokół Tomasza. Ja? Byłam jego ozdobą, układną żoną do pokazywania na eventach. Moje pomysły trafiały do kosza, zanim zdążyłam dokończyć zdanie. Nawet filiżanka z napisem „Szefowa” była żartem – wiedziałam, że kupił ją asystent męża, ironicznie.

Zadzwonił telefon. Na ekranie – „Mama”.

– Cześć, kochanie! Jak tam życie w raju? – zapytała z uśmiechem, który niemal słyszałam przez słuchawkę.

– W porządku – odpowiedziałam zbyt szybko.

– Tomasz mówił, że planujecie wyjazd do Hiszpanii? Ach, jak dobrze, że za niego wyszłaś. Pamiętaj, miłość przemija, ale pieniądze to pewność. Nie każda ma tyle szczęścia, co ty – westchnęła.

– Tak, mamo. Pamiętam – odparłam cicho.

Wróciłam spojrzeniem do pustego fotela naprzeciwko. I wtedy dotarło do mnie, że od miesięcy nie śmiałam się szczerze. Tylko… czy ja w ogóle jeszcze umiałam?

Mąż mnie upokarzał

Rodzinna kolacja. Z pozoru zwykłe spotkanie, przy którym wino sączyło się powoli, a rozmowy toczyły wokół biznesów, podróży i „dobrych szkół dla dzieci”, choć nikt z obecnych nie miał dzieci w wieku szkolnym. Siedziałam obok Tomasza i przez całe dwie godziny uśmiechałam się jak ktoś, kto od lat odgrywa swoją rolę bez zmrużenia oka.

Ale w samochodzie, ledwie drzwi się zamknęły, jakby ktoś odpiął kaganiec.

– To było żenujące – mruknął Tomasz, wkładając kluczyk do stacyjki. – Jak można nie wiedzieć, kto stoi za funduszem? Nawet moja matka była bardziej zorientowana od ciebie.

– Nie interesuję się funduszami inwestycyjnymi. I nie rozumiem, czemu miałabym udawać, że się interesuję – powiedziałam cicho.

– Bo to twój obowiązek – rzucił chłodno. – Masz mnie reprezentować. Być partnerką, nie dodatkiem. A dzisiaj siedziałaś tam jak uczennica, która pomyliła klasę.

– Może nie powinnam była za ciebie wychodzić – wyrzuciłam z siebie, zanim zdążyłam się powstrzymać.

Zaciął się. Patrzył przed siebie przez chwilę, po czym ruszył bez słowa.

– Ale zrobiłaś to – odezwał się w końcu spokojnie, niemal lodowato. – Dla siebie. I dla bezpieczeństwa. Pamiętasz? Sama powiedziałaś: "z tobą wiem, że nie będę musiała się bać."

Zacisnęłam dłonie na torebce. Coś się we mnie gotowało. Nie płakałam – nie przy nim. Ale przez cały powrót do domu milczałam, patrząc przez szybę na ulice, które kiedyś kojarzyły mi się z marzeniami o niezależności. Teraz? Z pułapką.

Weszłam do mieszkania i bez słowa poszłam do sypialni. Usiadłam na łóżku, wpatrując się w miejsce, gdzie kiedyś na półce stało zdjęcie z Adamem. Ciepłe oczy, szczery uśmiech. Zniknęło kilka dni po naszym ślubie – Tomasz stwierdził, że „trzymanie byłych przyjaciół w ramkach to żałosne”.

Spotkałam starego przyjaciela

Zobaczyłam go przypadkiem, na rogu Kruczej i Hożej. Trzymał w rękach tekturowe pudełko z książkami, jak zawsze niedbale ubrany, z rękawami podciągniętymi do łokci i torbą przewieszoną przez ramię. Stał przy pasach, rozmawiał z jakąś kobietą, chyba wolontariuszką, i śmiał się tym swoim niepowtarzalnym, lekko ochrypłym śmiechem. Zrobiłam krok, odruchowo, jakby nogi mnie niosły. I wtedy się odwrócił.

– Magda? – zapytał z lekkim niedowierzaniem, ale jego twarz natychmiast rozjaśniła się uśmiechem. – Ty to naprawdę ty?

– Ja... chyba tak – odparłam, śmiejąc się cicho. – Co za spotkanie…

– Minęło tyle lat. A ty się nie zmieniłaś. No dobra, trochę. Jesteś ładniejsza.

– Ty za to dalej chodzisz w tych samych butach?

Spojrzał na swoje rozlazłe trampki i parsknął.

– One są nieśmiertelne.

Rozmawialiśmy jakieś dziesięć minut. O tym, że pracuje w fundacji, która pomaga uchodźcom. O tym, że ja… też pracuję w fundacji. Tyle że moja była o sushi i sponsorach, a jego – o butach i śpiworach. Udawałam, że wszystko u mnie w porządku. Że jestem szczęśliwa. Ale wiedziałam, że on widzi więcej.

– Dobrze ci? – zapytał cicho, gdy już miał odejść.

– Tak – skłamałam i zaraz potem odwróciłam wzrok. – Mam wszystko.

Skinął głową. Nie powiedział nic więcej. Odszedł, a ja zostałam z tą jedną dziurą w środku, która nagle zaczęła boleć tak, jakby nigdy się nie zabliźniła. Usiadłam w samochodzie i zanim ruszyłam, łzy popłynęły po policzkach. Nie dlatego, że spotkałam Adama. Ale dlatego, że przypomniałam sobie, jaka kiedyś byłam. I jak bardzo się pogubiłam.

To mnie zabolało

To był wieczór po jednym z tych eleganckich bankietów, na których wszyscy mówią o współpracy, a nikt nikomu nie ufa. Tomasz zamknął się w gabinecie z Jakubem, swoim wspólnikiem. Ja siedziałam w salonie, z kieliszkiem wina, udając, że czytam. Ale drzwi nie były domknięte, a ich głosy niosły się wyraźnie.

– Zaczyna za dużo myśleć – powiedział Jakub. – Z takim temperamentem to może chcieć czegoś więcej niż bycia trofeum.

– Nie pójdzie nigdzie – odpowiedział Tomasz bez chwili zawahania. – Ona wie, że nic nie ma beze mnie. Przez lata ją do tego przyzwyczajałem.

Zamarłam.

W jednej sekundzie zrozumiałam, że on nie tylko mnie nie kocha. On mnie kontroluje. Budował to małżeństwo jak strategię, jak inwestycję. Ja – byłam jego zabezpieczeniem. Trofeum, które nie odchodzi, bo się boi. Weszłam do gabinetu bez pukania.

– Naprawdę tak o mnie myślisz?

Obaj zamilkli. Tomasz spojrzał na mnie, jakby nic się nie stało.

– Magda… – zaczął spokojnie. – Masz wszystko, czego chciałaś. Stabilność. Spokój. Pozycję. Nie dramatyzuj.

– A uczucia? Szacunek? Wspólnota? Gdzie to wszystko?

– To nie bajka, Magda. Życie to nie romantyczna powieść. To układ.

– Może dla ciebie – wyszeptałam. – Ale ja chcę czegoś więcej niż bycia pionkiem w twojej grze.

Wyszłam, zostawiając ich w ciszy. Wtedy po raz pierwszy od dawna poczułam, że we mnie coś się budzi. Złość. Świadomość. Siła.

Byłam rozżalona

Pojechałam do Adama bez zapowiedzi. Zadzwoniłam do drzwi, a kiedy je otworzył, przez moment patrzył na mnie w milczeniu, jakby próbował się upewnić, że naprawdę stoję tam, w jego progu.

– Magda…?

– Mogę wejść?

Skinął głową i odsunął się na bok. Mieszkanie było małe, pełne książek, notatek, kubków po kawie. Pachniało życiem, którego tak bardzo mi brakowało.

– Chcesz coś do picia?

– Nie. Chcę tylko… pogadać.

Usiedliśmy na starej kanapie, której obicia pamiętały chyba lepsze czasy. W końcu zaczęłam mówić. O Tomaszu. O pustce. O tym, jak bardzo się pomyliłam. Adam słuchał. Nie komentował, nie oceniał. Po prostu był. A kiedy w końcu urwałam w pół zdania, spuściłam wzrok.

– Zawsze myślałem, że jesteś silniejsza – powiedział spokojnie.

Zamarłam. Chciałam się bronić. Powiedzieć, że nie wie, przez co przeszłam. Ale wiedział. Patrzył na mnie bez żalu, bez pogardy. Tylko z jakimś cichym smutkiem, jakby żegnał obraz kogoś, kogo znał kiedyś dobrze.

– Myślałam, że luksus mi wystarczy. Ale chyba zgubiłam gdzieś siebie po drodze.

– Luksus niczego nie leczy, Magda. On tylko wygłusza ból, aż przestajesz go słyszeć. Ale on tam jest. Zawsze był.

Przez chwilę miałam ochotę go przytulić. Ale nie zrobiłam tego. To nie był czas na czułość. To był czas na prawdę.

Postanowiłam odejść

Wróciłam do apartamentu po północy. Winda zawiozła mnie na ostatnie piętro w ciszy, której nie znosiłam. Otworzyłam drzwi, zapaliłam światło i od razu poczułam chłód. Nie fizyczny. Chłód miejsca, w którym nikt na mnie nie czekał. Weszłam do sypialni. Szafy pełne ubrań, szpilki równo ustawione na półkach, jedwabne sukienki, które miałam na sobie może raz. Wszystko idealne. Wszystko martwe.

Zaczęłam wrzucać rzeczy do walizki. Szybko, chaotycznie. Bez planu. Potrzebowałam tylko jednej torby. Reszta była tylko obciążeniem.

– Co ty wyprawiasz? – usłyszałam jego głos z korytarza.

Odwróciłam się powoli. Stał tam, w szlafroku, z kubkiem whisky.

– Odchodzę.

– Nie żartuj. – Zaśmiał się cicho, szyderczo. – Gdzie niby pójdziesz?

– Nie twoja sprawa.

– Magda. Nie masz pojęcia, co robisz. Tu masz porządek. Pewność.

– Tu mam kajdany.

– Sama je sobie założyłaś.

– I teraz je zdejmuję.

Chciał mnie zatrzymać. Zrobił krok w moją stronę, ale podniosłam rękę.

– Nie próbuj.

Spojrzał na mnie jak na wariatkę. Ale ja nie byłam wariatką. Byłam kobietą, która właśnie przestała się bać. Zjechałam windą, wyszłam na pustą ulicę. Deszcz zaczął padać, a ja szłam z jedną walizką i łzami na policzkach. Nie wiedziałam, dokąd pójdę. Ale pierwszy raz od lat oddychałam naprawdę.

Magdalena, 35 lat

Czytaj także: