Stresujący urlop? Tylko we dwoje!

Wiem, że wszyscy zachwalają, jak to przyjemnie i romantycznie wybrać się na wakacyjny wypoczynek tylko we dwoje, ale nie, ja protestuję. Egoistycznie, wolę sama… i po swojemu! Jeśli ktoś nadąży za mną, proszę bardzo. Oczywiście, zapraszam do podróży.

Ale narzekania, krytykowania i marudzenia, że nie tak, że wciąż daleko, a słońce zbyt przygrzewa, lub też wręcz odwrotnie, leje jak z cebra, a i tak za mną trzeba nadążać… o nie, takich skarg nie przyjmuję. Ostrzegałam? Mówiłam? Trzeba było siedzieć wygodnie na kanapie i czekać, aż zmęczona wakacyjnymi wojażami wrócę stęskniona na rodziny łono, wgram zdjęcia i opowiem (nieco koloryzując wydarzenia, ale co tam!, musi być ciekawiej) jak to było gdzieś na zapomnianych już przez Boga szlakach.

To nie tak, że MNIE stresuje sama myśl o wypoczywaniu we dwoje. Towarzystwo lubię, i owszem… tylko że dobrze wiem, iż podróżowanie ze mną przyprawia mojego mężczyznę o kolejne siwe włosy. Cóż, temperatura w sypialni niebezpiecznie się podnosi już kilka tygodni przed urlopem, gdy zadaję, w moim odczuciu, niewinne pytanie: „To gdzie Skarbie w tym roku jedziemy na wakacje?”. Nie daj Bóg, bym usłyszała, że po zeszłorocznych górskich eskapadach w tym roku moje kochanie umyśliło sobie, iż spędzimy dwa tygodnie gdzieś na Mazurach, wsłuchując się w grające świerszcze i szepcząc sobie do ucha czułe słówka. O nie, lato z komarami? Kiedy ja już siebie (nas? - niech będzie w ostateczności!) widziałam w wielkim mieście… w świecie wąskich uliczek, smakowitych potraw i męskich oczu, wpatrzonych w mój opalony dekolt. Woda ciepła, w kranie, jak najbardziej mile widziana, ale już nóg wcale nie myślę całymi dniami moczyć. Co to, to nie!

I tu zaczyna się stan zawieszenia, przypominający nieco przygotowanie wrogich armii do ostatecznego starcia. Kto pójdzie pierwszy na kompromis? To było jedynie pytanie retoryczne, bo w końcu która kobieta, dąsając się i kręcąc noskiem, w końcu nie przekona ukochanego, że wakacje według JEJ pomysłu to najwspanialszy pomysł na wspólne wakacje? Argument koronny? „No wiesz, kochanie, zawsze może pojechać sobie z kumplami nad te twoje jeziora, ja pojadę na podbój wielkiego świata… i przynajmniej odpoczniemy od siebie, skoro ty już ze mną nie chcesz spędzić nawet tych dwóch tygodni w roku”. Tu pojawia się nieodłączny płacz, który nieco nadaje dramatyzmu sytuacji, i chwilę później można pakować walizki, by jechać na „wspólnie” zaplanowany, wymarzony wypoczynek. Oj, będzie się działo - w końcu słońce, i my. Tylko my… aż do znudzenia!

Tak, tylko że zanim się zapakujemy i ruszymy w świat, znów dochodzi do spięcia. Bo po co? Czemu aż tyle? A nie dałoby się jednej walizki zamiast trzech? Nie no, gdybym sama jechała, to wówczas zrezygnowałabym z trzech tuszów, kilku żeli pod prysznic, iluś tam par klapek i okularów przeciwsłonecznych, ale skoro już jedziemy razem, sama nie będę musiała wszystkiego nosić, do tego jest samochód, to co mi szkodzi pomyśleć o wszystkim? Zresztą, w gazecie pani pisała, by koniecznie wziąć dwadzieścia podstawowych lekarstw, tak na wszelki wypadek, a że to mądre czasopismo ze „zdrowiem” w nazwie, to z pewnością autorka wiedziała, o czym pisze. I tak to, zanim wyruszymy, mój mężczyzna znów się stresuje, iż nie unikniemy korków na drodze, ale przez to moje pakowanie zeszło nam dwie godziny więcej, i jeszcze dwa razy musieliśmy się wracać, bo czegoś tam zapomniałam ważnego.

W końcu jednak… jedziemy na wspólny urlop! Droga mija nam na ciągłych kłótniach, bo przecież to moja wina, że na mapie małe literki a ja nie nadążam z czytaniem nazw miejscowości, i kilka razy gubimy drogę. Ale już widać w oddali nasz hotelik. Co, miejsc wolnych nie ma? „Nie zrobiłeś rezerwacji?” – dziwię się, bo jak można zapomnieć o czymś tak oczywistym? „Przecież ty miałaś się tym zająć” – złości się mój ukochany.

No tak. Gdybym jechała sama, z pewnością myślałabym o wszystkim. Skąd jednak mogłam wiedzieć, że wspólne wakacje oznaczają, że i tak wszystko będzie na mojej głowie? Zaczynam się stresować i ja…

Anna Curyło