Bernard Shaw (1856 - 1950)
Irlandzki dramaturg i pisarz, publicysta. Od 1876 r. mieszkał i tworzył w Londynie. Wśród jego utworów przeważają komedie o zabarwieniu satyrycznym, w błyskotliwych dialogach wykpiwające konwencjonalną moralność i utarte przekonania o sprawiedliwości społecznej, m.in. Człowiek i nadczłowiek (1903), Major Barbara (1907), Pigmalion (1913), Dom złamanych serc (1919), Święta Joanna (1923). W 1925 r. otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.
Aldous Huxley (1894 - 1963)
Powieściopisarz i eseista. W latach dwudziestych i trzydziestych mieszkał we Włoszech i Francji. W tym okresie napisał m.in. W cudacznym korowodzie (1923) i futurologiczny Nowy wspaniały świat (1932). W 1937 r. wyjechał do Kalifornii, gdzie mieszkał do końca życia. W 1953 r. zaczął eksperymentować ze środkami psychotropowymi. W Drzwiach percepcji (1954) opisał swe doznania pod ich wpływem.
Zobacz też: Literatura emigracyjna
Herbert George Wells (1866 - 1946)
Powieściopisarz, twórca gatunku science fiction, m.in. Wehikuł czasu (1895), Wojna światów (1898). Łączył w tych powieściach satyrę polityczną z ostrzeżeniem przed niebezpiecznymi odkryciami naukowymi, wierząc jednocześnie w postęp. Swym socjalistycznym przekonaniom dał wyraz w powieściach poświęconych niższym warstwom klasy średniej. Ponadto napisał: powieść społeczno-obyczajową Tono-Bungay, popularną Historię świata, szkice społeczne i polityczne wyrażające pragnienie pokoju w świecie i sprawiedliwości społecznej.
Malcolm Lowry (1909 - 1957)
Powieściopisarz, w latach trzydziestych mieszkał w Meksyku. Doświadczenia z tego okresu wykorzystał w swej symbolicznej, z wątkami autobiograficznymi powieści Pod wulkanem (1947), której akcja dzieje się w meksykańskim mieście. Zastosował tu autor strukturę narracyjną z wieloma płaszczyznami czasu akcji. Ukazał stan ostatecznego upadku człowieka złamanego przez alkohol.
Beckett Samuel (1906 - 1989)
Dramaturg, powieściopisarz i poeta irlandzki, mieszkał i tworzył w Paryżu. Z wykształcenia romanista, z zawodu nauczyciel i tłumacz. Najsłynniejszym jego dziełem stała się sztuka Czekając na Godota (1952). Ten niezwykle oryginalny utwór (noszący cechy teatru absurdu) stanowi prowokacyjną manifestację w stosunku do całej europejskiej tradycji dramatycznej. W utworze nie ma akcji, nie ma głównego bohatera, nie ma dialogu, konfliktu. Jest natomiast czekanie, para bliżej nie określonych kalek fizycznych i duchowych, jakieś strzępy rozmów, okaleczone zdania, żargonowe słownictwo.
Zobacz też: Literatura lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych
Tytułowy Godot to symbol potężnego Boga, na którego czeka słaba i zagubiona istota ludzka pozostawiona własnemu losowi. W innych utworach (np. w powieści Murphy) autor operuje paradoksem, koszmarem sennym, groteską, które stanowią sprzeciw wobec całej tradycji. Wprowadza udziwnione postacie, głosy bez imienia i twarzy. Same powieści nie zawierają fabuły, intrygi, nie opowiadają, wyrażają tylko ostateczny ból ludzki, niemoc istnienia. Nikną wszelkie cechy rodzaju i gatunku, zniszczeniu ulega cała „materia ludzka”. Twórczość Becketta prowokuje i szokuje, ale w ten sposób każe zastanowić się odbiorcy nad sensem istnienia i działania ludzkiego. W 1969 r. pisarz otrzymał literacka Nagrodę Nobla.
Źródło: Wydawnictwo Printex
