Wybitny i niezwykle oryginalny poeta współczesny. W czasie okupacji niemieckiej żołnierz AK, brał udział w powstaniu warszawskim. W 1948 r. otrzymał święcenia kapłańskie, jest rektorem kościoła Wizytek w Warszawie. Debiutował w 1937 r. tomem wierszy Powrót Andersena, będących pod wyraźnym wpływem grupy poetyckiej Skamander.
Po wojnie wydał następujące zbiory poezji: Wiersze (1959), Znaki ufności (1970), Niebieskie okulary (1980), Nie przyszedłem pana nawracać. Wiersze 1939-1985 (1986), Sumienie ruszyło (1989), Stukanie do nieba (1990), Litania Polska (1994), Rwane prosto z krzaka (1996). Ponadto: zbiór pogadanek dla dzieci Zeszyt w kratkę (1973), zbiór anegdot Niecodziennik (1991).
Twórczość ks. Twardoskiego należy do poezji o tematyce religijnej, propagującej model wiary radosnej, bliskiej człowiekowi. Podaje dogmaty wiary katolickiej bez patosu, bez surowości nakazów i zakazów, bez lęku, głosząc, że religia ma być pomocą i oparciem dla człowieka. Bóg w utworach poety-księdza ma ludzki wymiar, to istota pełna przyjaźni, rozumująca i kochająca człowieka, będąca raczej opiekunem niż sędzią.
Zobacz też: Tadeusz Różewicz - biografia
Świat to dzieło Boga, które człowiek powinien kochać i umieć się nim cieszyć, zaś istota ludzka - ukochane dziecko Stwórcy, choć ułomna i grzeszna. Twardowski jest zwolennikiem wiary czystej, nie skażonej przepisami czy wyjaśnieniami. Na religię patrzy przez „powiększające szkło uśmiechu”, dostrzega separatki w piekle (w wierszu Niebieskie z czarnym), aniołów kipiących jak mleko (Poza kolejką).
Patos i tradycyjną konturowość religijnej tematyki zastępuje specyficznym humorem, przybierającym niekiedy postać delikatnej ironii (wiersz Nie). Światopogląd Twardowskiego bliski jest myśli św. Franciszka z Asyżu, łączy ich obu pokora oraz nieustanne podglądanie życia zwierząt i roślin.
Twardowski jest apologetą przyrody, w jego utworach dominuje biologiczna fascynacja (np. Wyznanie, List do Matki Boskiej, Wszystkiego). Unika metafizyki, woli podglądać „przylaszczkę, która z różowej staje się niebieską” (Do świętej Tereski) i „zielonego kaczora z żółtymi nogami” (Świat). Obserwacja przyrody uświadamia poecie bolesną prawdę o przemijaniu i odchodzeniu (Śpieszmy się, Odszukany w cieniu).
Zobacz też: Leopold Staff - liryki
Poezja księdza Twardowskiego aż skrzy się od aforyzmów, np.: „Między prawdą a szczęściem najłatwiej nas rozbić”, „Tylko nieobecni są najbliżsi”, „Trzeba mieć ciało, by odnaleźć duszę”. Ostrze krytyki poety nigdy nie tępi ludzkich błędów, lecz raczej traktowanie religii i Boga z fałszywą pobożnością.
Źródło: Wydawnictwo Printex
