Art. 190. § 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Dobrem chronionym w tym przepisie jest wolność w sensie subiektywnym – a więc poczucie wolności, bezpieczeństwa i wolności od strachu. Groźbę stanowi zapowiedź spowodowania, wobec jej adresata(którym musi być określona jednoznacznie osoba fizyczna), określonej dolegliwości, jeśli jej nastąpienie zależy od osoby ją zapowiadającej. W tym przypadku jest to zapowiedź popełnienia przestępstwa na szkodę adresata groźby lub osoby mu najbliższej. Jest to przestępstwo materialne. Treścią groźby musi być zapowiedź popełnienia przestępstwa – a więc czynu bezprawnego. Nie jest więc groźbą bezprawną zapowiedź dochodzenia swoich roszczeń na drodze sądowej, wzywanie do zapłaty czy nawet informowanie, że w obronie swojego prawa użyje się wobec innej osoby wszelkich środków koniecznych do obrony.
Groźbę można wyrazić za pomocą różnych środków przekazu. Ważne jest jedynie, aby dotarła ona do świadomości jej odbiorcy. Może to być więc forma ustna, pisemną, za pomocą gestu czy nawet innego zachowania (wyjęcie niebezpiecznego przedmiotu i pokazanie w jaki sposób zostanie on użyty).
Nie jest również konieczne, aby grożący miał rzeczywisty zamiar zrealizowania groźby. Dla bytu przestępstwa nie jest konieczne stwierdzenie obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby, tj. tego, czy sprawca miał rzeczywisty zamiar jej spełnienia ani też tego, czy miał faktyczne możliwości jej spełnienia. Ważny jest jedynie subiektywny odbiór tej groźby u pokrzywdzonego, tj. to, czy faktycznie wzbudziła ona u niego obawę spełnienia, tj. wywołała uczucie strachu lub zagrożenia (patrz wyrok SN z 27 kwietnia 1990 r., IV KR 69/90, PS 1993, nr 5, poz. 84).
Subiektywny odbiór ma dla zaistnienia przestępstwa znaczenie zasadnicze, jednak nie wystarczające. Obawa ta musi być ponadto uzasadniona, a więc do jej oceny niezbędne będzie włączenie także i czynnika obiektywnego. Obawę uznać można za uzasadnioną, jeśli przeciętny człowiek o podobnych do ofiary cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości, w analogicznych warunkach wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za realną i wzbudzającą obawę.
Przestępstwo groźby karalnej jest ścigane na wniosek pokrzywdzonego.
