„Żona wydawała kasę, jakby Black Friday trwał cały rok. Gdy sięgnęła po nasze oszczędności, dałem jej ultimatum”

Lubię stabilność, spokój i porządek – także w finansach. Moja żona Magda to mój zupełny przeciwieństwo. Impulsywna, emocjonalna, zawsze z telefonem w ręku, klikająca „dodaj do koszyka”. Kiedyś się z tego śmiałem. Dziś już nie.

Od siedmiu lat jesteśmy małżeństwem. Przez pierwsze lata było dobrze. Budowaliśmy wspólne życie, planowaliśmy kupno domu, odkładaliśmy oszczędności, ale od jakiegoś czasu coś zaczęło się sypać. A konkretnie: budżet. Magda kupuje kompulsywnie. Dosłownie – paczki przychodzą co drugi dzień. Świeczki, obrusy, gadżety do kuchni. Wszystko niby „na promocji”.

Nie zliczę, ile razy próbowałem z nią rozmawiać. Zawsze kończy się tak samo: wzrusza ramionami i mówi, że życie jest za krótkie, by liczyć każdy grosz.

Ostatnio spotkałem się z bratem na piwie. Adam spojrzał na mnie i rzucił bez ogródek:

– Magda nie zna granic, stary. I jeśli jej nie zatrzymasz, to skończysz z długami.

Wtedy po raz pierwszy pomyślałem, że może on ma rację.

Pokłóciłem się z żoną

Wracam z pracy, rzucam torbę na krzesło, wchodzę do kuchni. Na blacie kolejne pudełko. Tym razem coś z napisem „aromaterapia”. Odwracam się powoli, czuję, jak puls mi przyspiesza.

– Magda… co to znowu jest?

– Olejki – odpowiedziała z kanapy, nie odrywając wzroku od serialu. – Na stres. Dla nas.

– Dla nas? – podchodzę do blatu, patrzę na paragon. – Trzysta siedemdziesiąt złotych. Serio?

– Przestań dramatyzować, Tomek.

– Dramatyzować? Przecież w tym miesiącu już wydałaś ponad dwa tysiące na jakieś bzdury!

Magda w końcu spojrzała na mnie z irytacją.

– To nie są bzdury. Dom też trzeba urządzać. A poza tym zarabiasz dobrze, nie?

I wtedy we mnie pękło.

– Czasami żałuję, że ci zaufałem z naszymi finansami! – krzyknąłem. – Zachowujesz się, jakby pieniądze rosły na drzewach!

– Bo ty ciągle tylko o pieniądzach! – odbiła złość. – Życie to coś więcej niż Excel i limity na karcie!

– Może, ale to życie, które właśnie rozwalasz, miało nas zaprowadzić do własnego domu, nie do długów!

Magda podniosła się z kanapy.

– Wiesz co? Jak tak ci źle, to może sam się urządzaj. Albo znajdź sobie księgową, nie żonę.

Nie odpowiedziałem. Chwyciłem kurtkę i wyszedłem, trzaskając drzwiami. Potrzebowałem oddechu, dystansu. Przez całą drogę myślałem tylko jedno: czy to już moment, kiedy przestaliśmy być po tej samej stronie?

Nic do niej nie docierało

Wróciłem późno. Nie chciało mi się z nikim rozmawiać, ale wiedziałem, że muszę. Nie da się dłużej udawać, że wszystko jest w porządku.

Magda siedziała w łóżku z laptopem na kolanach. Scrollowała jakieś wnętrzarskie forum, oczywiście. Usiadłem na skraju łóżka i od razu poczułem napięcie w powietrzu.

– Musimy pogadać – powiedziałem spokojnie.

– Jeśli znowu o pieniądzach, to nie mam siły – westchnęła.

– Magda, ja nie mam pretensji o jedną paczkę czy dwie. Tylko… wszystko nam się sypie. Nie kontrolujemy wydatków. Ty nie kontrolujesz. A przecież mieliśmy plan – dom, stabilność.

– Tomek… – zamknęła laptopa i spojrzała na mnie. – Ty serio myślisz, że mnie to nie obchodzi? Tylko że ja nie chcę żyć jak w wojsku. To, że coś kosztuje, nie znaczy, że nie mogę tego mieć.

– Chodzi o priorytety – powiedziałem twardo. – O to, że z naszego wspólnego wysiłku robisz coś... lekkomyślnego. Ja liczę, ty wydajesz. Czuję się, jakbyśmy nie byli już partnerami.

– Bo ty mnie nie rozumiesz! – wybuchnęła. – Ciągle tylko: „Magda, po co to?”, „Magda, dlaczego tyle?”. Jakbym była jakimś dzieckiem! Może po prostu... potrzebuję poczuć, że coś mnie cieszy.

– Ale to wszystko kosztuje – powiedziałem już ciszej. – I nie mówię tylko o pieniądzach.

Patrzyliśmy na siebie przez chwilę. Milczeliśmy. A ja coraz bardziej czułem, że nie jesteśmy już w tej samej rozmowie. Tylko w dwóch zupełnie różnych światach.

Żona wyczyściła konto

To był zwykły poniedziałek. Miałem spotkanie z doradcą kredytowym – chcieliśmy z Magdą zacząć procedury związane z zakupem mieszkania. Właśnie po to przez lata odkładaliśmy pieniądze na osobne konto oszczędnościowe. Zalogowałem się na chwilę przed rozmową. Chciałem sprawdzić saldo, tak dla formalności.

0,00 zł.

Zamarłem.

Odświeżyłem stronę. Jeszcze raz.

0,00 zł.

Kliknąłem w historię. Przelew. Cała kwota poszła na konto Magdy. Serce mi stanęło. Zamknąłem laptopa i ruszyłem do sypialni, czując, jak narasta we mnie coś, czego nie potrafiłem już zatrzymać.

– Magda. Gdzie są nasze oszczędności?

Spojrzała na mnie zaskoczona.

– Przelałaś całą kasę z konta. Pięćdziesiąt tysięcy. Na co?

Milczała.

– Magda?! – podniosłem głos. – Przecież to były nasze pieniądze na dom!

– Musiałam – powiedziała cicho. – Nie zrozumiesz…

– Spróbuj mi wyjaśnić – syknąłem. – Na co wydałaś pieniądze, które zbieraliśmy latami?

Zacisnęła usta, jakby szukała słów. W końcu wyszeptała:

– Miałam trochę zaległości, kupiłam trochę rzeczy do domu… To się jakoś rozeszło. Po prostu.

– Po prostu?! Zniszczyłaś naszą przyszłość!

Magda wstała, ale się nie zbliżyła.

– Nie chciałam… Nie sądziłam, że to będzie aż taki problem.

Stałem bez ruchu. Już nawet nie byłem wściekły. Byłem pusty.

I wiedziałem, że coś się właśnie skończyło.

Dałem jej ultimatum

Następnego dnia wróciłem wcześniej z pracy. Wiedziałem, że muszę postawić granicę. Nie chciałem się kłócić. Nie chciałem krzyczeć. Ale już nie mogłem dalej udawać, że wszystko jest dobrze.

– Magda, usiądź – powiedziałem, spokojnie, ale stanowczo. – Musimy coś ustalić.

Spojrzała na mnie z rezerwą, ale usiadła przy stole.

– To, co się stało z naszymi oszczędnościami, nie może się powtórzyć. Dlatego... stawiam sprawę jasno.

Zacisnęła usta, ale nic nie mówiła.

– Albo idziemy razem na terapię i przestajesz wydawać bez ustalenia, albo... wyprowadzam się. Nie dam się zrujnować. I nie chodzi tylko o kasę. Chodzi o zaufanie.

– Serio? Szantażujesz mnie teraz? – prychnęła.

– Nie szantażuję. Daję ci wybór. Tylko jeden.

– Bo ty jesteś taki idealny, tak? Nigdy nie popełniasz błędów, wszystko masz w Excelu. A ja jestem ta rozhisteryzowana, co kupuje światełka i olejki, i rozwala budżet! – wyrzuciła jednym tchem. – Chcesz mnie kształtować na swoją modłę, Tomek. Ale ja nie jestem tobą!

– Wiem – odpowiedziałem cicho. – Ale chciałem, żebyśmy byli drużyną. A nie konkurencją.

Zapanowała cisza. Patrzyliśmy na siebie długo. W końcu wstałem. Poszedłem do sypialni, spakowałem walizkę. Magda stała w drzwiach. Nie płakała. Nie zatrzymała mnie. Spojrzała tylko. A ja spojrzałem na nią po raz pierwszy... jak na kogoś obcego i wyszedłem.

Pojechałem do brata

Adam przyjął mnie bez słowa. Tylko podał piwo i kiwnął głową w stronę kanapy.

– No i co? – zapytał po chwili.

– Wyprowadziłem się – powiedziałem. – Postawiłem ultimatum. Nie przyjęła go. Albo nie chciała.

Adam skrzywił się i wypił łyk.

– Zaskoczony nie jestem – rzucił. – Ale... przykro mi. Wiem, że ją kochasz.

– Chyba już nie wiem, co czuję – odpowiedziałem. – Czuję złość, rozczarowanie, smutek... ulgę?

– Ulgę?

– Że już nie muszę codziennie sprawdzać stanu konta i udawać, że wszystko gra. Że mogę po prostu... być. I nikt mnie nie oskarża, że zabijam radość życia, bo liczę pieniądze.

– Wiesz, Tomek... – westchnął Adam. – Ty zawsze chciałeś wszystko ratować, ale nie każdy chce być uratowany. Magda chyba nie chce się zmieniać. Chce żyć, jak jej wygodnie. A ty byłeś dla niej portfelem, nie partnerem.

Zabolało, ale nie zaprzeczyłem.

– A może ona po prostu się pogubiła? – rzuciłem, sam niepewny.

– Może. Ale jeśli nie widzi w tym problemu, to i tak nic z tym nie zrobisz. Ludzie się zmieniają tylko wtedy, kiedy naprawdę tego chcą. I dopiero jak coś stracą.

Długo siedzieliśmy w ciszy. Adam zapalił papierosa. Ja gapiłem się w dywan.

A potem zapytał:

– A ty? Wrócisz do niej?

Wzruszyłem ramionami.

– Nie wiem. Może... jeśli naprawdę by coś zrozumiała.

Ale nie wiedziałem, czy w to wierzę.

Tomasz, 37 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: