„Żona po kryjomu wzięła kredyt, bo chciała mieć piękne wesele. Za to kupilibyśmy mieszkanie, a mamy długi po uszy”

Zawsze marzyłem o pięknym weselu. Chciałem, by ten dzień był wyjątkowy, pełen radości, miłości i szczęścia. Moja żona, Karolina, miała podobne pragnienia, ale jej wizja była zdecydowanie bardziej wystawna. Kiedy planowaliśmy nasz wielki dzień, zaskakiwała mnie tym, jak umiejętnie zarządzała finansami. Weselny budżet złożony z oszczędności, które oboje gromadziliśmy, wydawał się niewystarczający. Zastanawiałem się, jak ona to robi? W tym wielkim dniu byłem jeszcze bardziej zaskoczony. Moje podejrzenia były słuszne.

Starała się szybko zamknąć temat

Dzień po weselu usiedliśmy razem przy stole. Karolina przyniosła kilka folderów i zaczęła je przeglądać, skupiona na liczbach, które notowała na kartce. Czułem, że część kosztów trzeba spłacić z zebranych pieniędzy. Zaczęliśmy rozmowę o rachunkach.

– Kochanie, to wszystko musiało sporo kosztować. Powiedz mi, ile nam zostało do spłaty? – zapytałem z troską.

Karolina unikała mojego wzroku.

– Nie martw się tym, zajęłam się wszystkim. Ty masz pracę, swoje obowiązki, a ja wzięłam to na siebie – odpowiedziała, a jej ton brzmiał, jakby starała się zamknąć temat.

To była dziwna odpowiedź. Znałem Karolinę, ale teraz zdawało mi się, że jest jakaś odmieniona. Zamiast uspokoić moje obawy, jej zachowanie tylko je nasiliło. Zacząłem podejrzewać, że coś jest nie tak, że może coś przede mną ukrywa. W jej głosie wyczułem nutę irytacji, jakby moje pytania były dla niej trudne do zniesienia.

– Rozumiem, ale jeśli musimy jeszcze za coś zapłacić, powiedz mi, proszę, chciałbym wiedzieć – naciskałem, próbując zrozumieć sytuację.

Karolina westchnęła, co wydawało się być próbą zapanowania nad rosnącą irytacją.

– To nie jest twój problem, naprawdę. Poradzimy sobie – rzuciła, próbując zakończyć rozmowę.

Zrobiło mi się niewygodnie. Czyżby nasze małżeństwo miało już pierwszy większy problem?

Zobaczyłem pismo z banku

Kilka dni później, przypadkowo natknąłem się na stertę dokumentów. Nie mogłem się powstrzymać i zacząłem je przeglądać. Moje serce zamarło, kiedy zobaczyłem pismo z banku. To była umowa kredytowa na dużą sumę pieniędzy, podpisana wyłącznie przez Karolinę. Jak to możliwe, że wzięła tak duży kredyt beze mnie?

Gwałtownie wpadłem do pokoju, trzymając dokumenty w ręku. Karolina spojrzała na mnie z zaskoczeniem, gdy zauważyła, co mam w dłoniach.

– To ty wzięłaś kredyt?! Dlaczego beze mnie?! – zapytałem, starając się zachować spokój, choć w środku wszystko się we mnie kotłowało.

Karolina stała przez chwilę w milczeniu, po czym odparła z determinacją.

– Bo wiedziałam, że nigdy byś się nie zgodził na to wszystko! Ale przecież chciałeś mieć piękne wesele, prawda? – jej słowa to był cios w moje zaufanie do niej.

Gniew, zdrada, oszustwo – te emocje uderzyły mnie jednocześnie. Jak mogła mnie tak oszukać? Próbowałem poskładać w głowie wszystkie elementy układanki. Czy to możliwe, że kredyt weselny nie był jedynym celem tej pożyczki?

Wstrząśnięty tym wszystkim, poczułem, że to, w co wierzyłem, było jedynie iluzją. Chciałem wyjść, zniknąć, ale zamiast tego stałem tam, patrząc na kobietę, którą kochałem, zastanawiając się, co teraz zrobić. Wewnętrznie rozdarłem się między chęcią wybaczenia a gniewem, który nie dawał mi spokoju.

Jej oszustwo było większe

W następnych dniach nasza sytuacja była napięta. Karolina starała się zachowywać, jakby nic się nie stało, ale ja nie mogłem zapomnieć o tym, co odkryłem. Pewnego dnia wróciłem wcześniej z pracy, zdecydowany porozmawiać z nią na spokojnie i spróbować znaleźć rozwiązanie. Kiedy wszedłem do mieszkania, usłyszałem jej głos dochodzący z pokoju obok.

Rozmawiała z Eweliną, swoją najlepszą przyjaciółką. Nie miałem zamiaru podsłuchiwać, ale jej słowa przykuły moją uwagę.

– Nie mogę mu powiedzieć… gdyby się dowiedział, że połowę tej kasy wydałam jeszcze przed ślubem na spłatę innych rat, to by mnie znienawidził – mówiła Karolina, a jej ton był pełen zmartwienia.

Ewelina odpowiedziała spokojnie: – Ale on i tak się dowie.

W tym momencie stałem w progu, jak sparaliżowany. Wszystko zaczęło się układać w logiczną całość. To nie tylko kredyt weselny. Karolina miała długi, o których nie miałem pojęcia. Jej oszustwo było większe, niż mogłem sobie wyobrazić.

Wszedłem do pokoju, postanowiłem nie udawać, że nic nie słyszałem.

– Musimy porozmawiać – powiedziałem stanowczo.

Karolina spojrzała na mnie, jakby chciała się schować. Ewelina zerknęła na mnie ze współczuciem. Wiedziałem, że muszę usłyszeć prawdę, choć bałem się, co jeszcze mogę odkryć.

Karolina wyznała prawdę

Siedzieliśmy naprzeciw siebie, w ciszy, którą przerywało tylko tykanie zegara. Czułem się jak na przesłuchaniu, oczekując wyjaśnień.

– Od lat miałam długi. Karty kredytowe, pożyczki... – zaczęła. – Część kredytu weselnego poszła na ich spłatę, reszta na wesele. Chciałam zacząć od nowa, bez przeszłości, bez tych problemów. – Próbowała usprawiedliwiać swoje decyzje, ale jej wyjaśnienia tylko pogłębiały mój ból.

– Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej? Przecież mogliśmy razem znaleźć rozwiązanie! – rzuciłem z desperacją, starając się zrozumieć, co skłoniło ją do ukrywania tak ważnych spraw.

– Bałam się, że mnie zostawisz. Że nie będziesz chciał być ze mną, jeśli dowiesz się, jak głęboko się w to wszystko wplątałam – przyznała ze łzami w oczach.

Czułem się oszukany i wykorzystany. Bez słowa wyszedłem z domu, zostawiając Karolinę samą. Czy nasze małżeństwo miało szansę przetrwać, skoro zaczęło się od tak wielkiego kłamstwa?

Walczyć czy uciekać?

W chwili, gdy opuściłem mieszkanie, jedynym miejscem, gdzie mogłem się udać, było dom moich rodziców. Potrzebowałem wsparcia, kogoś, kto pomoże mi zrozumieć tę sytuację. Gdy wszedłem do ich domu, przywitały mnie ich troskliwe spojrzenia.

Usiadłem przy stole w kuchni, a oni usiedli naprzeciwko mnie, gotowi wysłuchać. Opowiedziałem im wszystko, od początku do końca, starając się zachować spokój.

Ojciec, zawsze rozsądny, spojrzał na mnie z powagą. – Synu, małżeństwo bez zaufania to jak dom bez fundamentów. Ona wciągnęła cię w bagno – powiedział, a jego słowa były pełne zmartwienia.

Matka, z miłością i ciepłem, które zawsze dawały mi ukojenie, położyła rękę na moim ramieniu.

– Ale to ty musisz zdecydować. Walczyć o to, czy się wycofać, zanim będzie za późno – doradziła, a jej głos był pełen współczucia.

Rodzice zawsze mieli wątpliwości co do Karoliny, ostrzegali mnie, ale ja ich nie słuchałem. Teraz ich słowa nabierały nowego znaczenia, ale nie chciałem, żeby mieli rację. Kochałem Karolinę, chciałem wierzyć, że nasza miłość jest silniejsza niż te problemy.

Podjąłem decyzję

Z powrotem w mieszkaniu, znalazłem Karolinę siedzącą na kanapie. Jej twarz była blada, oczy opuchnięte od płaczu. Zanim zdążyłem coś powiedzieć, podniosła wzrok i zaczęła mówić.

– Adam, wiem, że zawiodłam cię. Ale wierzę, że razem możemy przez to przejść. Miłość jest ważniejsza niż pieniądze – powiedziała, a jej głos był pełen błagania.

Patrzyłem na nią, kobietę, którą kochałem całym sercem, ale która mnie oszukała w najważniejszym momencie naszego życia. Martwiło mnie, że całe nasze małżeństwo zbudowane jest na kłamstwie. Od początku.

– Nie wiem, czy mogę ci zaufać. Ale wiem, że cię kocham. To nie zmienia faktu, że czuję się rozdarty i oszukany – wyznałem, a mój głos drżał.

Ostatecznie postanowiłem dać Karolinie szansę. Zobowiązała się spłacać zadłużenie. Nie wiedziałem, co przyniesie przyszłość, ale wiedziałem, że jestem gotów zmierzyć się z tym, co będzie. Bo takie jest życie. Często pełne trudnych wyborów, potknięć, zakrętów, ale też nadziei i prób.

Adam, 30 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także:

• „Nie mogę znieść tego, że moje dzieci ciągle kłócą się o pieniądze. Otworzą oczy, gdy moje się już zamkną”
• „Mój mąż rwał się do sąsiadki jak do zbierania śliwek. Z boku patrzyłam jak robi z siebie pajaca”
• „Mojej córce wydaje się, że pieniądze rosną na drzewach. Przychodzi do mnie jak do bankomatu i nie widzi w tym nic złego”