„Żona obiecała, że wróci do pracy, gdy dzieci podrosną. Najmłodsze ma już 10 lat, a ona nadal siedzi w domu”

Nie wiem, kiedy to się wszystko tak posypało. Może nie jednym ruchem, może nie jednym gestem, tylko stopniowo. Codziennością. Powtarzalnością. Niewypowiedzianymi zdaniami, które rozchodziły się w nas jak rdza po metalu.

Czułem zmęczenie

Codziennie wstaję o szóstej, cicho jak duch, żeby nie obudzić nikogo. Zgarniam z blatu termos z kawą, z tyłu zostawiam pusty zlew i stertę prania, które już dawno miało być rozwieszone. Schodzę na dół, mijam pokój Jasia – śpi jeszcze, wtulony w misia. I tylko przez chwilę robi mi się cieplej na sercu.

Kiedy wychodzę z domu, mam wrażenie, że nikt nawet nie zauważa mojego zniknięcia. W robocie jestem od ósmej do siedemnastej. Od paru miesięcy pracujemy więcej, a zarabiamy mniej. Inflacja wyprzedziła nasze umiejętności.

Wracam zmęczony. W domu – obiad z mikrofalówki, dzieci zajęte, Magda w dresie, z telefonem w ręku. I znów ta myśl: co ona robi całymi dniami? Przecież dzieci są w szkole. Najmłodszy, Jaś, ma już 10 lat. Lena – 12, a Oskar – 14. Są samodzielni.

A ona? Nadal nie pracuje. Wiele lat temu powiedziała, że wróci do pracy, jak dzieci podrosną. I co? Wyrosły. A ona jak siedziała w domu, tak siedzi.

Pokłóciliśmy się

– Ile jeszcze lat masz zamiar siedzieć w domu? – zapytałem, ledwo powstrzymując drżenie głosu.

Magda oderwała wzrok od telefonu. Siedziała na kanapie, zawinięta w koc, w tych swoich poplamionych legginsach, z włosami niedbale związaną gumką. Wyglądała jak ktoś, kto właśnie zakończył ciężką walkę – tylko że nie widziałem, z czym.

– Co to za ton, Tomek? – zmarszczyła brwi. – Dzieci mnie potrzebują. A Jaś ma tylko dziesięć lat...

– Jaś? On pół dnia siedzi w szkole, a drugie pół przed tabletem. Ty go nawet nie odprowadzasz na zajęcia!

– Ty naprawdę myślisz, że ja tu nic nie robię?

– Magda, ja haruję po dziesięć godzin dziennie. Potem wracam, ogarniam zakupy, naprawiam kran, płacę rachunki i jeszcze cię przepraszam, że żyję. A ty od lat masz te same wymówki!

Podniosła się. W oczach miała wściekłość, ale też coś jeszcze – może strach? Może wstyd?

– Obiecałam, że wrócę do pracy, jak dzieci podrosną, i wrócę! Ale nie teraz. Jeszcze nie teraz.

– Tylko że teraz trwa już lata, Magda. Może w ogóle nie planowałaś wracać, co? Może tak ci wygodnie?

Zamilkła. I to bolało najbardziej – ta cisza. W niej było potwierdzenie.

Odwróciłem się do drzwi.

– Ja już nie wiem, kim ty jesteś – rzuciłem.

A ona nic. Ani słowa.

Nie potrafiłem rozmawiać z żoną

Wieczorem spróbowałem jeszcze raz. Chciałem pogadać, naprawdę pogadać, a nie znowu się żreć. Przyniosłem jej herbatę, usiadłem obok. Magda oglądała jakiś program o metamorfozach, coś o kobietach, które zmieniają fryzury i życie. Ironia losu.

– Mogę coś zapytać? – zacząłem cicho.

– Mhm – burknęła, nie odrywając wzroku od ekranu.

– Ty naprawdę chcesz coś jeszcze w życiu robić poza byciem matką?

W końcu na mnie spojrzała. Powoli, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę, że obok niej siedzi ktoś żywy.

– Poświęciłam życie dla tej rodziny. A ty mi teraz zarzucasz, że za mało robię?

– A ja? Co ja poświęciłem? – zapytałem, czując, jak narasta we mnie ciśnienie. – Myślisz, że chciałem tyrać po godzinach, żebyśmy wyszli na zero? Myślisz, że marzyłem o tym, żeby być jedynym żywicielem rodziny, podczas gdy ty od lat się nie rozwijasz, nie zmieniasz, nawet nie próbujesz?

– Ja się nie rozwijam? Ty nawet nie wiesz, jak wygląda mój dzień!

– Bo nie wygląda. Bo się zlewa jeden z drugim. Bo nie robisz nic poza domem! Przecież ty nie masz już marzeń. I nie próbuj mówić, że ci na mnie zależy, skoro cię nie obchodzi, jak ja się czuję!

– Ty mnie nie rozumiesz, Tomasz. Ty nigdy mnie nie rozumiałeś.

Wyszła do kuchni, trzasnęła drzwiami. A ja zostałem z herbatą, której nie tknęła.

Brat miał rację

– No to stary, ile jeszcze zamierzasz w tym siedzieć? – Karol spojrzał na mnie znad kufla. Siedzieliśmy w barze.

– Nie wiem – wzruszyłem ramionami. – Czasem mam wrażenie, że jestem jak mur. Wszystko się o mnie odbija, a i tak muszę stać.

– Nie, ty jesteś raczej jak wycieraczka. Każdy w tym domu po tobie depcze – syknął Karol. – Stary, ty nie żyjesz. Ty wegetujesz. Ona cię wykorzystuje, a ty jeszcze za to dziękujesz.

– Nie mów tak o Magdzie.

– A kto ma powiedzieć? Ty? Ty nawet z nią nie gadasz, tylko się dusisz w środku. Połykasz te swoje pretensje i udajesz, że to normalne, że jesteś bankomatem.

Zamieszałem piwo. Karol zawsze walił prosto z mostu. Nie zawsze chciałem tego słuchać, ale nie umiałem powiedzieć, że nie ma racji.

– Może masz rację – wymamrotałem. – Może za długo czekałem. Może liczyłem, że się ogarnie, że jej się zachce czegoś więcej niż tylko dzieci i koca na kanapie.

– Może czas przestać czekać. I się postawić. Albo jej, albo sobie.

Poczułem, że coś we mnie pękło. Nie wiem, czy to była decyzja, czy po prostu ostatni odruch obronny.

– Dobrze – powiedziałem. – Spróbuję jeszcze raz. Ale tym razem na serio.

– I to jest gadka, bracie – Karol stuknął kuflem o mój.

Wróciłem do domu z sercem ciężkim, ale z dziwną jasnością w głowie. Wiedziałem, że jutro powiem Magdzie wszystko.

Chciałem, by żona wróciła do pracy

Magda siedziała przy kuchennym stole i sortowała jakieś paragony. Na stole parowała herbata. W tle grało radio. Sielanka. Tylko że we mnie już nie było zgody na tę iluzję.

– Musimy pogadać – powiedziałem, stając po drugiej stronie stołu.

Spojrzała na mnie, zmrużyła oczy. Znała ten ton.

– Co się znowu stało?

– Ja już tak dłużej nie mogę, Magda. Nie dam rady sam wszystkiego dźwigać. Albo coś się zmieni, albo...

Zamarła. Paragony wypadły jej z dłoni.

– Albo co?

– Nie wiem jeszcze. Ale nie będę żył w układzie, w którym jestem samotny. W którym jestem tylko robotem do przynoszenia pieniędzy. Potrzebuję partnerki. Kogoś, kto też bierze odpowiedzialność za to życie. Nie dam rady sam.

Wstała gwałtownie, krzesło zgrzytnęło po kafelkach.

– Ty mnie szantażujesz? Bo ja nie przynoszę wypłaty do domu? A może powinnam ci wystawić fakturę za te lata, kiedy nie przespałam ani jednej nocy, bo jedno z dzieci miało gorączkę?!

– Nie mówię, że nie robiłaś nic. Mówię, że ten układ już nie działa. Potrzebuję cię z powrotem. Potrzebuję Magdy, która miała marzenia. Która pracowała, śmiała się, chciała coś robić. A nie... cienia.

Jej oczy zaszkliły się łzami.

– Ty chcesz, żebym była kimś, kim nigdy nie chciałam być – szepnęła.

– Nie. Ja chcę, żebyś była sobą. Tylko nie zapomniała, że poza byciem matką jesteś też kobietą. I moją żoną.

Zamilkła. A ja po raz pierwszy od dawna poczułem, że właśnie powiedziałem prawdę, którą sam długo ukrywałem.

Dzieci były zaniepokojone

– Tato, masz chwilę? – Oskar wszedł do mojego pokoju bez pukania.

Jego mina nie zapowiadała niczego dobrego.

– Jasne, co jest? – odłożyłem gazetę i usiadłem prosto.

Chwilę milczał, dłubiąc w paznokciach. W końcu podniósł na mnie wzrok.

– Wy się z mamą rozstaniecie?

Zamurowało mnie.

– Skąd ci to przyszło do głowy?

– Tylko głupi by tego nie zauważył. Wieczna cisza. Albo kłótnie. Mama chodzi jak duch, a ty... ty jesteś, jakby cię nie było.

Wziąłem głęboki oddech.

– Oskar, staramy się z mamą... coś poskładać. Ale to nie jest łatwe.

– Wiem, że nie. Ale jak się rozstaniecie... to co z nami?

– Nikt was nie zostawi – powiedziałem szybko. – Ani ja, ani mama. Ale nie chcę też, żebyście dorastali w domu, w którym ludzie tylko się mijają.

– To czemu nie próbujecie być znowu razem?

– Bo czasem dwie osoby mogą być bardzo blisko, a i tak się gubią. I może jedyny sposób, żeby się znów odnaleźć... to oddalić się na chwilę.

Oskar spuścił wzrok.

– Myślisz, że to się jeszcze da naprawić?

– Nie wiem, synu. Naprawdę nie wiem.

Wieczorem Jaś zasypiał z głową na moim ramieniu, a Lena nie odezwała się ani słowem podczas kolacji. Czułem, że rozpad małżeństwa to nie tylko sprawa dorosłych. To też dzieci, które patrzą, chłoną, czują wszystko. I po raz pierwszy naprawdę dopuściłem do siebie myśl, że muszę jeszcze jakoś o nas zawalczyć. Dla dzieci.

Tomasz, 43 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: