„Żona ciągnęła ode mnie pieniądze, a ja się na to godziłem. Za moimi plecami układa sobie życie”

Byłem tym typem mężczyzny, który zawsze stawiał rodzinę na pierwszym miejscu. Od początku naszego małżeństwa oddawałem większość zarobków żonie, ufając, że wie, jak najlepiej zarządzać domowym budżetem. Nie byłem skąpy, nie interesowały mnie luksusy — liczyło się tylko, by jej niczego nie brakowało. Pracowałem dużo, czasem ponad siły, ale tłumaczyłem sobie, że tak trzeba. Kiedyś wierzyłem, że zaufanie i lojalność to fundamenty, które przetrwają wszystko. Nawet po rozwodzie nie potrafiłem odwrócić się plecami. Mimo że mnie zdradziła, upokorzyła i zostawiła z pytaniami, które bolą do dziś.

Zgadzałem się

Poznaliśmy się w pracy. Ona była nową kadrową, ja od lat pracowałem na produkcji. Początkowo nie zwracała na mnie większej uwagi. Miałem ubrudzone dłonie, zmęczoną twarz i nie mówiłem zbyt wiele. Mimo to, po jakimś czasie zaczęła sama zagadywać: przynosiła kawę, pytała, jak minął dzień. To było dla mnie nowe, bo dotąd nikt nie okazywał mi takiego zainteresowania.

Zaczęliśmy się spotykać. Niewiele czasu minęło, zanim zamieszkaliśmy razem, a potem wzięliśmy ślub. Nigdy nie należałem do mężczyzn, którzy chcą trzymać pieniądze przy sobie. Ona twierdziła, że ogarnie wszystko: rachunki, zakupy, oszczędności. Oddawałem jej prawie całą pensję, zostawiając sobie jedynie niewielką kwotę na autobus, obiad w pracy i drobne wydatki.

— Lepiej, jak wszystko przechodzi przez jedną osobę — powtarzała. — Nie będzie bałaganu, nie będziemy się sprzeczać o głupoty.

Zgadzałem się. Zaufanie było dla mnie czymś oczywistym. Mówiłem jej, że nie zależy mi na markowych ubraniach ani nowinkach technologicznych. Wierzyłem, że to, co robimy, ma sens. Była moją rodziną, a rodzinie się ufa. Gdy ktoś pytał, ile zarabiam, śmiałem się, że „mam pensję kontrolowaną przez ministerstwo finansów domowych”. Brzmiało to zabawnie, choć z czasem coraz rzadziej się śmiałem. Czułem, że coś się zmienia. Powoli, ledwo zauważalnie, ale nie potrafiłem tego nazwać.

Zrobiło mi się głupio

Z biegiem lat rozmowy między nami stawały się coraz krótsze. Kiedyś opowiadała mi o wszystkim — o koleżankach z pracy, o tym, co jadła na lunch, o planach na weekend. Potem zamieniło się to w krótkie „było okej” i „nie mam siły gadać”. Tłumaczyłem to zmęczeniem. Praca, dom — przecież każdy ma prawo być czasem wyczerpany. Ja też byłem. Wstawałem o piątej rano, wracałem późnym popołudniem, a potem jeszcze brałem dodatkowe zlecenia, żeby coś odłożyć. Myślałem, że skoro to dla nas, to warto. Nie pytałem, gdzie idą pieniądze. Ufność wzięła górę nad rozsądkiem.

Raz poprosiłem ją, żeby pokazała mi konto — tak po prostu, z ciekawości. Zmroziła mnie spojrzeniem.

— Nie ufasz mi? — zapytała, krzyżując ręce. — Naprawdę sądzisz, że coś przed tobą ukrywam?

Zrobiło mi się głupio. Oczywiście, że ufałem. Odpuściłem, choć w środku coś mnie uwierało. Mimo to przymykałem oczy. Kiedy zaczęła częściej znikać wieczorami, mówiła, że spotyka się z koleżankami. Gdy wracała późno, tłumaczyła się korkami albo rozmową, która się przeciągnęła.

— Przecież wiesz, że nie robię nic złego — rzucała, mijając mnie w przedpokoju.

Wiedziałem? Może chciałem wierzyć. Albo nie chciałem wiedzieć. Niby byliśmy razem, ale od dawna już nie żyliśmy wspólnym życiem. Tylko rachunki nadal płaciłem ja.

Nie mogłem uwierzyć

To był zwykły dzień. Deszczowy czwartek, pamiętam, bo kurtka przeciekła mi na ramieniu, a buty znowu przesiąkły. Wracałem z pracy i nagle zadzwonił telefon. Numer nieznany. Odebrałem bez większego namysłu, myśląc, że może to coś służbowego.

— Dobry wieczór, przepraszam, że dzwonię, ale... — Głos kobiety po drugiej stronie był zdenerwowany. — Czy pan jest mężem Anny K.?

Zamarłem. Przytaknąłem tylko, nie mogąc zrozumieć, czego obca osoba może chcieć ode mnie w takiej sprawie.

— Przepraszam, że tak bezpośrednio, ale musi pan wiedzieć... Oni się spotykają. Ona i mój mąż. Od kilku miesięcy. Wiedzą, że mam dzieci, że wszystko się sypie, a mimo to...

Nie mogłem uwierzyć. Wypierałem każde słowo. Zapytałem o szczegóły, o daty. Wszystko się zgadzało: wyjścia do „koleżanek”, „przedłużone spotkania”, „nagłe zmiany planów”.

— Przepraszam, nie chciałam, żeby dowiedział się pan w taki sposób — zakończyła i się rozłączyła.

Stałem pod klatką, mokry od deszczu, telefon ściskając w dłoni jak coś obcego. Nie potrafiłem wejść do mieszkania. Nie wiedziałem, co powiedzieć. W końcu wszedłem bez słowa, przeszedłem obok niej i zamknąłem się w łazience. Patrzyłem na swoje odbicie w lustrze i czułem się jak ktoś zupełnie inny. Wieczorem próbowała rozmawiać, ale zbyłem ją krótkim:

— Jestem zmęczony. Może jutro.

Tylko że jutro nic nie miało być już takie samo.

To pytanie było jak cios

Powiedziałem jej wszystko dwa dni później. Nie krzyczałem, nie rzucałem przedmiotami. Po prostu usiedliśmy naprzeciwko siebie przy kuchennym stole. Przez chwilę milczała, potem wzruszyła ramionami i zapytała:

— I co teraz?

To pytanie było jak cios. Nie zaprzeczyła. Nie próbowała się tłumaczyć. Jakby cała sytuacja nie była dla niej niczym wielkim. Odpowiedziałem cicho, że chcę rozwodu. Pokiwała głową.

— Jak chcesz. I tak to już nie miało sensu — rzuciła i wstała od stołu.

Zebrała kilka rzeczy i wyprowadziła się jeszcze tego samego wieczoru. Nie płakała. Nie zostawiła nawet kartki. Zostawiła ciszę i porozrzucane wspomnienia. Przez kilka tygodni wszystko wydawało się nienaturalnie ciche. Wchodziłem do mieszkania i nasłuchiwałem kroków, głosu, jej obecności. Było pusto — nie tylko w domu, ale i we mnie. I choć wiedziałem, że zdradziła, że mnie zostawiła, nie potrafiłem jej tak po prostu porzucić.

Zostawiłem jej część pieniędzy. Nadal robiłem przelewy — nie takie jak dawniej, ale wystarczające, by nie musiała się martwić. Znałem jej sytuację, wiedziałem, że nie jest łatwo zacząć od nowa. Tylko że teraz to już nie była „nasza” sytuacja. To było jej nowe życie. A ja, choć zraniony, nie chciałem, żeby cierpiała. Może byłem głupi. Może naiwny. Albo po prostu nie umiałem przestać być lojalny.

Nie żywię już nadziei

Znajomi nie rozumieli, czemu nadal jej pomagam. Sugerowali, że powinienem zerwać kontakt, przestać przelewać pieniądze, „odciąć się jak mężczyzna”. Słuchałem tego wszystkiego w milczeniu, ale nie potrafiłem działać według ich zasad.

— Ona cię zdradziła — powtarzał mój brat. — Co ty jej jesteś winien?

Nie wiedziałem. Może nic. A może właśnie wszystko, co było między nami przez te lata. Wspólne poranki, święta, wyjazdy. To nie znikało tylko dlatego, że ją przyłapano. To nie była jedna zdrada. To było powolny proces, który trwał i trwał. Zdarzało się, że dzwoniła — rzadko, ale jednak. Najczęściej w sprawach praktycznych: dokumenty, ubezpieczenia, sprawy podatkowe. Nigdy nie pytała, jak się czuję. Nigdy nie powiedziała „przepraszam”. Mimo to starałem się pomóc, nie trzymać urazy. Czasem myślałem, że może któregoś dnia zrozumie, co straciła. Ale szybko przestałem się łudzić.

Mówiła kiedyś, że nie jestem wystarczająco ambitny. Że żyję zbyt zwyczajnie, zbyt spokojnie. Może właśnie to ją odciągnęło. Szukała emocji, których nie potrafiłem jej dać. Tylko że ja szukałem stabilności. Bezpiecznego domu. I nadal wierzę, że to nie jest słabość, tylko wybór. Nie żywię już nadziei. Nie marzę, że wróci, ale mimo wszystko co miesiąc odkładam drobną sumę na jej konto. Nie dla niej — dla siebie. Bo chcę wiedzieć, że zrobiłem wszystko, co mogłem.

Tylko tyle, ile chcę

Ludzie czasem myślą, że lojalność ma sens tylko wtedy, gdy druga strona ją odwzajemnia. Może mają rację. Ja jednak patrzę na to inaczej. Lojalność to nie jest umowa, to nie jest wymiana — to coś, co wybierasz, nawet gdy boli. Zwłaszcza wtedy.

Czasem spotykam ją na mieście. Zawsze wygląda inaczej: nowe ubrania, nowa fryzura, nowy uśmiech. Mijamy się, rzucamy sobie krótkie „cześć” i idziemy dalej. Nigdy nie zatrzymuje się na dłużej. Nigdy nie zapytała, czy sobie radzę. A ja nie oczekuję tego od niej. Nie dlatego, że mi to obojętne. Po prostu już przestałem czekać. Życie toczy się dalej. Pracuję, w weekendy chodzę na długie spacery. Czasem wpadam do znajomych, czasem siedzę sam, oglądając stare filmy. Nie mam wielkich planów. Chcę tylko spokoju. I chcę zachować siebie takim, jakim byłem, zanim wszystko się rozsypało.

Czasem ktoś pyta, czemu wciąż jej pomagam. Odpowiadam, że to tylko parę stówek. Niewiele w skali życia, ale dla mnie to coś więcej. To pamięć o tym, kim chciałem być. Nie mściwym, nie zgorzkniałym, nie małostkowym. Człowiekiem, który potrafił być wierny swoim zasadom, nawet jeśli inni je podeptali. Nie oddaję już większości pieniędzy. Tylko tyle, ile chcę. I tylko dlatego, że nadal wierzę, że nie wszystko da się przeliczyć na to, kto komu więcej zabrał.

Michał, 42 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: