„Zimna jak lód wręczyłam mężowi album ze zdjęciami. Gdy doszedł do ostatnich stron, wiedział, że rozwodu nie uniknie”

Z Darkiem byliśmy razem od czasów studiów. Poznaliśmy się na wykładzie z historii sztuki – ja spóźniona, on trzymał miejsce. Przypadek, który wtedy wydawał się przeznaczeniem. Przeszliśmy razem przez wiele: pierwsze mieszkanie z przeciekającym kranem, wakacje pod namiotem, stresy zawodowe i chwile euforii. Lubiłam nasze wieczory z winem i jazzem w tle. Zawsze mówił, że jestem jego bezpiecznym portem. Ale od kilku miesięcy coś się zmieniło. Był coraz bardziej nieobecny, zamknięty. Milczący. A ja – wbrew wszystkiemu – nadal próbowałam być dobrą żoną. Gotowałam ulubione dania, czekałam, dbałam. Choć czułam, że coś się kruszy, udawałam, że wszystko jest jak dawniej.

– Darek, znowu wracasz po dwudziestej drugiej. Ile jeszcze tych „nadzwyczajnych” zebrań macie? – zapytałam spokojnie, choć w środku aż mnie ściskało.

– Iza, naprawdę? Znowu to samo? – westchnął, rzucając klucze na komodę. – Pracuję. To nie moja wina, że nie rozumiesz, co znaczy mieć odpowiedzialność.

– Odpowiedzialność? Od kiedy odpowiedzialność to zapach damskich perfum na twoim płaszczu?

Zatrzymał się. Spojrzał na mnie z czymś pomiędzy zniecierpliwieniem a pogardą.

– Może to była koleżanka z pracy. Wiesz, w dużych firmach ludzie się mijają, czasem dotkną. Naprawdę, zaczynasz być... zaborcza. Paranoiczna.

Poczułam, jak moje gardło zaciska się z bólu. Nie chodziło tylko o perfumy. Ostatnio był nieobecny nie tylko fizycznie, ale i myślami. Przestał się mną interesować. Nie pytał, jak mi minął dzień, nie przytulał mnie przed snem. A gdy próbowałam zbliżyć się do niego, odsuwał się jakby z obowiązku.

– Przecież wiesz, że zawsze byłam po twojej stronie – powiedziałam ciszej. – Ale teraz mam wrażenie, że jestem dla ciebie przeszkodą.

– Wymyślasz. Wszystko ci się roi. Może, zamiast analizować, zacznij robić coś pożytecznego.

Odwrócił się i wyszedł do sypialni

Zostawił mnie w kuchni, z kolacją, której nawet nie tknął. Siedziałam przy stole w ciszy, patrząc na talerze, które jeszcze niedawno dzieliliśmy z uśmiechem. Wiedziałam, że to coś więcej niż tylko kryzys. Coś pękło – i nie miałam już wątpliwości, że może to być początek końca.

– Mówi pani, że mąż zmienił swoje zachowanie? – zapytał mężczyzna po drugiej stronie biurka. Był opanowany, ubrany w szary garnitur, nieco znoszony, jakby widział już zbyt wiele podobnych historii.

– Tak. Nie wraca o czasie, unika rozmów, wyjeżdża niby służbowo, ale... coś się nie zgadza – odpowiedziałam, starając się mówić rzeczowo. Choć cała się we mnie gotowało, musiałam utrzymać pozory.

– Ma pani jakieś dowody?

– Nie. Tylko przeczucie. I parę drobiazgów. Dwa bilety do kina w kieszeni jego płaszcza, jeden z datą, kiedy był „na delegacji”. Paragon z hotelu w Zakopanem, gdzie nigdy razem nie byliśmy.

Detektyw skinął głową i zapisał coś w notesie.

– Jeśli coś jest na rzeczy, dowiemy się – powiedział z taką pewnością, jakby już znał zakończenie tej historii.

Poczułam, jak zalewa mnie fala wstydu. Jeszcze kilka miesięcy temu nie przyszłoby mi do głowy, że będę siedzieć w biurze prywatnego detektywa, szukając potwierdzenia zdrady. W naszym domu nie było miejsca na sekrety. Albo tak mi się wydawało.

– Wszystko zostanie udokumentowane – dodał. – Zdjęcia, raporty. Bez emocji, czyste fakty.

Właśnie tego się bałam najbardziej – faktów. Bo jeśli się potwierdzą, nic już nie będzie takie samo. Ale potrzebowałam prawdy. Nawet jeśli miała mnie złamać. Kiedy wychodziłam z biura, czułam się jak ktoś zupełnie inny. Nie jak żona, nie jak partnerka. Jak śledczy we własnym życiu. Jakby ta kobieta, którą byłam, została gdzieś po drodze, zostawiając po sobie tylko cień.

Spotkaliśmy się tydzień później

Detektyw przyszedł punktualnie, z czarną teczką i kamienną twarzą. Usiadł naprzeciwko mnie i wyjął kilka zdjęć. Ułożył je równo na stole. Nie pytał, czy jestem gotowa. Może uznał, że skoro tu jestem, gotowość nie ma już znaczenia.

Na pierwszym zdjęciu – Darek i kobieta. Młodsza, szczupła, w czerwonym płaszczu. Szli razem, zbyt blisko jak na współpracowników. Na drugim – w kawiarni, pochylają się do siebie, śmieją się. Trzecie – on gładzi jej włosy. Czwarty – trzyma ją za rękę, a potem całuje. Wszystko uchwycone w idealnym kadrze.

Nie mówiłam nic. Przez chwilę w ogóle nie słyszałam dźwięków – jakby świat się wyciszył. Jakby moje serce przestało bić, tylko wpatrywało się w tę scenę, której nigdy nie chciałam oglądać.

– Ma na imię Sandra – powiedział cicho detektyw. – Spotykają się regularnie. To nie jednorazowa sprawa.

Pokiwałam głową. Bez łez. Bez słów. Patrzyłam jeszcze chwilę na zdjęcia, jakby to nie była moja historia. Jakby ktoś mi ją tylko opowiadał.

– Dziękuję – powiedziałam w końcu. – Resztą zajmę się sama.

Wyszłam z biura z dokumentami w torebce, jakby były bronią. W środku we mnie był już tylko chłód. Nie krzyczałam, nie planowałam awantury. Coś się we mnie przełączyło. Nie chciałam wojny. Chciałam czegoś innego – wyrafinowanego zakończenia.

Takiego, które zapamięta do końca życia

– Iza, wszystko w porządku? – zapytała mama przez telefon. – Jakaś jesteś… nieobecna ostatnio.

– W porządku, mamo. Po prostu dużo pracy – skłamałam z automatu.

– Tylko nie daj się zajechać. Jak coś, pamiętaj, że zawsze możesz przyjechać. Choćby na herbatę.

– Wiem – odpowiedziałam, ale głos mi drżał. Wiedziała, że coś jest nie tak. Matki to czują.

Wieczorem usiadłam na podłodze w salonie i wyjęłam z szafy stare pudła. Zdjęcia z wakacji – Bułgaria, Grecja, nasze pierwsze wspólne morze. Wycieczki rowerowe, ślub, śmieszne selfie z kuchni. Z każdym zdjęciem czułam, jak coś we mnie łamie się na nowo.

Rozłożyłam przed sobą nowy, skórzany album. Zaczęłam układać zdjęcia chronologicznie – pierwsze lata, uśmiechy, entuzjazm, nadzieja. Do każdej strony dodałam drobne pamiątki: bilety z kina, karteczki z życzeniami, rachunki z restauracji. Każda strona bolała coraz bardziej. Ale układałam je metodycznie, jakbym chciała uporządkować nie tylko wspomnienia, ale i własny ból.

Na ostatnich stronach włożyłam zdjęcia zrobione przez detektywa. Darek i Sandra. Objęcia, pocałunki. Potem – wydrukowane kopie paragonów, które znalazłam. I na samym końcu – ksero pozwu rozwodowego. Podkreśliłam datę, napisałam odręcznie: „To też część naszej historii”.

Zamknęłam album i owinęłam go w papier. Prezent. Nie z miłości. Z pamięci. Z godności. Z pragnienia, by spojrzał prawdzie w oczy i już nigdy nie odwrócił wzroku.

Wiedziałam, że musi to zobaczyć

Wszystko. Od początku do końca. Bez cenzury. Bez wybielania.

– Co to? – zapytał Darek, siadając do stołu, na którym czekała kolacja i starannie zapakowany album.

– Prezent – odpowiedziałam spokojnie, nalewając mu wina. – Pomyślałam, że warto wrócić do wspomnień.

Spojrzał podejrzliwie, ale sięgnął po pakunek. Rozpakowywał ostrożnie, jakby bał się, co znajdzie w środku. Gdy otworzył album, na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.

– O, Zakopane... – mruknął. – Ale to stare zdjęcia, skąd je wygrzebałaś?

Nie odpowiedziałam. Obserwowałam jego palce, jak przewracały kolejne strony. Uśmiech znikał stopniowo. Gdy dotarł do zdjęć z Sandrą, zatrzymał się. Wpatrywał się w nie dłużej niż powinien.

– To… co to ma znaczyć? – zapytał, głosem znacznie cichszym.

– To znaczy, że już wiem. Strona ostatnia – wskazałam dłonią.

Przewrócił kartkę. Spojrzał na kopię pozwu rozwodowego. Chwilę milczał, potem odsunął się lekko od stołu.

– Iza… to nie tak… – zaczął, ale przerwałam mu.

– Wiem, jak „tak” wygląda. I wiem, że tego nie chcę.

Wstałam. Serce waliło mi jak szalone, ale na zewnątrz byłam lodowata. On patrzył na mnie, jakby widział mnie pierwszy raz. Może faktycznie – pierwszy raz nie widział we mnie tej potulnej, wiernej kobiety.

– Wszystko, co musiałam ci powiedzieć, już jest tam. W albumie.

Zostawiłam go z kolacją, z winem i z przeszłością, której sam nadał nowy kształt. Czułam dziwny spokój. Jak po długiej burzy. Może nie wygrywałam tej walki – ale odzyskałam siebie.

Spakowałam się wcześnie rano

Dwie walizki – ubrania, kilka książek, dokumenty. Album zostawiłam na stole. Już nie należał do mnie. To była nasza historia, ale ostatnie rozdziały pisał sam.

Nie płakałam. Nie było łez, tylko pustka. Jakby wszystko, co mogło boleć, już się wypaliło. Mieszkanie, które przez tyle lat było domem, teraz wydawało się obce. Każdy kąt przypominał mi, jak bardzo się oszukiwałam. Każdy obraz na ścianie, każda filiżanka w szafce.

Po drodze do samochodu spotkałam sąsiadkę. Uśmiechnęła się, jak zawsze.

– Wyjeżdżacie gdzieś?

– Tak – odpowiedziałam. – Tym razem sama.

Odjeżdżając, nie obejrzałam się za siebie. Nie chciałam patrzeć na okno, przez które czasem patrzyliśmy razem na spadający śnieg. Nie chciałam żegnać się z tym życiem, tylko je zamknąć.

Zatrzymałam się u mamy. Nie zadawała pytań, przytuliła mnie tylko, mocno i długo. Czasem słowa są zbędne. Usiedliśmy razem przy herbacie, jak dawniej. Cisza była spokojna, a nie bolesna.

Teraz siedzę na balkonie i patrzę w niebo. Nie wiem, co będzie dalej. Może długo nie będę potrafiła komuś zaufać. Może nie wrócę do miłości tak łatwo. Ale wiem jedno – nie chcę już żyć w iluzji. Nie chcę być częścią cudzego kłamstwa.

Zrobiłam, co musiałam. Nie dla zemsty, ale dla siebie. Bo każda historia, nawet ta najboleśniejsza, kiedyś musi się skończyć.

A ja... zaczynam nową. Nie wiem jeszcze, dokąd mnie zaprowadzi. Ale tym razem, będę pisać ją sama.

Iza, 34 lata

Czytaj także:

• „Żart na prima aprilis pokazał mi prawdziwe oblicze mojego faceta. 1 kwietnia włożyłam nasz związek do trumny”
• „Planowałam ślub, ale pierścionek zaręczynowy parzył mnie w rękę. Wątpliwości panny młodej koiłam w ramionach sąsiada”
• „Zamieniłam pracę w warszawskim korpo na szpadel i gumiaki, i nie żałuję. Wolę być brudna od błota, ale szczęśliwa”