„Żal mi córki, bo związała się z przeciętniakiem. On nie pasuje do naszej rodziny z tradycjami”

Nie jestem typem kobiety, która milczy, kiedy coś jej się nie podoba. Zwłaszcza jeśli chodzi o dobro moich dzieci. Kiedy nasza córka przedstawiła nam swojego chłopaka, byłam przekonana, że to tylko chwilowy wybryk – nieśmiały, mało elokwentny, w nijakiej koszuli. My, rodzina z lekarskimi i prawniczymi korzeniami, zawsze trzymaliśmy pewien poziom. A tu nagle w naszym salonie zasiada chłopak, który nie potrafi nawet poprawnie trzymać widelca. Przeciętniak, którego nie powinno tu być. Patrzyłam na córkę i czułam żal. Miała przecież tyle możliwości. Czemu wybrała właśnie jego?

Nowy w naszym domu

– Kochani, poznajcie Olafa – powiedziała nasza córka z promiennym uśmiechem, jakby właśnie przyprowadziła do domu księcia z bajki.

Spojrzałam na młodzieńca stojącego w progu naszego salonu. Wysoki, ale niezdarny. Koszula w kratę z zagnieceniami, spodnie, które wyglądały jakby były po starszym bracie. W rękach trzymał kwiaty – różowe goździki. Goździki! Mój mąż niemal zakrztusił się winem, gdy to zobaczył.

– Bardzo mi miło, jestem Olaf – powiedział cicho i wyciągnął rękę. Jego uścisk był jak zwiędła sałata.

Uśmiechnęłam się z wysiłkiem, choć chciałam powiedzieć: „Odłóż te kwiaty i uciekaj”. Ale zamiast tego, zaprosiłam ich do stołu.

– A czym się zajmujesz, Olafie? – zapytał mój mąż tonem lekarza, który nie spodziewa się dobrych wyników.

– Studiuję fizjoterapię… i pracuję w magazynie części rowerowych – odpowiedział Olaf, jakby właśnie ogłosił, że zdobył stypendium w Oksfordzie.

Moja córka patrzyła na niego jak zaczarowana, a ja widziałam tylko przeciętność. Czułam, jak w mojej głowie zapala się ostrzegawcze światło: nie pasuje. Nie tu. Nie do niej. Kiedy wyszli, w domu zapanowała cisza. Mój mąż odchrząknął i spojrzał na mnie.

– Chyba musimy porozmawiać – powiedział poważnie.

Pokiwałam głową. Olaf. Nawet to imię brzmiało jak z kreskówki. Czy naprawdę właśnie to wybrała nasza córka?

Kolacja, która wszystko zepsuła

Postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę. Zaprosiłam ich oboje na niedzielny obiad – taki z obrusem, domowym rosołem i winem z naszej piwniczki. Może w bardziej formalnych okolicznościach Olaf pokaże, że ma coś więcej do zaoferowania niż te nieszczęsne goździki i zmięty uśmiech.

Od rana wszystko musiało być perfekcyjne. Zastawa po babci, pieczony indyk, deser z bezy i malin. Starałam się, naprawdę się starałam. Usiadłam w fotelu z kieliszkiem wina i czekałam, aż zadzwonią.

Dzwonek. Otworzyłam drzwi.

– Dzień dobry! – Olaf przywitał się nieco zbyt głośno. Miał na sobie bluzę. Z kapturem.

– Dobrze, że choć buty ma czyste – mruknął mój mąż, gdy chłopak zajął miejsce przy stole.

Przez pierwsze minuty rozmowa kulała. Olaf mówił mało, a kiedy już się odzywał, opowiadał o tym, jak naprawiał regał w pracy albo że kupił nowy multitool. Multitool!

– A interesujesz się może literaturą? Sztuką? – zapytałam z delikatnym uśmiechem, który miał więcej z wyzwania niż z uprzejmości.

– No, lubię komiksy… „Thorgala” czytam czasem – odpowiedział z dumą.

Moja córka szturchnęła go łokciem. On się roześmiał. A ja poczułam, jak coś we mnie cichnie. Przecież ona zawsze uwielbiała Szymborską, chodziła ze mną do opery, znała Mozarta na pamięć. Po deserze mąż odłożył widelec i spojrzał na mnie znacząco. Wiedziałam, że myśli to samo. To nie była tylko zła kolacja. To był koniec z naszymi marzeniami.

Szarzyzna obok złota

Zaczęłam zauważać, jak bardzo Olaf nie pasuje do świata, w którym wychowaliśmy naszą córkę. Na każde nasze święto rodzinne przychodził ubrany tak, jakby właśnie wyszedł z siłowni albo z wypadu rowerowego. Mówił, kiedy nie trzeba było, milczał, kiedy oczekiwaliśmy jego głosu. A najgorsze – nie rozumiał aluzji. W ogóle.

Na urodzinach mojej siostry opowiadał mojemu teściowi o tym, jak skręcił kostkę i „fajnie mu ją nastawili w pracy”. Mój teść – emerytowany chirurg, który przez pół życia ratował ludzi po poważnych wypadkach – skinął tylko głową, nie komentując ani słowa.

– Ma w sobie jakąś dziecięcą naiwność, nie sądzisz? – szepnęłam do męża, gdy Olaf po raz trzeci poprawił koszulę wypadającą mu ze spodni.

– Albo zwykłą nieświadomość, gdzie się znajduje – odparł. – To nie jego świat.

I to była właśnie najtrudniejsza część. Patrzeć, jak nasza córka – mądra, wrażliwa, pięknie wychowana – coraz bardziej wsiąka w ten świat przeciętności. Zamiast rozmów o książkach – żarty z TikToka. Zamiast wspólnego wyjazdu na koncert – wyprawa na rower po błocie. Widziałam, jak zaczyna przystosowywać się do jego rytmu życia, jego języka, jego świata. Jakby obniżała poziom, by tylko nie wystawać ponad.

– Ona go nie zmienia – powiedziałam do męża któregoś wieczoru. – To on ją zmienia. A my tylko patrzymy, jak gaśnie.

W mojej głowie nie było już tylko żalu. Zaczynał się bunt.

Rysy na idealnej rodzinie

Zawsze sądziłam, że nasza córka będzie miała życie podobne do mojego. Stabilne, zbudowane na fundamencie dobrych wyborów. Uczyliśmy ją, że warto mierzyć wysoko – zarówno w nauce, jak i w relacjach. A ona? Wybrała chłopaka, który nawet nie próbował sięgnąć po więcej. Olaf był jak wygodny fotel – nijaki, bez aspiracji, ale przytulny. I właśnie w tym tkwił największy problem.

Zaczęłam dostrzegać, jak bardzo się od siebie oddalamy. Rozmowy z córką stawały się powierzchowne. Unikała tematów przyszłości, śmiała się z rzeczy, które wcześniej uznawałaby za banalne.

– Kochanie, a może zapisałabyś się znów na te lekcje włoskiego? Tak pięknie ci szło – zapytałam któregoś popołudnia, próbując odzyskać jakąś część dawnej wersji mojej córki.

– A po co mi włoski? Olaf i tak nie znosi języków. Lepiej poćwiczymy na siłowni – wzruszyła ramionami, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie.

Było mi niedobrze. I nie z powodu siłowni, tylko z powodu tego „Olaf i ja” w jednym zdaniu, który wyznaczał kierunek jej decyzji. To już nie była tylko fascynacja. To była transformacja. Mąż starał się nie wchodzić mi w słowo, ale wiedziałam, że myśli podobnie. Czasem patrzyliśmy na siebie nad stołem w milczeniu – jakbyśmy próbowali telepatycznie znaleźć sposób, jak to przerwać. Jak wyrwać ją z tej sennie wygodnej relacji, zanim stanie się zbyt późno. Ale jak powiedzieć córce, że zakochała się w kimś, kto gasi światło, zamiast je zapalać?

Tylko jedno zdanie

Siedzieliśmy we trójkę w kuchni, pijąc herbatę. Była sobota wieczór, córka przyszła sama – Olaf „miał dyżur w magazynie”, jak to ujął. Było spokojnie, niemal sielsko. W pewnym momencie odłożyła kubek i spojrzała na nas poważnie.

– Mamo, tato… muszę wam coś powiedzieć.

Poczułam, jak moje serce przyspiesza. Spojrzałam na męża – zamarł w bezruchu, tak jak ja. Oby tylko nie…

– Zaręczyliśmy się.

W tej chwili czas się zatrzymał.

– Co proszę? – zapytałam, udając, że się przesłyszałam.

– Olaf mi się oświadczył. Powiedział, że nie musi być bogaty, żeby mnie kochać. I ja się zgodziłam. Bo to nie kasa się liczy, tylko to, że jesteśmy razem szczęśliwi.

Zamknęłam oczy. Poczułam coś pomiędzy bólem a niedowierzaniem. Jakby ktoś przy mnie mówił, że świat jest płaski – absurdalnie, naiwnie, lekkomyślnie.

– Szczęśliwi? – odezwałam się powoli. – Córciu, czy ty naprawdę myślisz, że szczęście wystarczy, kiedy przyjdą rachunki, dzieci, problemy? On nie ma ambicji, nie ma planu. A ty zawsze miałaś…

– Mamo – przerwała mi stanowczo. – To może ja już nie chcę waszego planu. Może chcę swojego. I może właśnie dlatego jestem szczęśliwa.

Zamilkłam. Nie dlatego, że się zgadzałam. Po prostu nie miałam już siły mówić. Patrzyłam, jak zdejmuje pierścionek, żeby nam pokazać. Tani. Niewyszukany. Ale jej oczy błyszczały, jakby nosiła koronę.

To jest jej wybór

Wieczorem długo siedziałam na tarasie. Powietrze było chłodne, ale nie miałam ochoty wracać do środka. Patrzyłam w ciemność, jakbym tam miała znaleźć odpowiedź na pytanie, które nie dawało mi spokoju: kiedy straciłam wpływ na własne dziecko? Może wtedy, gdy zamiast słuchać – oceniałam. Może gdy wolałam wytykać błędy, zamiast zapytać, dlaczego tak mocno kocha kogoś, kto – w moich oczach – nie był tego wart.

Mąż usiadł obok i przez dłuższy czas nie odzywał się ani słowem. W końcu powiedział:

– Ona nie wybiera życia, jakie my byśmy chcieli. Ale chyba nie możemy jej tego zabronić. Może… musimy się z tym pogodzić?

– A jeśli to błąd?

– To jej błąd, nie nasz. I jej prawo, by go popełnić.

Nie spałam tej nocy. Wciąż widziałam jej twarz, kiedy mówiła o „szczęściu”. Widząc to światło w oczach, pierwszy raz od dawna poczułam wstyd. Bo może problem nie tkwił w Olafie. Może problem tkwił we mnie. Wciąż nie polubiłam tego chłopaka. Nadal uważam, że nie dorasta jej do pięt. Ale zrozumiałam coś ważniejszego – że kocha. A ona… też kocha.

Może więc zamiast burzyć to, co zbudowali, powinnam zbudować coś obok – most. Żeby nie stracić córki w imię jakiejś wyobrażonej wersji przyszłości. W końcu to nie moja historia do przeżycia.

Barbara, 56 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: