„Z krzewu róż na działce wyczytałam zdradę męża. Wszystkie sąsiadki się ze mnie śmiały, a ja wiedziałam, że mam rację”

Od zawsze wiedziałam, że Marek miał obsesję na punkcie ogrodu. Jego pasja do pielęgnacji roślin była niemal zaraźliwa. Każdy wolny moment spędzał na pieleniu, sadzeniu i przycinaniu. Ja sama nigdy nie miałam do tego serca ani talentu, ale podziwiałam jego zapał. Wiedziałam też, że Marek nie cierpiał róż – twierdził, że są kapryśne i wymagające. Dlatego gdy nagle zaczęły pojawiać się w jego ogrodzie, coś we mnie zadrżało.

W pewnej nocy, gdy Marek zasnął, postanowiłam zajrzeć do jego telefonu. To, co znalazłam, było szokujące. Zdjęcie kobiety w jasnej sukience, trzymającej bukiet dokładnie tych samych róż, które teraz zdobiły nasz ogród. Moje serce przyspieszyło. Kim była ta kobieta? Dlaczego miała kwiaty z naszego ogrodu? Postanowiłam, że nie będę pytać wprost. Musiałam działać na własną rękę.

To nie był przypadek

Zaniepokojona tym, co odkryłam, postanowiłam zwierzyć się mojej najlepszej przyjaciółce, Anecie. Spotkałyśmy się w naszej ulubionej kawiarni, gdzie zawsze mogłyśmy rozmawiać szczerze.

– Znalazłam na telefonie Marka zdjęcie jakiejś kobiety z naszymi różami – zaczęłam, starając się utrzymać głos na poziomie zrozumiałym tylko dla nas.

Aneta uniosła brwi, a w jej oczach pojawiło się zaniepokojenie.

– Może to tylko przypadek? – zapytała, choć widać było, że sama w to nie wierzy.

Pokręciłam głową z niedowierzaniem.

– Nie, Aneta. On nigdy nie lubił róż. To nie jest przypadek – powiedziałam, próbując zapanować nad drżeniem głosu.

Przyjaciółka zastanowiła się przez chwilę, a potem zapytała:

– Masz jakiś plan?

Uśmiechnęłam się lekko, choć w środku wszystko we mnie wrzało.

– Tak. Zrobię mały eksperyment – odpowiedziałam tajemniczo.

W środku czułam połączenie złości i ekscytacji. Chciałam wiedzieć, z kim miałam do czynienia i czym mój plan się sprawdzi.

Czekałam na jego reakcję

Zdecydowałam się na nocną akcję, niczym szpieg z filmu. Gdy Marek zasnął głęboko, cicho wymknęłam się z sypialni i udałam się do ogrodu. Pod osłoną nocy przesadziłam róże na drugą stronę ogrodu. Chciałam zobaczyć, jak Marek zareaguje na tę niespodziewaną zmianę. Następnego ranka, gdy jeszcze piłam kawę, Marek wybiegł do ogrodu. Już po chwili usłyszałam jego zduszony krzyk.

– Ewa! Co się stało z moimi różami?! – Jego głos brzmiał szczerze zaskoczony, niemal zrozpaczony.

Wyszłam na zewnątrz, starając się utrzymać twarz pokerzystki.

– Z różami? Myślałam, że ich nie lubisz – powiedziałam niewinnie, obserwując jego reakcję.

Marek zacisnął pięści, próbując zapanować nad emocjami.

– Po prostu… przyzwyczaiłem się do nich! – wykrzyknął, ale widziałam, jak jego oczy przeszukują ogród nerwowo.

Przez chwilę myślałam, że pójdzie po łopatę, aby naprawić sytuację. Jednak zamiast tego, Marek sięgnął po telefon. Moje serce zaczęło bić szybciej. Co zamierzał zrobić?

Moje podejrzenia się sprawdziły

Ukryta za kuchennym oknem, obserwowałam Marka, gdy nerwowo przemieszczał się po ogrodzie, trzymając telefon przy uchu. Z bijącym sercem próbowałam wychwycić każde jego słowo.

– Mamy problem. Ktoś przesadził róże – usłyszałam jego ściszony głos. Z każdym jego zdaniem czułam, jak krew odpływa mi z twarzy.

– Jak to co?! A jeśli to znak, że ona coś wie? – zapytał ciszej, zaniepokojony.

Potem Marek starał się kogoś uspokoić.

– Nie panikuj. Spotkamy się wieczorem – zapewnił ją, choć w jego głosie czuć było napięcie.

Nie miałam już wątpliwości. Marek mnie zdradzał, a tajemnicza kobieta ze zdjęcia była prawdziwa. Moje emocje sięgnęły zenitu. Czułam się zdradzona i oszukana. Miałam zamiar dowiedzieć się, kim dokładnie była ta kobieta i jakie plany miał co do niej mój mąż.

Miałam już pewność

Zdeterminowana, postanowiłam śledzić Marka, gdy wychodził wieczorem z domu. Nie było to łatwe, ale adrenalina dodawała mi odwagi. Ukryłam się w cieniu drzew nieopodal miejsca, gdzie umówił się z tajemniczą kobietą. Czekałam, aż przyjdzie, a gdy w końcu się pojawił, serce zaczęło mi walić jak oszalałe. Klara, bo tak się do niej zwracał, pojawiła się z boku i podeszła do Marka.

– Twoja żona na pewno już coś podejrzewa – powiedziała, głos miała pełen obaw.

Marek przeczesał włosy dłonią, jego twarz była napięta.

– Nic jej nie powiem. Jeszcze nie – odparł z determinacją.

Kobieta spojrzała na niego z niepokojem.

– A co z nami? – zapytała cicho, a ja wyczułam w jej głosie desperację.

Marek westchnął, a ja widziałam, jak ciężar tej rozmowy ciążył mu na ramionach.

– Muszę to jakoś rozwiązać – powiedział, ale jego głos był pozbawiony przekonania.

W tej chwili postanowiłam wyjść z ukrycia. Moja obecność wprowadziła nagłe napięcie. Marek zamarł, gdy nasze spojrzenia się spotkały.

– Rozwiązać? Może wreszcie powiesz mi prawdę, Marek? – rzuciłam, starając się zapanować nad drżeniem głosu.

Wszystko przez róże

Atmosfera była gęsta, a każda sekunda wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Marek próbował się tłumaczyć, choć jego słowa brzmiały pusto.

– Skarbie, to nic nie znaczyło… – zaczął, ale ja nie mogłam już dłużej słuchać jego kłamstw.

– To dlaczego zasadziłeś te cholerne róże? – przerwałam mu, nie mogąc powstrzymać gniewu.

Klara, stojąc obok, spoglądała na mnie z poczuciem winy.

– Bo to moje ulubione kwiaty – przyznała, zerkając na Marka.

Zaśmiałam się gorzko, chociaż w środku czułam się rozbita. Wszystko zaczęło się od kwiatów, których Marek rzekomo nie lubił, a które ostatecznie zdradziły jego kłamstwa. Patrzyłam na Marka, próbując zrozumieć, jak doszło do tego wszystkiego. Ale odpowiedzi już nie potrzebowałam.

Marek sięgnął po moją rękę, jakby mógł jeszcze wszystko naprawić, ale odsunęłam się. Wiedziałam, że to koniec. Róże stały się symbolem naszego rozpadającego się małżeństwa, a ja nie zamierzałam już dłużej być jego częścią.

Nikogo nie potrzebowałam

W tamtej chwili wszystko stało się jasne. Odwróciłam się, gotowa odejść i zostawić to wszystko za sobą. Marek próbował mnie zatrzymać, ale jego słowa nie miały już znaczenia. Nie oglądając się za siebie, ruszyłam przed siebie, czując, jak emocje we mnie wzbierają. Każdy krok był dla mnie nowym rozdziałem, a każdy oddech przynosił ulgę.

W głowie miałam jedną myśl: niech Marek i jego róże gniją razem. Nie potrafiłam już patrzeć na niego tak samo. Wiedziałam, że życie przede mną nie będzie łatwe, ale też czułam, że teraz mogę zacząć na nowo, bez kłamstw i tajemnic. Chociaż serce nadal bolało, to wewnętrznie czułam spokój. Zdrada Marka otworzyła mi oczy na to, czego naprawdę potrzebuję i zasługuję.

Odeszłam, wiedząc, że to była właściwa decyzja. Z każdym krokiem zyskiwałam siłę, pewna, że dam sobie radę. Róże może i były piękne, ale ich kolce raniły zbyt głęboko. Czas rozpocząć nowy rozdział, w którym to ja będę wybierać kwiaty do swojego ogrodu.

Ewa, 37 lat

Czytaj także:
„Prezent od męża na Dzień Kobiet doprowadził mnie do łez. Od razu wiedziałam, że muszę szykować papiery rozwodowe”
„Cieszyłem się, że żona nie odkryła mojego romansu. Radość jednak nie trwała długo, bo ktoś postanowił zatruć mi życie”
„Podejrzewałam mojego męża o zdradę, więc odpłaciłam mu się tym samym. Co poradzę, że pod ręką był tylko szwagier?”