„Wynajęłam limuzynę na Komunię córki, a mąż przyszedł w dżinsach. Musiał narobić mi wstydu”

Trzy miesiące życia poświęciłam na tę komunię. Dosłownie – każda wolna chwila, każdy weekend, każda nieprzespana noc. Lista gości, próbne dekoracje, degustacje tortów. Sukienkę Hani zamawiałam z Hiszpanii, z jakiegoś atelier, o którym usłyszałam w jednej z grup na Facebooku. Kosztowała tyle, co moje dwie wypłaty, ale mówiłam sobie, że to raz w życiu. Że ona zasługuje. Może to głupie, może próżne, ale kiedyś sobie obiecałam: moja córka nie będzie miała takiej komunii jak ja.

Zarezerwowałam salę rok wcześniej, ręcznie malowałam winietki, nawet serwetki dobierałam pod kolor zaproszeń. Wszystko miało być dopięte. Idealne. Tomek? Na początku kiwał głową, potem już tylko wzdychał. Niby był, ale jakby go nie było. Od miesięcy czuję, że się oddalamy. Że gdzieś się zagubiliśmy. Ale tego dnia, w dniu komunii Hani, postanowiłam nie myśleć o tym. Chciałam tylko jednego – żeby nasza córka miała najpiękniejszy dzień w życiu. Dlatego zamówiłam limuzynę. Białą, długą, z kierowcą w smokingu. Miała być niespodzianka.

Było mi wstyd

Limuzyna podjechała punktualnie. Lśniąca, jak z filmu. Kierowca wysiadł, otworzył drzwi, a Hania spojrzała na mnie z niedowierzaniem i pisnęła z radości. Miała w oczach ten błysk, o który tak bardzo mi chodziło. Wtedy właśnie pojawił się Tomek.

Stanął z boku, jakby się zawahał, ale zaraz ruszył w naszą stronę. Uśmiech zamarł mi na twarzy. Dżinsy. Rozciągnięta, wymięta koszula wypuszczona na wierzch. Sportowe buty. Jakby wyszedł po bułki. Przez sekundę myślałam, że to żart.

– Jak ty się ubrałeś? – syknęłam, próbując utrzymać uśmiech.

– A co, przecież to tylko komunia – odparł bez cienia skruchy.

Ludzie zaczęli się odwracać. Matka chrzestna spojrzała na mnie z politowaniem, ciotka Anka cmoknęła z oburzeniem. Czułam, jak twarz mi płonie. Chciałam zapaść się pod ziemię. Tomek nawet nie udawał, że go to obchodzi. Stał z rękami w kieszeniach, jakby to wszystko było jednym wielkim nieporozumieniem. Wszystko, co skrupulatnie planowałam, rozpadło się w jednej sekundzie. Nie chodziło nawet o te dżinsy. Chodziło o brak szacunku. Do mnie. Do Hani. Do tego, co razem tworzyliśmy – czy raczej: mieliśmy tworzyć. Spojrzałam na córkę. Nadal się uśmiechała, ale już nie tak pewnie. Już nie tak beztrosko.

Zrobiłam awanturę

Sala wyglądała jak z katalogu. Złote balony, pastelowe kwiaty, białe obrusy. Tort z trzema piętrami wjechał dokładnie wtedy, gdy grała ulubiona piosenka Hani. Goście klaskali, robili zdjęcia, a ja przez chwilę poczułam ulgę. Może jednak się udało. Może nikt nie zapamięta tych dżinsów.

Tomek siedział z boku, przy końcu stołu, jakby go tu nikt nie zapraszał. Przebierał widelcem po talerzu, przewracał oczami, patrzył w telefon. Podeszłam do niego.

– Możesz chociaż teraz się uśmiechnąć? Dla Hani?

– Ty już wszystko za mnie zaplanowałaś – odpowiedział cicho, ale wystarczająco głośno, żeby usłyszała najbliższa rodzina. – Mam być tylko statystą?

– Bo jak ci się zostawi wybór, to przychodzisz w dżinsach! – syknęłam.

Rozmowa zamarła. Nawet dzieci przestały się śmiać. Kuzynka Marta z nerwowym uśmiechem próbowała powiedzieć coś o pogodzie, ale nikt nie słuchał. Mama spojrzała na mnie z mieszaniną współczucia i rozczarowania. Tomek wstał od stołu i wyszedł na zewnątrz.

Zostałam z pustym talerzem i sercem. Miało być pięknie. Idealnie. Ale z każdą minutą czułam, że coś się wali. Że udaję przed tymi wszystkimi ludźmi, choć sama już nie wiem, po co. Może nie chodziło o komunię. Może chodziło o nas.

Byłam wściekła

Stałam przy oknie sali, patrząc, jak Tomek pali papierosa na zewnątrz. Ręka mu drżała. W środku czułam wściekłość i żal, taki, co zaciska gardło i nie pozwala oddychać. Obiecałam sobie, że nie popsuję tego dnia, ale czułam, że zaraz eksploduję. Wrócił po kilkunastu minutach i siadł obok teścia, jakby nic się nie stało. Nie wytrzymałam.

– Nie rozumiem, po co tu przyszedłeś, skoro masz to wszystko gdzieś – powiedziałam tak, żeby wszyscy słyszeli.

– Naprawdę? Przyszedłem dla córki. Ale tu chodzi tylko o ciebie, o twoje wielkie show – odburknął.

Mama wstała i próbowała nas uciszyć.

– Zachowujcie się – szepnęła. – Hania patrzy.

I wtedy się odezwała. Cicho, drżąco, ale tak, że zamilkliśmy wszyscy.

– Nie chcę tej komunii. Chcę, żebyście przestali się drzeć...

Siedziała skulona przy stole, dłonie wciśnięte w sukienkę, oczy pełne łez. Serce mi pękło. Każde słowo, które padło między mną a Tomkiem, każda złośliwość, każda pretensja – odbiły się echem w jej dziecięcym głosie. Goście spuszczali wzrok, ktoś cicho odsunął krzesło. Cała ta idealna sceneria zamieniła się w dekorację do rodzinnego dramatu. Podeszłam do Hani, uklękłam obok.

– Przepraszam, kochanie – wyszeptałam. – Nie tak miało być.

A przecież to ja wszystko zaplanowałam.

Otworzyłam się przed mamą

Było już po wszystkim. Goście się rozeszli, kelnerzy zbierali porcelanę, a ja siedziałam na tarasie restauracji z kieliszkiem prosecco, który smakował jak wyrzut sumienia. Mama przysiadła się bez słowa. Miała tę swoją minę, jak wtedy, gdy coś wie, ale nie powie od razu.

– Niepotrzebnie zamawiałaś tę limuzynę – powiedziała w końcu.

Westchnęłam.

– Nie chodziło o limuzynę.

– Właśnie że chodziło. Ale nie o samochód. O to, że chcesz wszystkim pokazać, że sobie radzisz. Że masz wszystko pod kontrolą.

Spojrzałam na nią i nagle poczułam, jak opada ze mnie napięcie. Jakby ktoś pociął mi wszystkie sznurki. Zaczęłam mówić, szybko, chaotycznie. Że się boję. Że już nie wiem, czy Tomek mnie jeszcze kocha. Że czuję się samotna nawet wtedy, gdy on siedzi obok. Że wszystko, co robię, robię z lęku, że bez tego nikt mnie nie zauważy. Ani on, ani świat. Mama patrzyła spokojnie.

– Natalka, ty zawsze wszystko robiłaś na sto dziesięć procent. Ale czasem trzeba zostawić miejsce na oddech. Dla siebie. Dla niego też.

Pokiwałam głową, choć nie wiedziałam, co to dokładnie znaczy. Wiedziałam tylko, że już nie chcę zasłaniać się dekoracjami. Że coś musi się zmienić. Inaczej się uduszę w tym porcelanowym świecie.

Porozmawiałam z mężem

Było już ciemno, gdy wróciliśmy do domu. Hania spała wtulona w misia, a ja długo siedziałam na brzegu łóżka, głaszcząc ją po włosach. Zasłużyła na lepszy dzień. Na prawdziwą radość, nie wystawną scenografię. Tomek siedział w kuchni, przy stole, z kubkiem herbaty. Cisza między nami była cięższa niż wszystkie kłótnie razem wzięte. Weszłam i usiadłam naprzeciwko.

– Przepraszam, że cię atakowałam – zaczęłam. – Wiem, że przesadziłam.

Podniósł wzrok. Po raz pierwszy tego dnia patrzył na mnie nie jak na przeciwnika, tylko jak na... mnie.

– A ja przepraszam, że przyszedłem jak lump. Chciałem ci coś udowodnić. Że nie wszystko trzeba na pokaz. Ale... nie wyszło.

Westchnęliśmy niemal jednocześnie.

– Czasem czuję, że wszystko kręci się wokół tego, jak to wygląda – dodał cicho. – Jakbyśmy grali w serialu o idealnej rodzinie.

Poczułam łzy pod powiekami.

– Bo ja nie umiem inaczej. Nikt mi nigdy nie pokazał, jak się po prostu... jest. Chciałam, żeby było lepiej niż u mnie w domu. Żeby Hania miała wszystko, co najlepsze.

– Ale czasem to „wszystko” to tylko my dwoje. A jak nas nie ma, to reszta nie ma znaczenia – powiedział.

Milczeliśmy długo. I w tej ciszy było coś więcej niż wcześniej. Może jeszcze się nie odnaleźliśmy. Ale przestaliśmy się gubić.

Wyciągnęłam wnioski

Na zdjęciach wszystko wyglądało idealnie. Hania w swojej koronkowej sukience, biała limuzyna, świeczniki, tort, uśmiechy. Tylko ja wiem, że najważniejsze rzeczy tego dnia wydarzyły się poza kadrem. W cieniu sali, w cichej rozmowie z mamą, w łzach córki i w spojrzeniu mojego męża, który w końcu znów patrzył na mnie naprawdę.

Nie wiem, czy nasze małżeństwo przetrwa. Zbyt długo udawaliśmy, że wszystko jest dobrze, zamiast naprawdę być. Ale wiem jedno: już nie chcę żyć dla oczekiwań innych. Nie chcę być wizytówką sukcesu ani bohaterką instastory. Chcę być matką, która słucha. Żoną, która czuje. Kobietą, która może się czasem potknąć i nie musi wszystkiego zasłaniać złotą girlandą. Hania zasługuje na dom, w którym się rozmawia, nie tylko urządzają przyjęcia. I ja też na to zasługuję. Na prawdziwe życie – nie idealne. Wyszłam na wariatkę? Może. Ale dziś, po raz pierwszy od dawna, czuję coś, czego nie da się kupić ani zaplanować: spokój.

Natalia, 37 lat

Czytaj także: