„Wygrałem ogromną sumę w loterii, dzięki czemu dostałem propozycję awansu. Chodziło jednak o nielegalną inwestycję”

Życie w biurze zawsze toczyło się swoim tempem. Niekiedy wolniej, niekiedy szybciej, ale zawsze w tej samej, niezmiennej rutynie. Byłem jednym z wielu trybików w tej wielkiej maszynie, pracującym od 9 do 17, pięć dni w tygodniu. Moja codzienność była przewidywalna, choć czasem monotonna.

Ale miałem Paulinę. Ona była moim wsparciem, moją kotwicą w tym chaotycznym świecie.

– Leszku, idziesz dzisiaj z nami na piwo? – zapytał Tytus, mój bliski przyjaciel i współpracownik.

– Nie, chyba nie dzisiaj – odpowiedziałem. – Paulina czeka z kolacją.

Tytus tylko się uśmiechnął, wiedząc, że domowe obowiązki często były priorytetem w moim życiu. Nie mogłem narzekać. Paulina była wyjątkową kobietą, która zawsze była przy mnie, niezależnie od tego, co się działo.

Musiałem być ostrożny w tej firmie

Praca w biurze była... stabilna. Miałem stałe stanowisko, pewne zarobki, choć nigdy nie były one zbyt wysokie. Moja szefowa, Agnieszka, była osobą bezwzględną i ambitną. Nigdy nie pozwalała na błędy i zawsze wymagała perfekcji. Krzysztof, nasz szef firmy, był jeszcze bardziej manipulujący i przebiegły.

Każdego dnia marzyłem o lepszym życiu. O podróżach, o wolności finansowej, o możliwości spełniania marzeń. Ale wiedziałem, że to tylko marzenia. Do czasu, aż pewnego dnia stało się coś niesamowitego.

Wszystko zaczęło się od zwykłego losowania loterii. Nigdy wcześniej nie grałem, ale tego dnia coś mnie podkusiło, żeby spróbować. Może to była ta monotonia życia, a może zwykła ciekawość.

Kupiłem los i schowałem go do kieszeni. Zapomniałem o nim, aż do momentu, gdy wieczorem Paulina włączyła telewizor.

– Leszku, chodź szybko! – zawołała. – Twoje numery!

Podszedłem do telewizora i spojrzałem na ekran. Moje serce zaczęło bić szybciej. To były moje numery. Wygrałem. Wygrałem ogromną sumę pieniędzy. Nie mogłem w to uwierzyć. Paulina rzuciła mi się na szyję, oboje płakaliśmy ze szczęścia. Nasze życie miało zmienić się na zawsze.

Wygrana otworzyła mi drzwi do problemów

Nie mogłem uwierzyć, że wygrałem w loterii. W biurze wieść o mojej wygranej rozeszła się jak błyskawica. Tytus był pierwszym, który przyszedł do mojego biurka, gratulując mi z szerokim uśmiechem na twarzy.

– Człowieku, to jest niesamowite! – powiedział, klepiąc mnie po plecach. – Co zamierzasz zrobić z tą kasą?

– Sam jeszcze nie wiem – odpowiedziałem z uśmiechem. – Może najpierw spłacę kredyt, a potem pomyślę o reszcie.

Tytus kiwał głową, ale w jego oczach dostrzegłem coś więcej – może to była zazdrość, a może po prostu zdziwienie. Kiedy Tytus wrócił do swojego biurka, zauważyłem, że inni pracownicy zaczęli mnie unikać. Szmery, spojrzenia – czułem się, jakbym stał się intruzem w miejscu, które dotychczas było dla mnie jak drugi dom.

Wieczorem, siedząc przy kolacji, opowiedziałem Paulinie o dziwnym zachowaniu współpracowników.

– Wiesz, może po prostu ci zazdroszczą – powiedziała, trzymając mnie za rękę. – To naturalne. Ważne, że my mamy siebie i teraz możemy sobie pozwolić na więcej.

Następnego dnia w pracy dostałem wezwanie na spotkanie z Agnieszką i Krzysztofem. Zdziwiony, ale i trochę zaniepokojony, wszedłem do elegancko urządzonego gabinetu Agnieszki. Ona i Krzysztof siedzieli za dużym, mahoniowym biurkiem.

– Gratulujemy wygranej – zaczęła Agnieszka z uśmiechem, który nigdy nie docierał do jej oczu. – To wspaniała wiadomość.

– Dziękuję – odpowiedziałem niepewnie, czując, że coś się kroi.

Krzysztof spojrzał na mnie z podstępnym uśmiechem.

– Mamy dla ciebie propozycję – zaczął. – Zastanawialiśmy się nad twoim awansem. Chcielibyśmy, abyś objął stanowisko kierownika działu. Oczywiście wiąże się to z pewnymi dodatkowymi obowiązkami.

– Jakimi obowiązkami? – zapytałem ostrożnie.

Agnieszka spojrzała na Krzysztofa, a następnie z powrotem na mnie.

– Potrzebujemy twojej pomocy w pewnych... delikatnych sprawach – powiedziała powoli. – Chodzi o kilka decyzji finansowych, które wymagają dyskretnej ingerencji. Z twoimi nowymi możliwościami finansowymi mógłbyś nam pomóc w pewnych inwestycjach.

Zrozumiałem, że chodziło o coś nielegalnego. Od razu poczułem, że muszę się z tego wycofać.

– Przykro mi, ale nie mogę tego zrobić – odpowiedziałem stanowczo. – To niezgodne z moimi zasadami.

Agnieszka zmrużyła oczy, a Krzysztof zmienił wyraz twarzy na surowszy.

– Przemyśl to – powiedział chłodno Krzysztof – To może być twoja jedyna szansa na awans w tej firmie.

Wyszedłem z gabinetu, czując ciężar ich spojrzeń na plecach. Wieczorem opowiedziałem Paulinie o całej sytuacji.

– Zrobiłeś to, co słuszne – powiedziała, tuląc mnie. – Ważne, że zachowałeś swoje wartości. Będzie dobrze.

Czułem na sobie ogromną presję

Mimo wsparcia Pauliny czułem się coraz bardziej osamotniony. Moje życie zmieniło się nie tylko finansowo, ale i emocjonalnie. W pracy stawałem się coraz bardziej odizolowany, a Agnieszka i Krzysztof nie dawali za wygraną. Wiedziałem, że presja będzie tylko rosła.

Tytus czekał na mnie przed biurem, machając energicznie ręką.

– Leszek, masz chwilę? – zapytał. – Musimy pogadać.

– Jasne, co się stało? – odparłem, czując niepokój.

Usiedliśmy na ławce w pobliskim parku, a Tytus spojrzał na mnie poważnie.

– Wiem, że wygrana w loterii to wielka sprawa, ale zauważyłem, że coś jest nie tak – zaczął ostrożnie. – Inni zaczęli cię unikać, a Agnieszka i Krzysztof wyglądają, jakby mieli cię na oku.

Westchnąłem ciężko, czując, że muszę się komuś zwierzyć.

– Masz rację – przyznałem. – Zaproponowali mi awans, ale pod warunkiem, że zgodzę się na pewne nielegalne działania. Odmówiłem, ale teraz czuję, że wszyscy w biurze się ode mnie odsuwają.

Tytus pokiwał głową, wyraźnie zaniepokojony.

– Wiedziałem, że coś jest nie tak – powiedział. – Wiesz, myślę, że ta firma ma więcej brudnych tajemnic, niż nam się wydaje. Słyszałem plotki o nieuczciwych praktykach, ale nigdy nie miałem dowodów.

Spojrzałem na Tytusa z wdzięcznością.

– Dzięki, że mi o tym mówisz. Czuję, że tracę przyjaciół w pracy z powodu tej sytuacji. Nie wiem, co mam robić – wyznałem.

Tytus położył mi rękę na ramieniu.

– Musisz być ostrożny. Jeśli czujesz, że jesteś w niebezpieczeństwie, lepiej odejść, zanim sytuacja się pogorszy – doradził. – Ale wiedz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

Pozostałem wierny swoim zasadom

Wracając do domu, myśli kłębiły się w mojej głowie. Paulina przywitała mnie ciepłym uśmiechem, ale szybko zauważyła moje zamyślenie.

– Co się stało, kochanie? – zapytała z troską w głosie.

Opowiedziałem jej o rozmowie z Tytusem i o moich obawach związanych z pracą. Paulina przytuliła mnie mocno, starając się dodać mi otuchy.

– Najważniejsze, że masz swoje zasady i się ich trzymasz – powiedziała stanowczo. – Znajdziemy rozwiązanie, nawet jeśli oznacza to zmianę pracy. Twoje bezpieczeństwo jest najważniejsze.

Kiedy leżałem w łóżku, myśli nie dawały mi spokoju. Zastanawiałem się, czy rzeczywiście powinienem zmienić decyzję i ulec presji. Wiedziałem, że to byłoby sprzeczne z moimi wartościami.

Następnego dnia w biurze unikałem spojrzeń innych pracowników. Wiedziałem, że muszę podjąć decyzję. Zastanawiałem się, czy powinienem porozmawiać z kimś wyżej w firmie, ale obawiałem się konsekwencji.

Podczas lunchu, Tytus podszedł do mojego biurka.

– Idziemy na kawę? – zapytał.

W kawiarni na rogu rozmawialiśmy o naszych obawach. Tytus podzielił się swoimi wątpliwościami co do uczciwości firmy i opowiedział o plotkach, które krążyły w biurze.

– Może to czas, żeby poszukać innej pracy – zasugerował. – Wiem, że to trudna decyzja, ale może być lepsza dla ciebie i Pauliny.

Zacząłem tracić przyjaciół

Wracając do biura, wciąż myślałem o słowach Tytusa. Wiedziałem, że muszę podjąć decyzję. Czułem, że tracę przyjaciół w pracy z powodu swojej odmowy.

Kolejnego dnia, gdy tylko wszedłem do biura, poczułem dziwne napięcie w powietrzu. Agnieszka i Krzysztof patrzyli na mnie inaczej niż zwykle. Wiedziałem, że nie odpuszczą. Po południu dostałem wezwanie na kolejne spotkanie.

Wszedłem do gabinetu Agnieszki i zastałem ją tam z Krzysztofem. Spojrzenia, jakie mi posyłali, nie wróżyły niczego dobrego.

– Zastanawialiśmy się nad twoją odmową – zaczęła Agnieszka, wstając zza biurka i podchodząc bliżej. – Myślimy, że nie zrozumiałeś w pełni naszej propozycji.

Krzysztof wstał i podszedł do okna, patrząc na zewnątrz.

– My naprawdę chcemy ci pomóc – powiedział, odwracając się do mnie. – Awans to tylko część tego, co możemy ci zaoferować. Wyobraź sobie, jakie możliwości otworzą się przed tobą, jeśli zgodzisz się na współpracę. Możemy mówić o dużych pieniądzach, prestiżu, wpływach.

– Nie jesteś sam – dodała Agnieszka z uśmiechem, który bardziej przypominał grymas. – Wszyscy w firmie są ze sobą powiązani. To taka... rodzina. I chcemy, żebyś był jej częścią.

Czułem, jak narasta we mnie niepokój, ale jednocześnie byłem zdeterminowany, by się nie poddać.

– Leszku, dobrze się zastanów. Ta decyzja wpłynie na twoje życie. Nie tylko zawodowe, ale i prywatne. Wszyscy mamy swoje granice, ale czasami trzeba je przesunąć, żeby osiągnąć sukces.

Wyszedłem z gabinetu, czując się jak na skraju przepaści. Wiedziałem, że presja będzie tylko rosnąć. Wieczorem, siedząc z Pauliną, opowiedziałem jej o wszystkim.

– To nie jest proste – powiedziała, trzymając moją rękę. – Ale musisz pamiętać, co jest dla ciebie najważniejsze. Czy naprawdę chcesz porzucić swoje zasady dla pieniędzy?

Spojrzałem na nią z wdzięcznością, wiedząc, że ma rację, a ja czułem, że nie dam rady tego dłużej wytrzymać.

Podjąłem własną decyzję

Następnego dnia wróciłem do pracy z jeszcze większym niepokojem. Wszyscy patrzyli na mnie z podejrzliwością, jakby wiedzieli, że jestem na rozdrożu. W ciągu dnia Agnieszka ponownie zaprosiła mnie na spotkanie, tym razem w bardziej nieformalnym otoczeniu, w małej kafejce obok biura.

Siedząc przy stoliku z kawą, Agnieszka zaczęła rozmowę.

– Rozumiem, że masz swoje zasady. Ale w życiu czasem trzeba iść na kompromis. Chcemy, żebyś był z nami, żebyś odniósł sukces. Spójrz na to z innej strony – to może być twoja szansa na lepsze życie, nie tylko dla ciebie, ale i dla Pauliny.

Wiedziałem, że nie mogę dłużej uciekać od decyzji. Agnieszka i Krzysztof nie dadzą mi spokoju, dopóki nie zgodzę się na ich warunki. Wróciłem do domu, czując się jak w potrzasku. Paulina, widząc mój stan, próbowała mnie pocieszyć, ale wiedziałem, że muszę podjąć decyzję sam.

Kiedy nadszedł kolejny dzień, z ciężkim sercem zdecydowałem się na spotkanie z Agnieszką i Krzysztofem. Wiedziałem, że to będzie moment przełomowy w moim życiu. Z drżeniem serca wszedłem do ich gabinetu, gotów na ostateczną decyzję.

– Zgadzam się – powiedziałem, patrząc im prosto w oczy. – Zrobię to, czego ode mnie wymagacie.

Uśmiech, który pojawił się na twarzach Agnieszki i Krzysztofa, był zimny i triumfujący. Wiedziałem, że od tego momentu moje życie zawodowe i prywatne zmieni się nieodwracalnie.

Leszek, 35 lat

Czytaj także:
„Moja wypłata zrównała ego męża z ziemią. Nic nie poradzę, że zamiast zarabiać, udaje nieporadnego dzieciaka”
„Miłość ślamazarnego męża już wychodziła mi bokiem. Chciałam męskiej ręki, więc po uciechy uciekłam do masażysty”
„Syn ugania się za daremną kelnereczką. Nie po to w niego inwestowałam, żeby przyprowadził mi do domu darmozjada”