„Wydałam 10 tysięcy na kurs, który był jedną wielką farsą. Gdyby nie Magda, spuściłabym fortunę w toalecie”

Kiedy Marek powiedział, że „nigdy niczego nie osiągnę”, uwierzyłam mu. Pracowałam w korporacji, spalałam się dla innych i czułam, że stoję w miejscu. Po rozstaniu zostałam z poczuciem pustki i wściekłością na cały świat. Wtedy w internecie mignęła mi reklama kursu: „Jak zostać milionerem w pół roku”. Dziesięć tysięcy złotych za obietnicę zmiany życia? Wiedziałam, że to szaleństwo, ale… nie miałam nic do stracenia.

Poznałam bratnią duszę

Sala była pełna. Ludzie siedzieli z notatnikami, gotowi chłonąć wiedzę, która rzekomo miała nas wszystkich uczynić milionerami. Kamil, trener, wszedł z rozmachem – muzyka, oklaski, uśmiech za milion dolarów. Problem w tym, że to wszystko było puste. Przez pierwszą godzinę mówił o „energii pieniędzy” i „mentalności sukcesu”. Zero konkretów. W przerwie kawowej stałam przy stole z ciastkami, mieszając herbatę, gdy usłyszałam obok czyjś szept:

– Masz wrażenie, że wyrzuciłaś dychę w błoto?

Odwróciłam się i zobaczyłam dziewczynę o krótkich rudych włosach, w okularach, z ironicznym uśmiechem.

– Za co ja, do cholery, zapłaciłam?! – wybuchnęłam, ściszając głos, dopiero gdy kilka osób spojrzało w naszą stronę.

– Za złudzenie sukcesu. A może za nowych znajomych? – odparła z przekąsem. – Jestem Magda.

Uścisnęłyśmy sobie ręce, jakbyśmy właśnie podpisały cichy pakt. Nie znałam jej, a jednak w jednej chwili poczułam się, jakbyśmy mówiły tym samym językiem.

– Przepraszam, czy my jesteśmy jedyne, które czują się tu jak idiotki? – zapytałam, zerkając na salę, gdzie Kamil właśnie pozował do selfie z kolejną uczestniczką.

– Spokojnie, za godzinę sprzeda nam e-booka za kolejne pięćset złotych – zażartowała Magda.

I właśnie wtedy przestałam czuć się taka samotna. Ta dziewczyna miała w sobie coś, co przywracało mi trzeźwość myślenia. Poczułam, że to spotkanie nie jest przypadkowe.

Zatkało mnie

Następna przerwa. Siedziałyśmy z Magdą na schodach przed budynkiem, obie zawiedzione tym „kursem życia”. Magda wyciągnęła z plecaka domowe ciasteczka.

– Spróbuj. To serowe z kardamonem. Piekłam wczoraj w nocy.

Wzięłam kęs i spojrzałam na nią zdziwiona.

– Kobieto, ty jesteś milionerką, tylko jeszcze o tym nie wiesz. To najlepsze ciastko, jakie jadłam.

– Milionerką? Prędzej bankrutką. Piec umiem, ale kto dziś zakłada kawiarnię? Wszyscy zamykają, bo „nieopłacalne”. Tylko ja ciągle marzę o miejscu, gdzie sernik będzie smakował jak u babci, a nie z proszku.

Parsknęłam śmiechem. Magda spojrzała na mnie przenikliwie i odparła bez cienia ironii:

– Może nie jestem milionerką, ale potrafię piec. A ty potrafisz gadać z ludźmi. Połączmy to.

Zatkało mnie. Ja? Wspólniczką w kawiarni? Przecież całe życie pracowałam w Excelu. W tej chwili bardziej realne wydawało mi się pieczenie serników niż „programowanie własnego sukcesu” z Kamilem.

– Nie żartujesz?

– W tym temacie jestem zawsze poważna. Słuchaj, może nie będziemy milionerkami, ale może będziemy szczęśliwe? Potrzebuję kogoś, kto umie rozmawiać z klientami, a nie tylko z mikserem.

Patrzyłam na nią w ciszy. Magda miała rację. Miałam dość teorii, dość kursów. Marzyłam, żeby w końcu zrobić coś prawdziwego. A może właśnie ten kurs za 10 tysięcy miał być początkiem czegoś innego?

Podjęłam to wyzwanie

Niecały tydzień później stałyśmy z Magdą przed zrujnowanym lokalem na uboczu miasta. Był mały, ciemny i pachniał kurzem.

– Tu nawet szczury by nie chciały mieszkać – mruknęłam, z trudem otwierając zacięte drzwi.

– Czujesz to? Ten klimat? Zrobimy tu coś niesamowitego – Magda uśmiechnęła się, jakby widziała już pastelowe ściany i stoliki z kwiatami.

Nie widziałam nic, poza odpadającym tynkiem i rozpadającą się ladą. Magda miała tę dziwną cechę – im bardziej nierealne coś się wydawało, tym bardziej w to wierzyła. Zaczęłyśmy od prostych rzeczy. Wzięłyśmy kredyt – skromny, z gwarancją od miasta na rozwój małych biznesów. Ja byłam pełna obaw, Magda miała w oczach błysk. Pierwsze tygodnie były ciężkie. Kłóciłyśmy się o każdy detal – ona chciała pastelowe krzesła, ja upierałam się przy prostych, drewnianych. Magda wymyśliła sernik z lawendą, ja uważałam, że ludzie chcą prostoty, nie ekstrawagancji. Były dni, kiedy miałam ochotę rzucić klucze na ladę i zrezygnować. Potem Magda przynosiła nową próbkę ciasta, a ja łapałam się na tym, że marzę o chwili, gdy pierwsi klienci wejdą do naszej kawiarni.

Nie miałyśmy pieniędzy na marketing, więc zrobiłyśmy to po swojemu. Magda piekła, ja roznosiłam próbki do okolicznych sklepów z uśmiechem numer pięć. I ludzie zaczęli wracać.

– Wiedziałam, że ciastem zdobędziemy świat – rzuciła Magda pewnego dnia, gdy po raz pierwszy zabrakło sernika przed zamknięciem.

I może wtedy, po raz pierwszy, też w to uwierzyłam.

Byłam wzruszona

Był piątkowy poranek, kiedy przyszła do nas starsza pani w beżowym płaszczu. Kupiła kawałek sernika i usiadła przy oknie, rozglądając się z ciekawością. Po kwadransie podeszłam, żeby zapytać, czy wszystko w porządku.

– Moja droga, takich miejsc już nie ma – powiedziała, kładąc dłoń na mojej. – Ten sernik smakuje dokładnie tak, jak piekła moja mama. Dziękuję wam.

Wróciłam za ladę z wilgotnymi oczami. Spojrzałam na Magdę, która udawała, że myje blat, ale też była cała rozczulona. Z tygodnia na tydzień kawiarnia przynosiła coraz większe pieniądze. Bez wielkich fanfar i reklam, ale z ludźmi, którzy wracali, bo poczuli się u nas dobrze. Najpierw przyszły mamy z dziećmi, potem starsze panie z sąsiedztwa, aż w końcu pojawili się młodzi, którzy pokochali nasze rustykalne wnętrze i ciasta podawane na talerzykach z pchlego targu. Pewnego wieczoru, zamykając lokal, usiadłyśmy z Magdą na podłodze z dwoma kubkami herbaty.

– Powiem ci coś – zaczęłam. – Ten cały kurs milionera to był żart. Gdyby nie on, nigdy bym cię nie spotkała.

Magda uśmiechnęła się szeroko.

– Wiesz, myślę, że to był najlepszy żart za 10 tysięcy.

Zrozumiałam wtedy, że sukces nie zawsze wygląda tak, jak obiecują na kursach. Czasem sukces to ten moment, kiedy ktoś dziękuje ci za kawałek sernika. To poczucie, że zrobiłyśmy coś własnego, od zera, bez coachingowych sloganów. I to było warte każdej złotówki.

Wygrałam

Spotkałam go przypadkiem, kiedy wychodziłam ze sklepu po drugiej stronie ulicy. Marek. Ten sam, który dwa lata wcześniej rzucił mnie słowami: „ty nigdy niczego nie osiągniesz”. Stał oparty o samochód, telefonując, z tą swoją miną człowieka, który zawsze wie lepiej. Kiedy mnie zobaczył, jego brew uniosła się z rozbawieniem.

– O, proszę, Natalia. I co, zostałaś milionerką? – rzucił, a w jego głosie brzmiała ironia, którą znałam aż za dobrze.

Zatrzymałam się naprzeciwko niego i odpowiedziałam spokojnie:

– Nie, ale mam swoją kawiarnię. I jestem szczęśliwa. Ty też powinieneś spróbować.

Patrzył na mnie, jakby nie rozumiał, co właśnie usłyszał. To było widać – jego świat dzielił ludzi na wygranych i przegranych, a ja najwyraźniej wymknęłam się z tej szufladki, którą mi wyznaczył. W milczeniu wsiadł do samochodu i odjechał. Stałam chwilę, patrząc za nim. Nie było we mnie triumfu ani złości. Była tylko ulga. Przestałam się bać, co pomyślą o mnie inni. Moje życie nie było spektakularne, ale było moje. Gdy wróciłam do kawiarni, Magda właśnie rozstawiała świeże kwiaty na stolikach.

– Coś się stało?

– Spotkałam swojego eks.

Magda tylko skinęła głową i postawiła przede mną filiżankę kawy. Wiedziała, że zrozumiem. Nie potrzebowałyśmy milionów, żeby poczuć, że wygrałyśmy.

Nie zostałam milionerką

Czasem zastanawiam się, czy gdybym wtedy nie kliknęła „kup bilet” na kurs Kamila, moje życie potoczyłoby się inaczej. Dziesięć tysięcy złotych za kilka godzin pustych frazesów – na papierze to była czysta głupota. Prawda jest taka, że to była najlepsza inwestycja, jaką kiedykolwiek zrobiłam. Nie zostałam milionerką. Nie mam willi z basenem ani luksusowych wakacji. Codziennie otwieram drzwi do miejsca, które stworzyłyśmy razem z Magdą. Kawiarni, która pachnie prawdziwym sernikiem, a nie marketingowym sloganem. I wiem, że każdy, kto do nas przychodzi, czuje, że to nie jest przypadkowy lokal z sieciówki. Tu ludzie siadają, żeby naprawdę odpocząć, porozmawiać, poczuć się „jak u siebie”.

Magda jest dla mnie kimś więcej niż wspólniczką. Jest przyjaciółką, którą znalazłam wtedy, gdy najbardziej jej potrzebowałam. Czasem śmiejemy się, że powinniśmy wysłać Kamilowi bukiet kwiatów za to, że nas tak pięknie oszukał. Bo przecież gdyby nie jego „kurs sukcesu”, pewnie nigdy byśmy się nie poznały. Najlepsze rzeczy w życiu zdarzają się wtedy, gdy przestajesz szukać instrukcji obsługi do szczęścia i zaczynasz robić coś, co daje ci radość. To nie są wielkie decyzje. To są małe kroki – rozmowa przy herbacie, wspólny remont zapuszczonego lokalu, pierwsze ciastko sprzedane nieznajomej osobie. Mówią, że sukcesu nie da się kupić. Może i racja. Za dziesięć tysięcy kupiłam coś znacznie cenniejszego – nowe życie.

Natalia, 34 lata

Czytaj także: