„Wspólnik okradł mnie z pieniędzy, a żona ze złudzeń. Bardziej ode mnie kochała dzieła sztuki i zabiegi w SPA”

Życie, które wiodłem, przypominało sen na jawie. Od zawsze wiedziałem, czego chcę, i konsekwentnie dążyłem do celu. Moja firma, moje oczko w głowie, była symbolem sukcesu, a ja jej twórcą. Każdy dzień przynosił nowe wyzwania, które pokonywałem z łatwością.

Moja żona, Aneta, ceniła sobie nasze luksusowe życie równie mocno jak ja. Jej dzień wypełniały zakupy w najbardziej ekskluzywnych butikach, kolacje w najlepszych restauracjach i wizyty w SPA. Aneta była przyzwyczajona do życia na najwyższym poziomie i nigdy nie kryła się z tym, jak bardzo je uwielbia.

Miałem też wspólnika, Marka, człowieka, który zawsze wydawał się niezawodny. Był moim przyjacielem od czasów studiów, razem rozpoczynaliśmy naszą biznesową przygodę. Ufałem mu bezgranicznie, wierzyłem, że zawsze stoi po mojej stronie. Ale jak to często bywa, życie potrafi zaskoczyć i bezlitośnie sprowadzić na ziemię. Kiedy świat, który stworzyłem z taką starannością, zaczął się kruszyć, zdałem sobie sprawę, jak bardzo byłem ślepy.

Nieoczekiwany telefon

Siedzieliśmy z Markiem w moim gabinecie, otoczeni stosami dokumentów i wykresów przedstawiających świetne wyniki finansowe naszej firmy. Przez okno wpadało popołudniowe słońce, zalewając pokój złotym blaskiem.

– Marek, nie mogę uwierzyć, że to wszystko osiągnęliśmy – powiedziałem, wskazując na tabelki. – To będzie nasz rok. Plan rozwoju, który opracowaliśmy, przyniesie nam podwojenie zysków.

– Tak. Czeka nas jeszcze wiele pracy, ale to tylko kwestia czasu, kiedy wejdziemy na nowe rynki – odpowiedział z uśmiechem Marek.

Później, kiedy Marek opuścił biuro, zostałem sam z myślami. Czułem się, jakbym był na szczycie świata, ale ten stan nie trwał długo. Dźwięk telefonu przerywał chwilę triumfu.

– Halo? – odebrałem, a głos w słuchawce momentalnie zmienił wszystko.

Opuściłem słuchawkę, jakby parzyła mnie w dłoń. Sprawdziłem konto firmowe. Było puste. Moje myśli chaotycznie galopowały. Jak to możliwe? Czy to jakiś błąd? W końcu do mnie dotarło. Wspólnik, któremu ufałem, uciekł z pieniędzmi, a ja zostałem sam na polu bitwy, nie mając pojęcia, co robić.

Siedziałem przy biurku, wpatrując się w puste miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą siedział Marek. Jak mogłem być tak ślepy? Jak mogłem nie dostrzec oznak zdrady? W głowie rozbrzmiewały mi jego słowa lojalności, o której Marek zawsze mnie zapewniał, a teraz brzmiały jak kpina. W jednej chwili wszystko, co budowałem przez lata, legło w gruzach, a ja czułem się jak marionetka pozbawiona sznurków. Co teraz?

Czyżbym miał stracić nie tylko pieniądze?

Kiedy wróciłem do domu tego wieczoru, Aneta już na mnie czekała. Wyraz jej twarzy mówił mi wszystko.

– Adam, co się dzieje? – zapytała, gdy tylko wszedłem do salonu.

– Musimy porozmawiać – odpowiedziałem ponuro, próbując zebrać myśli. – Firma... Marek zniknął z pieniędzmi, nasze konta są zablokowane. Jesteśmy bankrutami.

Cisza w pokoju była niemal namacalna. Aneta wpatrywała się we mnie z niedowierzaniem, a potem wybuchła:

– Co?! Jak mogłeś do tego dopuścić?! – krzyczała, a jej głos drżał z wściekłości. – Nie wyobrażam sobie życia bez tego wszystkiego! Dom, samochody, wakacje... Nie mogę żyć jak zwykła osoba!

Jej słowa były jak noże. Poczułem, jak każdy z nich wbija się w moje serce. Stałem przed nią bezradny, nie wiedząc, co powiedzieć. Oczekiwałem wsparcia, ale zamiast tego widziałem tylko gniew.

– Aneta, nie chciałem tego. Wszystko się posypało, ale znajdziemy rozwiązanie – próbowałem uspokoić sytuację.

– Nie ma żadnego „rozwiązania”, Adam! – przerwała mi z determinacją. – Ty miałeś to wszystko pod kontrolą i zawiodłeś!

Czułem, jak całe nasze życie zaczyna mi się wymykać z rąk. Aneta stała przede mną i patrzyła jak obca osoba. Myśl, że mogłaby mnie zostawić w takiej chwili, była przerażająca. Ale w głębi serca zaczynałem rozumieć, że może nasza miłość zawsze była uzależniona od luksusów, które oferowałem.

Byłem sam na polu bitwy, a najbliższa mi osoba okazała się kolejnym źródłem bólu. Byłem zagubiony w labiryncie uczuć, gdzie każda ścieżka prowadziła donikąd.

Prawnik nie miał dobrych wieści

Następnego dnia spotkałem się z moim prawnikiem, Piotrem, w jego dusznym, małym biurze. Wyglądał na zmęczonego i spiętego. Jego mina nie zwiastowała dobrych wieści.

Wróciłem do domu w stanie całkowitej rezygnacji. Każdy krok w stronę drzwi wydawał się cięższy niż poprzedni. Gdy przekroczyłem próg, uderzyła mnie cisza, która zdawała się być ostatecznym potwierdzeniem mojej samotności. Wszedłem do salonu i od razu zauważyłem, że coś jest nie tak.

Walizki Anety stały przy drzwiach, a na stole leżał list. Nie potrzebowałem go czytać, żeby zrozumieć, co się stało, ale mimo wszystko sięgnąłem po niego.

„Adam, nie mogę tak żyć. Potrzebuję czegoś więcej, czegoś, czego już nie jesteś w stanie mi dać. Przepraszam."

To były tylko kilka zdań, ale każde z nich ciążyło jak ołów. Usiadłem na kanapie, patrząc na puste ściany, które jeszcze niedawno zdobiły dzieła sztuki. Zrozumiałem, że zostałem zupełnie sam, pozbawiony nie tylko majątku, ale i ludzi, na których najbardziej mi zależało.

Nowa rzeczywistość

Następne dni były jak zły sen, z którego nie mogłem się obudzić. Spotkanie z agentem nieruchomości było dla mnie jednym z najtrudniejszych momentów w życiu. Siedzieliśmy w pustym salonie, a ja wpatrywałem się w puste ściany, które niegdyś były moim królestwem.

– Dom jest naprawdę piękny. – Agent próbował mnie pocieszyć. – Sprzeda się szybko, jestem tego pewien.

– To nie jest tylko dom, to było moje życie – odpowiedziałem cicho, próbując ukryć emocje.

– Rozumiem – odpowiedział, chociaż wiedziałem, że tak naprawdę nie mógł tego zrozumieć.

Następnie przyszedł czas na sprzedaż samochodu. Stojąc na podjeździe, patrzyłem na lśniący pojazd, który jeszcze niedawno był symbolem mojego sukcesu. Każda decyzja, każda transakcja była jak kolejny gwóźdź do trumny mojego dawnego życia.

Zamieniłem mój pałac na małą kawalerkę w mniej prestiżowej dzielnicy. Stałem w środku, patrząc na gołe ściany i materac na podłodze, który zastępował moje wygodne łóżko. Wszystko, co miałem, zmieściło się w kilku pudełkach, a ja poczułem się jak więzień, skazany na życie w celi.

Wystarczyło tak niewiele

Znalazłem się w kawiarni, gdzie miałem spotkać się z Michałem, dawnym przyjacielem, z którym nie miałem kontaktu od lat. Gdy przyszedł, jego uśmiech był nieco przygaszony, jakby czuł, że musi zachować ostrożność.

– Adam, dawno się nie widzieliśmy – zaczął Michał, podając mi rękę.

– Tak, trochę czasu minęło – odpowiedziałem, siadając przy stoliku. – Dziękuję, że się ze mną spotkałeś.

– Słyszałem, że przeżywasz trudny okres. Chciałem tylko powiedzieć, że jestem tutaj, jeśli potrzebujesz kogoś do rozmowy – powiedział szczerze, a w jego głosie słychać było współczucie.

– To wszystko jest jak koszmar, Michał. Straciłem wszystko, co miało dla mnie znaczenie – przyznałem, wpatrując się w parę unoszącą się z filiżanki kawy.

– Wiem, że to trudne, ale musisz znaleźć dla siebie nową drogę. Nie możesz się poddać. Przypomnij sobie, jak ciężko pracowałeś, by zbudować to, co miałeś – mówił z przekonaniem. – Możesz to zrobić jeszcze raz, tylko musisz odnaleźć w sobie siłę.

Słowa Michała były jak małe światło w ciemnym tunelu. Choć czułem się zraniony i zagubiony, jego słowa dały mi cień nadziei. Wiedziałem, że czeka mnie długa droga, ale gdzieś w głębi zaczynała się tlić iskierka nadziei.

Rozmowa była emocjonalna, pełna wspomnień i niepewności, ale kiedy wyszedłem z kawiarni, czułem się nieco lżej. Byłem daleki od rozwiązania moich problemów, ale przynajmniej wiedziałem, że nie jestem zupełnie sam.

Adam, 44 lata

Czytaj także:„Nad trumną teścia nie uroniłam ani jednej łzy. Byłam zajęta niemoralną propozycją, którą złożył mi szwagier”„Po 50 latach małżeństwa odkryłam niemoralne sekrety męża. Ten łajdak myślał, że zabierze tę tajemnicę ze sobą do trumny”„Mąż uważał, że szorowanie podłóg za pieniądze to hańba. Docenił moją pracę dopiero, gdy wylądował na bezrobociu