„Wspierałam przyjaciółkę po rozwodzie, ale ona szukała pocieszenia u mojego męża. Teraz to ja szykuję się do rozstania”

Od kilku lat jestem żoną Mateusza. Nasze życie toczy się spokojnie, chociaż jak każda para, mamy swoje wzloty i upadki. Większość dni wypełnia praca, zakupy, gotowanie i opieka nad naszym domem. Mateusz towarzyszy mi w tych obowiązkach, a ja zawsze mogłam na nim polegać. Nasza relacja opierała się na wzajemnym zaufaniu, a ja nigdy nie miałam powodu, by wątpić w jego uczciwość.

Ostatnio w moim życiu pojawiła się Magda. Poznałyśmy się przypadkiem, a nasza znajomość szybko się zacieśniła. Magda właśnie przechodzi przez rozwód, więc czuję, że mogę jej pomóc przejść przez ten trudny czas. Chciałabym być dla niej wsparciem, ale nie zdawałam sobie sprawy, jak skomplikowana może stać się nasza relacja.

Przestał mnie słuchać

Moje małżeństwo nie zawsze było idealne, ale do niedawna nie miałam większych powodów do zmartwień. Ostatnimi czasy jednak zauważyłam, że pojawiają się między nami drobne nieporozumienia, które urastają do rangi sporych problemów. Podczas jednego z wieczorów, gdy wspólnie jedliśmy kolację, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że coś jest nie tak.

– Mateusz, zauważyłeś, że ostatnio ciągle się kłócimy o jakieś drobiazgi? – zapytałam z niepokojem.

– Może po prostu oboje jesteśmy zmęczeni? Tak to bywa – odparł, nie odrywając wzroku od telefonu.

Czułam, jak narasta we mnie frustracja.

– Właśnie to mam na myśli! Nawet teraz nie zwracasz na mnie uwagi, gdy mówię ci o czymś ważnym. Co się z tobą dzieje?

Mąż spojrzał na mnie przelotnie.

– Przepraszam, Ada. Naprawdę, to tylko praca i zmęczenie. Dużo się dzieje.

Westchnęłam ciężko, czując, jak niepewność zaczyna zjadać mnie od środka. Może naprawdę chodziło tylko o pracę, ale jego nieobecność myślami stawała się coraz bardziej zauważalna. Po kolacji zniknął w swoim gabinecie, a ja siedziałam w salonie, próbując zrozumieć, co poszło nie tak.

Czy coś zmieniło się między nami? Może to ja przesadzam, analizując każde jego słowo i gest? Mimo tych myśli nie mogłam pozbyć się wrażenia, że między nami pojawiła się jakaś niewidzialna przepaść, której nie potrafiłam zlikwidować.

Mąż był nią dziwnie zainteresowany

Coraz częściej spędzałam czas z Magdą. Nasza przyjaźń rozkwitała, a ja cieszyłam się, że mogę być dla niej wsparciem w trudnym okresie rozwodu. Pewnego dnia postanowiłam zaprosić ją do naszego domu na kolację, myśląc, że będzie to dobra okazja, aby spędzić miło czas we trójkę.

Magda zjawiła się punktualnie. Przywitałyśmy się serdecznie, a ja wprowadziłam ją do salonu, gdzie czekał już Mateusz. Rozmowa toczyła się swobodnie, jednak zaczęłam zauważać pewne subtelne sygnały, które wprawiały mnie w zakłopotanie. Spojrzenia między Magdą a Mateuszem były jakby bardziej intensywne, chociaż mogło to być tylko moje przewrażliwienie. Czy oni znali się już wcześniej?

– Ada, masz naprawdę piękny dom – pochwaliła Magda, rozglądając się po salonie.

– Dziękuję. Cieszę się, że ci się podoba – odpowiedziałam, próbując zignorować niepokojące myśli.

Podczas kolacji dialog między mną a Magdą stał się żywszy i bardziej otwarty. Opowiadała mi o swoich uczuciach, trudnościach związanych z rozwodem, a ja słuchałam uważnie, oferując słowa wsparcia. Jednak gdzieś w tle tej rozmowy poczułam chłód w stosunku Mateusza, który zdawał się być bardziej zainteresowany rozmową z Magdą niż ze mną.

Zaczęłam się zastanawiać nad swoją nową przyjaciółką i jej relacją z Mateuszem, ale jeszcze nie podejrzewałam nic konkretnego. Może po prostu byłam zazdrosna o uwagę, którą otrzymywała od mojego męża? Może powinnam przestać pisać czarne scenariusze?

Usłyszałam coś dziwnego

Wieczór, który miał być spokojny i zwyczajny, zmienił się w moment przełomowy mojego życia. Po kolacji zaczęłam posprzątać, podczas gdy Mateusz i Magda przenieśli się do salonu. Słyszałam ich rozmowy i śmiechy, co wydawało się normalne, ale wciąż czułam się trochę nieswojo. Kiedy skończyłam zmywać naczynia, postanowiłam wrócić do salonu, ale zanim tam dotarłam, usłyszałam coś, co sprawiło, że zastygłam w miejscu.

– Mateusz, naprawdę myślisz, że możemy to ukrywać wiecznie? – usłyszałam głos Magdy, pełen napięcia.

– Musimy jeszcze trochę wytrzymać. Ada nie może się dowiedzieć – odpowiedział Mateusz, a jego głos był niepokojąco spokojny.

Serce mi zamarło. O czym oni rozmawiali? Stałam nieruchomo, próbując zrozumieć, co właśnie usłyszałam. Ich słowa były jak cios w serce, rozdzierając moje zaufanie na strzępy. Czyżby moje podejrzenia były słuszne? Nie miałam pojęcia, co powinnam teraz zrobić.

W końcu zebrałam się na odwagę i weszłam do salonu.

– O czym wy rozmawialiście? – zapytałam, starając się, aby mój głos nie drżał.

Magda spojrzała na mnie z przerażeniem w oczach, a Mateusz zbladł.

– Ada... pewnie coś źle usłyszałaś... – zaczął Mateusz, ale ja mu przerwałam.

– Nie, Mateusz. Chyba dobrze usłyszałam. Zdradziłeś mnie! – wykrzyczałam, czując, jak łzy wypełniają moje oczy.

Ich milczenie było wystarczającym potwierdzeniem. Nie czekałam na wyjaśnienia. Moje serce pękało na tysiące kawałków, a ja po prostu musiałam wyjść.

Moje najczarniejsze sny się sprawdziły

Kiedy opuściłam dom, serce mi waliło, a myśli krążyły chaotycznie. W głowie huczały słowa Mateusza i Magdy, a ja nie rozumiałam, jak mogłam być tak ślepa. Kroczyłam ulicami miasta bez celu, nie wiedząc, dokąd zmierzam. Czułam się zagubiona, zdradzona przez dwie najbliższe osoby w moim życiu.

W końcu zatrzymałam się w parku, usiadłam na ławce i spojrzałam na nocne niebo. Gwiazdy migotały beztrosko, podczas gdy moje życie legło w gruzach. Zastanawiałam się, jak to możliwe, że ktoś, komu tak ufałam, mógł mnie oszukać. Czułam się tak bezsilna i zraniona.

Wiedziałam, że muszę wrócić i skonfrontować się z Mateuszem, choć na samą myśl o tym robiło mi się słabo. Musiałam usłyszeć prawdę, niezależnie od tego, jak bolesna by nie była. Kiedy dotarłam z powrotem do domu, Mateusz czekał na mnie w salonie, wyglądając na równie zdruzgotanego.

– Ada, proszę, pozwól mi to wyjaśnić – zaczął, podchodząc do mnie.

– Nie chcę słuchać wymówek, Mateusz. Chcę tylko prawdy – odpowiedziałam, starając się nie dać ponieść emocjom.

Mateusz spuścił wzrok.

– Magda i ja... poznaliśmy się trochę wcześniej, niż ty z nią, ale.. to nie był przypadek. To wszystko zaczęło się, gdy po prostu chciałem jej pomóc. Ale potem... to przerodziło się w coś więcej.

Słowa te były jak kolejne uderzenie. Stałam, próbując nie rozpłakać się ponownie.

– Ile czasu to trwa? – zapytałam cicho.

– Kilka miesięcy – przyznał z bólem w głosie.

Nie potrafiłam tego zrozumieć. Każda chwila z ostatnich miesięcy, każde jego słowo i gest nagle nabrały nowego, bolesnego znaczenia. Nie mogąc już dłużej wytrzymać tego napięcia, odwróciłam się i ponownie wybiegłam na ulicę, pragnąc tylko uciec od tego koszmaru.

To było ponad moje siły

Byłam zrozpaczona i zdezorientowana, ale wiedziałam, że muszę dowiedzieć się więcej. Spotkanie z Magdą stało się koniecznością, choć sama myśl o tym przerażała mnie. Umówiłyśmy się w małej kawiarni, gdzie mogłyśmy porozmawiać na osobności. Gdy tylko usiadłam naprzeciw niej, czułam napięcie rosnące między nami.

– Magda, dlaczego? Dlaczego to zrobiłaś? Przecież ci pomagałam, ufałam ci, a ty… – zapytałam, nie potrafiąc ukryć bólu w głosie.

Koleżanka spojrzała na mnie z żalem.

– Ada, ja naprawdę nie chciałam robić ci przykrości. To wszystko... wymknęło się spod kontroli.

– Ale ty i Mateusz... – zaczęłam, szukając odpowiednich słów.

– Nie zamierzałam się zakochać w Mateuszu – przerwała mi, a jej oczy wypełniły się łzami. – Po prostu... poczułam się zrozumiana, bezpieczna. To było coś, czego brakowało mi od dawna.

Przez chwilę siedziałyśmy w milczeniu, a ja zastanawiałam się nad jej słowami. Czyżby mój własny mąż znalazł u niej coś, czego ja nie mogłam mu dać? Czy jednak ona mi go ukradła?

– I co teraz? – zapytałam w końcu, starając się zapanować nad emocjami.

Magda westchnęła głęboko.

– Nie wiem. Wiem tylko, że nie mogę zaprzeczyć swoim uczuciom do niego. Ale to nie znaczy, że chciałam zniszczyć twoje życie.

Poczułam, jak łzy zaczynają płynąć po moich policzkach. Byłam zdradzona przez dwie osoby, które uważałam za najbliższe. Chociaż ich słowa nie przyniosły ukojenia, pomogły mi zrozumieć, że nie wszystko jest czarno-białe.

– Muszę się zastanowić, co dalej – powiedziałam, wstając od stolika.

– Ada, ja naprawdę żałuję – dodała Magda, ale ja tylko skinęłam głową.

– Żałujesz, że byliście razem, czy tego, że się dowiedziałam? – zapytałam w końcu, ale nie dostałam żadnej odpowiedzi.

Wyszłam z kawiarni z jeszcze większym bagażem emocji, ale wiedziałam, że muszę znaleźć w sobie siłę, by zmierzyć się z przyszłością.

Nie mam już do czego wracać

Wróciłam do domu, gdzie Mateusz wciąż czekał, siedząc na kanapie. Nasze oczy się spotkały, a ja poczułam mieszankę żalu, gniewu i bezsilności. Przez chwilę panowała cisza, która zdawała się trwać wieczność.

– Ada, nie wiem, co mogę powiedzieć, żeby to naprawić – zaczął Mateusz, a jego głos brzmiał cicho i przytłumione.

– Może już nic nie da się naprawić – odpowiedziałam z trudem. – Może to już koniec.

Czułam, jak łzy znowu napływają do moich oczu, ale tym razem powstrzymałam je. Wiedziałam, że muszę być silna, że muszę pomyśleć o sobie i o swojej przyszłości. To, co kiedyś było fundamentem naszego związku, legło w gruzach, a ja nie byłam pewna, czy jestem gotowa, by odbudować coś, co zostało tak mocno zniszczone.

– Co zamierzasz teraz zrobić? – zapytał Mateusz, patrząc na mnie z mieszaniną żalu i nadziei.

– Muszę się zastanowić nad tym, co jest dla mnie najlepsze. Potrzebuję czasu, by zrozumieć, czego naprawdę chcę – odparłam, starając się, by mój głos brzmiał pewnie.

Zdecydowałam się tymczasowo wyprowadzić, dając sobie przestrzeń do przemyśleń i ułożenia myśli. Wiedziałam, że czeka mnie trudna droga, pełna niepewności i nowych decyzji, ale byłam gotowa stawić jej czoła. Relacja z Mateuszem była na krawędzi rozpadu, a ja musiałam odkryć, czy potrafię mu wybaczyć.

Spakowałam kilka rzeczy i opuściłam nasz dom, wciąż nie wiedząc, jak potoczy się moje życie. Czułam się oszukana i zraniona, ale gdzieś głęboko we mnie rodziła się determinacja do rozpoczęcia nowego rozdziału. Wiedziałam, że przede mną trudne dni, ale wierzyłam, że znajdę w sobie siłę, by odnaleźć swoje szczęście na nowo.

Adrianna, 32 lata

Czytaj także: