„Wolałem jeździć w delegację, niż wybierać z żoną nawóz do róż. Szybko wyręczył mnie sąsiad, ale nie tylko w ogródku”

Życie potrafi być nieprzewidywalne. Moje, jeszcze niedawno poukładane, zaczęło przypominać kolejkę górską. Byłem z Magdą, moją żoną, od kilku lat. Nasze dni toczyły się w spokojnym rytmie, aż do momentu, gdy otrzymałem ofertę pracy w innym mieście. Perspektywa zawodowego awansu była kusząca. Jednak każda zmiana niesie za sobą konsekwencje, których się nie spodziewamy.

Praca wymagała częstych wyjazdów, a ja, spędzając czas poza domem, zauważyłem, że między mną a Magdą pojawił się dystans. Rutyna, która niegdyś była bezpiecznym schronieniem, teraz stawała się pułapką, z której chciałem się wydostać. Moje myśli krążyły wokół tego, co się z nami stało, gdzie zniknęła nasza bliskość. Czułem się sfrustrowany, ale nie wiedziałem jeszcze, że nasze życie zmierza ku nieuniknionemu rozłamowi.

Wiele się pozmieniało

To był jeden z tych dni, gdy praca w nowym mieście pochłonęła mnie całkowicie. W firmie zjawiałem się wcześniej niż zwykle i zostawałem do późna, by nadrobić zaległości. Pewnego dnia, kiedy wychodziłem z biura, zaczepiła mnie Agnieszka, koleżanka z pracy, której do tej pory nie znałem zbyt dobrze.

– Łukasz, może masz ochotę na kawę? – zapytała z uśmiechem. Zgodziłem się, choć początkowo planowałem wrócić do hotelu.

Rozmowa z Agnieszką była jak powiew świeżego powietrza. Zaczęliśmy spotykać się po pracy. Zauważyłem, że spędzam z nią więcej czasu niż z Magdą, która była dziesiątki kilometrów ode mnie. Te spotkania stały się naszym małym sekretem, który nosiłem jak tajemnicę przed światem, a przede wszystkim przed Magdą.

Podczas jednej z moich wizyt w domu Staszek, mój najlepszy przyjaciel, wpadł do mnie z wizytą. Zauważyłem, że zachowywał się nerwowo.

– Słuchaj, Łukasz... – zaczął, nagle przerywając ciszę – Twoja żona, Magda... znowu widziałem ją z Markiem, tym nowym sąsiadem. Myślę, że powinniście poważnie porozmawiać.

– Na pewno przesadzasz – przerwałem mu stanowczo. – Magda by mi tego nie zrobiła.

– Zastanów się nad tym, proszę – powiedział, starając się chyba brzmieć przekonująco. – Może lepiej to sprawdzić, zanim będzie za późno.

Poczułem, jak wewnętrznie narasta we mnie złość. Jak mógł w ogóle to zasugerować? Odsunąłem tę myśl od siebie, tłumacząc wszystko stresującą pracą i brakiem czasu.

Próbowałem ją wybadać

Po kolejnym powrocie do domu atmosfera była inna. Nie potrafiłem dokładnie wskazać, co się zmieniło, ale napięcie w powietrzu było niemal namacalne. Magda zachowywała się chłodno i z dystansem, nasze rozmowy stały się krótkie i zdawkowe. Starałem się tego nie zauważać, tłumacząc sobie, że to tylko przejściowy okres.

Jednego wieczoru, podczas kolacji, nie wytrzymałem.

– Magda, dlaczego wydajesz się taka odległa? – zapytałem, przerywając ciszę przy stole.

– Nie wiem, o czym mówisz – odpowiedziała, nie patrząc mi w oczy.

– Czuję, że coś się między nami zmieniło. Czy coś się dzieje? – naciskałem, czując, jak frustracja narasta.

Magda odłożyła widelec, spojrzała na mnie z dziwnym wyrazem twarzy, mieszanką smutku i rozdrażnienia.

– Może to ty się zmieniłeś, Łukasz. Ciągle cię nie ma, twoje myśli są gdzie indziej.

– Przecież robię to dla nas – uniosłem głos, czując, że sytuacja wymyka mi się spod kontroli. – Dla naszej przyszłości!

– A może zapomniałeś, że ja też jestem częścią tej przyszłości? – odpowiedziała, wstając od stołu.

Jej słowa brzmiały jak wyrzut. Czy faktycznie to ja byłem ślepy na jej potrzeby? Atmosfera gęstniała z każdym dniem, a ja coraz częściej zastanawiałem się, czy to, co mówił Staszek, mogło być prawdą. Nasza kłótnia była nieunikniona, a w mojej głowie wciąż brzmiały jej ostatnie słowa.

Pogubiła się w kłamstwach

Wieczorem, gdy już prawie kładłem się spać, usłyszałem ciche szepty dochodzące z salonu. Zaintrygowany, zbliżyłem się do drzwi i zamarłem, gdy rozpoznałem głos Magdy. Rozmawiała przez telefon.

– Nie mogę się doczekać, kiedy znowu cię zobaczę – szeptała z czułością, którą dawno nie słyszałem w jej głosie.

Zdrętwiałem, próbując zebrać myśli. Musiałem się upewnić, że dobrze słyszę. Po chwili, jak w transie, wszedłem do pokoju.

– Magda, z kim rozmawiasz? – zapytałem ostro, przerywając jej rozmowę.

Zaskoczona, odłożyła szybko telefon i spojrzała na mnie z przerażeniem.

– To tylko... Marek – zaczęła się plątać.

– Tylko Marek? – wybuchłem. – Od kiedy sąsiad dzwoni do ciebie wieczorami?!

Jej milczenie było bardziej wymowne niż jakiekolwiek słowa. Poczułem, jakby ktoś wyrwał mi serce. Prawda była taka, jak mówił Staszek.

– Łukasz, my tylko... – próbowała wyjaśnić, ale ja już wiedziałem.

– Jak długo to trwa? – zapytałem, próbując zachować resztki spokoju.

Magda spuściła wzrok.

– Od kilku miesięcy – przyznała w końcu cicho.

Usłyszeć to od niej samej było jak cios. Magda, kobieta, którą kochałem, miała romans. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego i jak do tego doszło. W tamtej chwili świat, który znałem, legł w gruzach.

Doradzał jej w ogrodzie

Siedzieliśmy w salonie, ja i Magda. Światło lampki tworzyło złudzenie intymności, której już dawno nie było między nami. Magda zaczęła mówić, a ja słuchałem, choć każdy jej wyraz wydawał się wbijać we mnie kolejne szpile.

– To zaczęło się od rozmów – powiedziała cicho, unikając mojego spojrzenia. – Marek pomagał mi przy pracach w ogrodzie. Wybieraliśmy razem kwiaty, drzewka, nawozy… Zawsze był obok, kiedy cię nie było.

Czułem, jak moje serce bije mocniej z każdym jej słowem. Opowiadała o wspólnych porankach przy kawie, pogawędkach o kwiatach i ogrodzie, o rzeczach, które dla mnie zawsze były mało istotne, a dla niej, jak się okazało, znaczyły więcej, niż przypuszczałem.

– Wiesz, że nigdy nie chciałam ci tego zrobić, Łukasz. Po prostu... czułam się samotna – dodała, wreszcie patrząc mi w oczy.

Jej wyznanie było dla mnie jak policzek. Z jednej strony byłem zły, z drugiej – nie mogłem zaprzeczyć, że częściowo sam byłem winny temu, co się stało. Sam miałem przyjaciółkę w tajemnicy. Zaniedbałem jednak żonę, skupiając się na pracy i własnych ambicjach. Mieszanka emocji – złość, smutek, rozczarowanie – paraliżowała mnie, nie pozwalając na sensowną reakcję.

– Potrzebuję czasu – powiedziałem w końcu, wstając. Musiałem wyjść, złapać oddech, przemyśleć wszystko na chłodno.

Zostawiłem Magdę samą w salonie i wyszedłem, czując, że nasze wspólne życie już nigdy nie będzie takie samo.

Czułem się winny

Następnego dnia spotkałem się ze Staszkiem w naszej ulubionej kawiarni. Próbowałem nie myśleć o rozmowie z Magdą, ale myśli uporczywie wracały, nie dając mi spokoju. Staszek czekał już przy stoliku, z troską patrząc na moją zmęczoną twarz.

– Widać, że coś się wydarzyło – zauważył, gdy tylko usiadłem.

– Miałeś rację – przyznałem z rezygnacją. – Magda mnie zdradza. Wszystko mi powiedziała.

Staszek westchnął, jakby sam ciężar tej informacji ciążył mu na sercu.

– Przykro mi, Łukasz. Nie chciałem, żeby tak się to potoczyło.

– Wiem, i dziękuję ci, że próbowałeś mnie ostrzec – powiedziałem, czując wdzięczność, mimo wszystko. – Ale... muszę ci coś powiedzieć. Sam nie jestem bez winy.

Staszek spojrzał na mnie z zaskoczeniem, a ja, mając już wszystko do stracenia, postanowiłem wyznać mu prawdę o Agnieszce.

– Spotykałem się z kimś z pracy – zacząłem powoli. – Nic poważnego, ale... coś było. Może właśnie dlatego nie chciałem ci wierzyć, kiedy mówiłeś o Magdzie.

Przyjaciel słuchał w milczeniu, jego oczy pełne były zrozumienia, a nie potępienia, którego się obawiałem.

– Czasem w życiu potrzebujemy wstrząsu, żeby zobaczyć rzeczy wyraźniej – powiedział, po chwili ciszy.

Jego słowa były jak mądrość, której nie potrafiłem sam sobie udzielić. Przez moment siedzieliśmy w milczeniu, pozwalając, by słowa unosiły się między nami. Czułem, że muszę coś zmienić, by odzyskać choć trochę kontroli nad własnym życiem.

Oddaliliśmy się za bardzo

Decyzja o rozwodzie była najtrudniejszą, jaką kiedykolwiek musiałem podjąć. Wiedziałem jednak, że jest nieunikniona. Z Magdą usiedliśmy przy stole, gdzie wszystko się zaczęło, by omówić przyszłość, która nie miała już obejmować nas razem.

– Łukasz, jesteś pewien, że to jedyne wyjście? – zapytała cicho, a jej głos drżał.

– Tak. Myślę, że to najlepsze dla nas obojga – odpowiedziałem, starając się brzmieć spokojnie, choć w środku targały mną mieszane uczucia.

Rozmowa była długa i pełna emocji. Obiecaliśmy sobie, że postaramy się rozstać w sposób jak najmniej bolesny, choć obaj wiedzieliśmy, że nie będzie to łatwe. Wspomnienia wspólnych chwil, planów na przyszłość, wszystko to nagle stało się nieistotne.

Pożegnałem się z Magdą, wiedząc, że teraz każde z nas musi znaleźć własną drogę. Był to czas refleksji, przemyśleń nad tym, co poszło nie tak i jak nie powtórzyć tych samych błędów w przyszłości. W sercu czułem żal i smutek, ale jednocześnie ulgę. Rozstanie było dla mnie bolesne, ale widziałem w tym też szansę na nowy początek.

Kiedyś sądziłem, że miłość przetrwa wszystko, ale życie pokazało mi, jak bardzo się myliłem. Teraz stałem na progu nowego rozdziału, niepewny, co przyniesie przyszłość, ale gotowy, by stawić jej czoła z podniesioną głową.

Łukasz, 35 lat

Czytaj także: