„Wnuczka jest dla mnie miła, bo liczy na spadek. Zawsze była chytra na kasę, więc ją przejrzałam”

Nie potrafiłam ukryć podejrzeń, które od dawna kołatały mi w głowie. Moja wnuczka wydawała się nadzwyczaj miła i troskliwa, zawsze z uśmiechem podchodząca, oferująca pomoc w drobnych sprawach. Z każdym kolejnym gestem wzrastało we mnie poczucie, że za tym słodkim zachowaniem kryje się coś więcej. Niepokój mieszał się z irytacją – czy naprawdę zależało jej na mnie, czy tylko na moim mieszkaniu? Widziałam w jej oczach błysk, który mówił więcej niż słowa. Nie miałam zamiaru dać się oszukać. To mieszkanie zostanie moje, niezależnie od jej fortelu.

Wiedziałam, że to tylko część jej planu

Przez wiele lat wnuczka przyjeżdżała do mnie tylko od święta, zawsze tłumacząc się, że ma dużo na głowie. Ale w ostatnim czasie zauważyłam, że to się zaczęło zmieniać. Wpadała coraz częściej bez zapowiedzi, a nawet zostawała chwilę dłużej. Przynosiła ciasteczka, pomagała przy drobnych naprawach, a ja patrzyłam na nią z mieszanką zdziwienia i nieufności. Każdy jej gest wydawał się zbyt przemyślany, zbyt idealny. Zaczęłam zwracać uwagę na drobne szczegóły.

– Babciu, może pozwolisz, że wyniosę te stare gazety? – zagadnęła, z grzecznym uśmiechem, który wydawał się trochę zbyt perfekcyjny.

– Dobrze, ale uważaj, żeby nie porozrzucać tego wszystkiego – odpowiedziałam.

– Oczywiście, babciu, nie chcę niczego uszkodzić – odparła.

Czułam, że jej uprzejmość jest wyrachowana. Nie było w niej spontaniczności ani prawdziwej troski – każde jej działanie miało cel. Wzdychałam cicho, przypominając sobie, jak często inni wokół mnie wydawali się bardziej autentyczni, choć mniej ułożeni. Ta gra pozorów drażniła mnie.

– Babciu, przygotowałam ci herbatę – powiedziała, gdy siedziałam wieczorem w salonie. Następnie podała mi kubek z gorącym napojem.

– Dziękuję, ale sama mogę sobie poradzić – odparłam, czując, że za każdym jej słowem kryje się ukryta intencja.

Patrzyłam, jak siada przy stole, kładzie ręce na kolanach i uśmiecha się tak, jakby chciała mnie przekonać, że naprawdę jej zależy, by podtrzymywać rodzinne relacje. Wiedziałam, że to tylko część jej planu. To mieszkanie nie trafi w jej ręce. Nie tym razem.

Każdy gest był skrupulatnie przemyślany

Wizyty wnuczki stawały się coraz bardziej regularne. Któregoś razy przyjechała aż na tydzień. Wcześniej to by było nie do pomyślenia. Z każdym kolejnym dniem jej obecność stawała się jednak coraz bardziej uciążliwa, choć nadal maskowałam to uśmiechem. Wydawało się, że wszystko, co robi, jest przypadkowe, a jednak każdy gest był skrupulatnie przemyślany. Próbowała wkradać się w moje codzienne rytuały, podsuwając mi herbatę dokładnie wtedy, kiedy siadałam przy biurku, albo poprawiając firanki, gdy tylko spojrzałam w jej stronę.

– Babciu, nie chciałam przeszkadzać, ale zauważyłam, że kurz zebrał się za szafką – powiedziała. – Może pozwolisz, że wytrę?

– Skoro nalegasz, samej z tymi moimi plecami trudno mi tam sięgnąć – odparłam.

Zdziwiłam się. Nigdy nie wyrywała się specjalnie do sprzątania. Nawet, gdy pojawiała się u mnie na święta, nie widziałam jej z mopem czy odkurzaczem. Nie pytała, czy może pomóc mi w czymś w kuchni. Zawsze przyjeżdżała na gotowe i uciekała po pierwszej porcji sernika.

– Babciu, może powinnam częściej przychodzić? Tak się martwię, że cię nie odwiedzam wystarczająco – powiedziała, patrząc na mnie z pozorną troską.

– Czasami dobrze jest być samemu – odpowiedziałam spokojnie. – Nie potrzebuję nadzoru przy każdej czynności.

Jej uśmiech nieco zbladł. Wiedziałam jedno: jej gra jest przemyślana.

Za tym uśmiechem kryje się zimna kalkulacja

Z każdym kolejnym dniem wnuczka coraz bardziej starała się sprawiać wrażenie, że jest niezastąpiona. Jej gesty wydawały się wyreżyserowane tak, aby mnie zaskoczyć lub wywołać poczucie wdzięczności. Czasami przynosiła drobne prezenty, innym razem siedziała przy mnie, udając zainteresowanie moimi opowieściami o dawnych czasach. Im bardziej się starała, tym bardziej odczuwałam, że za tym uśmiechem kryje się zimna kalkulacja.

– Babciu, znalazłam w piwnicy stare zdjęcia, może chciałabyś je obejrzeć? – powiedziała, rozkładając album na stole.

– Dobrze, pokaż mi je – odparłam, starając się zachować neutralny ton, choć w głowie analizowałam każdy jej ruch.

Siedziała obok mnie, przewracając kartki z niezwykłą starannością. Jej uśmiech nigdy nie był spontaniczny – zawsze wyważony i celowy.

– Babciu, te fotografie przypominają mi ciebie z młodości. Wyglądałaś tak elegancko – zagadnęła.

– Dziękuję – odpowiedziałam chłodno.

Czułam, jak jej obecność coraz bardziej mnie męczyła. Każda jej pochwała była wyrachowana, a każdy gest pomocy – przemyślany.

Nie musiałam długo czekać

Wnuczka przychodziła coraz częściej, a jej uśmiech stawał się narzędziem manipulacji. Każde słowo, każdy gest były precyzyjnie wymierzone, by sprawić, że poczuję wdzięczność lub zawahanie. Nie mogłam pozwolić, by jej wyrachowanie mnie zmyliło. Obserwowałam ją z uwagą, notując w myślach wszystkie drobne detale, które zdradzały jej prawdziwe intencje. Wiedziałam, że kiedyś nadejdzie dzień, kiedy sama odkryje swoje prawdziwe intencje. Okazało się, że nie musiałam długo czekać.

Pewnego zimowego popołudnia siedziałyśmy razem przy kuchennym stole i piłyśmy gorącą herbatę z imbirem i cytryną. Patrzyłam przez okno, jak płatki śniegu delikatnie opadają na ziemię. Wtedy wnuczka nagle powiedziała, jak gdyby nigdy nic.

– Lubię babciu to twoje mieszkanie, idealna lokalizacja, piękna okolica, sama bym mogła w takim mieszkać, chociaż przydałoby się je trochę odświeżyć.

– Dobrze mi tak, jak jest. Nie lubię zmian.

– Ale wiesz babciu, nawet kilka dodatków sprawi, że będzie wyglądać bardziej nowocześnie.

Już po południu wróciła z siatką pełną zakupów. Nowe zasłony, poduszki, ciepły koc, jakaś lampka w dziwnym kształcie.

– Wystarczy kilka drobnych poprawek i będzie idealnie – mówiła z podekscytowaniem.

To tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, czego naprawdę ode mnie chce.

Musiała zaakceptować moją decyzję

Pewnego popołudnia zaproponowała, że pomoże mi w porządkach. Zaczęłyśmy od kredensów w kuchni, które pełne były różnych niepotrzebnych rzeczy. Potem przyszła pora na szuflady w salonie. Kiedy zaczęłam przeglądać różne stare dokumenty, nagle wnuczka napomknęła.

– Babciu, myślałaś już może o przyszłości?

– Co masz na myśli? No wiesz, co będzie kiedyś z tym mieszkaniem – dodała, starając się brzmieć przekonująco.

– Dziękuję za twoją troskę, ale nie wybieram się jeszcze w zaświaty – odpowiedziałam stanowczo.

– Nie denerwuj się, chodziło mi tylko o to, że lepiej mieć takie sprawy uporządkowane. Jak chcesz, mogę zadzwonić do notariusza.

– Nie potrzebuję tego – odpowiedziałam spokojnie. – To moje mieszkanie i zrobię z nim to, co będę chciała w swoim czasie.

Widziałam w jej oczach zawód. To był moment, w którym musiała zaakceptować moją decyzję. Wiedziałam, że żadna jej maska nie zmieni faktu, że nie dam się zmanipulować. To mieszkanie pozostanie moją własnością, niezależnie od jej starań.

Ta lekcja była cenna, choć bolesna

Od tamtej rozmowy wnuczka zaczęła przychodzić rzadziej. Nie była już tak skora do pomocy, jak wcześniej, a jej telefony także jakby ucichły. Nie przynosiła już ciasteczek ani herbaty, nie proponowała pomocy ani wspólnych zajęć. Widocznie zrozumiała, że jej wysiłki były bezcelowe. Obserwowałam ją ostatni raz, gdy wychodziła, uśmiechając się do mnie w sposób już nieco wymuszony, i poczułam, że kontrola jest w moich rękach.

Byłam już bowiem zmęczona grą, czułam jedynie ulgę, że plan, który podejrzewałam od początku, nie powiódł się. Mieszkanie pozostawało moje, a ja miałam spokój, którego nie dało się kupić żadnym uśmiechem ani fałszywą troską. Nie czułam radości z wygranej; czułam spokój, którego od dawna szukałam. Mieszkanie pozostawało moim azylem, przestrzenią, której nikt nie mógł zdominować. Zrozumiałam, że czasami trzeba pozwolić innym odsłonić swoje prawdziwe intencje, by przekonać się, komu naprawdę można zaufać. Ta lekcja była cenna, choć bolesna.

Ewa, 72 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: