„Wiedziałam, że mąż zdradza mnie z kuzynką, ale milczałam. Zemsta jest najlepsza na zimno”

Kiedy patrzyłam na nasze małżeństwo z boku, mogłoby się wydawać, że wszystko było w porządku. Michał – przystojny, spokojny, zawsze uśmiechnięty wobec rodziny i znajomych. Ja – wierna żona, która przez lata wierzyła, że ma u boku mężczyznę swojego życia. Ale od pewnego czasu coś zaczęło się psuć.

Najpierw były niewinne spóźnienia, które tłumaczył nadgodzinami. Potem krótkie, nerwowe rozmowy przez telefon, które urywał, gdy wchodziłam do pokoju. Zauważyłam też, że nagle zaczął zwracać większą uwagę na wygląd – nowa koszula, nowy zapach, częstsze wizyty u fryzjera.

„Może to kryzys wieku średniego” – próbowałam się oszukiwać. Ale w głębi serca wiedziałam, że coś jest nie tak.

Najbardziej bolało mnie to, że coraz częściej kręcił się wokół Doroty – mojej kuzynki. Zawsze lubiła być w centrum uwagi, trochę kokieteryjna, trochę zbyt pewna siebie. Zauważyłam, że Michał patrzył na nią inaczej, niż na resztę kobiet. Za długo, z tym błyskiem w oczach, którego od dawna nie widziałam, kiedy patrzył na mnie.

Prawda przyszła do mnie niespodziewanie, późnym wieczorem. Michał zostawił telefon na stole, a ja – drżącymi dłońmi – otworzyłam ekran. Wiadomości. Krótkie, ale jednoznaczne. „Nie mogę się doczekać, aż się spotkamy”. „Tęsknię za tobą”. A pod spodem serduszka i uśmieszki. Moje serce waliło jak oszalałe.

Nie zrobiłam awantury. Nie rzuciłam mu w twarz telefonu. Schowałam dowody i postanowiłam poczekać. Bo zrozumiałam jedno: ja nie chcę być tą cichą, oszukiwaną żoną, która udaje, że nic się nie dzieje. Skoro Dorota miała mieć imieniny i cała rodzina miała się zebrać przy jednym stole – to będzie idealny moment, żeby maski opadły.

Tylko jedno pytanie nie dawało mi spokoju: czy ja naprawdę jestem gotowa na tę wojnę?

Chciałam się na nim zemścić

– Znowu spóźniony – powiedziałam chłodno, gdy przekroczył próg. – Zgadnij, ile razy dzisiaj sprawdzałam zegarek.

– Weronika, przesadzasz… – westchnął, odwieszając płaszcz. – Miałem spotkanie w pracy, nie ode mnie to zależało.

– Spotkanie, oczywiście – ironicznie uniosłam brew. – Ciekawe, czy w kalendarzu było zapisane jako „biuro”, czy raczej „prywatne konsultacje”.

Zamarł na moment, ale zaraz odzyskał spokój.

– Naprawdę musimy o tym rozmawiać zaraz po tym, jak wszedłem do domu? Chcę się po prostu położyć.

Patrzyłam na niego uważnie. Każdy jego gest wydawał mi się wyćwiczony, każda odpowiedź przygotowana wcześniej. Tyle że ja znałam prawdę.

– Wiesz, Michał, czasem zastanawiam się, jak to możliwe, że masz tyle sił. Praca, ciągłe spotkania, a mimo to wciąż jesteś taki… pełen energii – rzuciłam z przekąsem. – Skąd ty ją czerpiesz?

– Weronika, daj spokój – uciął ostro. – Zaczynasz się czepiać.

– Ja się czepiam? – roześmiałam się gorzko. – Ja dopiero mogę zacząć się czepiać.

Podszedł do mnie bliżej, jakby chciał mnie uspokoić dotykiem.

– Kochanie, przesadzasz. Naprawdę. Po prostu za dużo myślisz.

Odsunęłam się od niego. Serce biło mi mocno, ale wiedziałam, że nie teraz. Nie dziś. Jeszcze muszę poczekać. Patrzyłam na niego i miałam ochotę krzyczeć, ale milczałam.

Tylko on nie wiedział, że ta cisza była początkiem burzy, która miała wkrótce zmieść wszystko.

Wszystko stało się jasne

Dom Doroty pachniał pieczonym ciastem i perfumami – jej ulubionymi, ciężkimi, które zawsze wypełniały każdy kąt. W kuchni panował lekki chaos: półmiski, sałatki, kieliszki rozstawione byle jak. Rodzina miała przyjść za godzinę, więc pomagałam jej jeszcze w ostatnich przygotowaniach.

– Podasz mi proszę te kieliszki? – Dorota uśmiechnęła się, jakbyśmy były najlepszymi przyjaciółkami.

Podałam jej, uważnie obserwując, jak się poruszała. Była w swoim żywiole – solenizantka, gwiazda wieczoru. Jej sukienka opinała się na biodrach trochę zbyt prowokacyjnie jak na rodzinne przyjęcie.

– Sporo zachodu, ale warto. Raz w roku należy mi się taki dzień, prawda? – rzuciła lekko, poprawiając włosy.

– Oczywiście, każdemu się coś należy – odparłam spokojnie, układając talerze na stole. – Pytanie tylko, w jaki sposób to zdobywamy.

Uniosła brew.

– Weronika, mówisz tak, jakbyś coś ukrywała.

– Skądże – odpowiedziałam chłodno. – Ja nie mam nic do ukrycia.

Przez sekundę widziałam błysk w jej oczach. Ale zaraz uśmiechnęła się jeszcze szerzej, jakby moje słowa wcale jej nie dotknęły.

– Och, każdy ma jakieś swoje małe tajemnice, prawda? – powiedziała przeciągle, jakby chciała mnie sprowokować.

– Tak – skinęłam głową. – Ale nie cudzym kosztem.

Cisza zawisła na moment. Dorota spojrzała na mnie, jakby chciała się upewnić, czy naprawdę wiem. Potem roześmiała się lekko i zmieniła temat, pytając o sałatkę.

Ale dla mnie odpowiedź była jasna. Ona nie miała żadnych wyrzutów sumienia. Ani odrobiny. Poczułam, że mam już w sobie siłę, by zrobić to, co planowałam.

Powiedziałam to przy wszystkich

Wszyscy siedzieliśmy przy długim stole, zastawionym jak na wesele. Wujowie żartowali, ciotki plotkowały, dzieci biegały wokół, a Dorota – jak zawsze – była w centrum uwagi. Śmiała się, dziękowała za życzenia, odbierała prezenty. Michał siedział obok mnie, trochę spięty, ale starał się udawać wyluzowanego.

Kiedy przyszła kolej na mnie, poczułam, jak serce wali mi jak młotem. Wstałam, stuknęłam lekko w kieliszek. Cała sala ucichła.

– Skoro wszyscy tu składamy życzenia Dorocie – zaczęłam spokojnie – to ja też chcę coś powiedzieć.

Dorota patrzyła na mnie z szerokim uśmiechem, nieświadoma, że za chwilę ten uśmiech zniknie.

– Doroto, życzę ci, żebyś wreszcie znalazła własnego mężczyznę. A nie sypiała z cudzym.

Słowa spadły na salę jak grom. Najpierw cisza – długa, gęsta, przeszywająca. Potem zbiorowe westchnienie i stukot odkładanych sztućców.

– Co… co ty wygadujesz?! – Dorota zerwała się z miejsca, jej twarz zrobiła się purpurowa.

– Mówisz bzdury, Weronika – odezwał się Michał, blady jak ściana. – To jakieś chore insynuacje.

– Insynuacje? – wyciągnęłam z torebki telefon i machnęłam nim w powietrzu. – Widziałam wasze wiadomości. Wszystko. Serduszka, spotkania, obietnice. Może przeczytać na głos?

Kilka osób zakryło usta dłońmi. Ciotka z końca stołu jęknęła: „Matko Boska…”.

– To nie tak, jak myślisz! – wyrzucił z siebie Michał, ale jego głos się łamał.

– Właśnie dokładnie tak, jak myślę – odparłam chłodno. – I chcę, żeby cała rodzina wiedziała, kim naprawdę jesteście.

– Ty kłamiesz! – Dorota warknęła, ale w jej oczach błyszczał strach. – Chcesz zniszczyć moje imieniny, bo zawsze mi zazdrościłaś!

– Nie, Doroto – powiedziałam głośno, patrząc jej prosto w oczy. – Zazdrość minęła mi dawno. Teraz zostało tylko obrzydzenie.

Atmosfera była tak gęsta, że można było ją kroić nożem. Dzieci wystraszone schowały się pod stół, a starsi członkowie rodziny zaczęli szeptać między sobą. To był moment, którego nie dało się już cofnąć.

Wszczęłam dziką awanturę

– Weronika, jak możesz?! – matka Doroty zerwała się na równe nogi. – Niszczyć dzień mojej córki takim kłamstwem!

– Kłamstwem?! – mój ojciec uderzył pięścią w stół. – Twoja córka sama go zniszczyła. I nie tylko ten dzień, ale całą rodzinę!

Podniosły się głosy, a stół nagle przestał być miejscem wspólnej biesiady – stał się polem bitwy.

– To niemożliwe, Michał nigdy by… – zaczęła ciotka Helena, ale urwała, gdy spojrzała na mojego męża. Siedział z opuszczoną głową, niezdolny do wyduszenia słowa.

– Mówiłaś, że to wymysły, ale patrz na niego! – wuj Andrzej wskazał na Michała. – Nawet nie próbuje się bronić.

– Dorota, powiedz coś! – jej matka próbowała ratować sytuację. – Powiedz, że to nieprawda!

– Oczywiście, że nieprawda! – Dorota podniosła głos, ale drżała. – Ona sobie coś uroiła!

– Uroiła? – przerwałam jej. – W takim razie pokażę wszystkim te wiadomości. Nie mam nic do ukrycia.

– Weronika, błagam, nie… – Michał wreszcie się odezwał, jego głos był ochrypły.

– Milcz, zdrajco! – wrzasnął mój ojciec. – Jak śmiałeś zrobić coś takiego mojej córce?!

Krzyki mieszały się ze sobą. Ktoś płakał, ktoś inny trzaskał drzwiami, wychodząc z pokoju. Dzieci rozumiały tylko tyle, że wydarzyło się coś złego – siedziały skulone na kanapie, przytulone do siebie.

– Nie powinniśmy prać brudów przy wszystkich – próbowała załagodzić sytuację moja ciotka Maria. – To nie jest miejsce ani czas…

– A właśnie, że miejsce i czas! – warknął mój ojciec. – Lepiej teraz niż żyć w kłamstwie kolejne lata!

Spojrzałam na Michała i Dorotę. Siedzieli obok siebie, oboje bezradni, przyciśnięci do ściany przez prawdę, której już nikt nie mógł uciszyć.

Rodzina była rozdarta – jedni bronili mnie, inni chcieli „nie robić scen”. Ale najważniejsze było to, że prawda wyszła na jaw.

Czułam, jak w środku narasta we mnie dziwna mieszanka: ulga, że już nie muszę dźwigać tego ciężaru samotnie, i gorzka satysfakcja, że ich sekrety legły w gruzach.

Ale widziałam też coś jeszcze – to spojrzenia pełne gniewu i wrogości, które od tej pory będą mi towarzyszyć na każdym rodzinnym spotkaniu.

Nie było już powrotu

Drzwi do mieszkania zatrzasnęły się za nami z hukiem. Cisza, jaka zapadła, była gęsta i duszna. Michał rzucił marynarkę na fotel i przeszedł kilka kroków wzdłuż pokoju, jakby nie wiedział, od czego zacząć.

– Weronika… – odezwał się w końcu, łamiącym się głosem. – To był błąd. Chwila słabości, nic więcej.

Stałam oparta o framugę, skrzyżowałam ręce na piersiach.

– Chwila słabości? – powtórzyłam zimno. – Cała seria spotkań, wiadomości, ukradkowych spojrzeń… To dla ciebie „chwila”?

– Ja… przecież wiesz, że cię kocham – podszedł bliżej, jakby chciał mnie dotknąć. – To nie miało znaczenia. To był moment, coś głupiego.

Cofnęłam się, jakby parzył.

– Nie kocha się, upokarzając. Nie kocha się, kładąc się do łóżka z kuzynką własnej żony.

Michał złapał się za głowę, jakby chciał ją rozerwać na pół.

– Nie planowałem tego! Po prostu… wszystko się jakoś potoczyło. Byłem zmęczony, czułem się niedoceniany, a Dorota… ona mnie rozumiała, była przy mnie.

– A ja nie byłam? – głos podniósł mi się sam. – Byłam tutaj, w domu. Czekałam, martwiłam się, próbowałam zrozumieć twoje „nadgodziny”. A ty co robiłeś? Szukałeś sobie rozrywki w ramionach mojej rodziny!

– Weronika, proszę, daj mi szansę. Naprawię to. Zerwę z nią, zapomnimy o tym. Zaczniemy od nowa.

Spojrzałam mu w oczy. Były pełne strachu, desperacji, ale nie miłości. Nie tej, którą znałam kiedyś.

– Nie ma już „od nowa” – powiedziałam cicho, ale stanowczo. – To małżeństwo skończyło się w chwili, gdy wybrałeś Dorotę.

Widziałam, jak jego ramiona opadają, jak całe ciało traci siły. Zrozumiał, że tym razem nie ma odwrotu. A ja poczułam, że wreszcie odzyskałam głos.

Przestałam być ofiarą

Tej nocy nie zasnęłam. Leżałam na kanapie w salonie, przykryta kocem, wsłuchując się w ciszę mieszkania. Michał spał w sypialni – albo udawał, że śpi. Nie obchodziło mnie to. Coś we mnie pękło i wiedziałam, że nie da się tego posklejać.

Kiedy rano spojrzałam w lustro, zobaczyłam inną kobietę. Zmęczoną, z cieniami pod oczami, ale też… silniejszą. Po raz pierwszy od dawna nie czułam się ofiarą. Prawda wyszła na jaw, a ja przestałam być więźniem cudzych sekretów.

Owszem, zapłacę za to wysoką cenę. Już wczoraj widziałam wrogość w oczach części rodziny. Matka Doroty nie spojrzy na mnie przez lata, a może nigdy. Na kolejnych spotkaniach będą szeptać za moimi plecami, oceniać, rozdzielać winę według własnego uznania.

Ale ja wiem jedno – nie mogłam dłużej milczeć. Każdy dzień w kłamstwie był dla mnie jak powolne umieranie. Teraz, nawet jeśli jestem sama, czuję się wolna.

Nie wiem jeszcze, co będzie dalej. Czy zdecyduję się na rozwód natychmiast, czy dam sobie czas. Nie wiem, gdzie będę mieszkać, jak poradzę sobie finansowo. Przede mną niepewność, może nawet samotność.

Ale jedno wiem na pewno – nigdy więcej nie dam się oszukać. Nie pozwolę nikomu, by traktował moje życie jak pole do gry.

Patrząc przez okno na budzący się dzień, pomyślałam: „Może straciłam rodzinę. Może straciłam męża. Ale odzyskałam siebie”. I ta świadomość, choć gorzka, smakowała jak pierwszy oddech po długim zanurzeniu.

Weronika, 39 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: