„Wesele brata okazało się totalną klapą. Po toaście wujka Mietka wszyscy rozeszli się do domów”

Nie sądziłam, że ten dzień skończy się rodzinnym dramatem. Od miesięcy wszystko kręciło się wokół ślubu mojego brata. Mama żyła tylko wyborem serwetek i smaków tortu, tata przeliczał koszty, a ja próbowałam po prostu nie zwariować. Michał, jak to Michał, wszystko chciał mieć „na bogato”. Sala z marmurowymi kolumnami, menu jak z królewskiego dworu, DJ ściągnięty aż z Krakowa. Wszystko miało być idealnie. A jednak coś nie zagrało.

Nie wiem, czy to był ten niezręczny toast wujka Mietka, który przelał czarę goryczy, czy może napięcia w rodzinie, które od dawna wisiały w powietrzu, jak burzowe chmury. Jedno jest pewne – to wesele wszyscy zapamiętają na długo. Nie jako „najpiękniejszy dzień życia” mojego brata, ale jako coś zupełnie odwrotnego.

Siliłam się na uprzejmość

Dzień przed weselem Michała spędziliśmy w domu rodziców. Mama dopinała wszystko na ostatni guzik, a ojciec głównie siedział przy stole w kuchni, jakby odliczał minuty do końca tego szaleństwa.

– Zobacz, te serwetki lepiej wyglądają złożone w wachlarz, czy w rulonik? – zapytała mama, wciskając mi dwie opcje pod nos.

– Mamo, obie są ładne. Goście i tak pewnie ich nawet nie zauważą – odpowiedziałam z uśmiechem.

W kącie kuchni stał Michał. Podszedł do mnie, chowając telefon do kieszeni.

– Ola znów miała spięcie z mamą – zaczął cicho. – O kolor kwiatów na stole. Chyba nie powinna była przyjeżdżać dzień wcześniej...

– Jutro bierzesz ślub. Może nie czas kłócić się o kwiaty? – odparłam i poklepałam go po ramieniu.

– Łatwo ci mówić. Nie ty bierzesz ślub – burknął.

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, do kuchni wpadł wujek Mietek.

– Justynka! Co tam u naszej panny do wzięcia? – zawołał głośno, a wszyscy zamilkli.

– Wszystko dobrze, wujku – odpowiedziałam, siląc się na uprzejmość.

Już wtedy coś czułam – że to wesele nie będzie zwyczajne.

Odpowiedziałam dyplomatycznie

W dniu ślubu brata obudziłam się przed budzikiem. Przez chwilę gapiłam się w sufit, jakbym szukała tam odpowiedzi na pytanie, dlaczego czuję niepokój. Miałam nadzieję, że to przez stres. W salonie zastałam Michała w garniturze, bez krawata, siedzącego na sofie.

– Gotowy? – zapytałam, siadając obok.

– A jak myślisz? – westchnął. – Czuję się jak aktor w kiepskim teatrze.

– Wiesz, że możesz jeszcze uciec – próbowałam żartować.

– Tylko dokąd? – spojrzał na mnie z półuśmiechem. – Ola już o siódmej pisała, że suknia się nie dopina i że to wszystko wina mojej matki.

– A co nasza matka ma wspólnego z jej suknią?

– Nie pytaj. Po prostu nie pytaj – mruknął, zakładając krawat.

W kościele wszystko przebiegło zgodnie z planem, może poza babcią Halinką, która przez cały czas powtarzała, że „są za młodzi”. Po ceremonii ruszyliśmy na wesele. Sala naprawdę robiła wrażenie – kryształowe żyrandole, orkiestra witająca gości marszem Mendelssohna i kelnerzy w białych rękawiczkach.

– Dobrze, że jesteś – szepnęła mi Ola, poprawiając włosy przed lustrem w toalecie. – Szkoda, że nie mogę powiedzieć tego o moim mężu.

– Myślę, że się trochę stresuje. Przecież to normalne – odpowiedziałam dyplomatycznie.

– Tylko że on od jakiegoś czasu jest nieobecny – powiedziała, patrząc w lustro.

Nie odpowiedziałam. Bałam się, że cokolwiek powiem, zabrzmi źle.

Intuicja mnie zmyliła

Po obiedzie parkiet zapełnił się pierwszymi parami. DJ puszczał hity z lat 2000, jakby czytał w myślach trzydziestolatków. Michał i Ola zatańczyli pierwszy taniec – trochę sztywno, ale nikt nie zwrócił na to uwagi, bo wszyscy i tak patrzyli na jej suknię. Była olśniewająca. A Michał... wyglądał jak chłopak, który zgubił się w środku własnego wesela. Wujek Mietek siedział już przy stole z trzecią setką i popychał ją śledziem. Co chwilę pokrzykiwał coś do sąsiadów z sąsiedniego stołu.

– Panie Jerzy! Jak tam żona? Jeszcze z panem czy już święta wolność? – krzyknął, śmiejąc się, jakby to był najlepszy dowcip.

Wuj Jerzy spojrzał na niego z politowaniem i podszedł do kelnera. W tym czasie przy naszym stole trwała gorąca dyskusja.

– Nie powinniśmy zapraszać Mietka. Zawsze robi wstyd – powiedziała ciocia Kasia, popijając wino.

– Przecież to brat ojca – próbowała ją uciszyć mama.

– Brat czy nie brat, nikt nie chce słuchać jego tyrad. Jeszcze się do mikrofonu dorwie i będzie po weselu – rzuciła babcia Halinka z przekąsem.

– A może właśnie wtedy się zacznie? – dodałam, próbując rozładować atmosferę.

Niestety, moja przewrotna intuicja miała rację. Bo Mietek, jakby słysząc nasze rozmowy, wstał i ruszył w stronę DJ-a.

– Przepraszam, młody człowieku! – zawołał do niego. – Mam tu coś ważnego do powiedzenia rodzinie!

DJ spojrzał na niego niepewnie, ale oddał mikrofon. I wtedy zaczęło się to, czego nikt się nie spodziewał.

Nie mogłam nic zrobić

Wujek Mietek stanął na środku sali z mikrofonem jak gwiazda wieczoru. Przez chwilę milczał, kiwając się na boki. Goście powoli milkli. Muzyka ucichła. Michał i Ola siedli przy stole, patrząc na niego z niepokojem.

– Kochana rodzino! – zaczął z rozmachem. – Zebraliśmy się tu dziś, żeby uczcić młodych... No i uczcijmy! Ale najpierw powiem wam coś od serca, bo nikt inny nie ma jaj, żeby to zrobić!

– Mietek, może jednak nie teraz... – mama wstała z miejsca, ale tata pociągnął ją za rękę.

– Nie przerywaj mu, już za późno – szepnął tylko.

– Michałku! – kontynuował wujek, chwytając kieliszek. – Pamiętam, jak miałeś pięć lat i uciekłeś z domu, bo nie chciałeś iść do przedszkola. A teraz uciekłeś w coś dużo poważniejszego – w małżeństwo!

Goście zaczęli się wiercić. Ola zbladła.

– A Ola... Ola to dziewczyna z charakterem. No! Takiego ognia to dawno nie widziałem. Tylko pytanie – czy ogień nie spali wam chaty, zanim zbudujecie coś trwałego?

W sali zapanowała niezręczna cisza. Ktoś chrząknął. DJ spojrzał na Michała. Michał nie drgnął.

– No to... za was! – krzyknął Mietek i wypił kieliszek do dna. – I za teściową, która już rządzi jak premier, a przecież dopiero co Ola do rodziny weszła!

– Wystarczy! – wstała Ola. – Nie muszę tego słuchać. Michał?

Brat milczał. Patrzył gdzieś w przestrzeń. Jakby go tam nie było. A potem... goście zaczęli wstawać. Jeden po drugim. Jakby ktoś dał znak, że impreza się skończyła.

Było mi go żal

Sala opustoszała w mniej niż dwadzieścia minut. Kelnerzy zaczęli zbierać talerze, a orkiestra pakowała instrumenty. W tle grała już tylko cicha, instrumentalna muzyka. Michał stał sam przy barze. Podeszłam do niego.

– Gdzie Ola? – powiedziałam cicho.

– Pojechała z rodzicami. Nawet się nie pożegnała – odpowiedział, nie patrząc na mnie.

– Michał... przepraszam. Naprawdę. Mietek przegiął.

– To nie tylko jego wina – westchnął. – Od początku coś było nie tak. Tyle nerwów, spięć. To nie był dzień radości. To była próba przetrwania.

Usiedliśmy razem na ławce przy wyjściu z sali. Wciąż pachniało kwiatami.

– Wiesz, że tata chciał wyrwać Mietkowi mikrofon? – powiedziałam, próbując rozluźnić atmosferę.

– Serio?

– Serio. Mama go powstrzymała.

Michał się uśmiechnął. Smutno, ale jednak.

– Może to wszystko znak? – powiedział. – Może nie powinniśmy brać ślubu. Ola i ja jesteśmy jak dwa różne kanały radiowe. Nadajemy, ale się nie słyszymy.

– A może po prostu mieliście pecha. Może to tylko zły start.

– Może. Nie jestem pewien, czy chcę kontynuować ten lot.

Spojrzałam na niego. Mój brat, ten sam, który kiedyś wierzył w szczęśliwe zakończenia, siedział teraz z rozwianym krawatem i miną człowieka, który zgubił mapę.

Objęłam go ramieniem

Mama w samochodzie milczała, tata prowadził, jakby każdy zakręt miał odwrócić bieg wydarzeń. Michał siedział obok mnie z głową opartą o szybę. Nie mówił nic. Nawet kiedy mama zapytała:

– Myślisz, że Ola wróci?

Odpowiedział tylko:

– Nie wiem. Może nie powinna.

Po powrocie do domu zrzucił marynarkę na krzesło i wszedł do swojego dawnego pokoju, jakby nigdy go nie opuścił. Zostawił drzwi uchylone. Poszłam za nim, jak wtedy, gdy byliśmy dziećmi i bał się burzy. Siedział na łóżku z telefonem w ręku.

– Pisała?

– Nie, ale widziała moje wiadomości.

– Może dajcie sobie czas. Jeden dzień nie powinien przekreślić całej historii.

– A jeśli to nie był tylko jeden dzień? Jeśli to był kulminacyjny punkt czegoś, co i tak nie miało sensu?

Usiadłam obok i objęłam go ramieniem.

– Zawsze mówiłeś, że chcesz rodziny. Może Ola też tego chce, tylko... pogubiła się trochę w tym cyrku.

– Może – powiedział cicho.

Nie było ani oczepin, ani tańców do rana, ani tortu. Było tylko zmęczenie. I poczucie, że czasem nawet najpiękniejszy plan kończy się ciszą.

Justyna, 36 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: