„Według córki nie mam prawa do miłości, bo jestem za stara. Gdy zobaczy mnie w białej sukni, opadnie jej szczęka”

Jestem Maria. Kiedyś myślałam, że życie po rozwodzie to ciągła walka z samotnością. Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek poczuję się tak, jak wtedy, gdy byłam młoda. Wszystko zmieniło się na kursie pisania. Tam poznałam Adama – mężczyznę, który od pierwszej chwili zafascynował mnie swoim humorem i pasją do literatury. Nasze rozmowy przerodziły się w długie spacery, a w końcu – w coś więcej.

– Maria, powinnaś iść za głosem serca – mówił mi Adam, gdy dzieliłam się z nim wątpliwościami. Byłam tak zadowolona z tej nowej relacji, że przez chwilę zapomniałam o problemach z córką. Marta nigdy nie ukrywała swojej niechęci do mojego nowego związku.

– Mama, to nie jest normalne. Co ludzie powiedzą? – pytała, a ja czułam, jak moje serce pęka. Przecież chciałam jedynie być szczęśliwa. W głowie kotłowały mi się myśli o akceptacji i miłości. Czy moje szczęście jest aż tak złe?

Tak to wszystko się zaczęło. A ja wciąż nie wiedziałam, jak pogodzić swoje pragnienia z oczekiwaniami córki.

Czułam się rozdarta między córką a Adamem

– Mama, to naprawdę musi się skończyć – zaczęła Marta, a jej głos pełen był złości i frustracji.

Siedziałyśmy w kuchni, a powietrze zdawało się być gęstsze niż zwykle. Marta bawiła się swoim kubkiem, a ja próbowałam znaleźć odpowiednie słowa.

– Co masz na myśli, kochanie? – zapytałam niepewnie, choć znałam odpowiedź.

– Albo zerwiesz z tym Adamem, albo nie licz na naszą obecność przy świętach – powiedziała stanowczo, patrząc mi prosto w oczy.

Czułam, jak serce podchodzi mi do gardła. Jak mogła stawiać mnie w takiej sytuacji? Z jednej strony była ona, moja córka, a z drugiej – Adam, człowiek, który przyniósł do mojego życia tyle radości.

– Marta, ja… – zaczęłam, próbując wyjaśnić, jak bardzo Adam jest dla mnie ważny.

– Nie chcę tego słuchać, mamo! – przerwała mi, uderzając dłonią o stół. – Nie rozumiesz, jak bardzo mnie to rani? Co powiedzą ludzie, kiedy zobaczą cię z nim?

Słowa córki raniły mnie bardziej, niż mogłabym się spodziewać. Wewnątrz czułam się rozdarta, jakbym musiała wybierać pomiędzy dwoma światami. Marta była moją córką, moją rodziną, a jednak to Adam dawał mi poczucie pełni i zrozumienia. W mojej głowie toczyła się nieustanna walka: pragnienie szczęścia kontra oczekiwania bliskich.

Czyż miłość nie powinna być prosta i bezwarunkowa? A może, jak sugerowała Marta, powinnam kierować się opinią innych? Czułam, że nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji.

Muszę nauczyć się żyć z konsekwencjami

Święta zbliżały się wielkimi krokami, a ja czułam ciężar decyzji, którą musiałam podjąć. Z jednej strony była tradycja i rodzinna kolacja, na którą Marta liczyła. Z drugiej – wyjazd w góry z Adamem, który oferował mi chwilę wytchnienia od codziennych trosk. Wiedziałam, że wybór nie zadowoli wszystkich.

– Co postanowiłaś, Mario? – zapytał Adam, kiedy siedzieliśmy razem w kawiarni. W jego oczach widziałam szczerość i troskę.

– Chciałabym pojechać z tobą, naprawdę… ale co z Martą? – odpowiedziałam, przygryzając wargę.

– Wiem, że to dla ciebie trudne – odparł, biorąc moją dłoń w swoje. – Ale czy nie zasługujesz na odrobinę szczęścia?

Jego słowa były jak balsam dla mojej zranionej duszy. Ostatecznie zdecydowałam, że spędzę święta z Adamem w górach, co tylko podsyciło konflikt z Martą. Czułam się winna, ale jednocześnie pragnęłam chwil spokoju i radości.

– Mama, nie mogę uwierzyć, że naprawdę wybierasz jego – usłyszałam przez telefon Martę. – Ciesz się swoimi górami, ja spędzę święta z przyjaciółmi.

Z jednej strony wyrzuty sumienia, z drugiej determinacja, by nie porzucić tego, co odkryłam z Adamem. Te emocje targały mną, a w głowie miałam mętlik. Wiedziałam, że muszę nauczyć się żyć z konsekwencjami moich decyzji.

Czy Marta mnie przyjmie?

Pewnego poranka odebrałam telefon od Marty. Jej głos brzmiał inaczej, jakby coś się stało.

– Mama, nie czuję się dobrze – wyszeptała. – Lekarz powiedział, że to może być poważne.

Serce zamarło mi na chwilę. Wiedziałam, że muszę do niej pojechać. Zostawić wszystko i być przy niej, nieważne, co się między nami wydarzyło.

– Adam, muszę jechać do Marty. Potrzebuje mnie – powiedziałam szybko, pakując rzeczy.

– Oczywiście, zawiozę cię – odpowiedział, nie pytając o szczegóły. Jego wsparcie było nieocenione.

Podróż była pełna napięcia. Siedziałam obok Adama, a myśli kłębiły się w mojej głowie. Czy Marta mnie przyjmie? Jak zareaguje na obecność Adama?

Kiedy weszliśmy do jej mieszkania, zobaczyłam ją leżącą na kanapie, bladą i wyczerpaną.

– Marta, kochanie… – zaczęłam, z trudem powstrzymując łzy.

– Mamo, nie musiałaś przyjeżdżać z nim – powiedziała z wyrzutem, spoglądając na Adama.

– Jestem tutaj dla ciebie – odparłam stanowczo. – Niezależnie od wszystkiego.

W pokoju unosiło się napięcie, ale było w nim również coś innego. Może to była potrzeba zrozumienia i pojednania? Marta, choć niechętna, widziała, że jestem gotowa stanąć na głowie, by jej pomóc.

Nie mogłam pozbyć się poczucia winy

Siedząc przy łóżku Marty, nie mogłam powstrzymać się od myśli o tym, jak bardzo zmieniło się moje życie od czasu, gdy poznałam Adama. Pamiętałam nasze pierwsze spotkania i wspólne wyjazdy w góry, które stały się dla mnie nie tylko ucieczką od codzienności, ale także okazją do przemyśleń.

Te wspólne chwile były dla mnie jak powiew świeżości. Pomogły mi zrozumieć, czego naprawdę pragnę od życia. Z Adamem u boku, czułam się silniejsza i bardziej pewna siebie.

– Maria, jesteś niesamowitą kobietą – mówił Adam, gdy razem obserwowaliśmy zachód słońca nad górskimi szczytami. – Nigdy nie zapominaj, co jest dla ciebie ważne.

Czułam się rozdarta między nowo odkrytą miłością a obowiązkiem wobec córki. Mimo że Adam zawsze wspierał mnie w trudnych chwilach, nie mogłam pozbyć się poczucia winy. Czy postępowałam słusznie, wybierając siebie?

Mimo to w głębi duszy czułam także nadzieję. Może to wszystko miało swój cel, może uda się znaleźć sposób, by pogodzić miłość z rodziną. Wiedziałam, że muszę nauczyć się wybaczać – zarówno sobie, jak i innym.

Wiedziałam, że to początek nowego etapu

Po kilku dniach spędzonych przy Marty boku przyszedł moment na szczerą rozmowę. Marta wydawała się spokojniejsza, a jej oczy nie były już pełne złości, jak wtedy, gdy ostatni raz się widziałyśmy.

– Mamo – zaczęła cicho, spoglądając na mnie z łóżka – myślałam o tym wszystkim. Wiem, że nie byłaś szczęśliwa przez długi czas.

Jej słowa były kojące. Czułam, że coś się zmienia, że może zaczynamy rozumieć siebie nawzajem.

– Kochanie, ja tylko chcę, żebyś wiedziała, że zawsze będziesz dla mnie najważniejsza – powiedziałam, ujmując jej rękę. – Ale znalazłam w Adamie coś, co myślałam, że już jest dla mnie nieosiągalne.

– Rozumiem – odpowiedziała Marta z lekkim uśmiechem. – Może nie jestem jeszcze gotowa na pełną akceptację, ale widzę, że naprawdę się starasz.

Rozmowa, choć trudna, pozwoliła nam obojgu dostrzec, że życie matki nie musi być podporządkowane opinii innych. Wiedziałam, że to początek nowego etapu – zarówno dla mnie, jak i dla Marty. Chociaż proces akceptacji może potrwać, czułam, że jest na dobrej drodze.

– Może czasem przyjdziesz na kolację z Adamem? – zapytała nieśmiało Marta, a ja wiedziałam, że to propozycja, która naprawdę coś znaczy.

Byłam wdzięczna za tę chwilę i zrozumienie, które się rodziło. Mimo trudności, miałam nadzieję, że uda nam się znaleźć balans między nową miłością a rodziną.

Maria, 62 lata

Czytaj także: