„Wierzyłam, że 2026 rok przyniesie mi miłość. 1 stycznia te marzenia rozsypały się w drobny mak”

Nie lubię sylwestra. Zawsze było w tym coś z przymusu — radość na pokaz, głośny śmiech, który ma zagłuszyć to, że przez resztę roku nikt do ciebie nie dzwoni. A jednak tamtego roku spakowałam walizkę i pojechałam. Sama. Bez planu, bez oczekiwań, z cichą nadzieją, że może chociaż na kilka dni nie będę się czuła tak bardzo… przezroczysta.

W pensjonacie było głośno już od progu. Ktoś krzyczał, ktoś się śmiał, ktoś inny potykał się o własne buty narciarskie. Obce twarze, obce głosy. Stanęłam z torbą w ręku i przez chwilę miałam ochotę zawrócić, ale tym razem postanowiłam, że nie ucieknę. Coś mi mówiło, że powinnam zostać.

Od razu go zauważyłam

— Pani też sama? — zapytała mnie dziewczyna z recepcji, podając klucz.

— Chyba tak — odpowiedziałam, choć sama nie byłam pewna, co to właściwie znaczy.

Pierwszego wieczoru zeszłam do wspólnej sali. Muzyka była za głośna, rozmowy chaotyczne. Rozglądałam się bez większego zainteresowania, aż nagle go zobaczyłam. Siedział trochę z boku, z kubkiem herbaty, jakby nie pasował do reszty. Spokojny, uśmiechnięty. Patrzył na ludzi z czymś, co przypominało czułość, a nie ocenę. Złapał mój wzrok i skinął głową.

— Cześć — powiedział, gdy podeszłam bliżej. — Pierwszy raz tutaj?

— Aż tak widać? — uśmiechnęłam się nerwowo.

— Trochę. Masz minę kogoś, kto się zastanawia, czy to był dobry pomysł.

Zaśmiałam się, choć trafił idealnie. Piotr, tak się przedstawił. Bez nadęcia, bez tej udawanej pewności siebie, którą mieli wszyscy inni. Rozmawialiśmy o niczym — o drodze, o pogodzie, o tym, że muzyka jest za głośna. A ja w środku zadawałam sobie jedno pytanie: dlaczego czuję się przy nim tak, jakby ktoś zdjął mi z ramion ciężar, o którym nawet nie wiedziałam, że go noszę?

To było tylko spojrzenie. Kilka zdań, nic więcej. A jednak coś we mnie drgnęło — cicho, niebezpiecznie. I jeszcze nie wiedziałam, że to drgnięcie wystarczy, żeby wszystko potem bolało.

Zapaliła mi się czerwona lampka

Następnego dnia spotkaliśmy się przypadkiem. On stał przy oknie w jadalni, ja udawałam, że oglądam krajobraz za szybą, choć w rzeczywistości bardziej interesowało mnie to, czy się odwróci. Odwrócił się pierwszy.

– Też uciekasz od hałasu? – zapytał cicho, jakby nie chciał spłoszyć tej chwili.

– Raczej od ludzi, którzy próbują na siłę udawać szczęśliwych – odpowiedziałam, zanim zdążyłam się ugryźć w język.

Uśmiechnął się. Nie tym szybkim, grzecznościowym uśmiechem, tylko takim, który mówił, że rozumie. Usiedliśmy razem, trochę na uboczu. Rozmowa płynęła zaskakująco łatwo. Opowiadał o swojej pracy, o tym, że coraz częściej ma wrażenie, że życie mija obok niego. Słuchałam uważnie, bo mówił spokojnie, bez potrzeby imponowania. Kiedy zapytał o mnie, poczułam lekkie napięcie.

– Szukam czegoś, co da mi poczucie, że jestem dla kogoś ważna – powiedziałam po chwili. – Brzmi banalnie, wiem.

– Nie – odpowiedział szybko. – Brzmi znajomo.

Wtedy wspomniał o niej. O swojej partnerce. Nie mówił o niej źle, raczej z rezygnacją, jakby opisywał coś, co dawno przestało działać, ale wciąż istniało z przyzwyczajenia.

– Jesteśmy razem, ale osobno – dodał, patrząc gdzieś przed siebie. – Od dawna.

W środku zapaliła mi się czerwona lampka, choć jednocześnie poczułam dziwną ulgę. Wiedziałam już, że nie jest całkiem wolny, a mimo to nie chciałam wstać i odejść.

– A ty? – zapytał nagle. – Jak czujesz się teraz… tutaj?

Zawahałam się.

– Czuję się... dostrzeżona – powiedziałam szczerze.

Zapadła cisza, która nie była niezręczna. Była gęsta, znacząca. W tamtej chwili pomyślałam, że nawet jeśli to tylko kilka dni rozmów, to już znaczy więcej niż wiele relacji, które ciągnęłam latami bez sensu. Jednocześnie bałam się, że to wszystko jest tylko złudzeniem. Nie wiedziałam jeszcze, dokąd nas to zaprowadzi, ale czułam, że właśnie zrobiłam pierwszy krok w stronę czegoś, co mogło mnie zranić.

Czułam się rozdarta

Sylwestrowy wieczór nadszedł szybciej, niż się spodziewałam. Wszyscy byli podekscytowani, jakby ta jedna noc miała coś naprawić albo zamknąć. W sali było duszno, światła migały, rozmowy zlewały się w jeden ciągły szum. Szukałam go wzrokiem, choć jednocześnie próbowałam udawać przed sobą, że to nic nie znaczy. Znalazł mnie pierwszy.

– Chodźmy stąd na chwilę – powiedział blisko mojego ucha. – Nie mogę już wytrzymać w tym hałasie.

Wyszliśmy na zewnątrz, za budynek. Powietrze było zimne, ostre, ale przynosiło ulgę. Śnieg skrzypiał pod butami, a z oddali dochodziły przytłumione dźwięki muzyki. Staliśmy naprzeciwko siebie, za blisko, by to było przypadkowe.

– Dziwnie jest, prawda – odezwał się. – Jakby wszystko działo się szybciej niż powinno.

– Albo dokładnie wtedy, kiedy trzeba – odpowiedziałam, choć serce biło mi zbyt mocno.

Patrzył na mnie uważnie. W jego spojrzeniu było wahanie, ale też coś, co przypominało decyzję.

– Nie chcę cię wciągać w coś nieuczciwego – powiedział cicho. – Rano z nią porozmawiam. Muszę to zrobić.

Te słowa powinny mnie zatrzymać. Zamiast tego poczułam ukłucie nadziei, natychmiast zmieszane z poczuciem winy. Wiedziałam, że stoję na krawędzi, a mimo to nie cofnęłam się, kiedy zrobił krok w moją stronę. Pocałunek był krótki, nieśmiały, jakbyśmy oboje sprawdzali, czy to naprawdę się dzieje. Potem drugi, już mniej ostrożny. Świat na moment zniknął, została tylko ta jedna chwila i świadomość, że przekraczam granicę.

– Przepraszam – szepnął, odsuwając się lekko.

– Nie wiem, czy jest za co – odpowiedziałam szczerze.

W środku ścierały się ze sobą sprzeczne myśli. Pragnęłam, żeby coś z tego było, a jednocześnie bałam się, że buduję nadzieję na cudzym nieszczęściu. Kiedy wracaliśmy osobno do środka, wiedziałam już, że ta noc zostanie ze mną na długo, niezależnie od tego, co wydarzy się dalej.

Jego milczenie bolało

Rano obudziłam się z ciężarem w ciele, jakby coś niewidzialnego przygniatało mi klatkę piersiową. Przez chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem ani który to dzień, a potem wszystko wróciło naraz. Sylwester, jego słowa, ten krótki moment na zewnątrz, który w mojej głowie urósł do czegoś większego, niż był w rzeczywistości.

Zeszłam na śniadanie późno, licząc na to, że go zobaczę, choć jednocześnie bałam się tego spotkania. Nie było go. Przy stole siedzieli ci sami ludzie co zawsze, głośni, rozbawieni, jakby noc nie niosła żadnych konsekwencji. Pomyślałam, że może poszedł wcześniej, może specjalnie mnie unika. Napisałam do niego po południu krótką wiadomość. Neutralną, bez emocji, przynajmniej w założeniu.

– Wszystko w porządku?

Nie odpisał. Próbowałam wmówić sobie, że to nic nie znaczy, że pewnie rozmawia, wyjaśnia, mierzy się z tym, co zapowiedział. Każda kolejna godzina podważała to przekonanie. W drodze powrotnej do miasta siedziałam przy oknie i patrzyłam na mijane krajobrazy, nie widząc ich naprawdę. W brzuchu czułam znajome napięcie, to samo, które pojawiało się zawsze wtedy, gdy za bardzo w coś wierzyłam. Zadzwoniłam do niego wieczorem. Połączenie zostało odrzucone. Następnego dnia wysłałam kolejną wiadomość.

– Daj znać, proszę.

Cisza. Zaczęłam analizować każdą scenę, każde słowo, doszukując się sygnałów, które zignorowałam. Zastanawiałam się, czy dla niego to była tylko chwila słabości, a dla mnie początek czegoś, co nigdy nie miało prawa zaistnieć. Najbardziej bolało to, że nie dostałam żadnego wyjaśnienia. Zostałam z własnymi myślami, domysłami i poczuciem, że historia urwała się w połowie zdania.

Nie było kłótni ani dramatycznych rozmów. Było milczenie, które mówiło więcej niż najostrzejsze słowa. Zrozumiałam, że wróciłam sama, bogatsza jedynie o doświadczenie, którego wcale nie chciałam zdobywać.

Może tak miało być

Przez kilka dni po powrocie chodziłam bez celu po mieście, jakbym szukała czegoś, co zgubiłam po drodze. Ulice były znajome, ludzie ci sami, a jednak wszystko wydawało się inne. Myślałam o nim częściej, niż chciałam. O sposobie, w jaki słuchał, o tym spokoju, który przy nim czułam i o tym, jak szybko to zniknęło. Spotkałam się z przyjaciółką w małej kawiarni niedaleko mojego mieszkania. Znała mnie na tyle dobrze, że nie zadawała zbędnych pytań.

– Wyglądasz, jakbyś wróciła z miejsca, które miało coś zmienić – powiedziała, przyglądając mi się uważnie.

– Też tak myślałam – odpowiedziałam. – Okazało się, że zmieniło tylko mnie.

Opowiedziałam jej wszystko, bez upiększeń i bez obronnych żartów. Słuchała w milczeniu, a kiedy skończyłam, pokręciła głową.

– Czasem spotykamy ludzi nie po to, żeby z nimi zostać, tylko żeby coś w sobie zobaczyć – powiedziała spokojnie.

Te słowa zostały ze mną na dłużej. Wieczorami wracałam myślami do tamtych rozmów, do momentów, w których czułam się ważna i obecna. Zaczęłam się zastanawiać, czy tęsknię za nim, czy raczej za wersją siebie, którą przy nim byłam. Za kimś, kto miał odwagę mówić wprost o potrzebie bliskości.

Podczas jednego z samotnych spacerów uświadomiłam sobie, że najbardziej boli nie to, że on zniknął, ale że pozwoliłam sobie uwierzyć w coś niedopowiedzianego. Nikt niczego mi nie obiecał, a ja i tak zbudowałam w głowie ciąg dalszy. Wracałam do domu z poczuciem zmęczenia, ale też z cichą myślą, że może ta historia musiała się urwać właśnie tam. Żebym mogła przestać szukać potwierdzenia swojej wartości w czyjejś uwadze.

To była cenna lekcja

Minęło kilka tygodni, zanim poczułam, że emocje opadły na tyle, bym mogła spojrzeć na wszystko bez wewnętrznego ścisku. Przestałam sprawdzać telefon co kilka minut, przestałam układać w głowie zdania, których i tak nie miałabym komu powiedzieć. Zrozumiałam, że czekanie jest też formą trwania w iluzji, a ja byłam już tym zmęczona. Któregoś wieczoru napisał. Jedno krótkie zdanie, jakby bał się powiedzieć za dużo.

– Mam nadzieję, że u ciebie wszystko dobrze.

Patrzyłam na ekran długo, zanim odpowiedziałam. Nie poczułam ulgi ani radości, raczej spokojne potwierdzenie tego, co już wiedziałam.

– Jest w porządku – odpisałam. – Dbam o siebie.

Na tym rozmowa się skończyła. Nie zaproponował spotkania, nie tłumaczył się, nie wracał do tamtych dni. I ku własnemu zaskoczeniu poczułam, że to mi wystarcza. Nie dlatego, że nie bolało, ale dlatego, że nie chciałam już niczego wyciągać na siłę.

Zrozumiałam, że ta historia nie potrzebuje wyraźnego zakończenia, bo sama w sobie była urwana. Że nie każda relacja musi mieć sensowną puentę, żeby czegoś nauczyć. Przestałam się zastanawiać, co by było, gdyby wtedy postąpił inaczej. Skupiłam się na tym, co było teraz, na sobie i na tym, czego naprawdę chcę.

Pogodziłam się z myślą, że spotkałam kogoś, kto pojawił się tylko na chwilę, ale zostawił po sobie ślad. Nie był to ślad obietnicy, raczej ciche przypomnienie, że potrafię jeszcze czuć i że bliskość nie jest czymś, czego powinnam się wstydzić.

Natalia, 36 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: