„W kieszeni męża znalazłam paragon za bukiet róż, ale ja nic nie dostałam. Nie będę czekać, aż przedstawi mi kochankę”

Nazywam się Olga i od ośmiu lat jestem żoną Damiana. Na pierwszy rzut oka nasze małżeństwo wyglądało poprawnie – dom, praca, wspólne kolacje, wspólne wyjazdy raz w roku. Z zewnątrz byliśmy jedną z tych par, które uchodzą za stabilne i przewidywalne. Ale to tylko pozory.

Damian nigdy nie był romantykiem. Nie pisał mi liścików, nie przynosił kwiatów bez okazji, nie dbał o te drobne gesty, które dla mnie miały ogromne znaczenie. On zawsze powtarzał, że „ważne są czyny, a nie gadanie”, i że skoro codziennie wraca do mnie, to znaczy, że mnie kocha. A ja… ja potrzebowałam czegoś więcej.

Często miałam poczucie, że żyjemy obok siebie. Ja w pracy, potem w kuchni albo w łazience przy praniu, a on – przy komputerze, telewizorze, czasem przy książce. Kłóciliśmy się o bzdury – o to, że znowu zostawił kubek po herbacie na stole, że nie zadzwonił, kiedy się spóźniał, że wolał iść z kolegami na piwo niż ze mną do kina. To nie były wielkie awantury, ale w środku mnie rosła cicha frustracja.

Zdarzały się wieczory, kiedy patrzyłam na niego i zastanawiałam się, czy ja jeszcze naprawdę jestem dla niego ważna. Czy on mnie w ogóle dostrzega. Wtedy nachodziły mnie gorzkie myśli – że może każda kobieta w jego życiu byłaby dla niego taka sama. Że ja nie jestem wyjątkiem, tylko zwyczajnym dodatkiem do jego codzienności.

Nie mówiłam mu tego wprost. Bałam się, że uzna mnie za marudę, że powie: „Olga, przesadzasz”. Ale te drobne rozczarowania odkładały się we mnie jak kurz na meblach, którego nie widać od razu, ale którego nie da się nie zauważyć, gdy się nagromadzi.

I właśnie w tej atmosferze, pełnej mojej cichej złości i niewypowiedzianych pretensji, wydarzyło się coś, co na zawsze zmieniło nasze życie – znalazłam paragon. Zwykły, szeleszczący kawałek papieru, który stał się początkiem końca zaufania między nami.

Tłumaczył się mętnie

Paragon znalazłam przypadkiem, kiedy odwieszałam płaszcz Damiana do szafy. Z kieszeni wypadł zwinięty papierek. Już miałam go wyrzucić, kiedy mój wzrok padł na nadruk. „Bukiet róż – 149 zł”. Poczułam, jak serce podskakuje mi do gardła. Róże. Nigdy ich od niego nie dostałam.

Weszłam do salonu, ściskając paragon w dłoni. Damian siedział przed telewizorem, jak zwykle zamyślony.

– Damian – zaczęłam lodowatym tonem – a kto dostaje róże od ciebie, skoro nie ja? Koleżanka z pracy?

Podniósł na mnie oczy, kompletnie zdezorientowany.

– O co ci chodzi?

– Nie udawaj głupiego – rzuciłam mu papier na kolana. – Proszę bardzo, dowód. Róże i to za prawie sto pięćdziesiąt złotych. Może powiesz mi, do kogo trafiły?

Damian przełknął ślinę, spojrzał na paragon i zrobił się blady.

– Olga, proszę cię, to nie jest tak, jak myślisz…

– Oczywiście – uśmiechnęłam się ironicznie. – Nigdy nie jest tak, jak myślę. To wytłumacz mi, gdzie są te róże, bo chyba nie w naszym wazonie.

– Kupiłem je… dla ciebie na przyszłość – zająknął się. – Zamówiłem z wyprzedzeniem, żeby nie zapomnieć. Chciałem zrobić ci niespodziankę, ale wziąłem wcześniej paragon. Bukiet miał być dostarczony później, na specjalną okazję.

Parsknęłam śmiechem, który zabrzmiał bardziej jak warknięcie.

– Kwiaty na przyszłość? Ty nawet wymówki wymyślić nie potrafisz!

– Olga, naprawdę, przysięgam – jego głos brzmiał desperacko. – Zamówiłem je… na twoje imieniny.

– Aha – skrzyżowałam ręce. – Czyli bukiet, którego nigdy nie widziałam, czeka już na mnie? Ciekawe, ile kobiet w tym mieście usłyszało już od ciebie takie bajki.

– Olga, mówię prawdę, nie doszukuj się czegoś, czego nie ma.

W środku wrzałam. Czułam się upokorzona, jakby ktoś napluł mi w twarz. Paragon palił mnie w dłoni jak dowód zdrady. A jego tłumaczenia? Brzmiały jak źle sklecona historyjka na szybko. Wtedy po raz pierwszy pomyślałam: „A jeśli on naprawdę ma kogoś innego?”.

Ciągle szukałam dowodów

Od tamtej chwili nie umiałam myśleć o niczym innym. Paragon tkwił w mojej głowie jak zadra. Damian chodził po domu spokojny, jakby nic się nie wydarzyło, a ja – nie mogłam przestać analizować. W każdej jego wiadomości, spojrzeniu, uśmiechu doszukiwałam się fałszu.

Zaczęłam przeglądać jego telefon. Najpierw ukradkiem, nocą, gdy zasypiał. Kod znałam – odblokowanie było banalne. Niczego podejrzanego nie znalazłam, ale czy to znaczyło, że był niewinny? Przecież mógł kasować. Potem zaczęłam zaglądać do jego samochodu – schowki, bagażnik, nawet pod siedzenia. Czułam się jak detektyw, ale z sercem bijącym tak mocno, że aż brakowało mi tchu.

Wieczorami siadaliśmy razem do kolacji, lecz to były już tylko pozory.

– Smaczne? – spytałam raz chłodno, kiedy podałam mu zupę.

– Tak… jak zawsze – odpowiedział ostrożnie.

– Ciekawe, czy inna też ci gotuje. Pewnie też by ci smakowało – rzuciłam kąśliwie, nie patrząc mu w oczy.

Damian westchnął i odłożył łyżkę.

– Olga, proszę cię… Nie zdradzam cię. Ale zaczynam mieć dosyć tego twojego śledztwa.

– Dosyć? – uniosłam brwi. – Ciekawe, kto szybciej będzie miał dosyć – ty moich pytań, czy ja twoich kłamstw.

Zapanowała cisza. Jedliśmy dalej, ale atmosfera była lodowata. I tak wyglądały kolejne dni. On coraz bardziej milczący, ja coraz bardziej czujna, jak drapieżnik obserwujący ofiarę.

W mojej głowie kłębiły się myśli: „A może właśnie o to mu chodzi? Żebym się zmęczyła, żebym przestała szukać. Żeby spokojnie mógł spotykać się z tamtą”. Każdy jego spóźniony powrót był dla mnie dowodem. Każdy uśmiech do telefonu – potwierdzeniem zdrady.

Dom, w którym kiedyś toczyło się zwyczajne życie, stał się polem bitwy. Niewidocznej, cichej, ale coraz bardziej wyniszczającej. I wiedziałam, że to dopiero początek.

Tego było już za wiele

Kłótnia wybuchnęła w piątek wieczorem, niby z powodu błahostki. Damian spóźnił się dwie godziny do domu. Telefon oczywiście „się rozładował”. Siedziałam w kuchni, wpatrując się w garnek z obiadem, który dawno wystygł, i czekałam. Kiedy wreszcie przekroczył próg, poczułam, że nie mogę już dłużej milczeć.

– No, ładnie – rzuciłam sarkastycznie, krzyżując ramiona. – Dwie godziny później, zero telefonu. Zgubiłeś się w kwiaciarni?

– Olga… – westchnął zmęczony. – Przecież mówiłem, że mieliśmy poślizg w pracy.

– Poślizg? – uniosłam głos. – Ty nawet nie potrafisz wymyślić dobrej wymówki! Kwiaty na przyszłość? Poślizg w pracy? Co będzie następne, Damian? UFO cię porwało?!

Jego twarz stężała.

– Może ty byś wolała, żebym naprawdę zdradzał. Bo wtedy wreszcie miałabyś rację.

– Nie odwracaj kota ogonem! – krzyknęłam, czując, jak łzy napływają mi do oczu. – Zamiast się przyznać, robisz ze mnie wariatkę!

– Bo zachowujesz się jak wariatka! – wybuchł. – Grzebiesz mi w telefonie, przeszukujesz samochód, patrzysz na mnie jak na przestępcę! Ile można?

– A może właśnie tyle, ile potrzeba, żeby odkryć prawdę! – odparłam, drżącym głosem.

Patrzył na mnie, zaciskając szczęki. Widziałam w jego oczach zmęczenie, ale i wściekłość. A we mnie mieszały się dwie sprzeczne siły – gniew, że mnie lekceważy, i rozpacz, że może właśnie w tej chwili nasze małżeństwo rozsypuje się na kawałki.

Chciałam, żeby zaprzeczył, przytulił, dał mi pewność. Ale on tylko stał i powtarzał, że nie może tak żyć, że uduszę nas oboje swoimi podejrzeniami. A ja wrzeszczałam dalej, bo w głębi duszy bardziej bałam się ciszy niż kłótni.

Wtedy po raz pierwszy dotarło do mnie, że to nie jest zwykły kryzys. To była wojna, której nie potrafiliśmy już zatrzymać.

Było mi strasznie głupio

Moje imieniny przyszły szybciej, niż się spodziewałam. Po tamtej kłótni z Damianem panowała między nami cisza. Żyliśmy obok siebie – on w pracy i przy telewizorze, ja w kuchni i w swoich myślach. Ani słowa o przeprosinach, ani jednej próby pojednania. Tylko lodowaty dystans.

Tego dnia wróciłam do domu późno, bo specjalnie przedłużyłam zakupy. Nie chciałam wracać do pustego mieszkania. Kiedy jednak otworzyłam drzwi, uderzył mnie zapach – świeżych róż.

Stały na stole. Wielki bukiet, taki, o jakim marzyłam. Czerwone, gęste, piękne. Obok kartka: „Dla mojej Olgi, kocham z całego serca. Damian”.

Zamarłam. Powinnam poczuć radość, łzy szczęścia, ciepło. Ale zamiast tego byłam sztywna, podejrzliwa. Nie potrafiłam uwierzyć w szczerość tego gestu.

– Naprawdę myślisz, że kilka kwiatów wszystko naprawi? – mruknęłam, choć nikogo nie było w pokoju.

Wieczorem, kiedy Damian wrócił, zobaczył mnie przy stole.

– Wszystkiego najlepszego, kochanie – powiedział cicho. – Chciałem, żebyś poczuła się wyjątkowo.

Spojrzałam na niego długo, nie odpowiadając. Wzięłam bukiet do rąk i zauważyłam coś, co zamroziło mi krew w żyłach. Pod kwiatami leżał paragon. Ten sam sklep, ten sam druk… i data sprzed trzech tygodni. Dokładnie z dnia, kiedy znalazłam tamten nieszczęsny papierek.

Poczułam, jak miękną mi kolana. Damian mówił prawdę. To miała być niespodzianka. To ja zniszczyłam ją swoimi podejrzeniami.

Łzy napłynęły mi do oczu, ale zamiast ulgi przyszło coś innego – wstyd i gorzki żal. Bo nawet teraz, mając dowód w ręku, nie umiałam całkiem uwierzyć. Myśl wciąż mnie dręczyła: „A może to podrobił? Może wtedy kupił kwiaty dla innej?”.

Tak, dostałam swoje róże. Ale wraz z nimi przyszła świadomość, że nawet najpiękniejszy bukiet nie uleczy tego, co już się w nas popsuło.

To zostało we mnie na zawsze

Następnego dnia długo zbierałam się w sobie, by z nim porozmawiać. Chodziłam po mieszkaniu, układałam w głowie słowa przeprosin, ale żadne nie brzmiały wystarczająco mocno. Kiedy wreszcie usiadłam obok niego na kanapie, spojrzał na mnie bez emocji.

– Damian… – zaczęłam cicho. – Przepraszam. Powinnam ci ufać. Nie miałam prawa robić z ciebie winnego.

Nie odpowiedział od razu. Tylko westchnął i przesunął dłonią po twarzy.

– Nie chodzi o słowa, Olga – powiedział zmęczonym głosem. – Chodzi o zaufanie. A tego już nie ma.

Serce mi pękło. Chciałam go objąć, przytulić, krzyczeć, że naprawię, że dam radę. Ale on wstał i poszedł do kuchni, jakby potrzebował przerwy ode mnie. Zostałam sama z ciszą, głośniejszą niż jakakolwiek kłótnia.

Od tamtej pory żyliśmy dalej, ale to już nie było to samo. On – bardziej zdystansowany, spokojny, ale chłodny. Ja – wciąż kochająca, lecz rozdarta przez własne podejrzenia. Każde jego spóźnienie znów budziło we mnie demony. Każdy uśmiech w telefon wywoływał dreszcz niepokoju.

Zrozumiałam, że nawet jeśli Damian był wierny – a teraz wierzyłam, że tak – to ja już nigdy nie przestanę go podejrzewać. Rysa, którą zrobił ten paragon, została we mnie na zawsze.

Czasami patrzyłam na te zwiędłe róże, które jeszcze długo stały w wazonie, jakby były symbolem naszej miłości. Piękne, ale powoli gnijące. Mogłam je wyrzucić, mogłam udawać, że nic się nie stało. Ale wiedziałam, że już nigdy nie będziemy tacy jak dawniej.

Niektórzy mówią, że zaufanie można odbudować. Ja wiem, że czasem wystarczy jeden kawałek papieru, żeby zawaliło się wszystko.

Nie wiem, co dalej

Dziś, kiedy wracam myślami do tamtego dnia, widzę siebie z paragonem w ręku – jak stoję nad przepaścią, do której sama się popycham. To był moment, który zaważył na wszystkim. Gdybym wtedy zaufała, może dziś nasze małżeństwo wyglądałoby inaczej.

Ale prawda jest taka, że nie chodziło o kwiaty. Nie chodziło o paragon. Chodziło o to, że w moim sercu od dawna brakowało poczucia bezpieczeństwa, że czułam się niedoceniana i samotna. Paragon był tylko iskrą.

Damian nadal jest obok, ale inaczej. W jego oczach widzę dystans, którego nie było wcześniej. On mnie nie zostawił, ale odsunął się – i to boli bardziej niż gdyby odszedł. Bo codziennie żyję z poczuciem winy, że sama to zniszczyłam.

Kwiaty miały być dowodem miłości. A stały się dowodem na to, jak łatwo można stracić coś, co buduje się latami. Zaufanie nie odrasta jak róże w ogrodzie. Kiedy raz zwiędnie, zostaje tylko wspomnienie ich zapachu. I tak właśnie żyję – z bukietem, którego już nie ma, i z miłością, która przestała pachnieć.

Olga, 34 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: