„Teściowa wyznała mi miłość. Myślałem, że to żart, aż spróbowała mnie pocałować. Potem było gorzej”

Gdyby ktoś zapytał mnie rok temu, czy jestem szczęśliwy, odpowiedziałbym bez wahania, że tak. Miałem cudowną żonę, stabilną pracę jako grafik freelancer i spokój – przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Mieszkaliśmy razem z Anią w domu jej matki, Barbary. Na początku miało być tymczasowo, dopóki nie uzbieramy na własne M. Wyszło inaczej. Barbara po śmierci męża zaczęła mieć problemy z ciśnieniem, sercem, coś tam jeszcze… No i stanęło na tym, że my będziemy u niej. Dla niej, dla Ani – tak miało być lepiej.

Pozornie wszystko grało

Barbara była miła, gościnna, nawet gotowała specjalnie dla mnie. A że czasem mówiła mi, że jestem „najlepszym, co spotkało Anię”, to raczej brałem za jej sposób wyrażania wdzięczności. Ale z czasem coś zaczęło zgrzytać. Najpierw były tylko spojrzenia. Takie... zbyt długie. Człowiek aż czuje, że ktoś mu zagląda w głąb duszy – albo spodni. A potem te jej niby niewinne komentarze:

– Ojej, Paweł, jak ty dobrze wyglądasz w tej koszuli… Masz świetną klatkę piersiową, naprawdę, taką męską...

Niby żart, niby komplement – ale coś mi w tym nie grało. Raz, gdy robiła ciasto, złapała mnie za rękę i nie puściła przez kilka sekund. Uśmiechnęła się wtedy tak… jakoś dwuznacznie. Ale nie mówiłem o tym Ani. Nie chciałem, żeby pomyślała, że jestem przewrażliwiony. Albo, co gorsza, że mam jakieś chore fantazje na temat jej matki. Z czasem takich sytuacji było więcej. Przytulenie, które trwało o trzy sekundy za długo. Opowieści o tym, że kobieta po pięćdziesiątce też może być atrakcyjna. I wciąż to jedno spojrzenie, które mówiło zbyt wiele.

Pewnego wieczoru, gdy Barbara nalała nam wszystkim wina, powiedziała:

– Wiecie, jak dobrze mieć mężczyznę w domu. Takiego… silnego, stabilnego… Odpowiedzialnego.

Patrzyła wtedy tylko na mnie. Ania nawet nie zauważyła. Ja się tylko nerwowo uśmiechnąłem. Wtedy jeszcze tłumaczyłem to sobie w głowie: „Paweł, przestań, może jesteś przewrażliwiony. Przecież to twoja teściowa. Co by nie mówić – starsza kobieta, owdowiała, samotna. Potrzebuje bliskości. Ale nie… nie w ten sposób. To tylko w twojej głowie.” Tylko że… nie było.

Czułem się nieswojo

Zeszło się jakoś tak późnym wieczorem. Ania poszła się kąpać, a ja zszedłem na dół po herbatę. Barbara siedziała już w kuchni, opatulona w miękki szlafrok. W rękach trzymała kieliszek czerwonego wina.

– O, nie śpisz jeszcze – rzuciła z uśmiechem. – To dobrze. Usiądź, naleję ci trochę. Tylko jeden kieliszek, nie zaszkodzi, co?

Nie chciałem, ale nie umiałem odmówić. Wziąłem kieliszek i usiadłem naprzeciwko niej. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu. Czułem się dziwnie. Jakby coś wisiało w powietrzu.

– Paweł... – odezwała się cicho. – Wiesz, czasem mam wrażenie, że Ania cię nie docenia.

Uniósłem brwi, zaskoczony.

– Skąd ten pomysł?

– No bo... jesteś dobrym mężem. Pracujesz, pomagasz, jesteś obecny. A ona... Czasem traktuje cię, jakbyś był przezroczysty. Wiesz, gdybym była młodsza...

Zamilkła. Ale ja już wiedziałem, co chciała powiedzieć. Poczułem, jak mi puls skacze.

– Przepraszam? – zapytałem, udając, że nie zrozumiałem.

– Nic, głupoty gadam... To tylko wino.

Uśmiechnęła się delikatnie. Zbyt delikatnie. Wstałem jak oparzony.

– Dzięki za wino, pójdę już do Ani.

– Dobranoc, Pawełku – powiedziała miękko, a ja prawie słyszałem, jak to "Pawełku" ślizga się po moim karku jak coś tłustego.

Zamknąłem za sobą drzwi sypialni i przez chwilę stałem, wpatrując się w śpiącą Anię. Serce waliło mi jak młotem. Czy ja sobie coś uroiłem?

Żona nie widziała problemu

Następnego dnia nie wytrzymałem. Musiałem pogadać z Anią. Cokolwiek. Upewnić się, że nie wariuję. Zastałem ją w kuchni, obierała jabłka dla siebie i matki, słuchała jakiegoś podcastu o relacjach w rodzinie.

– Ania… mogę z tobą chwilę pogadać?

– Jasne, tylko poczekaj, bo jak przerwę w połowie zdania, to potem nie pamiętam, gdzie byłam… – zatrzymała nagranie i spojrzała na mnie z uśmiechem. – Co się stało?

– Chodzi o twoją mamę – powiedziałem powoli. – Zauważyłaś, że… trochę się dziwnie ostatnio zachowuje?

– Dziwnie? – zaśmiała się. – Mama zawsze była ekspresyjna. To normalne. A co zrobiła?

Zawahałem się.

– No nie wiem... mówi rzeczy, które są... trochę zbyt osobiste. Jakby... flirtowała?

Ania spojrzała na mnie z niedowierzaniem, po czym… wybuchnęła śmiechem.

– Ty tak na serio?

– Po prostu… ona mi mówi rzeczy typu: „gdybym była młodsza…”, i patrzy na mnie w sposób, który... no nie wiem, Anka, to nie jest normalne.

– Paweł, przestań. Mama po prostu cię lubi. Zawsze powtarzała, że mam szczęście, że cię mam. To źle?

– Nie wiem. Po prostu czuję się nieswojo. Jakby... coś było nie tak.

Ania pokręciła głową i wróciła do jabłek.

– Przesadzasz.

Zostałem sam przy stole. Poczułem się głupio. Jakbym to ja miał problem. Jakbym zwariował. Ale nie… coś tu naprawdę było nie tak.

Byłem w szoku

Był piątek wieczór. Ania pojechała do koleżanki na „babskie kino”. Ja zostałem w domu – zmęczony, nie w nastroju. Próbowałem coś obejrzeć, ale nie mogłem się skupić. Wyszedłem do kuchni po wodę i wtedy to usłyszałem. Barbara rozmawiała przez telefon. Siedziała w swoim pokoju, drzwi były lekko uchylone. Mówiła półgłosem, ale słowa niosły się wyraźnie.

– Ja już nie mogę tak dłużej… Wiesz, jak on na mnie patrzy… A ja tylko czekam, aż mnie dotknie… Żebym mogła poczuć go przy sobie… – jej głos drżał, pełen napięcia.

Zamarłem. Serce zaczęło mi walić jak szalone. Odsunąłem się na palcach i wróciłem do salonu, jakby od tych słów parzyła mnie podłoga. Minęło może dwadzieścia minut. Siedziałem w półmroku, kiedy usłyszałem kroki. Barbara weszła do pokoju. Miała na sobie miękki sweter i spodnie dresowe, ale w oczach błyszczało coś... niepokojącego.

– Paweł... – powiedziała cicho. – Możemy porozmawiać?

Usiadła tuż obok mnie. Zbyt blisko. Poczułem jej zapach – kwiatowy, ciężki, duszny.

– Co się dzieje? – spytałem, napięty jak struna.

– Zakochałam się w tobie – powiedziała bez wahania. – Wiem, jak to brzmi. Ale nie mogę tego dłużej ukrywać.

Chciałem coś powiedzieć, ale ona nagle się pochyliła i próbowała mnie pocałować. Odruchowo ją odepchnąłem.

– Co ty robisz?! – wstałem, jakby mnie poparzyło.

– Paweł, poczekaj, ja… – zaczęła, ale już jej nie słuchałem.

Wyszedłem z domu, rzucając tylko przez ramię:

– Idę na spacer.

Na zewnątrz było chłodno, ale nie czułem zimna. Ręce mi się trzęsły. W głowie miałem mętlik, serce waliło jak młotem. Złość. Obrzydzenie. Niedowierzanie. I jedno pytanie: co ja mam teraz, do cholery, zrobić?

Nie miała wyrzutów sumienia

Wróciłem późno, gdy w domu było już cicho. Całą noc przewracałem się z boku na bok. Wiedziałem, że muszę z nią porozmawiać. Wyjaśnić. Zrozumieć, czy to jakiś pijacki wybryk, czy coś więcej. Rano zastałem ją w kuchni. Siedziała przy stole i piła kawę jak gdyby nigdy nic.

– Możemy pogadać? – zapytałem.

Spojrzała na mnie uważnie, z lekkim, znużonym uśmiechem. Milczała chwilę, po czym skinęła głową. Przeszliśmy do salonu.

– Wczoraj… – zacząłem, ale przerwała mi:

– Nie żałuję, że to powiedziałam.

Zatkało mnie.

– Basiu, ty jesteś moją teściową. Matką mojej żony. Co ty w ogóle…?

– Po śmierci Zbyszka czułam się martwa w środku – powiedziała spokojnie. – A potem pojawiłeś się ty. Opiekowałeś się mną, dbałeś, byłeś obecny. I nagle… znów poczułam się kobietą.

– Ale ja mam żonę – rzuciłem twardo. – Twoją córkę.

– Wiem. I nie oczekuję niczego… już nie – dodała, odwracając wzrok.

Chciałem wstać, ale dokończyła, z chłodem w głosie:

– Jeśli powiesz coś Ani… Nikt ci nie uwierzy, Paweł. Ja jestem wdową, która się pogubiła. Ty? Ty możesz wyglądać jak facet, który próbował mnie wykorzystać. A moja córka... raczej nie zaryzykuje swojej relacji z matką dla takiej opowieści.

Poczułem, jak robi mi się słabo. Przez chwilę nie mogłem złapać tchu.

– Ty mi grozisz? – zapytałem cicho.
– Po prostu mówię, jak będzie wyglądać twoje słowo przeciwko mojemu.

Wstałem, nie odzywając się już ani słowem. Wyszła z salonu chwilę po mnie, zostawiając za sobą tylko zapach perfum i duszne napięcie. Czułem się, jakbym siedział w potrzasku. Byłem kompletnie sam.

Żona mi nie wierzyła

W poniedziałek wróciłem z pracy i zastałem Anię w salonie, owiniętą kocem, z kubkiem kakao. Przez chwilę obserwowałem ją w milczeniu. Była taka spokojna, taka ufna. A ja miałem zaraz zburzyć cały jej świat. Usiadłem obok niej i powiedziałem cicho:

– Anka, muszę ci coś powiedzieć. I wiem, że to zabrzmi absurdalnie, ale… proszę, nie przerywaj mi.

Spojrzała na mnie z troską.

– Paweł… coś się stało?

– Tak – powiedziałem i od razu zrobiło mi się gorąco. – Chodzi o twoją mamę. W weekend... ona próbowała mnie pocałować.

– Co? – rzuciła, wybuchając nerwowym śmiechem. – Paweł, co ty gadasz?

– Słyszałem, jak mówiła przez telefon, że nie może wytrzymać „bez dotyku”. A potem przyszła do salonu i powiedziała mi, że się we mnie zakochała. Próbowała mnie pocałować. Odepchnąłem ją, wyszedłem. Nie wiedziałem, co robić. Ale musisz to wiedzieć.

Twarz Ani stopniowo tężała. Z uśmiechu nie zostało nic. Jej oczy zrobiły się szerokie, zamglone.

– Ty... chyba sobie kpisz. To jakiś chory żart?

– Anka, przysięgam ci, ja nie…

– Jak śmiesz?! – wybuchła, zrywając się z miejsca. – To moja matka! Chcesz mi wmówić, że ona się na ciebie rzuciła? Co ty sobie w ogóle wyobrażasz?!

– Ania, proszę… Ja cię nie okłamuję.

– Nie? To jak to wszystko wygląda? Może sam coś zainicjowałeś? Może to ty ją sprowokowałeś, a teraz chcesz się wybielić?!

– Zwariowałaś?! – rzuciłem z bólem. – Jak możesz?!

– Bo mi się to w głowie nie mieści! – krzyknęła. – Nie wierzę ci, Paweł. Nie wierzę!

Stała chwilę nieruchomo, potem jej głos się załamał:

– Wiesz co… może powinieneś się wynieść. Tak będzie lepiej.

Zaniemówiłem. Próbowałem coś powiedzieć, ale nie umiałem wykrztusić ani słowa. Wyszedłem do przedpokoju, sięgnąłem po kurtkę.

– Gdzie pójdziesz? – zapytała cicho.

– Do Radka. Zawsze ma wolną kanapę – burknąłem i zatrzasnąłem za sobą drzwi.

A kiedy szedłem ulicą, czułem, jak wali się wszystko, co miałem. I że zrobiłem dobrze. Tylko dlaczego to tak bardzo boli?

Teściowa zniszczyła mi małżeństwo

Minął tydzień, odkąd się wyprowadziłem. Mieszkam u Radka na kanapie. Pracuję, wracam, nie śpię. Zasypiam dopiero nad ranem, kiedy głowa wreszcie się poddaje. Ania nie dzwoni. Nie pisze. A ja – mimo że obiecałem sobie, że dam jej czas – co wieczór odruchowo sprawdzam telefon.

Barbara za to... wysyłała wiadomości. Najpierw „Przepraszam, nie chciałam, żeby tak to się potoczyło.” Potem: „To ty wszystko zepsułeś.” W końcu: „Ania ci nigdy nie uwierzy. Pogódź się z tym.”
Nie odpisałem na żadną.

Z Radkiem nie gadamy o sytuacji. Dał mi pokój, dostęp do lodówki i święty spokój. Za to jestem mu wdzięczny. Nie potrzebuję współczucia. Potrzebuję tylko… nie wiem, czego właściwie potrzebuję. Może tego, żeby ktoś mi w końcu powiedział, że zrobiłem dobrze. Że wybrałem uczciwość, nie wygodę.

Wczoraj widziałem Anię. Przypadkiem. Stała w kolejce w aptece. Zobaczyła mnie. Przez ułamek sekundy nasze spojrzenia się spotkały. Potem odwróciła wzrok. Jakbym był nikim. Nie wiem, czy kiedyś mi wybaczy. Czy w ogóle uzna, że miała powód, by mi ufać. Ale wiem jedno – nie żałuję. Bo są granice, których nie można przekraczać. Nawet jeśli ci, którzy je przekraczają, są najbliższą rodziną. Nawet jeśli przez to wszystko się traci.

Paweł, 33 lata

Czytaj także: