„Teściowa wygłosiła toast i zdradziła mój sekret. Mąż się wściekł i zniknął z wesela przed tortem”

Wesele miało być najpiękniejszym dniem naszego życia. Dopracowałam każdy szczegół – od zaproszeń, przez dekoracje, po menu, które kosztowało fortunę. Włożyłam w ten dzień miesiące pracy, dziesiątki nieprzespanych nocy i więcej pieniędzy, niż chciałam się przyznać. Wiedziałam, że nie wszystko da się kontrolować, ale nie sądziłam, że największym zagrożeniem okaże się moja teściowa. Miała swoje zdanie na każdy temat, ale obiecała, że nie będzie ingerować. I do pewnego momentu faktycznie trzymała się w cieniu. Do momentu, gdy podniosła kieliszek do toastu. Powiedziała zbyt wiele.

Przygotowania pełne napięcia

Wiedziałam, że coś jest nie tak, jeszcze zanim zaczął się ten wielki dzień. Michał był jakiś nieswój, od kilku dni chodził zamyślony, dużo milczał i unikał rozmów o weselu. Tłumaczył się stresem, ale znałam go na tyle, żeby wiedzieć, że to nie był tylko stres. Przymknęłam na to oko – przecież każdy inaczej przeżywa takie momenty. Ja sama nie mogłam spać, co noc analizowałam plan uroczystości, sprawdzałam listy gości, potwierdzałam godziny przyjazdów i rezerwacje. Byłam tak przejęta, że w ogóle nie miałam siły, żeby dopytywać Michała o jego dziwne nastroje.

Jego mama – Elżbieta – jak zwykle nie ułatwiała. Od samego początku nie przepadała za mną. Nie mówiła tego wprost, ale wystarczyło spojrzeć na jej minę, kiedy wspominałam o naszych planach na wspólne mieszkanie czy dziecko. Tak jakby miała nadzieję, że to wszystko się jeszcze rozsypie. Na próbie obiadu przedślubnego upomniała mnie, że „zupa była zbyt pikantna”, a sukienka „chyba trochę zbyt odważna jak na pannę młodą”. Uśmiechałam się grzecznie, zaciskałam zęby. Przetrwam, mówiłam sobie. Jeden dzień, potem będzie po wszystkim.

W dzień ślubu wszystko szło zgodnie z planem. Michał trzymał mnie za rękę przy ołtarzu, przysięgał miłość, patrzył z czułością. Goście bili brawo, ja płakałam ze wzruszenia. Myślałam, że to początek szczęśliwego życia. Nie wiedziałam jeszcze, że bomba tykała już od dawna, a detonatorem okaże się kieliszek w dłoni Elżbiety.

Goście z przeszłości

Sala weselna wyglądała bajkowo. Wysokie świece, śnieżnobiałe obrusy, złote sztućce i setki kwiatów – wszystko tak, jak sobie wymarzyłam. Goście dopisali, muzyka grała, kelnerzy roznosili prosecco i przystawki. Wśród znajomych i rodziny nie brakowało uśmiechów, komplementów, serdecznych życzeń. Wszyscy bawili się wyśmienicie – oprócz mnie i Michała. On ciągle gdzieś znikał, a ja czułam w sobie dziwny niepokój, jakby coś miało zaraz runąć.

Zrobiło się naprawdę dziwnie, kiedy zobaczyłam przy stole kuzynkę Michała – Olę. Nie wiedziałam, że ma z nią aż tak bliski kontakt, żeby ją zaprosić. Nigdy wcześniej o niej nie wspominał, a tu nagle pojawia się w kusej czerwonej sukience, całuje go w policzek i zasiada obok jego mamy. Ich rozmowa wyglądała... zbyt swobodnie. Coś mi nie pasowało. Michał, gdy mnie zauważył, przedstawił ją nerwowo i od razu zmienił temat.

– Nie wiedziałam, że zapraszałeś kuzynkę – zagadnęłam go później przy stole.

– To była decyzja mamy. Wiesz, że ona lubi mieć wszystko po swojemu – rzucił bez przekonania.

Nie drążyłam. Jeszcze nie wtedy. Zauważyłam tylko, że Ola co chwila zerka w moją stronę i uśmiecha się kpiąco. Jakby wiedziała coś, czego ja nie wiem. A Elżbieta? Elżbieta chodziła od stolika do stolika, z kieliszkiem w dłoni, zagadując gości, jakby była królową wieczoru. Widziałam, że z kimś szepcze, coś komentuje. Czułam, że coś planuje. Ale w najgorszych snach nie przewidziałam, co padnie z jej ust, kiedy w końcu podniosła kieliszek do toastu.

Toast, który zmroził salę

Elżbieta podniosła się z miejsca powoli, z pewnością siebie, która zaskoczyła nawet mnie. Zastukała paznokciem w kieliszek. Rozległ się charakterystyczny dźwięk, który natychmiast uciszył rozmowy. Spojrzenia gości skierowały się w jej stronę. Nawet zespół przerwał muzykę. Michał siedział sztywno obok mnie, z nożem w ręku i bladą twarzą. Ja uśmiechnęłam się sztucznie, bo przecież tak wypadało.

– Moi drodzy – zaczęła teściowa z teatralnym uśmiechem. – Dziękuję wszystkim, że przyszliście uczcić to wyjątkowe wydarzenie. Małżeństwo to nie zabawa, to nie tylko kwiaty i tort. To przede wszystkim zaufanie. Prawda, dzieci?

Roześmiała się lekko, jakby właśnie opowiadała anegdotkę, ale coś w jej głosie było... lodowate.

– A skoro już mowa o zaufaniu, to chciałam pogratulować mojemu synowi odwagi. Bo przecież nie każdy mężczyzna zdecydowałby się ożenić z kobietą, która... już raz zataiła tak istotny fakt.

Zamarłam.

– Wszyscy jesteśmy dorośli – ciągnęła Elżbieta – więc możemy powiedzieć sobie wprost: nie każda panna młoda mówi narzeczonemu o tym, że wzięła kiedyś po cichu kredyt na sto tysięcy. A już na pewno nie każda mówi mu to dopiero po ślubie, prawda?

Słowa te wpadły na salę jak granat. Szok. Cisza. W mojej głowie pustka. Michał odłożył nóż na talerz. Wstał. Nawet na mnie nie spojrzał. Po prostu odszedł. Prosto do drzwi. A ja siedziałam jak sparaliżowana.

Ucieczka w milczeniu

Goście początkowo myśleli, że Michał wyszedł tylko na chwilę, może do łazienki, może się przewietrzyć. Ja sama przez pierwsze minuty próbowałam wmówić sobie, że zaraz wróci, że może nie dosłyszałam jego słów, może to tylko reakcja na zaskoczenie. Ale minuty mijały. Kiedy DJ próbował rozładować napięcie jakąś żenującą piosenką, ja wciąż patrzyłam w stronę drzwi, w które wyszedł mój świeżo poślubiony mąż. Tort stał nietknięty. Goście nieśmiało szeptali między sobą. Elżbieta… piła spokojnie kolejne wino, jakby przed chwilą nie podpaliła całego wesela jednym zdaniem.

– On wróci, prawda? – zapytała mnie szeptem moja druhna.

Nie odpowiedziałam. Bałam się otworzyć usta, bo czułam, że jeśli cokolwiek powiem, zacznę krzyczeć albo płakać. Albo jedno i drugie. Po dziesięciu minutach wstałam i wyszłam na zewnątrz. Nie było go przed salą, nie było przy samochodach. Dzwoniłam, raz za razem. Najpierw sygnał, potem tylko poczta. W końcu odebrał mój brat.

– Widziałem go – powiedział. – Wsiadł do auta i pojechał. Sam. Bez słowa.

Zadrżały mi dłonie. Spojrzałam w niebo – było bezchmurne, jak na złość spokojne. Jakby nic się nie stało. Jakby ten dzień miał prawo być dalej „najszczęśliwszym w moim życiu”. Wracałam na salę jak obca wśród znajomych. Elżbieta uśmiechnęła się do mnie szeroko. Ten sam uśmiech, którym wcześniej kryła pogardę. Wiedziałam już, że to był zamierzony cios. Nie przypadek. Zemsta.

Prawda, której nie chciałam znać

Następnego dnia obudziłam się w sukni ślubnej. Z pomadką rozmazaną na poduszce i obrączką wciąż na palcu, jakby to mogło coś cofnąć. Telefon milczał. Michał nie wrócił do domu, nie zadzwonił, nie napisał. Jego rodzina milczała. Nikt nie zaproponował rozmowy, nikt nie zapytał, jak się czuję. Nawet Ola zniknęła – podejrzanie szybko.

Po południu pojechałam do mieszkania Michała. Klucze wciąż pasowały, ale jego rzeczy zniknęły. Walizka, szczoteczka, kilka ubrań. Jakby wiedział, że nie wróci. Jakby planował ucieczkę.

– Wiesz – powiedziała sąsiadka z naprzeciwka, kiedy mnie zobaczyła – wyszedł wczoraj wieczorem z jakąś kobietą. Tą rudą, co przyjeżdżała wcześniej… Zdziwiłam się, że nie z tobą. Myślałam, że już po ślubie.

Serce mi stanęło. Ruda. Ola. Poczułam, jak wszystko we mnie zamarza. Wróciłam do domu i zadzwoniłam do Elżbiety. O dziwo, odebrała od razu.

– Michał jest u ciebie? – zapytałam bez wstępów.

– Nie. Ale jak się zastanowić, to może lepiej, że dowiedział się teraz. Przed dziećmi. Przed wspólnym kredytem na życie. W końcu ty też nie byłaś do końca szczera, kochanie.

Zamarłam.

– Ty mu powiedziałaś… o Oldze?

– Michał nie wiedział, że twój były chłopak, ten „przyjaciel”, z którym pożyczyłaś pieniądze… to ten sam, z którym byłaś wtedy w ciąży?

Milczałam. Już nie miałam siły zaprzeczać.

– Tajemnice mają to do siebie, że lubią wychodzić przy lampce szampana – dodała i rozłączyła się.

Nic już nie będzie takie samo

Przez kolejne dni żyłam w zawieszeniu. Każdy dźwięk telefonu przyprawiał mnie o zawał, każdy cień za oknem wydawał się jego sylwetką. Ale Michał nie wrócił. Nie zadzwonił. Nie przyszedł. Od naszych wspólnych znajomych dowiedziałam się tylko, że rzucił pracę i wyjechał. Podobno do Włoch. Sam. Albo z Olą. Już nawet nie próbowałam ustalać, co z tego jest prawdą. Zrozumiałam, że nie mam żadnej kontroli nad tym, co się dzieje. Ani nad ludźmi, ani nad wspomnieniami.

Rodzice patrzyli na mnie z troską, ale ja nie umiałam już z nikim o tym rozmawiać. Nie byłam ani wdową, ani rozwódką. Byłam żoną, której mąż wyszedł z własnego wesela przed tortem. I nie wrócił. Tylko tyle. Albo aż tyle.

Z czasem przestałam rozgrzebywać przeszłość. Przestałam winić siebie, Elżbietę, Olę. Tak, miałam tajemnicę. Tak, nie powiedziałam mu wszystkiego. Ale on też wybrał najłatwiejsze wyjście – ucieczkę. Nie dał sobie ani mnie szansy. A jego matka? Była tylko katalizatorem. Nie kochała mnie. Ale też nigdy nie próbowała.

Dziś minęły trzy miesiące. Mam wciąż suknię w szafie. Obrączkę sprzedałam. Pieniądze przeznaczyłam na spłatę kredytu. Tego samego, o którym Michał dowiedział się w najgorszy możliwy sposób. Nie wiem, co dalej. Ale wiem jedno – zaczęłam znowu oddychać. Już bez obrączki. Bez Michała. Bez złudzeń.

Joanna, 31 lat

Czytaj także: