„Teściowa wmówiła mężowi, że ukrywam przed nim długi. Moja w tym głowa, żeby słono zapłaciła za swoje kłamstwa”

Nie od razu zorientowałam się, że coś jest nie tak. Przez długi czas myślałam, że to moje własne błędy niszczą nasze małżeństwo. Ciche dni, ukradkowe spojrzenia męża i uniki w rozmowach z teściową zaczęły mi doskwierać, ale nie miałam odwagi zapytać wprost. Przecież długi były naszym wspólnym problemem, a nie tajemnicą. A jednak ktoś wmówił mojemu mężowi, że ukrywam przed nim coś ważnego. Kiedy prawda w końcu wyszła na jaw, nie tylko nasze małżeństwo zawisło na włosku, ale ktoś musiał za swoje kłamstwa słono zapłacić.

Ziarno nieufności zostało zasiane

– Dziwnie się ostatnio zachowujesz. Unikasz rozmów, coś przed nami ukrywasz? – teściowa spojrzała na mnie znad filiżanki herbaty, udając troskę, choć dobrze wiedziałam, że zaraz wypuści kolejną zatrutą strzałę.

– Nie wiem, o co ci chodzi, mamo. Normalnie rozmawiamy – odpowiedziałam, choć już czułam, że szykuje się coś nieprzyjemnego.

– A te długi? Myślisz, że nikt nie wie? – szepnęła konspiracyjnym tonem, jakby właśnie odkryła największy skandal w rodzinie. – Michał powinien o tym wiedzieć, w końcu jesteście małżeństwem. Nieładnie tak zatajać przed mężem takie rzeczy...

Krew odpłynęła mi z twarzy. O jakich długach ona mówiła? Mieliśmy kredyt hipoteczny, raty za samochód, ale nigdy nie ukrywałam tego przed Michałem. Byliśmy w tym razem, a ona robiła z tego temat tabu.

– Michał zna wszystkie nasze wydatki. Nie mam przed nim żadnych tajemnic – odpowiedziałam stanowczo, choć czułam, że moje słowa spływają po niej jak woda po kaczce.

– Mam nadzieję, że tak jest. Ale dobrze by było, żebyś go dokładnie poinformowała. Bo potem różne rzeczy wychodzą na jaw... i ludzie różnie reagują – dodała, uśmiechając się słodko.

Kiedy wieczorem Michał wrócił z pracy, widziałam w jego oczach, że coś jest nie tak. Nie musiał nic mówić, wiedziałam, że matka już zasiała w nim ziarno nieufności.

Rodzinna gra pozorów

Michał nie pytał wprost, ale czułam, że wisi nad nami coś ciężkiego. Wracał z pracy bardziej milczący niż zwykle, rzucał ukradkowe spojrzenia, jakby próbował odczytać z mojej twarzy, czy przypadkiem nie kręcę. Zaczęłam sama kwestionować swoją uczciwość, choć przecież nie zrobiłam nic złego.

– Marta, wiesz… mama ostatnio coś wspominała o naszych finansach – rzucił niby mimochodem, siedząc przy stole z kubkiem herbaty, jakby rozmawiał o pogodzie.

– Michał, co dokładnie powiedziała? – zapytałam spokojnie, choć w środku wszystko się we mnie gotowało.

– Że masz jakieś ukryte długi. Że może bierzesz coś na siebie, o czym nie wiem – spuścił wzrok, jakby się bał, że zaraz wybuchnę.

– Michał, przysięgam ci, nie mam przed tobą żadnych tajemnic. Wszystkie kredyty, które mamy, podpisywaliśmy razem. A twoja mama... lubi sobie coś dopowiedzieć – starałam się mówić opanowanie, choć czułam, że zaraz nie wytrzymam.

Wiedziałam, że Michał jest rozdarty. Z jednej strony znał mnie na wylot, z drugiej – był wychowany w cieniu matki, która całe życie umiała go zmanipulować. Udawałam, że nic się nie dzieje, chociaż każde kolejne spotkanie z teściową wbijało mnie coraz głębiej w paranoję. Ona czekała, aż popełnię błąd. A Michał... Michał już patrzył na mnie inaczej.

Teściowa wbija klin

– Michał, musimy poważnie porozmawiać – zaczęłam, gdy tylko zamknął za sobą drzwi po powrocie z pracy. Nie mogłam już dłużej udawać, że te uszczypliwości jego matki to tylko niewinne docinki.

– Marta, proszę cię, nie zaczynaj znowu tematu mamy... – westchnął ciężko, zdejmując buty.

– A kto go zaczyna? Ona. Codziennie wbija szpileczki, insynuuje, że coś przed tobą ukrywam. Nie widzisz, jak nami manipuluje? – głos mi zadrżał, czułam, że zaraz wybuchnę.

– Ona tylko się martwi… – zaczął, ale nie dałam mu skończyć.

– Michał, ona się nie martwi, ona chce nas rozdzielić! Przecież wiesz, jak zawsze była zazdrosna o każdą kobietę w twoim życiu. Tylko teraz ma pretekst, żeby mnie dyskredytować.

Milczał. A ja widziałam, że w jego oczach rodzi się konflikt, z którym nie potrafi sobie poradzić. Dwa dni później teściowa pojawiła się niezapowiedziana. Z torbą pełną dokumentów, które – jak twierdziła – „przypadkiem znalazła”. Rachunki, wyciągi z konta, jakieś stare umowy kredytowe, które wygrzebała chyba z piwnicy.

– Michałku, ja nie chcę nic mówić, ale zobacz... Nie wygląda ci to na coś, o czym powinniście rozmawiać? – powiedziała miękko, podsuwając mu papiery.

Patrzyłam, jak Michał kartkuje dokumenty, jakby naprawdę szukał tam ukrytej przed nim prawdy. Złość ściskała mi gardło. Wiedziałam już, że to nie skończy się na nieufnych spojrzeniach. Ona robiła wszystko, żeby mnie zniszczyć.

Gorzka prawda u notariusza

Nie sądziłam, że kiedyś znajdę się w sytuacji, gdzie podział majątku będzie wyglądał jak wojna podjazdowa. A jednak siedzieliśmy razem w kancelarii notarialnej, a pomiędzy nami – zimne jak lód spojrzenia. Michał był napięty, wpatrzony w stół, jakby tam szukał ratunku. Teściowa za to tryskała fałszywą życzliwością, udając, że przyszła tylko „pomóc dopilnować spraw formalnych”.

– Dobrze, proszę państwa, mamy tutaj rozpisane wszystkie składniki majątku wspólnego – notariusz mówił spokojnie, jakby rozgrywał partię szachów, której wynik nie miał dla niego znaczenia.

Teściowa co chwila chrząkała, poprawiała okulary, a gdy doszło do punktu dotyczącego domniemanego „ukrywanego długu”, teatralnie zaciągnęła się powietrzem.

– Michał, uważam, że powinieneś nalegać na ujawnienie wszystkich zobowiązań żony. Nie chcemy przecież później przykrych niespodzianek, prawda? – rzuciła z udawaną troską.

Wtedy nasz adwokat wyjął teczkę. Dokumenty, które zdobyliśmy w banku, były jak kubeł zimnej wody. Wyciągi jasno pokazywały, że nie miałam żadnych dodatkowych zobowiązań, a wszystkie nasze kredyty i raty były znane i podpisane przez nas oboje.

– Proszę, tutaj są oficjalne zaświadczenia. Żadnych długów, żadnych tajemnic. Wszystko macie czarno na białym – powiedziałam lodowatym tonem, patrząc prosto w oczy teściowej.

Michał pobladł. Wiedziałam, że zrozumiał, jak bardzo dał się zmanipulować. A teściowa… teściowa właśnie zaczęła liczyć koszty swojej intrygi.

Taka była cena manipulacji

Wyszliśmy z kancelarii w milczeniu. Michał nie potrafił na mnie spojrzeć, a ja nie miałam już siły, by szukać z nim kontaktu. To on pozwolił matce wbijać między nas klin, a ja przez miesiące musiałam walczyć nie z długami, których nie miałam, ale z jego podejrzliwością. Teściowa szła kilka kroków za nami, wyraźnie oszołomiona. Nie była przyzwyczajona do tego, że jej intrygi mogą tak spektakularnie spalić na panewce.

Następnego dnia dostałam telefon od prawnika.

– Pani Marto, matka pani męża była współporęczycielem kredytu, który kiedyś brali państwo na remont jej mieszkania. Kredyt został spłacony, ale ona nigdy nie wycofała się z umowy poręczenia. Teraz wystąpiła o formalne wykreślenie jej nazwiska z dokumentów, ale to wyciągnęło na wierzch jej dawny dług konsumencki, który ktoś przeoczył. Będzie musiała go spłacić z własnych środków – powiedział spokojnie, a ja usłyszałam w jego głosie coś na kształt satysfakcji.

Nie czułam triumfu. Raczej ulgę. Cała jej misterna pajęczyna kłamstw zawaliła się pod własnym ciężarem. Michał, gdy się o tym dowiedział, siedział przez długą chwilę w ciszy.

– Marta, ja... – zaczął, ale ja tylko uniosłam dłoń, żeby go uciszyć.

– Michał, teraz musisz sobie sam odpowiedzieć, kto przez te wszystkie miesiące był wobec ciebie uczciwy, a kto grał twoim kosztem.

Patrzył na mnie długo, jakby dopiero teraz naprawdę mnie widział.

Zwycięstwo, które smakowało goryczą

Nie było oklasków ani satysfakcji. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie w naszej kuchni, tej samej, gdzie tyle razy śmialiśmy się do łez. Tym razem panowała cisza. Michał wpatrywał się w swoje dłonie, ja w zimną już herbatę. Prawda wyszła na jaw, teściowa musiała spłacić dług, o którym sama „zapomniała”, a Michał został z ciężarem, z którym nie potrafił sobie poradzić.

– Marta, nie wiem, jak cię przeprosić – powiedział w końcu. – Pozwoliłem jej wmówić mi, że jesteś zdolna do czegoś takiego. A przecież znałem cię lepiej niż kogokolwiek.

Zacisnęłam usta. Przeprosiny przyszły za późno. Zaufanie, które budowaliśmy latami, pękło w ciągu kilku miesięcy.

– Michał, nie wiem, czy to się da naprawić. Twoja mama zrobiła wszystko, żeby nas rozdzielić, ale ty… ty jej na to pozwoliłeś.

Nie odpowiedział. Wiedziałam, że sam nie potrafi wybaczyć sobie tej naiwności. Nasze małżeństwo przetrwało, ale już nigdy nie było takie samo. Od tego dnia Michał trzymał swoją matkę na dystans, a ja… nauczyłam się, że najbliżsi potrafią zranić najdotkliwiej. Teściowa spłaciła swój dług, ale to ja zapłaciłam za jej intrygę najwyższą cenę – cenę spokoju ducha i pewności, że mogę ufać własnemu mężowi bezwarunkowo.

Marta, 36 lat

Czytaj także: