„Teściowa weszła do naszego pokoju w noc poślubną. Powiedziała, że teraz wszystko się zmieni”

Po naszym ślubie marzyłam tylko o jednym – o chwili spokoju z mężem. O tej pierwszej nocy, kiedy będziemy tylko my. Bez gości, bez rozmów, bez nerwów. Niestety, rzeczywistość zderzyła się z moimi marzeniami szybciej, niż zdążyłam zsunąć welon. Kiedy teściowa bez pukania weszła do naszego pokoju, niosąc herbatę i „parę słów na dobranoc”, poczułam, że to nie był żart. Powiedziała wtedy jedno zdanie, które do dziś dźwięczy mi w uszach: „Od dziś wszystko się zmieni”. Miała rację. Tylko nie sądziłam, że aż tak.

Noc, która wszystko zaczęła

Weszliśmy do pokoju, trzymając się za ręce. Michał uśmiechał się jak chłopiec, który właśnie spełnił swoje największe marzenie. Ja też się uśmiechałam, choć cała byłam w środku napięta. Wesela nie znoszę, ale ten ślub – ten jeden jedyny – naprawdę był ważny. Zrzuciłam sukienkę z ulgą, a Michał podał mi szlafrok, śmiejąc się, że teraz może mnie oglądać bez świadków. I wtedy ktoś zapukał. W zasadzie nawet nie – to był tylko ledwo słyszalny stuk, a zaraz potem klamka się poruszyła.

– Halo? – zawołał Michał, ale drzwi już się uchylały.

Do środka weszła jego matka. W dłoni trzymała tackę z filiżankami. Jakby to był najnormalniejszy wieczór świata, a nie nasza noc poślubna.

– Pomyślałam, że może napijecie się czegoś ciepłego – powiedziała, rozglądając się po pokoju. – I że chwilę porozmawiamy.

– Mamo, serio? – Michał próbował to obrócić w żart, ale ja patrzyłam na nią jak na ducha.

– Teraz wszystko się zmieni – dodała cicho, jakby sama do siebie. – Już nie będzie tak, jak było.

Stałam w miejscu, zawinięta w szlafrok, z bijącym sercem. Michał sięgnął po tacę, ale ja wiedziałam, że to nie herbata. To było ostrzeżenie. Pierwsze z wielu. Jeszcze nie wiedziałam, jak bardzo ta kobieta zniszczy naszą codzienność.

Gość nie do wyproszenia

Rano obudziłam się pierwsza. Michał jeszcze spał, oddychał spokojnie, jakby noc przebiegła bez zakłóceń. Ale ja pamiętałam każdy szczegół. Teściowa siedziała u nas ponad godzinę. Najpierw mówiła o tym, jak to życie w małżeństwie potrafi być trudne, potem zaczęła wspominać ich rodzinne święta i jak Michał zawsze zasypiał przy choince. Byłam zdezorientowana – czy to miała być jakaś forma... przestrogi? Wyszłam cicho z pokoju i poszłam do kuchni. A tam – ona. W szlafroku, z gazetą i filiżanką kawy.

– Och, już wstałaś? – uśmiechnęła się niby z troską. – Wzięłam sobie klucze z komody, jak jeszcze was nie było. Mam przecież blisko, więc po co mam wracać do siebie?

Zaparło mi dech.

– Ale... miała pani wracać wczoraj z wujkiem Rysiem – przypomniałam ostrożnie.

– On już pojechał. A ja zostanę kilka dni. Muszę was trochę przypilnować. Wiecie, te początki...

Tego było za wiele. Wróciłam do pokoju i szturchnęłam Michała.

– Twoja matka nigdzie nie pojechała. Siedzi w kuchni i robi sobie śniadanie jak u siebie.

– Co? – zmarszczył brwi i podniósł się na łokciu. – Przecież mówiła, że wraca...

– No to zmieniła zdanie. I mówi, że nas „przypilnuje”.

Wtedy zobaczyłam coś w jego oczach. Niby złość, niby bezradność. Ale ani słowa sprzeciwu. Już wtedy poczułam, że nie będzie łatwo się jej pozbyć.

Mój dom, ale jej zasady

Minęły trzy dni. Trzy długie dni, podczas których teściowa zorganizowała nasze mieszkanie na nowo. Rano wchodziła do sypialni, otwierała okna i bez pytania zmieniała pościel. O szóstej trzydzieści stawiała na stole jajka na miękko, a o siódmej rozpisywała listę zakupów, którą wręczała Michałowi, jakby znowu miał dziesięć lat.

– Zróbcie to, a potem to. O, i jeszcze firanki wyprać by się przydało – rzucała, przechadzając się po mieszkaniu w kapciach, które – swoją drogą – sama przyniosła z domu.

Kiedy zwróciłam jej uwagę, że to jednak nasze mieszkanie, uśmiechnęła się tylko:

– Wiem, kochanie. Ale póki co, trzeba wam pomóc. Ty jeszcze młoda jesteś, dopiero się uczysz prowadzić dom.

Zamurowało mnie. Uczyłam się? Przez ostatnie pięć lat mieszkałam sama, pracowałam, gotowałam, robiłam wszystko – i nikt mi nie musiał tłumaczyć, że ścierkę do kurzu pierze się co jakiś czas. Ale nie. Dla niej byłam dziewczynką, która ukradła jej synka. Michał? Michał milczał. Kiedy próbowałam z nim o tym rozmawiać, wzdychał tylko:

– Daj jej trochę czasu. Wiesz, jak ona jest... zawsze musi się wszystkim zająć.

– Ale to jest nasz dom. Nasze życie. Ja nie mogę oddychać, Michał.

– To chwilowe.

Tyle że nic nie było chwilowe. Każdego dnia stawiała nową granicę – i każdą przekraczała bez pytania.

Między żoną a matką

Czekałam, aż Michał w końcu wybierze. Wcale nie chciałam stawiać go pod ścianą, ale nie miałam wyjścia. Teściowa rządziła naszym życiem jak generał. Decydowała, co zjemy na obiad, kiedy możemy zaprosić znajomych, a nawet gdzie powiesimy ślubne zdjęcia. Kiedy powiedziałam jej, że chcę pracować zdalnie z domu i potrzebuję spokoju, prychnęła:

– Praca... dziewczyno, ty się lepiej weź za dzieci, bo wiecznie coś odwlekacie.

– Przepraszam, ale to nasza sprawa – odpowiedziałam ostro.

– Nie denerwuj się, przecież ja tylko mówię to, co wszyscy myślą.

Wieczorem wybuchłam przy Michale.

– Albo ona się wyprowadza, albo ja. Nie mogę żyć z kobietą, która mnie kontroluje na każdym kroku.

Siedział w fotelu, dłubiąc łyżeczką w herbacie. Długo nic nie mówił. W końcu westchnął:

– Ona po prostu... chce dobrze.

– Ale robi źle, Michał! Widzisz to? Ona traktuje mnie jak dodatek, nie jak twoją żonę. Ja się czuję jak lokatorka w jej pensjonacie.

– Chcesz, żebym kazał jej się wynosić?

– Chcę, żebyś stanął po mojej stronie. Żebyś powiedział, że to ja jestem twoją rodziną, nie ona.

Popatrzył na mnie bez słowa. I wtedy zrozumiałam, że on nie potrafi. Że jego lojalność jest podzielona – ale nigdy nie będzie po mojej stronie całkowicie. Wyszłam do łazienki i puściłam zimną wodę, żeby nie słyszał, jak płaczę.

Cena lojalności

Nie odeszłam od razu. Zostałam, bo miałam nadzieję, że Michał się obudzi. Że w końcu powie: „Mamo, wystarczy. To jest życie moje i mojej żony”. Ale nic takiego nie nastąpiło. Z każdym dniem jego milczenie stawało się coraz bardziej wymowne. Teściowa rozsiadła się na dobre. Kupiła sobie nowe pantofle – specjalnie do chodzenia „po naszym” balkonie. Zostawiała notatki w kuchni: „Nie zostawiaj filiżanek w zlewie” albo „Za cicho nastawiacie budzik, Michał zaspał”.

– Przecież to nie jej sprawa – powiedziałam któregoś dnia, próbując jeszcze raz porozmawiać z Michałem.

– Ona po prostu chce pomóc...

– Pomóc? Przypomnij mi, kiedy ostatni raz pozwoliła nam być sam na sam dłużej niż dziesięć minut?

Nie odpowiedział. Położył widelec, wziął płaszcz i wyszedł z mieszkania. A ja poczułam, że zostałam sama. Kiedy wrócił, powiedział krótko:

– Miałem ciężki dzień. Nie chcę teraz o tym rozmawiać.

Nie mówiłam już nic. Tego wieczoru spakowałam kilka rzeczy do torby i przeniosłam się do Moniki – mojej przyjaciółki. Michał nie zadzwonił tego samego dnia. Ani następnego. Dopiero po tygodniu przysłał wiadomość: „Może powinnaś wrócić. Mama już się przyzwyczaiła do tej sytuacji”. Czyli to ja miałam się przyzwyczaić. Zrozumiałam wtedy jedno – jego lojalność zawsze będzie kosztować mnie za dużo.

Gdy miłość nie wystarcza

Wracałam do pustego mieszkania Moniki późnym wieczorem. Miała dyżur, więc byłam sama. Usiadłam na kanapie, patrząc na mój telefon. Michał milczał od tamtej wiadomości. Nie próbował mnie odzyskać. Nie zapytał, co czuję, czego chcę. Dla niego najważniejsze było, żeby „mama już się przyzwyczaiła”. Nie ja.

Byłam zakochana. Naprawdę. Michał był moim spokojem, moim początkiem. Ale tamta kobieta – jego matka – wdarła się między nas jak wiatr przez nieszczelne okno. A on nie zamknął go, nie osłonił mnie. Tylko siedział i patrzył, jak marznę. Zrozumiałam, że miłość to nie wszystko. Że potrzebuję partnera, który potrafi powiedzieć „dość”, kiedy ktoś mnie rani. Nawet jeśli ten ktoś jest rodziną. Zwłaszcza wtedy.

Nie wróciłam do niego. Wysłałam wiadomość: „Potrzebuję kogoś, kto będzie mnie chronił, a nie mnie zostawiał”. Odpisał: „Nie wiedziałem, że aż tak cię to boli”. Nie odpowiedziałam.

Dziś mija siedem miesięcy. Mam własne mieszkanie. Spokój. Czasem tęsknię, zwłaszcza nocą. Za tym, kim Michał był, zanim pozwolił swojej matce przejąć stery. Ale już nie chcę tam wracać. Nie do układu, w którym jestem na drugim miejscu. Kiedy ktoś pyta, co się stało, mówię: „Teściowa weszła do naszego pokoju w noc poślubną i została na zawsze. A on jej na to pozwolił”. I to mówi wszystko.

Iwona, 31 lat

Czytaj także: