„Szykowałam się do ślubu, ale 1 SMS zasiał we mnie ziarno niepewności. Narzeczony ukrywał przede mną podwójną zdradę”

Zawsze marzyłam o idealnym ślubie. Teraz gdy przygotowania trwają w pełni, czuję się jak na skrzydłach. Codziennie przeglądam magazyny ślubne, porównując odcienie bieli, które najlepiej pasują do mojej sukni. Janek, mój przyszły mąż, wydaje się równie podekscytowany, choć czasem mam wrażenie, że jego myśli błądzą gdzieś indziej. „Ale to pewnie tylko stres związany z organizacją” – tłumaczę sobie.

Moja druhna, Magda, jest moim wsparciem i prawdziwą ostoją w tych wszystkich przygotowaniach. Zawsze mogłam na nią liczyć.

– Czasem zastanawiam się, co bym zrobiła bez ciebie – powiedziałam jej, kiedy po raz kolejny pomogła mi z dekoracjami.

Wiem, że mogę im obojgu ufać i nie mogę się doczekać, by podzielić się tym dniem z nimi i całą rodziną.

Znalazłam niepokojący SMS

Nie mogłam się oprzeć pokusie, aby zajrzeć do telefonu Janka, kiedy zostawił go na kanapie i wyszedł do kuchni. Wiem, że to niewłaściwe, ale jakaś część mnie potrzebowała upewnienia się, że wszystko jest w porządku. Przesuwając palcem po ekranie, natrafiłam na wiadomość od „M.”.

„Nie mogę się doczekać, kiedy znowu się spotkamy”. Moje serce zamarło, a myśli zaczęły galopować. O kogo może chodzić?

Kiedy Janek wrócił, próbowałam się uspokoić.

– Kochanie, wszystko w porządku? – zapytałam, starając się, by mój głos brzmiał naturalnie. Jego odpowiedź była jak zwykle krótka i nieco rozproszona.

– Tak, jasne. Mam po prostu dużo pracy – odpowiedział, nie patrząc mi w oczy.

Zaczął opowiadać o swoim dniu, ale ja już byłam gdzieś indziej, zmagając się z nowymi emocjami. Czy to możliwe, że Janek mnie zdradza? Czy mógłby mi to zrobić? Przez głowę przelatywały mi setki pytań, ale postanowiłam dać sobie trochę czasu, zanim wyciągnę jakiekolwiek wnioski.

Zastanawiałam się, czy nie wyolbrzymiam sytuacji, ale jednocześnie uczucie niepewności rosło we mnie jak wulkan, który wkrótce miał wybuchnąć. Czy powinnam porozmawiać z Jankiem? A może z Magdą? Przez cały wieczór nie mogłam pozbyć się tych myśli.

Jej ciało mówiło co innego

Postanowiłam, że muszę porozmawiać z Magdą. Może w ten sposób rozwieję swoje wątpliwości i przestanę się zadręczać. Spotkałyśmy się w naszej ulubionej kawiarni, miejscu, które zawsze kojarzyło mi się z beztroską i wspólnymi chwilami pełnymi śmiechu. Dzisiaj jednak atmosfera była zupełnie inna.

– Magda, muszę cię o coś zapytać – zaczęłam, czując, jak serce wali mi w piersi. W końcu „M.” to może być ona. Intuicja próbowała mi coś podpowiedzieć.

Spojrzała na mnie uważnie, ale jej uśmiech zniknął, jakby przeczuwała, o co chcę ją zapytać.

– Jasne, co się stało? – odparła, próbując zachować spokój.

– Czy między tobą a Jankiem... coś jest? – wyrzuciłam z siebie te słowa, zanim zdążyłam się rozmyślić. Magda przez chwilę milczała, jakby ważyła każde słowo, które miała za chwilę wypowiedzieć. Wydawała mi się dziwnie zdenerwowana.

– Alicja, co ci w ogóle przyszło do głowy? Przecież Janek to twój narzeczony – odpowiedziała z lekką nutą irytacji, ale unikała mojego spojrzenia.

– Oczywiście, ale... widziałam pewną wiadomość... – zaczęłam się tłumaczyć, a Magda przerwała mi z niepokojem w głosie.

– Jak możesz mi zarzucać takie rzeczy? Jesteśmy przyjaciółkami od lat – jej słowa brzmiały przekonująco, ale jej postawa zdradzała coś innego.

W drodze do domu nie mogłam przestać myśleć o tej rozmowie. Czy naprawdę mogłabym się mylić? Czy może moja intuicja mówiła mi coś, czego wolałabym nie słyszeć? Z każdą chwilą rosło we mnie przekonanie, że jestem blisko odkrycia prawdy, ale czy byłam na to gotowa?

To była podwójna zdrada

Tej nocy nie mogłam zasnąć. Myśli kotłowały się w mojej głowie, a każdy szmer wydawał się niepokojąco głośny. Leżałam w łóżku, wsłuchując się w cichy oddech Janka, kiedy nagle usłyszałam jego telefon wibrujący na szafce nocnej. Z trudem powstrzymywałam się, by po niego nie sięgnąć. Jednak ciekawość i niepokój zwyciężyły.

Zerknęłam na wyświetlacz. To była „M.”. Janek zabrał telefon i cicho wyszedł z pokoju. Myślał, że śpię. A ja po chwili z sercem bijącym jak szalone podniosłam się z łóżka i podeszłam do drzwi. Przylgnęłam do nich uchem, nasłuchując rozmowy. Ich głosy były przytłumione, ale słyszałam wystarczająco.

– Musimy być ostrożniejsi. Alicja zaczyna coś podejrzewać – mówił szeptem Janek, a jego słowa przecinały mnie jak nóż.

– Wiem. Też się martwię. Nie możemy dopuścić, by się dowiedziała – usłyszałam w ciszy nocy, jak odpowiada… Magda. Poczułam, jak grunt usuwa mi się spod nóg.

Zdrada stała się rzeczywistością. Wszystko, co budowałam z nimi przez lata, legło w gruzach. Łzy spływały mi po policzkach, ale jednocześnie czułam, że muszę coś zrobić. Plan powoli kiełkował w mojej głowie. Nie chciałam odwoływać ślubu. Zamiast tego postanowiłam, że podczas ceremonii pokażę im wszystkim, co czuję. Było to może szalone, ale w tamtej chwili wydawało się jedynym słusznym rozwiązaniem.

Pójdę do ołtarza, ale z planem

Dzień ślubu nadszedł szybciej, niż się spodziewałam. Przez ostatnie dni byłam jak na autopilocie, wykonując mechanicznie wszystkie obowiązki, które spoczywały na mnie jako przyszłej pannie młodej. Jednak w głębi duszy już wiedziałam, co zamierzam zrobić.

Podczas przygotowań moja mama zauważyła, że coś jest nie tak.

– Alicja, wszystko w porządku? Wyglądasz na spiętą – zauważyła, poprawiając mi welon.

– Tak, mamo, po prostu trochę się denerwuję – odpowiedziałam z wymuszonym uśmiechem, starając się, by nie poznała prawdziwego powodu mojego niepokoju. Wiedziałam, że nie mogę jej powiedzieć, co zamierzam zrobić.

Kiedy stanęłam przed lustrem w sukni ślubnej, po raz ostatni przyjrzałam się swojemu odbiciu. Myśli o tym, jak wszystko się zmieni, przeszywały mnie zimnym dreszczem. Jednak byłam zdeterminowana, by przystąpić do ceremonii i wyjawić prawdę.

Poczułam, jak na moje barki spada ciężar nadchodzących wydarzeń, ale wiedziałam, że muszę to zrobić dla siebie. Przypominałam sobie wszystkie chwile, które doprowadziły mnie do tego dnia, jak w kalejdoskopie: chwile szczęścia, radości i te pełne wątpliwości.

Mój ojciec czekał na mnie, by odprowadzić mnie do ołtarza. Spojrzał na mnie z dumą, nieświadomy, co za chwilę się wydarzy. Wiedziałam, że to będzie trudne, ale jednocześnie czułam siłę, której wcześniej nie znałam. Byłam gotowa zmierzyć się z prawdą, niezależnie od konsekwencji.

Zrobiłam to, co musiałam

Ceremonia rozpoczęła się zgodnie z planem. Sala wypełniona była gośćmi, którzy z niecierpliwością oczekiwali, aż przysięgi zostaną wymienione, a ja i Janek zostaniemy ogłoszeni małżeństwem. Moje serce biło jak szalone, gdy stanęłam obok Janka przed ołtarzem. Patrzył na mnie z uśmiechem, ale ja widziałam w jego oczach coś, czego wcześniej nie zauważałam – niepewność.

Kiedy nadszedł czas na wymianę przysiąg, zrobiłam coś, czego nikt się nie spodziewał. Zamiast powtarzać słowa przysięgi, wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na wszystkich zgromadzonych.

– Kochani, dzisiaj miał być najszczęśliwszy dzień mojego życia. Ale zamiast tego muszę podzielić się z wami prawdą – zaczęłam, a sala zamarła. – Janek, Magda, przez ostatnie dni odkryłam coś, co zmieniło wszystko. Wasz romans był dla mnie ciosem, którego nigdy się nie spodziewałam.

Cisza, która zapadła, była przerywana jedynie moim drżącym głosem. Spojrzałam na Janka i Magdę, którzy stali jak skamieniali, nie wiedząc, jak zareagować.

– Dzisiaj kończy się nie tylko nasz związek, ale i moje zaufanie do osób, które uważałam za najbliższe na świecie – mówiłam dalej, próbując utrzymać łzy. – Mam nadzieję, że będziecie się dzisiaj świetnie bawić!

Wiedziałam, że to, co robię, jest ostateczne, ale nie mogłam postąpić inaczej. Musiałam stanąć w obronie samej siebie, pokazać, że nie dam się złamać. Moja przemowa była pełna bólu, ale również determinacji, by pójść dalej, niezależnie od wszystkiego.

Kiedyś odzyskam nadzieję

Po tym opuściłam salę, nie oglądając się za siebie. Szłam między ławkami jak we śnie. Czułam, jakby ogromny ciężar spadł z moich ramion, ale jednocześnie świadomość, że zostawiłam za sobą kawałek swojego życia, była przytłaczająca. Kiedy wyszłam na zewnątrz, świeże powietrze przyniosło mi ulgę. Byłam sama, ale w końcu wolna.

Nie wiedziałam, co przyniesie przyszłość, ale jedno było pewne – musiałam zacząć od nowa. Relacje zostały poważnie naruszone, a serce wciąż bolało od zdrady, której doświadczyłam. Jednak czułam też przypływ siły, która pozwalała mi patrzeć naprzód.

Wspomnienia wspólnie spędzonych chwil z Jankiem i Magdą były jak cień, ale nie zamierzałam pozwolić, by przysłoniły mi nowe możliwości. Z każdą chwilą, kiedy stawiałam krok za krokiem, oddalałam się od bólu, by w końcu znaleźć się w miejscu, gdzie mogę zacząć odbudowywać swoje życie.

Alicja, 28 lat

Czytaj także: