„Sprzedałam złote kolczyki po babci, żeby kupić córce wymarzony prezent na Dzień Dziecka. Nie żałuję”

Moim całym światem jest moja córka Zosia. Samotna matka to nie zawód, ale czasem mam wrażenie, że to jedyne, co potrafię – być dla niej. Ojciec Zosi zniknął z naszego życia, zanim jeszcze dobrze się zaczęło. Zostałyśmy same: ja, ona i nasze małe, codzienne bitwy o przetrwanie. Nie o luksusy, tylko o spokój. Aby zapłacić rachunki, kupić coś do jedzenia, czasem mały prezent, żeby jej oczka się zaświeciły.

Wiem, że nie jestem idealna. Czasem wkurzam się na wszystko, marzę, żeby po prostu odpocząć. A potem patrzę na moją Zosię – i już wiem, że dla niej zrobiłabym wszystko. No i zrobiłam. S

Córka miała marzenie

Słońce chyliło się ku zachodowi, kiedy wracałam zmęczona z pracy w osiedlowym sklepie. Pachniało świeżym chlebem i tanim proszkiem do prania – zapachem codzienności, w której się tkwi, nie mając innego wyboru. Zosia biegała przede mną, radośnie podskakując, a ja patrzyłam na nią z czułością i ukłuciem w sercu. Taka mała, a już tak bardzo czegoś pragnie. A ja… co ja mogę jej dać?

– Mamusiu, a czy na Dzień Dziecka dostanę ten zamek z księżniczką? – jej oczy błyszczały jak dwa szmaragdy, patrzące na mnie z nadzieją.

– Zobaczymy, kochanie. Zamek jest drogi, ale mama się postara – odpowiedziałam, zmuszając się do uśmiechu. W gardle miałam wielką gulę, która nie chciała przejść, a w głowie kręciły się cyfry z paragonów i lista wydatków: czynsz, prąd, rata za pralkę…

Wieczorem, kiedy Zosia zasnęła przytulona do swojego pluszowego króliczka, usiadłam przy stole i otworzyłam szkatułkę z biżuterią. W środku leżały kolczyki po babci i srebrny łańcuszek, który dostałam od mamy na osiemnastkę. Te rzeczy były jedynym, co mi zostało z przeszłości. Gładziłam palcami zimny metal, czując, jakby dotykała mnie babcia. Pamiętałam, jak mówiła: Te kolczyki to nasz rodzinny skarb. Przekażesz je Zosi, jak będzie duża."

Przymknęłam oczy, a łzy same napłynęły mi do oczu. Jak ja mogę to sprzedać? Czy to w ogóle w porządku – zamieniać pamiątki na plastikowy zamek z bajki? Ale potem zobaczyłam przed oczami uśmiech Zosi. Jej szczęście. Tylko to się liczyło.

– Anka, co ty robisz? – wyszeptałam do siebie w ciszy nocy. – Co ty robisz…

Poszłam do lombardu

Było ciemno, kiedy wysiadałam z autobusu. Wiatr smagał twarz, a lampy uliczne rzucały blade światło na chodnik. Złapałam się na tym, że znowu zaciskam dłonie w pięści, jakby to miało pomóc. Oddychałam płytko, serce biło za szybko.

Przeszłam kawałek i zatrzymałam się przed lombardem. Szyld mrugał złowieszczo: „Gotówka od ręki. Bez pytań.” Stałam przed drzwiami dłuższą chwilę. W głowie kłębiły się myśli: Anka, jesteś matką, musisz zadbać o dziecko. Ale to rodzinne pamiątki… Kolczyki babci, łańcuszek od mamy… One by tego nie chciały…

Ale przecież nie one patrzyły na mnie tymi wielkimi, błyszczącymi oczami. To Zosia pytała: „Mamusiu, kupisz mi zamek z księżniczką?”

Pociągnęłam za klamkę. W środku było zimno. Pachniało kurzem i starymi przedmiotami. Za ladą siedział mężczyzna w pomiętej koszuli, obojętny, jakby całe życie spędził w tym szarym pudełku.

– Dzień dobry – wydukałam, otwierając dłonie, w których zaciskałam kolczyki i łańcuszek. – Chciałabym sprzedać…

Mężczyzna podniósł wzrok, przeleciał spojrzeniem po moich skarbach.

– Osiemset złotych. Bierze Pani czy nie? – rzucił beznamiętnie, jakby mówił o starych bateriach.

Zawahałam się. Kolczyki były piękne – maleńkie perełki oprawione w srebro, z delikatnym wzorkiem na krawędzi. Mama zawsze mówiła, że to prezent ślubny babci od dziadka.

– Dobrze – powiedziałam cicho, czując, jak coś we mnie pęka.

Sprzedawca sięgnął po banknoty, licząc je powoli.

– Tu osiem setek. Proszę.

Drżącymi palcami wzięłam pieniądze, a potem… nic. Pustka. Czułam, jakbym oddała kawałek siebie.

Wyszłam na ulicę, trzymając banknoty w dłoni. Zimny wiatr smagał twarz.

Córka bardzo się cieszyła

Dzień Dziecka nadszedł cicho, prawie jak każdy inny dzień. Ale w naszym domu powietrze było gęste od oczekiwania. Zosia obudziła się wcześnie, rozczochrana, z szerokim uśmiechem na twarzy.

– Mamusiu, dziś jest Dzień Dziecka! – krzyknęła, wpadając mi na kolana, jakby chciała przytulić cały świat.

– Wiem, kochanie. – Uśmiechnęłam się, czując, jak w gardle rośnie mi gula. – Mam coś dla ciebie.

Podeszłam do szafy i wyciągnęłam paczkę – owiniętą w kolorowy papier w księżniczki. Serce biło mi jak szalone, dłonie drżały.

– Otwórz, skarbie.

Zosia zerwała papier z takim entuzjazmem, że aż rozerwała go na strzępy. Gdy ujrzała pudełko z zamkiem, jej oczy rozszerzyły się, a usta ułożyły w szeroki uśmiech.

– Mamo! To ten zamek! Jak ty to zrobiłaś?!

– Czasem marzenia się spełniają, kochanie – odpowiedziałam, starając się, żeby głos mi nie zadrżał.

Zosia rzuciła się na mnie z takim impetem, że aż przewróciła mnie na kanapę.

– Jesteś najlepsza na świecie! – szepnęła mi do ucha, a ja poczułam, jak coś gorącego rozlewa się po moim sercu.

Przez chwilę wszystko było dobrze. Patrzyłam, jak Zosia się bawi, jak mówi do plastikowych figurek:

– Teraz księżniczka idzie na bal… a tu przyjeżdża książę…

A potem… potem wróciła ta myśl. Sprzedałam kawałek historii mojej rodziny. Siedziałam przy stole, patrząc na Zosię, a łzy napływały mi do oczu. Zosia nawet nie zauważyła. Była szczęśliwa. I wtedy zrozumiałam, że czasem radość dziecka potrafi przebić każdy ból matki.

Miałam wyrzuty sumienia

Zosia spała spokojnie, wtulona w pluszowego króliczka, a jej oddech był równy, miarowy. Księżyc zaglądał przez okno, oświetlając jej policzki i rozrzucone na poduszce loki. Patrzyłam na nią z czułością, ale i z czymś ciężkim, co nie dawało mi spokoju.

Usiadłam przy stole, wyciągnęłam szkatułkę. Pusta. Gładka wyściółka, w której kiedyś leżały kolczyki babci, teraz świeciła pustką. Jak moja dusza.

– Babciu… – wyszeptałam w ciemności, głos mi się załamał. – Wybacz mi.

Dotknęłam miejsca, gdzie wcześniej leżał łańcuszek. Pamiętałam, jak mama mówiła: Ten łańcuszek… jest z nami od pokoleń. Noś go, Aniu, kiedy będzie ci trudno. Będzie ci przypominał o tym, co ważne.

Teraz już nie przypominał. Nie było czego nosić.

– Co ja zrobiłam… – szepnęłam, opierając głowę na dłoniach.

W myślach widziałam babcię – jak zapina kolczyki przed lustrem w starym mieszkaniu na wsi. Mamę, która daje mi łańcuszek na osiemnaste urodziny, uśmiechniętą, z oczami pełnymi czułości. A teraz… teraz ja. Ja, która sprzedała to wszystko za 800 złotych, żeby kupić plastikowy zamek.

– Czy naprawdę miłość polega na poświęceniu? – zadawałam sobie pytanie, ale odpowiedź nie przychodziła.

Zegar tykał w ciszy. Każdy tik-tak wbijał mi się w głowę jak młotek. Próbowałam tłumaczyć sobie, że zrobiłam to z miłości. Dla Zosi. Że przecież to tylko rzeczy, a ona jest moim wszystkim. Ale wewnętrzny głos nie dawał mi spokoju: „A co, jeśli kiedyś tego pożałujesz, Aniu? Co, jeśli Zosia zapyta, dlaczego nie zachowałaś rodzinnych pamiątek? Co jej odpowiesz?

Patrzyłam w okno, na ciemną ulicę. Czułam się mała, zagubiona. Jak dziecko, które zrobiło coś złego i teraz nie wie, jak to naprawić.

– Babciu… mamo… wybaczcie mi.

Nie wiedziałam, jak długo tak siedziałam. W końcu zmęczenie wzięło górę i poszłam spać.

Zrobiłabym to jeszcze raz

Słońce nieśmiało zaglądało przez firankę, kiedy Zosia wybiegła na podwórko, trzymając w dłoniach swoją nową zabawkę. Zamek z księżniczką dumnie błyszczał w słońcu, a ona śmiała się głośno, jakby cały świat należał do niej. Patrzyłam na nią z okna, czując mieszankę radości i czegoś… ciężkiego, czego nie umiałam nazwać.

Na ławce przed blokiem siedziała sąsiadka, pani Halinka, z tym swoim ciekawskim uśmieszkiem. Widziałam, jak zerka na Zosię i na mnie.

– Piękny ten zamek – odezwała się, kiedy wyszłam po śmieci. – Pewnie trochę kosztował?

Uśmiechnęłam się krzywo, ściskając w dłoni worek pełen obierek i pustych opakowań.

– Trochę… Ale czego się nie robi dla dziecka – odpowiedziałam, starając się brzmieć beztrosko, choć w środku wszystko mnie bolało.

Pani Halinka tylko pokiwała głową, a ja wróciłam do domu, gdzie wciąż czułam pustkę po sprzedanych pamiątkach.

– Mamusiu! – Zosia wbiegła do kuchni, cała rozpromieniona. – Ty jesteś moją księżniczką!

Te słowa ścisnęły mnie za serce. Przysunęłam ją do siebie, pocałowałam w czoło.

– A ty jesteś moim skarbem – wyszeptałam.

Anna, 34 lata

Czytaj także: