„Siostra zaprosiła nas na wakacje na wieś. Rozkazywała nam, a potem wystawiła rachunek na 1000 zł jak za pobyt w hotelu”

Kiedyś wyobrażałam sobie, że życie po trzydziestce będzie... inne. Nie jakieś spektakularne, bez fajerwerków, ale bardziej moje. Stabilne. Może mniej pośpieszne. Tymczasem co rano budzi mnie dźwięk ekspresu do kawy i powiadomień z Outlooka, czasem nie wiem, czy szybciej umyć zęby, czy odczytać maile. Tomek – mój mąż – robi mi śniadanie bez słów, a ja w zamian nastawiam mu pranie. Jesteśmy trochę jak dobrze naoliwiona maszyna. Bez awarii, bez emocji. Ale też bez żaru.

To miała być miła odmiana

Moja siostra Justyna zawsze była inna. Starsza o trzy lata, szybciej wyszła za mąż, szybciej urodziła dzieci. Zamieszkała na wsi, z dala od wszystkiego, co ja uznałabym za życie. A jednak zawsze miała w sobie coś twardego, konkretnego. Zazdrościłam jej tej zaradności, tej pewności, że miejsce, które wybrała, jest właściwe. Nawet jeśli było to pięć kilometrów od najbliższego sklepu.

Gdy więc zaproponowała, żebyśmy z Tomkiem przyjechali do niej na tydzień – „na wieś, odpocząć, złapać oddech” – poczułam coś dziwnego. Ekscytację. I może... nadzieję, że uda nam się znów być siostrami. Tak jak kiedyś. Pakowałam torby z przejęciem – jedzenie, kosmetyki, drobiazgi dla dzieci. Tomek tylko westchnął i dodał do bagażu skrzynkę piwa.

– Zobaczysz, wieś ci się spodoba – rzuciłam w samochodzie, kiedy mijałyśmy już tabliczkę z nazwą miejscowości.

– Jassne – mruknął, nie odrywając wzroku od drogi.

Było dużo do zrobienia

Na początku wszystko wyglądało cudownie. Dzieci Justyny rzuciły się na mnie jak na Świętego Mikołaja. Prezenty rozpakowane w pięć minut, ale uściski – te były dłuższe. Tomek stał z boku, lekko spięty, ale uśmiechnięty. Justyna przytuliła mnie szybko, jakbyśmy się widziały wczoraj, nie rok temu.

– Dobrze, że jesteście. Chłopcy nie mogli się doczekać – powiedziała i już znikała z powrotem do kuchni.

Dom pachniał świeżym chlebem i cebulą. Na stole ogórki, jajka, pasztet. Swojsko. Tomek spojrzał na mnie porozumiewawczo, jakby mówił: „Jeszcze jest fajnie, ale to chwilowe”. I miał rację. Już po obiedzie, kiedy dzieci biegały po ogrodzie, Justyna podsunęła mi miskę marchewki

– Obierz, bo muszę nakarmić króliki.

Spojrzałam na nią zdziwiona. Czy to prośba, czy rozkaz? Ale nie protestowałam. Tomek w tym czasie zniknął z Pawełkiem – mężem Justyny – gdzieś do szopy. Wieczorem, przy herbacie, Tomek powiedział cicho:

– To twoja siostra zaprosiła nas na urlop, czy do roboty?

Uśmiechnęłam się sztucznie.

– Daj spokój, ona po prostu tak ma. Wiesz, tutaj wszyscy sobie pomagają.

– No to ja się czuję, jakbym nie przyjechał w gości, tylko do pracy sezonowej. Zobaczysz, jutro dostanę kosiarkę albo siekierę.

Nie miał racji. Dostał grabie.

Siostra nam rozkazywała

Kolejnego dnia obudził mnie zapach smażonej cebuli i szczekanie psa. Z kuchni dochodziły przyciszone rozmowy. Wyszłam z sypialni w piżamie – zaspana, ale z nadzieją na spokojne śniadanie. Justyna już stała przy kuchence.

– Zrobisz naleśniki? – rzuciła przez ramię. – Ja muszę ogarnąć kury, bo Paweł poszedł z chłopakami do lasu.

Na stole czekała sterta brudnych talerzy po wczorajszym grillu. Zaczęłam zmywać bez słowa. Tomek pojawił się chwilę później.

– Dzień dobry. Co dzisiaj w planie? – zapytał z udawaną pogodą.

Justyna spojrzała na niego spod oka.

– Skosiłbyś trawę? Kosiarka stoi za garażem. Tylko trzeba nalać benzyny.

Zamarł.

– Aha – mruknął. – A potem może jeszcze pole kukurydzy?

– Nie bądź śmieszny – rzuciła już z ganku, z koszykiem na jajka w dłoni.

Tomek nie powiedział nic więcej. Przez cały dzień był milczący. Po obiedzie, kiedy dzieci bawiły się przy piaskownicy, usiadł obok mnie na ławce i wyjął z kieszeni telefon.

– W mieście byłem niewidzialny, ale przynajmniej miałem święty spokój. Tutaj jestem widzialny. I wykorzystywany – powiedział cicho.

Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Sama czułam się rozdarta – Justyna traktowała mnie jak domownika, jak „jedną z nas”. Ale Tomek miał rację. Gość to gość. A my chyba nie byliśmy gośćmi.

Byłam w szoku

Wszystko pękło wieczorem czwartego dnia. Upał zelżał, siedzieliśmy wszyscy na tarasie. Dzieci spały, Paweł popijał piwo i dłubał w zębie. Tomek już nie udawał – był cichy, zmęczony i nieobecny.

Justyna wstała od stołu, poprawiła chustkę na głowie i rzuciła:

– Będę musiała wam wystawić rachunek. 1000 złotych za tydzień jak w agroturystyce. Prąd, woda, jedzenie – no wiesz.

Zamarłam. Poczułam, jakby ktoś mnie spoliczkował. 1000 złotych?

– Rachunek? – powtórzyłam cicho.

– No tak. Przecież to wszystko kosztuje – odparła Justyna, jakby mówiła o pogodzie. – Gdyby nie było dzieci, to bym może nic nie mówiła, ale wiecznie nam brakuje.

Tomek spojrzał na mnie z tym swoim wyrazem twarzy, którego nienawidzę – wyrazem „a nie mówiłem?”.

– Justyna... myślałam, że nas zaprosiłaś... po prostu. Jak siostra siostrę – wydusiłam.

– I zaprosiłam. Ale to nie znaczy, że wszystko mam za was płacić – powiedziała z chłodem.

Tomek wstał, odsunął krzesło i wypalił:

– Chyba czas się pakować.

Nie zaprotestowałam. Nie mogłam. Czułam tylko, jak we mnie coś umiera.

Mama nie była zdziwiona

Tej nocy nie mogłam spać. Przewracałam się z boku na bok, a obok mnie Tomek oddychał spokojnie, jakby już zamknął ten rozdział. W końcu wstałam i wyszłam przed dom. Noc była ciepła, wilgotna. W trawie coś cykało, domy spały, nawet pies Justyny się nie odezwał.

Usiadłam na starym fotelu ogrodowym i zapatrzyłam się w ciemność. Pamiętam, jak biegałyśmy tu kiedyś z Justyną – po sadzie, po błocie, w gumiakach, z koszykami pełnymi jabłek. Babcia wołała z okna: „Z rodziną siła!”. Zawsze to mówiła. A potem umarła, a my rozjechałyśmy się w swoje życia.

Wyjęłam telefon i zadzwoniłam do mamy. Odebrała po trzecim sygnale.

– Mamo... Justyna chce, żebyśmy jej zapłacili za pobyt.

– Wcale mnie to nie dziwi – powiedziała sucho. – Z Justyną to trzeba ostrożnie. Ona zawsze liczyła każdy grosz.

– Ale przecież to rodzina...

– No właśnie. I dlatego się nie pożycza, nie wynajmuje, nie kombinuje. Bo potem boli.

Zamilkłam. Chciałam, żeby mnie pocieszyła. A ona tylko utwierdziła mnie w tym, co już czułam: że byłam głupia.

– Natalia – dodała ciszej – nie wszyscy mają serce takie jak ty.

Nie odpowiedziałam. Patrzyłam w czarne niebo i czułam, jak łzy powoli spływają mi po twarzy.

Nie zamierzałam płacić

Rano w domu panowała cisza. Dzieci jadły śniadanie bez słowa, Justyna udawała, że mnie nie widzi, a Paweł jak zwykle milczał, jakby był zrobiony z drewna. Spakowaliśmy się szybko. Tomek wrzucał torby do bagażnika jak automat.

W kuchni zostawiłam kopertę a w niej 200 zł dla dzieci. Justyna nawet nie wyszła nas pożegnać. Wysłała tylko Kasię, najmłodszą, żeby przytuliła się na do widzenia. Paweł stał w cieniu werandy, z założonymi rękami, jakby bał się podejść.

– Może przesadziłam? – zapytałam, gdy ruszyliśmy.

Tomek nie od razu odpowiedział.

– Nie. Po prostu się przekonałaś.

Droga powrotna była cicha. Ani nie włączyliśmy radia, ani nie rozmawialiśmy. Miasto przywitało nas chłodnym cieniem bloków i dźwiękiem tramwaju. W mieszkaniu unosił się zapach kurzu i jakiegoś niedokończonego życia. Usiedliśmy w salonie, każdy na swoim końcu kanapy.

Wieczorem przeglądałam zdjęcia z dzieciństwa. Byłyśmy tam razem z Justyną – w kaloszach, z rozbieganymi oczami, z babcią na tle starej gruszy. Myślałam wtedy, że jesteśmy na zawsze.

Tomek stanął za mną i położył mi rękę na ramieniu.

– Czasem lepiej wiedzieć, niż żyć iluzją – powiedział.

Kiwnęłam głową. Wiedziałam, że miał rację, ale bolało.

Natalia, 36 lat

Czytaj także:

• „Marzyłam o romantycznych wakacjach w górach, ale mąż miał inną niespodziankę. Jednym zdaniem zniszczył wszystko”
• „Pieniądze na wakacje w Chorwacji mąż wydał na głupoty. Jak powiedzieć dzieciom, że nigdzie nie pojadą?”
• „Szwagier był przy mnie, kiedy mąż nawalał. Pewnego dnia zrobiłam coś niewybaczalnego i nie żałuję”