„Przyłapałam teścia na gorącej schadzce. Nie powiedziałam o tym teściowej, bo ta wiedza mi się przyda”

Nigdy nie sądziłam, że znajdę się w sytuacji, w której będę miała nad kimś władzę tylko dlatego, że widziałam coś, czego nie powinnam. A jednak – pewnego popołudnia, wracając z zakupów, zauważyłam mojego teścia obejmującego namiętnie obcą kobietę w restauracyjnym ogródku. Na początku chciałam udawać, że to nie moje sprawy, ale im dłużej o tym myślałam, tym bardziej czułam, że mam w ręku coś więcej niż sekret. Wiedziałam, że nie powiem o tym teściowej. Ale nie z litości. Zdecydowałam się ten sekret wykorzystać… i nie raz tego pożałowałam.

Jeden przypadkowy widok

To był zwykły czwartek. Wracałam z pracy, z torbą pełną zakupów, myśląc tylko o tym, że w domu czeka na mnie kubek herbaty i cisza. Mój mąż miał być w delegacji do piątku, więc wieczór zapowiadał się spokojnie. Przechodziłam przez rynek i nagle moją uwagę przykuł znajomy profil. Sylwetka, którą znałam niemal tak dobrze, jak własnego ojca. Stanęłam jak wryta, kiedy zorientowałam się, że to mój teść.

Siedział w ogródku restauracyjnym. Obok niego – kobieta. Nie była to teściowa. Młodsza, zadbana, z intensywnie czerwonymi paznokciami. Trzymała jego dłoń w swojej, a on patrzył na nią z takim uśmiechem, jakiego nie widziałam u niego od lat. Nie zrobiłam zdjęcia. Nie podeszłam. Stałam w cieniu apteki, udając, że przeglądam telefon. Gdyby nie to, że przez moment odgarnął jej włosy i pocałował w szyję, może nawet bym zwątpiła w to, co widzę. Ale nie – oni byli razem. Intymnie. Namiętnie.

Zanim wróciłam do domu, przez głowę przetoczyły mi się dziesiątki myśli. Powiedzieć mężowi? Teściowej? Udawać, że nic się nie stało? W końcu usiadłam na sofie, zapatrzyłam się w telewizor i wzięłam głęboki wdech.

– A może... można to wykorzystać – szepnęłam do siebie.

Nie miałam jeszcze planu. Ale wiedziałam jedno – teraz to ja mam przewagę.

Szantaż przy rosole

Wszystko mogło się zakończyć na tamtym popołudniu, gdybym po prostu zapomniała o tym, co widziałam. Ale nie potrafiłam. Gdy w niedzielę usiedliśmy wszyscy razem do obiadu – ja, mąż, teść, teściowa i szwagierka z narzeczonym – nie mogłam patrzeć na seniora rodu tak samo. On zresztą też unikał mojego wzroku. Czyżby czuł, że wiem?

– A ty, kochanie, jak tam twoja nowa szefowa? – zapytała teściowa, nakładając mu pieczeń. – Mówiłeś, że taka wymagająca.

– Oj, tak, wymagająca… – teść uśmiechnął się dziwnie, a ja od razu sobie przypomniałam te czerwone paznokcie, którymi tamta kobieta głaskała jego dłoń.

Po obiedzie zostaliśmy sami w kuchni. Wystarczyła chwila, bym rzuciła pierwszą przynętę.

– Ładna ta restauracja przy rynku, nie? Taka z czerwonymi kocami na krzesłach… Widziałam cię tam, w czwartek. – Powiedziałam to obojętnym tonem, zmywając talerz.

Znieruchomiał. Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, potem pochylił się i wyszeptał:

– To nie jest twoja sprawa.

– Och, nie powiedziałam, że jest. Na razie.

Nie planowałam szantażu. Ale poczułam wtedy… władzę. Że to ja mogę decydować, kto i kiedy się o tym dowie. A potem, kiedy w kolejnym tygodniu poprosiłam go, by zawiózł mnie na spotkanie, choć miał inne plany – zgodził się bez słowa. Właśnie wtedy zaczęłam to robić świadomie.

Cena milczenia

Wkrótce zorientowałam się, że mam więcej możliwości, niż początkowo sądziłam. Teść, który dotąd był chłodny i oschły, zaczął traktować mnie z przesadną uprzejmością. Miałam wrażenie, że czeka, aż coś jeszcze zażądam. Więc zaczęłam. Nie od razu. Na początku to były drobiazgi: odebranie paczki z punktu, pomoc przy zakupach, pożyczka samochodu.

– Dasz mi kluczyki? Kajetan zabrał auto, a muszę pilnie podjechać do biura – poprosiłam go któregoś razu.

– Nie ma sprawy – odparł zaskakująco szybko. – Tylko zatankuj, proszę, zanim oddasz.

– Oczywiście – uśmiechnęłam się, choć wiedziałam, że nie oddam zatankowanego.

Wiedziałam też, że nic nie powie. On już się bał. Może nie mnie samej, ale tego, że mogę otworzyć usta przy teściowej. Zaczęłam też z premedytacją wspominać o „lojalności w rodzinie” na wspólnych spotkaniach. Patrzyłam mu wtedy prosto w oczy, a on wbijał wzrok w podłogę lub sięgał po kawę.

– Najgorsze są tajemnice – powiedziałam raz głośno. – Zawsze wyłażą, kiedy najmniej się tego spodziewasz.

Teściowa spojrzała na mnie zdziwiona, ale nie drążyła. On za to nie tknął ciasta i wyszedł pierwszy. Zaczęłam się zastanawiać, jak daleko mogę się posunąć. Co jeszcze mogłabym zyskać? Oczywiście, miałam wyrzuty sumienia. Krótkie. Przemijały za każdym razem, kiedy przypominałam sobie jego rękę na udzie tamtej kobiety. Czy to znaczy, że byłam cyniczna? Nie. Po prostu grałam tak, jak grał on – w ukryciu.

Rodzina coś czuła

Układ działał. Teść spełniał każdą moją prośbę, nawet nie pytając o powody. Pomagał, załatwiał, czasem z własnej kieszeni opłacał drobne rzeczy. Ale im dłużej to trwało, tym bardziej czułam, że coś się w nim zbiera. Jakby tłumił złość, którą coraz trudniej było utrzymać na wodzy. Zaczęło się niewinnie. Ostre odpowiedzi przy stole, niecierpliwe spojrzenia, pomruki niezadowolenia. Teściowa próbowała to bagatelizować.

– Coś taki dzisiaj nadąsany? – zapytała go przy obiedzie.

– A jak mam być w dobrym humorze, jak nawet w domu nie ma spokoju? – odburknął, nie patrząc na nikogo.

– Przecież jest miło – zdziwiła się. – Rodzina razem, zupa dobra...

– Zupa! – prychnął. – Jakby to było lekarstwo na wszystko!

Nikt się nie odezwał. Tylko ja cicho sączyłam kompot, nie komentując. Nie musiałam. Wiedziałam, że to wszystko przeze mnie. Ale i tak nie przestawałam. Nie teraz, kiedy tak dobrze się toczyło.

Pewnego wieczoru zadzwonił do mnie osobiście.

– Mamy porozmawiać. W cztery oczy – jego głos był napięty, twardy. – Jutro, po siedemnastej. U mnie w warsztacie.

Nie spodobało mi się to. Wolałam mieć przewagę w otwartej przestrzeni, a nie między półkami z narzędziami. Ale poszłam. Stał oparty o stół, ręce skrzyżowane na piersi. Milczał chwilę, aż w końcu wycedził:

– To się musi skończyć. Albo mówisz teściowej, albo ja.

– A co, jeśli zrobię coś zupełnie innego? – zapytałam z uśmiechem. – I ani ja, ani ty nic nie powiemy?

Wtedy zrozumiał, że nie ma wyjścia.

Tajemnica wymknęła się spod kontroli

Od tamtej rozmowy minęło kilka tygodni. Teść nie próbował więcej mnie strofować. Wręcz przeciwnie – unikał kontaktu, jakby bał się, że jeszcze coś wyciągnę. Ale wiedziałam, że prędzej czy później to się posypie. Że nie da się żyć wiecznie z bombą pod stołem, która może wybuchnąć w każdej chwili.

Wszystko runęło w najbardziej banalny sposób – przez telefon. Teściowa znalazła w jego kieszeni paragon z motelu pod miastem. Nie zapytałabym, gdyby nie fakt, że zadzwoniła do mnie o ósmej rano, płacząc tak, że ledwo ją zrozumiałam.

– Coś się dzieje. Wiem to. On mnie zdradza, prawda? – wyjęczała do słuchawki. – Ty przecież na pewno coś wiesz...

Mogłam zaprzeczyć. Mogłam wszystko zatuszować jeszcze raz, powiedzieć, że to pewnie pomyłka, że może spotkanie biznesowe... Ale nie potrafiłam się zdobyć na kolejne kłamstwo. Słysząc jej załamany głos, zrozumiałam, że ta gra już mnie nie bawi.

– Pogadaj z nim – powiedziałam tylko. – Zasługujesz na odpowiedź.

Wybuch był natychmiastowy. Wieczorem dostałam wiadomość od teścia: „Wiedziałem, że w końcu to zrobisz”. Nie odpisałam. W końcu to on grał pierwszy. Ja tylko przez chwilę rozdawałam karty. W rodzinie zawrzało. Mąż był wściekły, choć nie wiedział do końca, na kogo. Teściowa się wyprowadziła. Teść milczał. Zdałam sobie sprawę, że sekret, który dawał mi władzę, teraz stał się ciężarem, który trzymałam sama.

Zostałam sama z tym, co wiedziałam

Kiedy wszystko się posypało, nie poczułam ulgi. Ani satysfakcji. Wręcz przeciwnie – przyszło coś, czego nie przewidziałam: pustka. Cisza po burzy, w której nie było zwycięzców. Teściowa przez kilka miesięcy nie wróciła do domu. Teść, choć próbował ją odzyskać, nie miał czym. Bo nie chodziło tylko o zdradę. Chodziło o upokorzenie. O to, że przez długi czas żyła obok człowieka, który coś ukrywał. I o to, że ja o tym wiedziałam.

Mój mąż nigdy się nie dowiedział, jak bardzo byłam zamieszana w tę historię. Domyślał się, że wiedziałam wcześniej, ale nie zadawał pytań. I ja nie miałam ochoty się tłumaczyć. Nasze relacje zrobiły się chłodniejsze. Jakby gdzieś w środku poczuł, że przekroczyłam jakąś granicę, choć nie potrafił nazwać której.

Dziś nie mam już nad nim tej przewagi. A nawet gdybym miała – nie chciałabym z niej korzystać. Nie wiem, czy to dojrzałość, czy po prostu zmęczenie. Zrozumiałam jedno: kiedy zaczynasz wykorzystywać cudzy grzech, żeby zyskać coś dla siebie, zostajesz z tym brudem sama. I nawet jeśli milczysz, to on zostaje z tobą.

Sekrety mają swoją cenę. Czasem płaci ją ten, kto je zdradza. A czasem ten, kto za długo je trzymał. Nie powiedziałam teściowej prawdy. Ale nie musiałam. Sama do niej doszła. Ja tylko milczałam trochę za długo. I to moje milczenie waży dziś więcej niż cokolwiek, co mogłam powiedzieć.

Alicja, 34 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: