„Przy przeprowadzce pomagał mi kolega mojego syna. Z wdzięczności pozwoliłam mu zostać i sama wpakowałam się w kłopoty”

Wszystko pachniało nowością – farba, sklejka szafek, kawa w kubku kupionym specjalnie „na nowe życie”. Mieszkanie było małe, ale moje. Cisza, która w nim panowała, miała smak ulgi i niepokoju naraz. Od rozwodu minęły dwa lata. Kuba wyjechał na studia do Poznania. Zostałam sama – z decyzjami, rachunkami, i tą przeprowadzką, której nikt nie chciał mi ułatwić.

Tylko Michał zaproponował pomoc, jakby od niechcenia. Kiedyś bywał u nas często – kolega Kuby z klasy, cichy, uprzejmy. Teraz był dorosły. I był tu, nosił moje kartony, ustawiał meble. A ja patrzyłam na niego jak na kogoś zupełnie nowego.

Spojrzałam na niego inaczej

Od rana krzątałam się po mieszkaniu, próbując zapanować nad chaosem. Michał pojawił się punktualnie, z uśmiechem i zgrzewką wody. Bez zbędnych słów od razu zabrał się do pracy – dźwigał pudła, montował półki, pomagał mi rozłożyć dywan, który zwijał się uparcie przy brzegach. Zadziwiające, jak naturalnie się poruszał, jak dobrze znał rytm, którego ja jeszcze nie miałam w tym miejscu.

– Może zawiesimy firanki? – zaproponował w pewnym momencie.

– Pewnie. Jak to możliwe, że ty się w tym orientujesz lepiej niż ja?

– Praktyka. Pomagałem siostrze. Też się wyprowadzała od faceta, który nie był jej wart.

Zamrugałam. To zdanie jakoś zostało ze mną na dłużej, choć go nie skomentowałam. Robił wszystko z lekkością, jakby to była jego codzienność – a ja obserwowałam go, udając, że jestem zbyt zajęta szukaniem śrubek.

Wieczorem, gdy wszystko było już względnie na miejscu, zaproponowałam pizzę. Michał bez wahania został. Usiadł na mojej nowej kanapie, jakby już tu bywał. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym – o filmach, o uczelni, o tym, co zrobić z tą szafką, która została bez uchwytów. Nie pamiętałam, kiedy ostatni raz tak się śmiałam. Było lekko. Bez wysiłku. I niepokojąco dobrze.

– Pamiętam zapach u was – powiedział nagle. – Zawsze pachniało ciastem i lawendą.

Spojrzałam na niego. I nagle dotarło do mnie, że Michał nie jest już „kolegą Kuby”. Stał się dla mnie kimś innym. I to mnie wystraszyło bardziej niż puste ściany.

Coś się we mnie budziło

Film był tylko pretekstem. Siedzieliśmy obok siebie, ekran świecił, ale żadne z nas nie skupiało się na fabule. Michał opowiadał o dzieciństwie – o tym, jak jego mama pracowała po nocach, jak sam musiał nauczyć się gotować, jak ojciec wracał późno i rzadko trzeźwy. Słuchałam, z początku z dystansem, potem coraz bardziej uważnie. Nie był już chłopcem. Był mężczyzną, który miał w sobie jakąś miękkość, której dawno nie spotkałam.

– Zazdrościłem Kubie – powiedział nagle. – Miał ciebie. Byłaś zawsze. Obiad, rozmowa, obecność. To nie jest takie oczywiste, jak się ludziom wydaje.

Zawstydziłam się. Niby komplement, ale powiedział to z taką prostotą, że poczułam coś głębiej. Nie tylko wdzięczność. Coś jak niepokój.

Nasze dłonie zetknęły się przypadkiem. A może nie? Nie cofnęłam swojej. Michał też nie. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, tylko światło telewizora migotało po ścianach. Nie patrzyłam na niego. Ale czułam, jak zmienia się powietrze między nami.

– Jeśli chcesz, mogę zostać na noc. Na kanapie, oczywiście – rzucił, prawie żartem.

Skinęłam głową. I kiedy po chwili przyniosłam mu koc, nasze palce znów się dotknęły. Tym razem celowo. Przez ułamek sekundy za długo. Próbowałam się uśmiechnąć, ukryć zamęt, który we mnie narastał.

W nocy nie spałam. Słyszałam jego oddech z salonu. Był równy, spokojny. Mój był płytki. Przesuwałam dłonią po pustej stronie łóżka, myśląc, jak łatwo przyszło mu wejść do mojego świata. I jak bardzo ja nie byłam gotowa, żeby kogoś do niego zaprosić.

Było coś nierealnego w tej nocy

Z kuchni dobiegało ciche tykanie zegara, światło latarni rysowało delikatne pasy na ścianie. Nie mogłam zasnąć. Wstałam, żeby napić się wody, nie chcąc robić hałasu. Ale zanim dotarłam do zlewu, usłyszałam kroki. Michał.

– Też nie możesz spać? – zapytał cicho, jakbyśmy byli dziećmi w obcym domu.

Skinęłam głową. Wzięłam dwa kubki, zaparzyłam herbatę. Usiedliśmy przy kuchennym stole. Bez pośpiechu, bez konkretnego celu. Rozmawialiśmy szeptem – o niczym, o wszystkim. I wtedy Michał dotknął mojego policzka. Bardzo delikatnie. Jakby pytał, czy może.

Nie odsunęłam się. Nie zaprzeczyłam. Zamknęłam oczy. A on mnie pocałował.

To nie był filmowy pocałunek – raczej niepewny, miękki, z wyczekiwaniem. Potem przyszła cisza, a potem kolejne ruchy, które nie potrzebowały słów. Nie wiem, kto pierwszy zaprosił drugiego bliżej. Wiem tylko, że nie przestaliśmy się dotykać. Wzięliśmy to, co było – nieplanowane, nieoswojone, ale prawdziwe.

Rano obudziłam się pierwsza. Michał leżał obok, spokojny, jakby pasował do tej przestrzeni. A ja czułam, że wszystko zaczyna się rozsypywać. Serce waliło mi jak oszalałe. Nie dlatego, że czegoś żałowałam. Ale dlatego, że wszystko było zbyt kruche.

Wstałam bez słowa. Poszłam do łazienki i spojrzałam w lustro. Zobaczyłam tam kobietę, która przypomniała sobie, jak to jest być dotykaną z czułością. Ale też kobietę, która nie miała pojęcia, co teraz.

– Co ja zrobiłam? – wyszeptałam sama do siebie.

A w odpowiedzi była tylko cisza i ten sam tykający zegar, który wcześniej wydawał się tak niewinny.

Udawałam, że nic się nie stało

Rano starałam się grać normalność. Umyłam włosy, zrobiłam kawę, wyjęłam z szafki bułki i serek, jakby to był każdy inny poranek. Michał pojawił się w kuchni z potarganymi włosami i spojrzeniem, które mówiło więcej niż słowa. Usiadł naprzeciwko mnie i uśmiechnął się lekko.

– Dobrze się spało – powiedział cicho.

– To się cieszę – odparłam, udając, że skupiam się na smarowaniu bułki. Ręce lekko mi drżały.

Nie mówił nic więcej przez chwilę. A potem zapytał:

– To dla ciebie był tylko moment?

Zamarłam. Nie umiałam spojrzeć mu w oczy. Wiedziałam, że czeka na odpowiedź. Ale każde słowo, które przychodziło mi do głowy, brzmiało fałszywie.

– Michał… To nie powinno się powtórzyć. To nie… – urwałam.

– Nie chcesz, żebym został?

– Nie.

Odsunął krzesło. Wstał spokojnie, bez teatralnych gestów. Spakował rzeczy, które zostawił wieczorem w salonie. W drzwiach odwrócił się jeszcze raz.

– Wiesz, że to nie było tylko chwilowe, prawda?

Nie odpowiedziałam.

Gdy wyszedł, zostałam w tej kuchni z pustym krzesłem i kubkiem, w którym herbata dawno wystygła. Mieszkanie było gotowe – wszystko na miejscu, zasłony zawieszone, nawet zegar tykał regularnie. Ale nie było w nim już nic ciepłego. Wszystko wydawało się zbyt ciche, zbyt równe.

Spojrzałam na kanapę. Na ten kawałek przestrzeni, gdzie zaszło coś, co nie powinno. Wiedziałam, że właśnie tam coś się skończyło. I że nie umiem jeszcze powiedzieć, co dokładnie.

Byłam jak zamrożona

Przez kilka dni nie mogłam się skupić na niczym konkretnym. Mieszkanie, które jeszcze niedawno wydawało się świeże i pełne potencjału, teraz było jak scena po spektaklu – uporządkowana, ale pusta. Michał nie dzwonił, nie pisał. I dobrze. Przynajmniej tak sobie powtarzałam.

Kiedy zadzwonił Kuba, zaskoczył mnie swoją beztroską.

– Mamo, Michał mówił, że był u ciebie. Dzięki, że mu pozwoliłaś pomóc. Słuchaj, nie miałabyś nic przeciwko, żeby wpadł jeszcze raz? Coś mi wspominał, że zostawił u ciebie swoją wkrętarkę.

Zamarłam. Przez sekundę cisza między nami była zbyt długa.

– Nie... nie trzeba. Oddam mu, jak się zobaczymy kiedy indziej – powiedziałam, zbyt szybko.

– Okej, jak wolisz – rzucił lekko. – Tylko żeby nie zapomniał.

Po rozmowie długo siedziałam przy stole, gapiąc się w okno. Wkrętarka naprawdę stała w szafce w przedpokoju. Pamiętałam dokładnie moment, gdy ją tam włożył, mówiąc: „Zostawię tu, i tak pewnie coś jeszcze trzeba będzie skręcić”.

Nie ruszyłam jej. Nie wyrzuciłam. Ale nie zadzwoniłam. Nie napisałam.

Wzięłam kubek z herbatą i wyszłam na balkon. Park był cichy, światło przelewało się przez drzewa. Wiedziałam, że to był moment, który już się nie powtórzy. Że tamtej nocy przekroczyłam coś, czego nie potrafię udźwignąć. I że może nigdy nie znajdę słów, by to nazwać.

Ale nie wszystko musi mieć nazwę. Niektóre rzeczy po prostu się dzieją. A potem zostają – ciche, nieopowiedziane, jak ślad po meblu na drewnianej podłodze.

Nie wróciłam do tego

Z czasem wszystko wróciło na swoje miejsce. Zasłony przestały pachnieć nowością, poduszki się odkształciły, a kuchnia zaczęła wreszcie pachnieć domem. Dni były ciche, ułożone – trochę samotne, ale bez bólu. Nauczyłam się funkcjonować w tej przestrzeni. Czasem spotykałam sąsiadki na klatce, zamieniałyśmy kilka słów. Czasem zadzwonił Kuba – z pytaniem o przepis, o pogodę, o życie.

Po Michale nie zostało wiele. Jedna wkrętarka w szafce. Pusty kubek, który sam wybrał w sklepie „na start”. I jedno wspomnienie – noc, która była jak oddech po zbyt długim milczeniu. Nie szukałam kontaktu. I on też nie wrócił. Nie było wiadomości, nie było pytań. Tylko to ciche porozumienie, że coś się wydarzyło, a teraz trzeba iść dalej.

Czasem myślałam o nim, o Michale – nie z żalem, ale z czułością. Jak o kimś, kto wszedł do mojego życia tylko na chwilę, ale przypomniał mi, że jestem jeszcze kobietą. Że potrafię czuć. I że to nie musi się kończyć trwałym śladem. Nie każda historia potrzebuje ciągu dalszego, deklaracji, obietnic. Niektóre są tylko małym pęknięciem w codzienności – i właśnie dlatego zostają w pamięci.

Pewnego popołudnia znów usiadłam na balkonie. Słońce grzało twarz, dzieci biegały po trawie. Wzięłam łyk herbaty i pomyślałam, że to wszystko, co mam – ten moment, to miejsce, ten spokój – jest wystarczające. Nie dlatego, że zapomniałam. Ale dlatego, że przestałam tęsknić.

Alicja, 49 lat

Czytaj także: