„Przez 2 lata ukrywałem przed pieniądze z wygranej. Musiałem sprawdzić, czy mnie jeszcze kocha”

Magda siedziała naprzeciwko mnie przy kuchennym stole. W jednej ręce trzymała widelec, drugą przeglądała coś w telefonie. Na talerzu stygł kawałek ryby. Czasami się zastanawiałem, jakby wyglądała nasza rozmowa, gdyby ktoś wyciął z niej wszystkie „tak” i „nie”. Dawno przestaliśmy się o cokolwiek pytać – zaczęliśmy jedynie informować.

Kiedyś myślałem, że to minie. Że zmęczenie, rutyna, praca – to wszystko odpuści, i wróci Magda, jaką pamiętałem. Ale Magda wróciła tylko na zdjęciach w albumach, które przestałem już otwierać. Wspomnienia stały się pułapką – przypominały, ile straciliśmy, a nie, ile przeżyliśmy.

Dzień, w którym wygrałem pieniądze, powinien być momentem przełomu. Zamiast tego poczułem coś, czego nie czułem od lat. Spokój. Milion siedemset tysięcy złotych. Pojawiły się na ekranie mojego laptopa jak obietnica nowego życia. Magda spała wtedy w sypialni. Poszedłem do łazienki, zamknąłem się, usiadłem na brzegu wanny i płakałem. Nie z radości. Ze strachu.

„Wreszcie mam coś swojego”, pomyślałem. „Plan B, gdyby wszystko się rozpadło.” Nie powiedziałem jej. Po prostu – nie mogłem.

To była ucieczka

To nie była jedna decyzja. To były setki małych, cichych „nie teraz”, wypowiedzianych w mojej głowie. Kiedy wróciłem z banku, z potwierdzeniem przelewu na konto maklerskie, zadrżała mi ręka. Ale zamiast zadzwonić do Magdy, zadzwoniłem do doradcy inwestycyjnego.

– To darowizna – powiedziałem mu, gdy zapytał o źródło środków. – Po cioci. Chciałbym to zainwestować dyskretnie. Bez powiadomień, bez ofert, bez marketingu. Tylko zysk. Rozumiemy się?

Skinął głową, jakby to była rutyna. Może była. Tyle że dla mnie to nie była tylko inwestycja. To była ucieczka. Po raz pierwszy od lat miałem coś, czego Magda nie mogła mi zabrać swoim milczeniem.

Kupiłem mieszkanie w innej dzielnicy. Nic wystawnego. Ciche lokum na parterze z widokiem na skwer. Klucze trzymałem w samochodzie, schowane w schowku między paragonami.

– Musisz się czegoś nauczyć – powiedziałem sobie któregoś dnia. – Że mężczyzna też może mieć swoją tajemnicę. Swoje wyjście awaryjne.

W kupionym mieszkaniu bywałem rzadko. Raz na dwa tygodnie, czasem rzadziej. Wchodziłem, otwierałem okno, siadałem na łóżku i siedziałem. Po prostu. Czasem z herbatą, czasem w ciszy. Magda myślała, że idę na basen. Albo że siedzę po godzinach w pracy. Przestała pytać. Zresztą – może nigdy jej to nie obchodziło?

„Magda kiedyś powiedziała, że nie mam ambicji. Może to miało sens”.

Nie robiłem tego, żeby ją ukarać. Ani dlatego, że miałem jakiś wielki plan. Po prostu... chciałem mieć wybór. Po tylu latach życia w zawieszeniu, wreszcie miałem coś, co mogło się skończyć inaczej. Jeśli zechcę. Jeśli odważę się. Ale nie odważyłem się odejść.

Coś podejrzewa?

Zaczęło się od czegoś błahego. Magda przyniosła kopertę, która przypadkiem trafiła do naszej skrzynki.

– Adam, to do ciebie – rzuciła i odłożyła list na komodę.

Nie otworzyłem go od razu. Pamiętam, że tego dnia miałem wracać z „basenu”. W rzeczywistości byłem w tajnym mieszkaniu, piłem herbatę i oglądałem ludzi przez okno. Gdy wróciłem, koperta już leżała na stole, a Magda – chociaż niby skupiona na gotowaniu – zerkała w moją stronę z dziwnym napięciem.

– Nie pomyliłeś się kiedyś w adresie? – zapytała spokojnie. – List z biura nieruchomości.

Zamarłem. Serce uderzyło mi jak młotem.

– To jakieś stare. Może pomyłka. Nic ważnego – odparłem szybko.

Zgarnąłem list i schowałem do torby. Czułem jej spojrzenie na plecach, nawet gdy stała odwrócona.

Od tamtego dnia było już inaczej. Magda nie zadawała pytań, ale przestała mówić cokolwiek więcej. Była chłodniejsza niż zwykle, jakby obserwowała mnie zza szyby. W kuchni panowała cisza, w salonie – ciche dni. W powietrzu unosiło się napięcie.

– Coś ukrywasz. I nawet nie chce mi się już zgadywać, co – powiedziała w końcu pewnego wieczoru, gdy poszliśmy razem do łóżka, ale każde leżało odwrócone w swoją stronę.

– Magda, to nie tak... – próbowałem, ale głos ugrzązł mi w gardle.

– Wiem – odparła. – Nic u nas nie jest „tak”.

Nie spałem całą noc. Patrzyłem w sufit i próbowałem sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz ją objąłem bez poczucia winy. Albo kiedy się śmialiśmy. Może wtedy, gdy jeszcze nie byliśmy małżeństwem?

„Może ona też się boi,” pomyślałem. „Może oboje się boimy, tylko w różny sposób”. Ale nie potrafiłem jej tego powiedzieć. Bo wtedy musiałbym powiedzieć wszystko. A na to nie byłem jeszcze gotowy.

Nadszedł ten dzień

Znalazła wyciąg. Prawdopodobnie zostawiłem go niechcący w teczce z dokumentami. Kiedy wróciłem do domu, siedziała przy stole z kartką w ręku. Na twarzy nie miała złości, raczej coś gorszego – chłodną, rozczarowaną rezygnację.

– Ile jeszcze jest takich rzeczy, o których nie wiem? – zapytała bez wstępu. – To twoje konto, prawda? Inwestycyjne?

Usiadłem powoli. Nie miałem już jak się wycofać.

– Tak.

– Od kiedy?

– Dwa lata.

Cisza.

– Dwa lata... – powtórzyła cicho, jakby sama próbowała uwierzyć w te słowa. – I co? Żyliśmy sobie, gotowałam ci zupy, prasowałam koszule, a ty miałeś drugie życie?

– To nie tak...

– A jak? – spojrzała mi w oczy, pierwszy raz od wielu tygodni. – Więc mów. Bo ja już nie mam siły się domyślać.

Zacisnąłem dłonie w pięści. Przez gardło przeszły mi słowa, które wcześniej bałem się wypowiedzieć nawet w myślach.

– Chciałem mieć wyjście awaryjne, na wypadek gdybyś mnie kiedyś opuściła. Wydawało mi się, że mnie nie kochasz.

Jej oczy się zaszkliły, ale nie popłynęły łzy. Magda tylko patrzyła, długo. Jakby widziała mnie pierwszy raz. Albo ostatni.

– A ja przez te wszystkie lata czekałam, aż zaczniesz mnie znowu kochać – powiedziała w końcu. – Myślałam, że może to tylko faza, zmęczenie. Że się pogubiliśmy, ale... że to minie. Że wrócisz.

– Ja... byłem przerażony. Nie chciałem cię stracić, ale... – urwałem. – Nie wierzyłem, że jeszcze jesteśmy razem. Naprawdę razem.

– Więc postanowiłeś się zabezpieczyć. Tak na wypadek. A ja miałam dalej żyć w tej kuchni, w tym ciszy, jak gdyby nigdy nic?

Nie miałem odpowiedzi. Nie miałem żadnej dobrej odpowiedzi. Wstała. Złożyła kartkę na pół.

– Wiesz co, już chyba twoja zdrada z kobietą byłaby łatwiejsza do przełknięcia, niż to, co zrobiłeś.

Wyszła z pokoju. A ja zostałem sam przy stole. Po raz pierwszy od dawna nie czułem się bezpiecznie ze swoją tajemnicą. Czułem się jak człowiek, który zbudował schron i właśnie wysadził w powietrze dom. „Czy można zdradzić kogoś, nie dotykając innego człowieka?” – pomyślałem. „Bo jeśli tak, to ja właśnie ją zdradziłem”.

To się nie stało nagle

Nie próbowałem do niej mówić przez pierwsze dni. Po prostu nie umiałem. Magda wracała z pracy późno, a ja specjalnie zostawałem dłużej w biurze, żeby się minąć. Wiedzieliśmy, że to tchórzostwo, ale czasami to jedyne, co człowiekowi zostaje – unikanie kolejnych porażek. Pewnego wieczoru wyjąłem pudełko ze zdjęciami. Zwykłe, kartonowe, jeszcze po jakichś butach. Pamiętam, że trzymaliśmy je kiedyś razem – śmiejąc się, wybierając najlepsze fotki do ramki na komodę. To było przed tym, zanim zaczęliśmy żyć obok siebie.

Zatrzymałem się na zdjęciu z Grecji. Magda w lekkiej sukience, ja z aparatem w ręku, uśmiechnięci tak szeroko, że aż teraz bolało patrzeć. Przypomniałem sobie ten dzień. To wtedy pokłóciliśmy się o lody. Śmieszne. Poszło o smak – ja chciałem cytrynowe, Magda pistacjowe. W końcu kupiliśmy oba. A potem leżeliśmy na plaży i całowaliśmy się jak nastolatki. I wtedy mnie olśniło – że przecież to się nie stało nagle. My się nie rozpadliśmy w jednym momencie. Po prostu... przestaliśmy się widzieć.

Pamiętam, jak kiedyś po cichu zamknęła się w łazience i płakała. Powiedziała, że to przez film, który oglądała. Ja to łyknąłem. Nie przytuliłem jej, nie zapytałem. Uznałem, że to „jej sprawa”. I tak zaczęliśmy się dzielić życiem – na to, co moje, i na to, co jej. Rozmawiałem wtedy z Michałem – starym kumplem z pracy. Siedzieliśmy po godzinach, udając, że kończymy prezentację.

– Myślisz, że związek może się rozpaść, nie przez zdradę, nie przez kłótnie, tylko przez brak słów? – zapytałem.

– Jasne – odpowiedział. – Zresztą, to chyba najczęstszy scenariusz. Ludzie przestają się mówić, że się kochają. Potem przestają mówić cokolwiek. A potem już nawet nie wiedzą, jak zacząć.

Zacząłem myśleć, kiedy przestałem ufać Magdzie. Ale prawda była taka, że najpierw przestałem ufać sobie.

– A może nigdy nie wiedziałem, jak być z kimś do końca – powiedziałem sam do siebie, siedząc w pustym mieszkaniu.

W kupionym mieszkaniu nie byłem od tygodni. Na meblach osiadał kurz. Drzwi zaskrzypiały, gdy je otworzyłem. Wszedłem, usiadłem na łóżku i zrozumiałem, że to nie był żaden plan B. To była moja samotność.

Chciałbym spróbować jeszcze raz

Zacząłem od śniadania. W niedzielny poranek zrobiłem jajka w koszulkach, takie, jakie Magda lubiła kiedyś. Nie powiedziałem nic, tylko postawiłem talerz przed nią. Usiadła. Nie podziękowała, nie skomentowała. Ale zjadła.

– Magda – odezwałem się po chwili. – Chciałbym spróbować jeszcze raz. Z nami. Ale nie chcę cię przekonywać. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że jestem gotowy.

Spojrzała na mnie, długo. W jej oczach było coś, czego nie potrafiłem rozszyfrować. Może zmęczenie. Może cicha nadzieja.

– Pójdziemy po pomoc? – zapytała. – Czy znowu planujesz wyjść tylnym wyjściem, jak tylko coś się posypie?

– Nie chcę już uciekać – powiedziałem. – W tamtym mieszkaniu byłem może sześć razy. Myślałem, że to mnie chroni. Ale to mnie tylko bardziej od ciebie oddzielało.

Milczała chwilę.

– To nie chodzi o pieniądze, Adam. Naprawdę. Nie chodzi o to, że nie powiedziałeś. Chodzi o to, że bałeś się mnie tak bardzo, że wolałeś zaplanować ucieczkę, niż porozmawiać. Jakbyś widział we mnie zagrożenie, a nie żonę.

– Wiem. I... przepraszam. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, poza strachem. Ale już wiem, że bezpieczeństwo nie jest ważniejsze od ciebie.

Po południu poszliśmy razem na spacer. Pierwszy raz od miesięcy. Nie trzymaliśmy się za ręce, ale szliśmy obok siebie. A to już było coś. Wieczorem przyniosłem dokumenty. Pokazałem konto. Pokazałem mieszkanie . Wszystko. Bez niedopowiedzeń.

– Chcesz to sprzedać? – zapytała.

– Nie wiem jeszcze. Ale już nie muszę tam mieć zapasowego wyjścia.

– A ja nie wiem, czy potrafię ci znowu zaufać – odparła szczerze. – To nie wraca tak po prostu.

Pokiwałem głową. I to było w porządku. Bo nie oczekiwałem cudów. Tylko szansy.

Tamtego wieczoru leżeliśmy w łóżku w ciszy. Ale tym razem była to cisza inna. Nie kara. Raczej zawieszenie broni. Może miłość nie znika. Może się tylko chowa.

Bez scenariusza

Mieszkanie stoi puste. Czasem tam zaglądam – podlewam kwiaty, choć i tak wyglądają, jakby się już poddały. Tak jak ja kiedyś. Nie sprzedałem. Ale też nie planuję się tam wprowadzać. Zamknąłem je. Klucz schowałem głęboko, nie dlatego, że chcę mieć go pod ręką, ale dlatego, że nie chcę sięgać po niego zbyt łatwo. Może jeszcze nie wyrzuciłem go tylko dlatego, że po tylu latach wciąż uczę się, jak żyć bez planu B.

Magda czasami się śmieje. Nie zawsze. Ale czasem. Dwa tygodnie temu znowu zrobiliśmy śniadanie razem. Pokłóciliśmy się o sposób smażenia jajek – i to było najlepsze, co się nam od dawna przydarzyło. Nie wiem, co będzie dalej. Czy zostaniemy razem. Czy to jest odbudowa, czy tylko próba posprzątania gruzów. Ale pierwszy raz od dawna nie trzymam w głowie scenariusza ucieczki.

Adam, 45 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: