„Poszłam na grzyby, by odetchnąć od codzienności. Wróciłam ze złamanym sercem”

Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby tam iść. Nigdy wcześniej nie chodziłam sama do lasu. Ani mnie specjalnie grzyby nie interesowały, ani nie miałam cierpliwości, żeby godzinami grzebać patykiem w mchu. A jednak tamtego ranka, kiedy dzieci ryczały o płatki, a mąż znowu udawał, że nie słyszy, co do niego mówię, po prostu założyłam kalosze i wyszłam. Bez słowa. Nawet nie spojrzałam w lustro. Zabrałam tylko koszyk, nożyk i termos z kawą. Chciałam odetchnąć. Uciec. Schować się na chwilę przed tą absurdalnie zwyczajną codziennością.

Las był mokry i cichy. Myślałam, że najwyżej spotkam jakąś babcię z kijkami albo zbłąkanego psa. A potem ich zobaczyłam. I od tego momentu już nic nie było takie samo.

Stałam jak wmurowana

Kiedy podniosłam wzrok, poczułam dziwny skurcz w żołądku. Najpierw zobaczyłam jego kurtkę – tę zieloną, którą nosił zawsze na ryby. Potem jej śmiech. I to nie był śmiech mojej siostry. Stałam za drzewem i nie mogłam się ruszyć. Zawiał lekki wiatr i nagle usłyszałam głosy, wyraźnie, jakby stali tuż obok.

– No co ty, jeszcze chwilkę – powiedział mój szwagier.

– Ktoś nas może zobaczyć – szepnęła kobieta, ale bez przekonania.

I wtedy ją pocałował. Namiętnie. Bezwstydnie. Stałam jak wmurowana, z ręką zaciśniętą na koszyku. Gdybym go wtedy upuściła, usłyszeliby mnie na pewno. Ale nie upuściłam. Stałam, patrzyłam i czułam, jak coś we mnie pęka. Jakbym zobaczyła kogoś z rodziny w obcej skórze. A potem usłyszałam własny oddech – za głośny, zbyt szybki. Odsunęłam się o krok, trzask łamanej gałązki rozciął ciszę.

– Słyszałeś? – zapytała ona i cofnęła się o pół kroku.

– Pewnie sarna – mruknął. – Chodź, wracamy.

Patrzyłam bezmyślnie przed siebie

Nie wiem, jak udało mi się nie upaść. Kolana miałam jak z waty, serce waliło mi w uszach. Kiedy ich kroki oddaliły się na tyle, że byłam pewna, iż mnie nie usłyszą, zaczęłam się powoli cofać. Nie patrzyłam, dokąd idę. Po prostu chciałam być jak najdalej. Wyszłam z lasu przy starym rowie melioracyjnym, zupełnie nie tam, gdzie zamierzałam. Usiadłam na pniaku, położyłam koszyk obok siebie i patrzyłam bezmyślnie przed siebie. Czułam, że drżę. Z zimna. Z szoku. Z wściekłości. Telefon zadzwonił. Spojrzałam. Moja siostra.

– Halo? – odebrałam, ale głos mi zadrżał.

– Jesteś w lesie? – zapytała z entuzjazmem. – Bo miałam zamiar iść z Tomkiem na grzyby, ale szef kazał mu dzisiaj przyjść do pracy. No i pomyślałam, że może się spotkamy na miejscu?

Zamilkłam na moment.

– Ala? Jesteś tam?

– Tak… tak, jestem, ale już wracam do domu – skłamałam, zaciskając palce na telefonie.

– To może po ciebie przyjechać?

– Nie trzeba. Zaraz będę.

– Uważaj na siebie. I zadzwoń, jak będziesz w domu.

Rozłączyła się. A ja siedziałam dalej, czując, że to, co widziałam, nie zniknie. Nie wyparuje z pamięci.

Nie wiedziałam, co robić

Zanim wróciłam do domu, zatrzymałam się na stacji benzynowej. Wzięłam kawę z automatu i zamknęłam się w samochodzie. Przez chwilę tylko patrzyłam na kierownicę.

– No i co teraz, mądra Alicjo? – powiedziałam do siebie szeptem.

W głowie kotłowały się myśli. Powiedzieć jej? Milczeć? Ujawnić zdradę, która rozwali jej życie? A może nic nie mówić, udawać, że nie widziałam, że to nie moja sprawa? Wróciłam do domu dopiero po południu. Mąż nawet nie zauważył, że mnie nie było cały dzień – tak był pochłonięty naprawą czajnika. Dzieci kłóciły się o pilota do telewizora. Typowy dzień. Wieczorem, kiedy wszyscy już spali, zadzwoniłam do siostry.

– Wszystko okej? – zapytała od razu. – Bo nie oddzwoniłaś, a ja się martwiłam.

– Tak. Przepraszam. Byłam zmęczona. Zasnęłam.

– A coś zebrałaś?

– Kilka podgrzybków. Niewiele. Ale… – zawahałam się – miałam dziwne wrażenie, że nie byłam w lesie sama.

– No pewnie, teraz sezon. Las pełen ludzi.

– Nie wiem. Jakoś… ktoś się skradał, potem jakieś głosy… ale może mi się wydawało.

Zamilkła na chwilę.

– Może dziki? Albo dzieciaki. Nie przejmuj się.

– Nie przejmuję – skłamałam.

– To wpadnij jutro na kawę. Opowiesz mi wszystko.

– Tak. – ledwo wydusiłam, a potem długo w nocy patrzyłam w sufit, myśląc o tym, co powiem. I czego nigdy nie powiem.

Nie miałam odwagi

Następnego dnia pojechałam do siostry z pudełkiem ciastek, jakbym naprawdę miała ochotę na kawę i plotki. A tak naprawdę czułam się, jakby ktoś mi włożył kamień do brzucha. Siostra otworzyła drzwi uśmiechnięta, w rozciągniętym swetrze, z rozwichrzonym koczkiem.

– Wchodź, bo herbata stygnie – zawołała z kuchni.

– A nie kawa miała być?

– Skończyła się. A herbatę mam taką z kardamonem. Też dobra. No siadaj, opowiadaj.

Usiadłam przy oknie. Jej kot wskoczył mi na kolana, jakby chciał mnie wyciągnąć z tego stuporu. Gładziłam go bezmyślnie.

– Dziwna ta twoja cisza – rzuciła nagle. – Coś się stało?

– Nie wiem, może – wyszeptałam. – A jakbyś… zobaczyła coś, co nie powinno się wydarzyć, to co byś zrobiła?

Zmarszczyła brwi.

– W jakim sensie? Nie rozumiem.

– No nie wiem. Powiedzmy… że ktoś, kogo znasz, kogo lubisz, robi coś, co złamie drugiej osobie serce.

– To ja chyba wzięłabym tę osobę za fraki i powiedziała, że ma dziesięć sekund na wyznanie prawdy. A jak nie, to ja to zrobię.

– A jak to by kogoś zniszczyło?

– A kłamstwo niby nie niszczy? – spojrzała na mnie ostro. – Co ty widziałaś?

Zamilkłam.

– Nie mogę ci powiedzieć.

– Ale to mnie dotyczy, prawda?

Milczałam. I czułam, jak coś między nami zaczyna się psuć. Powoli. Bezpowrotnie.

Chodziłam jak cień

Nie zadzwoniła przez kolejne dwa dni. I nie pisała. A ja? Chodziłam jak cień. Mąż się nawet zapytał, czy nie jestem przeziębiona. Gdyby wiedział, co naprawdę mnie boli, to by mu herbata w gardle stanęła. Na trzeci dzień siostra wysłała mi SMS-a:

„Będziesz w domu wieczorem? Wpadnę”.

Nie odpisałam. Ale i tak przyszła.

– Nie chcę się kłócić – powiedziała, ledwo przekroczyła próg. – Ale nie znoszę, jak ktoś przede mną coś ukrywa. Szczególnie jeśli to... ty.

Usiadłyśmy w kuchni. Przestawiałam pusty kubek z miejsca na miejsce, byle tylko nie patrzeć jej w oczy.

– Tomek zachowuje się dziwnie – zaczęła. – Jest bardziej milczący niż zwykle. Zawsze był, jaki był, ale ostatnio… coś mi nie pasuje.

Milczałam.

– Pytam cię wprost. Wiesz coś?

Podniosłam na nią wzrok. Tyle razy wyobrażałam sobie tę scenę. Że powiem. Że wszystko się oczyści. Że ona mi podziękuje. Nie umiałam. Bo w jej oczach widziałam nie siłę, tylko strach.

– Nie – powiedziałam cicho. – Nic nie wiem.

Przyglądała mi się długo. A potem tylko skinęła głową.

– Dobra. Jak coś, to powiedz. Cokolwiek. Bo ja już nie wiem, co myśleć.

Wyszła bez słowa więcej. A ja poczułam, że zdradziłam ją po raz drugi. I jeszcze gorszy.

Nie mogłam sobie wybaczyć

Od tamtej rozmowy minął miesiąc. Dzwonimy do siebie rzadziej, spotykamy się tylko z dziećmi, przy okazji. Szwagier trzyma się z boku, jakby przeczucie mówiło mu, że wiem. Patrzy na mnie podejrzliwie, a ja udaję, że nie widzę. Czasem łapię się na tym, że jestem zła. Na niego, wiadomo. Ale też… na siostrę. I na siebie. Za to, że tamtego dnia nie zrobiłam zdjęcia. Że nie podeszłam. Że dałam im czas na ucieczkę. I za to, że teraz chodzę z tą tajemnicą w środku. Wczoraj siostra do mnie zadzwoniła.

– Chcesz wpaść jutro? Będę robić zupę dyniową. Twoją ulubioną. Dzieci też się ucieszą.

– Wpadnę – powiedziałam. – Dzieci na pewno się ucieszą.

– A ty?

Zamilkłam.

– Nie wiem, czy potrafię się jeszcze cieszyć – powiedziałam po chwili. – Ale mogę spróbować.

– To przyjdź.

Odłożyłam telefon i patrzyłam przez okno. Las był jak zawsze – cichy, nieruchomy. A ja wiedziałam, że więcej tam nie pójdę. Że nie chcę już nic więcej widzieć. Nie każde drzewo ma w sobie coś z baśni. Niektóre ukrywają rzeczy, których się zapomnieć.

Alicja, 45 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: