„Pojechałam do Paryża jako narzeczona. Wróciłam z miasta miłości bez pierścionka zaręczynowego”

Mam na imię Kalina. Trzydzieści dwa lata, sześć lat związku, z czego dwa jako narzeczona. Jurek oświadczył mi się pod koniec lata, w knajpce nad jeziorem. Miał wtedy rozczochraną grzywkę, którą zawsze poprawiał, kiedy się stresował. Padł na kolano, wyciągnął pierścionek i zapytał, czy chcę z nim spędzić życie. Powiedziałam „tak”, bo przecież kogo miałam zaakceptować jako męża jak nie jego? Jurek był zawsze tym aktywnym, tym pełnym pomysłów. Biegał, wspinał się, planował wypady rowerowe, kiedy ja jeszcze nie wstałam z łóżka. Ja... ja potrzebowałam spokoju. Poranka z kawą, spaceru bez celu, książki, której nie przerywa mi dziesięć rzeczy naraz.

Paryż miał być czymś więcej niż tylko wakacjami. To miało być nasze „zresetowanie”. Nasza próba, nasz test, ale też – choć się do tego nie przyznałam – moja ostatnia nadzieja. Czułam, że coś się wypaliło. Rozmowy stawały się krótkie, rutynowe. On gadał o nowych miejscach, ja marzyłam, by zostać w jednym. A kiedy zaplanował Paryż – bo wszystko u nas planował on – ja tylko przytaknęłam. W środku wiedziałam, że coś pękło. Ale może... może to miasto zakochanych wszystko naprawi? Spojrzeliśmy na siebie w samolocie. On się uśmiechnął, ja też. Ale czułam, że między nami nie ma już tej nici. Może jeszcze nie pękła – ale była naciągnięta do granic. Jeszcze trzymała. Ale jak długo?

Dwa plany, jeden wyjazd

– Wiesz, że w Musée d'Orsay są nowe wystawy impresjonistów? – zapytał Jurek, smarując croissanta dżemem morelowym. Siedzieliśmy w hotelowej jadalni, ja jeszcze zaspana, z filiżanką kawy, której nie miałam siły mieszać.

– Brzmi ciekawie – wymamrotałam, ale nawet nie spojrzałam w jego stronę. Patrzyłam przez okno na ulicę i ludzi, którzy gdzieś szli, z dziećmi, sami. Chciałam być jedną z tych osób. Iść bez planu.

– Po muzeum możemy przejść się pod Notre-Dame, a potem na wieżę Eiffla. Zrobiłem już rezerwację na zwiedzanie. Musimy być tam przed trzynastą.

– Jurek... Może dzisiaj po prostu posiedzimy gdzieś? W parku, przy kawie. Bez pośpiechu – spojrzałam na niego. Twarz mu stężała. Wiedziałam, że nie tak to sobie wyobrażał.

– Czyli co? Nic nie robimy? – zapytał z chłodem.

– Nie powiedziałam, że „nic”. Po prostu... może trochę wolniej?

– Kalina, jesteśmy w Paryżu. Nie przyjechaliśmy tu, żeby gapić się w niebo. Trzeba korzystać. Nie rozumiem, czemu się wiecznie wycofujesz – jego ton był coraz bardziej zirytowany.

– Może dlatego, że jestem zmęczona? Że nie mam ochoty zaliczać atrakcji jak listy obowiązków?

– Czyli jestem zbyt energiczny, tak? Przeszkadza ci, że chcę coś przeżyć?

Zamilkłam. Nie chciałam krzyczeć. Nie tutaj, nie w tym hotelu, nie z nim. W głowie pulsowały mi myśli: Czy to naprawdę ta osoba, z którą chciałam się zestarzeć? Czy on kiedykolwiek mnie słucha? Zawsze mówił, że przeciwieństwa się przyciągają. Ale nigdy nie dodał, że czasem też się zużywają. On wstał. Otarł usta serwetką. Spojrzał na mnie z rozczarowaniem.

– Idę do muzeum. Będę później.

Zostałam sama przy stole, z zimną kawą i żalem, który po cichu rozpływał się w moim gardle.

Razem a jednak osobno

Szliśmy obok siebie, ale każde w swoim świecie. Jurek miał aparat przewieszony przez ramię, robił zdjęcia fasad kamienic, ludzi na rowerach, kwiatów w donicach. Ja patrzyłam pod nogi, próbując nie potknąć się o własne myśli.

– Tam, po lewej, jest podobno najstarsza piekarnia w dzielnicy – rzucił nagle. – Chcesz spróbować bagietki?

– Nie jestem głodna – odpowiedziałam cicho.

– Ty nigdy nie jesteś głodna – burknął.

Nie odpowiedziałam. Ile razy jeszcze będziemy prowadzić te same rozmowy, udając, że to coś znaczy?

Mijaliśmy pary trzymające się za ręce, rodziny z dziećmi, grupki śmiejących się młodych ludzi. Zazdrościłam im tej prostoty. Tego, że nie muszą się zastanawiać, czy jeszcze się kochają.

– Przepraszam, że nie jestem taka jak ty – powiedziałam w końcu. – Że nie mam tej... energii. Że nie chcę robić dziesięciu rzeczy dziennie. Ale może ty też mógłbyś czasem... zwolnić?

– Kalina, to nie chodzi o tempo. Tylko... czuję, że ty nie chcesz już niczego wspólnie. Jakbyś tu była, ale duchem gdzieś indziej.

Zamilkliśmy. Spacerowaliśmy dalej wzdłuż Sekwany, obok artystów malujących pejzaże, a między nami rosła cisza. Gęsta, duszna, pełna rzeczy, których nie potrafiliśmy już powiedzieć. Zerknęłam na Jurka. Fotografował kobietę grającą na skrzypcach. Patrzył na nią z fascynacją, której nie pamiętałam już na swojej twarzy.

Wtedy przypomniałam sobie pierwsze miesiące z nim. Jak razem jeździliśmy tramwajem do pracy, jak potrafiliśmy się śmiać do łez z byle czego. Jak potrafił milczeć obok mnie – i to milczenie było ciepłe, a nie jak teraz – lodowate. Zaczęłam w myślach liczyć, kiedy ostatni raz naprawdę się śmiałam. Nie z grzeczności, nie z potrzeby rozładowania napięcia. Tylko tak, z radości. Nie pamiętałam. Szliśmy dalej. Coraz dalej od siebie.

Gorzki smak rozstania

Kawiarnia na Montmartre była przytulna i cicha, schowana między schodami a brukiem. Zamówiliśmy espresso. Dwa razy. Kelnerka zniknęła, a my siedzieliśmy naprzeciwko siebie, jak para, która ma sobie wiele do powiedzenia – i nie mówi nic. Patrzyłam przez szybę. Na parę starszych ludzi, którzy trzymali się za ręce, na dziewczynę z rozwianym szalikiem, która śmiała się przez telefon. Wszyscy wokół wyglądali, jakby mieli w sobie coś wspólnego. My – mieliśmy tylko wspólne wspomnienia.

– Dobre – powiedział w końcu Jurek, upijając łyk. – Lubię tutejszą kawę.

– Mhm – mruknęłam, nie podnosząc wzroku.

– Kalina – zaczął, po czym zamilkł.

Podniosłam wzrok. Patrzył na mnie uważnie, ale bez czułości. Zamyślenie? Rezygnacja?

– A pamiętasz, jak kiedyś zbieraliśmy kapsle z kawy, żeby wygrać ekspres? – zapytał.

Uśmiechnęłam się lekko.

– A potem i tak go nie użyliśmy, bo ty przestałeś pić kawę.

– W sumie – zaśmiał się krótko – tak było.

Zamilkliśmy znowu. Tylko łyki espresso oddzielały nasze myśli.

– Co nas teraz właściwie trzyma razem? – zapytałam nagle.

Zamarł. Potarł palcami czoło.

– Nie wiem – odpowiedział w końcu. – Chyba tylko... wspólny plan. Ale plan bez uczucia.

Wzięłam głęboki wdech. Zadrżała mi dłoń, ale nie cofnęłam jej.

– Jurek... chyba nie powinniśmy dalej się oszukiwać.

Spojrzał na mnie długo. Potem kiwnął głową. Bez słowa. Bez protestu. Zrobiło mi się zimno. Choć w kawiarni panował przyjemny półmrok, choć w tle grała miękka muzyka, choć kelnerka przyniosła nam wodę – wszystko nagle zgasło. Przestało istnieć. Paryż. Miasto zakochanych. Dla nas – miejsce rozstania. W myślach mówiłam sobie: to dobrze, Kalina. To słusznie. To decyzja, której potrzebowałaś. Ale serce nie zna logiki. Było mi lżej. Ale też bolało.

Spacer w pojedynkę

Wyszłam z kawiarni bez pożegnania. Nie dlatego, że byłam zła. Po prostu... nie było już nic do powiedzenia. Jurek został przy stoliku, z pustą filiżanką i wzrokiem wbitym w stół. Nie ruszył się. I może właśnie to bolało najbardziej – że nie próbował mnie zatrzymać. Ulica była zalana złotym światłem popołudnia. Ludzie mijali mnie w pośpiechu, z torebkami zakupów, z lodami, z aparatami fotograficznymi. A ja szłam. Sama. Z każdą minutą czułam, jak coś się ze mnie osuwa. Jak zrzucam ciężar, którego nawet nie wiedziałam, że niosłam przez tyle miesięcy.

Minęłam sklep z kartkami pocztowymi. Na jednej z nich był napis: „L’amour est éternel – Miłość jest wieczna”. Prychnęłam pod nosem. Albo ja mam pecha, albo to wieczność trwała w naszym przypadku nieco krócej niż obiecywaliśmy sobie przy zaręczynach. Zatrzymałam się na wzgórzu przy Sacré-Cœur. Widok był piękny. Paryż u stóp, jak na dłoni. Przez chwilę czułam coś na kształt ulgi, że nie muszę już udawać. Ale zaraz potem... poczułam pustkę. Bo to nie była wygrana. To był koniec.

„Co powiem mamie?” – przemknęło mi przez głowę. „Co powiem znajomym, kiedy zapytają, jak było w Paryżu? Że zobaczyłam prawdę? Że wyjechałam narzeczoną, a wracam sama?”. Mijające mnie pary wyglądały jak z pocztówek. On obejmował ją ramieniem, ona śmiała się, wtulona. I nagle uderzyło mnie – ja już nie jestem częścią takiego obrazka. Moje miejsce jest gdzieś z boku. Poza kadrem.

Ale zamiast płakać... usiadłam na ławce i pozwoliłam sobie na coś innego. Na spokój. Taki prawdziwy. Nie musiałam się już starać. Nie musiałam się dopasowywać. I choć serce bolało – pierwszy raz od dawna poczułam się naprawdę wolna.

Samotność może być wyborem

Paryż był ostatnią próbą. Ostatnią nitką, która miała nas trzymać razem. I choć rozpłynęła się między spacerami a kawiarnianymi filiżankami – nie żałuję. Czasem trzeba zobaczyć coś pięknego, by uświadomić sobie, że nie wszystko, co ładne na zewnątrz, przynosi szczęście w środku. Pakowałam się powoli. Każda rzecz wkładana do walizki była jak symbol – powrót do rzeczywistości, ale już innej. Bez wspólnych planów, bez rozmów wieczorem przy herbacie, bez „kocham cię” powtarzanego z rozpędu. Spojrzałam na pierścionek zaręczynowy. Leżał na stoliku nocnym. Nie wzięłam go. Nie potrzebowałam.

Przed wyjazdem zeszłam jeszcze na chwilę na ulicę. Powietrze pachniało bagietkami i kwiatami z targu. Przez chwilę żałowałam, że nie potrafiłam pokochać tego miasta na nowo razem z Jurkiem. Ale potem pomyślałam – może ono właśnie dało mi największy prezent: prawdę. Wsiadłam do taksówki bez słów. Kierowca nie pytał, dlaczego mam zaczerwienione oczy. Po prostu jechał. A ja patrzyłam przez okno na wieżę Eiffla, która oddalała się powoli, jak wszystko, co kiedyś wydawało się wieczne.

Nikt nie planuje końca przy zaręczynach. Nie wybieramy zakończeń, kiedy obiecujemy sobie miłość. Ale z czasem uczymy się, że związek może przetrwać wiele – kryzysy, zmiany, odległości. Nie przetrwa tylko jednego: braku wspólnego „teraz”. Można kochać wspomnienia, ale nie można z nimi budować przyszłości. Dzisiaj wracam sama. Ale nie czuję się samotna. Bo samotność to nie kara. To wybór. A ja właśnie wybrałam siebie.

Kalina, 32 lata

Czytaj także: