„Podejrzewałam męża o zdradę, ale odkryłam coś, czego się nie spodziewałam. To było coś o wiele gorszego niż romans”

Od zawsze lubiłam nasze poranki. Kawa pachniała tak samo, radio brzęczało w tle, a Paweł, półprzytomny, odkładał ostrożnie kubek na stół, jakby to był najważniejszy rytuał dnia. Wtedy jeszcze wierzyłam, że ta codzienność jest naszą ostoją. Ale w ostatnich tygodniach coś zaczęło się kruszyć. Nie od razu, subtelnie.

Najpierw telefon. Kiedyś zostawiał go w kuchni, teraz zawsze zabierał ze sobą. Nawet pod prysznic. Głupie powiadomienia, które nagle stały się tajemnicą. Potem spotkania po pracy – przeciągające się w nieskończoność, rzekomo projekty, terminy. Tłumaczył, że to chwilowy nawał obowiązków. Może i tak było, ale ja czułam, że między nami rośnie cisza, której nie umiem nazwać.

Wieczorami leżałam w łóżku, wsłuchując się w jego oddech. Niby ten sam rytm, a jednak inny. Może to tylko moja wyobraźnia? Może stres? Ale w głowie pojawiały się myśli, których nie umiałam już uciszyć.

Pewnego dnia nie wytrzymałam i zadzwoniłam do mojej przyjaciółki.

– On ostatnio… coś jest nie tak – zaczęłam, starając się, by mój głos nie drżał.

– Może stres w pracy? – odpowiedziała spokojnie. – Nie przechodź od razu do najgorszych wniosków, Jowita.

– Ale ja go znam – wyszeptałam. – Widzę, że coś się zmienia.

Odłożyłam telefon i długo siedziałam w ciszy. Jej słowa miały mnie uspokoić, a tymczasem sprawiły, że poczułam jeszcze większy ciężar. Bo jeśli nawet najbliżsi myślą, że przesadzam, to może naprawdę wariuję? A może właśnie mam rację i tylko ja dostrzegam, jak wszystko wymyka się spod kontroli…

Znikał na całe dnie

Wracał późno. Zegar wskazywał już po północy, kiedy usłyszałam skrzypnięcie drzwi. Leżałam w łóżku, ale oczy miałam szeroko otwarte. Czekałam.

– Gdzie byłeś? – rzuciłam od progu, zanim zdążył zdjąć buty.

Paweł westchnął i odłożył torbę na krzesło.

– Musiałem dokończyć projekt. Nic więcej.

W jego głosie nie było złości, raczej zmęczenie. Ale właśnie to zmęczenie brzmiało dla mnie podejrzanie. Wstałam z łóżka, podeszłam bliżej.

– Projekt? Do północy? A telefon? Dlaczego wyłączasz go, zanim wejdziesz do domu? – mój głos drżał, a jednak brzmiał ostro, jak ostrze.

Zamarł na chwilę, jakby szukał odpowiedzi.

– Nie chciałem cię budzić.

– Nie żartuj ze mnie, Paweł. Masz inną? – wypaliłam, choć jeszcze przed chwilą przysięgałam sobie, że tego nie powiem.

Spojrzał na mnie tak, jakby moje słowa odarły go z czegoś intymnego. I zamilkł. Cisza ciążyła bardziej niż jakikolwiek krzyk.

– No mów coś! – naciskałam, czując, jak w gardle rośnie gula.

– …Nie wiem, co powiedzieć – szepnął w końcu.

Patrzyliśmy na siebie przez długą chwilę. Jego twarz była spokojna, ale ten spokój nie miał nic wspólnego z pewnością. W mojej głowie huczało tylko jedno pytanie: co oznacza ta cisza? Czy to bezradność, czy… przyznanie się bez słów?

Odwróciłam się, bo nie mogłam już wytrzymać tego spojrzenia. Po raz pierwszy w naszym małżeństwie poczułam, że on naprawdę jest mi obcy.

A jednak miałam rację

Nie umiałam już odpuścić. Od tej kłótni chodziłam jak nakręcona, z notesem w głowie, w którym zapisywałam każdą godzinę jego wyjścia i powrotu. Coraz częściej wracał późno. Zawsze ta sama wymówka: projekty, spotkania, klienci. A ja wiedziałam, że kłamie.

Podkradałam się do jego telefonu, kiedy brał prysznic. Skrócone wiadomości, bez nazwisk, tylko inicjały. Krótkie zdania, jakby wyrwane z kontekstu: „Dasz radę jutro?”, „Dziękuję, jesteś niezastąpiony”. Nic otwarcie podejrzanego, a jednak wystarczająco, by rozbudzić we mnie obsesję.

– Jowita, rozmawiałaś z nim na spokojnie? – usłyszałam w słuchawce głos mojej przyjaciółki. – Na razie masz tylko domysły.

– Nie jestem naiwna – odpowiedziałam z gniewem, choć bardziej do siebie niż do niej. – Muszę wiedzieć.

Kilka dni później wzięłam wolne w pracy i pojechałam za nim. Paweł wysiadł z auta pod małą kawiarnią, ale nie wszedł do środka. Zamiast tego przeszedł kilka ulic i zatrzymał się przy parku. Czekał.

Potem ją zobaczyłam. Dziewczyna, młodsza ode mnie, ubrana zwyczajnie, ale w jej ruchach było coś swobodnego, bliskiego. Przywitali się uściskiem – krótkim, ale nie takim, jakim witają się zwykli znajomi.

Siedziałam w samochodzie, ręce mi drżały. To nie była scena z filmu, to działo się naprawdę.

Kiedy ruszyli alejką, poszłam za nimi, trzymając dystans. Rozmawiali spokojnie, śmiali się z czegoś, a ja miałam wrażenie, że ich świat jest szczelnie zamknięty, a ja stoję na zewnątrz.

Nie widziałam żadnej intymności, żadnego pocałunku. A jednak czułam, że łączy ich coś więcej niż znajomość. I wtedy zrozumiałam: ja już nie szukam dowodów. Ja szukam wyroku.

Patrzył na nią jak kiedyś na mnie

Tego dnia serce waliło mi jak młot. Wiedziałam, że znów gdzieś idzie. Śledziłam go w milczeniu, krok w krok, aż dotarł do kawiarni na rogu. Zajął stolik przy oknie. Po chwili weszła ona – ta sama dziewczyna z parku.

Usiadła naprzeciwko niego, a ja skryłam się w kącie, za filarem. Udawałam, że przeglądam kartę, ale każde moje zmysły były skupione tylko na nich.

– Marta, nie mogę cię zostawić samej w tym wszystkim. Nie teraz – usłyszałam głos Pawła, miękki, przepełniony troską, jakiego nie pamiętałam już w domu.

– Nie oczekuję cudów – odpowiedziała cicho. – Potrzebuję… żebyś był przy mnie.

Patrzyli na siebie w sposób, który rozdarł mnie od środka. To nie były zwykłe słowa wsparcia. To było coś więcej, coś, co miało w sobie ciepło i intymność, której tak dawno mi brakowało.

Poczułam, jak pieką mnie oczy. Nie mogłam już siedzieć w ukryciu. Wstałam gwałtownie, krzesło zaskrzypiało.

– Czy to jest ta „pomoc”, o której mówisz w domu?! – głos mi się załamał, ale był wystarczająco głośny, by wszyscy w kawiarni odwrócili głowy.

Paweł zamarł. Kobieta spuściła wzrok, jakby chciała się rozpłynąć. On zaś patrzył na mnie, blady jak ściana.

– Jowita… – zaczął, głos mu drżał. – To nie jest romans. Ale… muszę tu zostać.

Słowa zawisły w powietrzu. Poczułam, jakby cały świat wokół mnie przestał istnieć. Kawiarnia, ludzie, gwar – wszystko rozpłynęło się, a zostało tylko jedno: zdrada, choć nie taka, jakiej się spodziewałam. To była prawda, na którą nie byłam przygotowana. Wyszłam.

Nic z tego nie rozumiałam

Powrót do domu był jak marsz w ciszy przed burzą. Nie krzyczałam w kawiarni, ale teraz się we mnie gotowało. Gdy drzwi zamknęły się za nim i nie było już publiczności, nie było świadków – tylko my dwoje.

– Mówiłeś jej czułe rzeczy – wyrzuciłam, stojąc oparta o stół. – Powiedziałeś jej, że jest wyjątkowa. Mnie… nigdy nie powiedziałeś czegoś takiego.

Paweł usiadł ciężko na kanapie, jakby nogi odmówiły mu posłuszeństwa.

– Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. To wszystko zaczęło się od chęci pomocy. Marta miała problemy, potrzebowała wsparcia. Kredyt, sprawy urzędowe, długi. A potem… – urwał, spuszczając głowę – nie wiem, kiedy to przeszło na inny poziom.

– Na inny poziom? – parsknęłam gorzko. – To znaczy jaki? Mówiłeś, że to nie romans.

Zamilkł. Przez długą chwilę patrzył w podłogę, aż w końcu podniósł wzrok.

– Nie chcę cię okłamywać. Nic się między nami nie wydarzyło, ale… Jest między nami więź. Mocna. Nie potrafię jej nazwać jednym słowem.

Poczułam, jak w gardle rośnie mi gula, a serce wali w piersi.

– Więź… – powtórzyłam, niemal szeptem. – To tak teraz nazywa się zdrada?

– Jowita – odezwał się cicho. – To nie było zamiast ciebie. To było coś, co mnie przerosło. Chciałem być kimś, kto ratuje. Nie zauważyłem, jak bardzo oddaliłem się od ciebie.

Usiadłam naprzeciwko, zagryzając wargę. Chciałam krzyczeć, walić pięściami w stół, a jednak coś mnie powstrzymywało. Może dlatego, że w jego głosie nie było ani cienia pewności, tylko rozpaczliwa szczerość. Milczeliśmy, a to milczenie było gorsze niż jakakolwiek awantura.

Troje w związku to za dużo

Spotkaliśmy się jeszcze raz – tym razem nie przypadkiem, nie w cieniu podejrzeń. Paweł nalegał, żebym wysłuchała Marty. Zgodziłam się, choć w środku wszystko krzyczało „nie”. Chciałam jednak zobaczyć tę kobietę na własne oczy. Zrozumieć, co takiego miała, że mój mąż oddał jej kawałek siebie.

Usiedliśmy we trójkę w małym, dusznym mieszkaniu Marty. Pachniało wilgocią i starym dywanem. Na stole leżały sterty papierów – umowy, wezwania, rachunki.

– Ty pierwszy podsunąłeś mi nadzieję – zwróciła się do Pawła. Jej głos był spokojny, bez cienia prowokacji. – Dawałeś konkrety, a nie obietnice.

– Nie szukałam romansu – dodała, patrząc na mnie. – Szukałam kogoś, kto odbierze mnie z banku, gdy ręce mi się trzęsły. Kogoś, kto powie, że jeszcze się da to ogarnąć. Zostałam sama z problemami, a Paweł był moja ostatnią deską ratunku.

On zacisnął dłonie na kolanach, jakby bał się, że jeśli je rozluźni, rozpadnie się cały.

– Nie potrafiłem postawić granicy – przyznał. – Kiedy widziałem, w jakiej jest sytuacji… wciągnęło mnie to. Każdy lubi być bohaterem.

– Jak mogłam nie wiedzieć, że to tak wygląda? – wyrwało mi się. Czułam, jak żołądek zaciska mi się w supeł.

Marta spuściła wzrok, a ja nagle zobaczyłam w niej nie rywalkę, ale zmęczoną dziewczynę, przytłoczoną ciężarem, którego sama nie udźwignęła. A jednak ta świadomość nie przynosiła ulgi. Wręcz przeciwnie – bolało jeszcze bardziej. Bo choć mogłam jej współczuć, wciąż miałam wrażenie, że Paweł oddał jej coś, co należało tylko do mnie.

Siedzieliśmy tak we trójkę – troje ludzi zaplątanych w sieć cudzych problemów i własnych emocji. Nie było już prostych ról winnych i ofiar. Była tylko skomplikowana prawda, która wymykała się każdemu z nas.

To zostało we mnie na zawsze

Kiedy Marta zniknęła z naszego życia – a może raczej, gdy my zniknęliśmy z jej – wcale nie poczułam ulgi. Wciąż miałam w głowie jej słowa i obraz Pawła, który nie odwracał wzroku, kiedy mówiła o swojej bezradności. To nie była zdrada w hotelowym pokoju, nie romans pachnący tanimi perfumami. To była zdrada cichsza, głębsza – oddanie komuś emocji, które kiedyś należały do mnie.

Leżałam nocami i zastanawiałam się, czym właściwie jest wierność. Czy naprawdę mierzy się ją tylko pocałunkami i dotykiem? Czy raczej chwilą, w której twój mąż mówi innej kobiecie słowa, których nie potrafił wypowiedzieć do ciebie?

Paweł starał się odbudować coś, co rozpadło się na moich oczach. Przynosił kwiaty, proponował wspólne kolacje, mówił:

– Chcę to naprawić, jeśli dasz mi szansę.

Ale ja nie wiedziałam, czy potrafię.

– Może już nic nie będzie takie samo – odpowiedziałam. – Może i ja nie jestem już tą samą kobietą.

Nie byłam. Zdrada – nawet emocjonalna – zostawiła we mnie ślad. Stałam się ostrożna, nieufna. A jednocześnie boleśnie świadoma, że życie nie daje prostych odpowiedzi.

Nie zakończyliśmy tego definitywnie. Ani rozwodem, ani obietnicą nowego początku. Zostaliśmy gdzieś pośrodku – na rozdrożu, które wciąż we mnie tkwi. Chyba właśnie w tym tkwi prawda: że niektórych ran nie da się zagoić jednym gestem. Trzeba nauczyć się z nimi żyć.

Jowita, 32 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: